Ο δικός μου Βασίλης
"Σας ευχαριστώ όλους που είστε απόψε εδώ μαζί μας."Τα χειροκροτήματα καταλαγιάζουν, ακούγονται ένα-δύο σφυρίγματα, μερικές φωνές, γίνεται ησυχία. Σε δέκατα δευτερολέπτου, γυρνώ πέντε χρόνια πίσω, και δίνω τελεσίγραφο στιγμής στην καθώς πρέπει περσόνα μου. Γεμίζω τα πνευμόνια μου με αέρα και ακούω τη φωνή μου πεντακάθαρη και σταθερή να φωνάζει δυνατά:
"ΤΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ!"
Τα κοντινά τραπέζια γυρνούν και με κοιτούν. Μερικοί χαμογελούν με νόημα και γυρνούν πάλι το κεφάλι προς τη σκηνή. Ένας τύπος από απέναντι διασταυρώνει το βλέμμα του με το δικό μου και σκάει ένα ειρωνικό χαμόγελο. Κάτι υποτιμητικό είναι φανερό ότι λέει κάτω από τα δόντια του, στον διπλανό του. Προσπαθώ πολύ να μη δώσω σημασία. Στα δικά του τα αυτιά η "Βικτώρια" είναι πολύ πιθανόν να έχει ακριβώς την ίδια χροιά με τις λέξεις "Πλατεία Αττικής".
Όταν μετά από λίγα λεπτά ακούω τη γνώριμη ζεστή φωνή να σκίζει το πολυαγαπημένο intro, ανατριχιάζω ολόκληρη, απογειώνομαι. Δε με χωράει ο τόπος. Νοιώθω πως ξαφνικά έχω γίνει τόσο τεράστια, ώστε ένα έτσι να κάνω με τον αντίχειρά μου, έχω λειώσει το τραπέζι μπροστά μου σαν το κουνούπι που μου χαλάει την νιρβάνα. Κοιτάζω τον κόσμο. Χέρια ψηλά, το μαγαζί έχει πάρει φωτιά από τις αναμνήσεις, τα σημάδια, τις εικόνες, τις εποχές εκείνες, τον χρόνο που έχει φύγει, αυτόν τον χρόνο που τελικά είναι ο επίτιμος επισκέπτης της βραδιάς, που κάθεται απέναντί μου και με κοιτάει βαθυά στα μάτια με κείνο το διαπεραστικό, μαύρο σαν άβυσσο, βλέμμα του. Έχω μάθει να τον αγαπάω όμως, ακόμα κι έτσι μαύρο, ουδέτερο και καταθλιπτικό. Κι αυτό γιατί έχω μάθει να εκτιμάω κι εκείνη του την πλευρά που μου δωρίζει κάποτε-πότε άπλετο φως, που μου προσφέρει χαρά, ελπίδα και δύναμη.
Σαν τα τραγούδια του Βασίλη.
Κοιτάζω τον τύπο στο απέναντι τραπέζι. Οι ματιές μας διασταυρώνονται για άλλη μία φορά. Βλέπω την αμηχανία στο πρόσωπό του, η ειρωνία έχει βρει μετά βεβαιότητος αλλού φωλιά - προς ώρας τουλάχιστον.
Δεν ήταν λοιπόν, τελικά, οι στάσεις.
Δεν ήταν ούτε καν το δρομολόγιο.
Ήταν το ίδιο το τρένο.
"Μια πεταλούδα στη γωνιά χαμογελάει,
κερνάει τσιγάρο, μα πουλάει τη φωτιά..."
Όταν ξεκινώ Σάββατο βράδυ, να δω ένα παλιό αγαπημένο ροκ σχήμα και τελικά μαζί με αυτό, βλέπω live στη σκηνή τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, δεν μπορώ παρά να ευλογήσω την ανέλπιστη τύχη μου. Κι όταν το πρόγραμμα κλείνει με το "Σ' ακολουθώ", τα δάκρυα που μου έρχονται στα μάτια μου δεν είναι απλά δάκρυα συγκίνησης. Είναι δάκρυα που προέρχονται από ποτάμια ευχαριστιών. Είμαι σίγουρη γι αυτό, επειδή τα νοιώθω να κυλάνε με τρομαχτική δύναμη μέσα μου. Κι όσο ο καιρός περνάει, αυτά όλο και δυναμώνουν περισσότερο.
Βασίλη, σ' αγαπάω (ακόμα).
Και στα καλά και στα κακά... κλείνω τα μάτια κι απλά σ' ακολουθώ.
posted by mindstripper @ 5/15/2006 02:12:00 am
18 Comments:
μπορεί να μη νοιώθω ανατριχίλες με τον "βασίλη" αλλά σίγουρα μεταφέρεις αληθινά, αληθινά συναισθήματα και αυτό μου αρκεί για να γράψω κάτι εδώ.
chin-chin
Αυτά τα χρώματα του Βασίλη, ανατριχίλες στο πεντάγραμμο της ψυχής μας!
Βικτώρια
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνευτές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει
κι έχω χαθεί στης πολιτείας τα στενά,
εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφρισμένη
κι εγω βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά.
"Αυτή η άνοιξη καθόλου δε μ'αγγίζει"
μου λεγες πέρσι τέτοιο βράδυ σκεφτική
ύστερα άρχισε η ματιά σου να ραγίζει
και σαν τρελός σε κυνηγούσα στη βροχή.
Στη Λεωφόρο σε ζητω και στη Βικτώρια
κι από το στέκι μας περνάω το παλιό,
ξέρεις καλά πως πια δεν έχω περιθώρια,
ξέρω καλά πως θα σαλτάρω αν δε σε βρω.
Σ'ένα μπαράκι με προκάει ενας πιωμένος,
μου λέει πως ψάχνει από κάπού να πιαστεί
κι εγώ ξεκάρφωτος μαζί και καρφωμένος
του λέω με στυλ, πως είναι όμορφη η ζωή.
Μια πεταλούδα στη γωνιά χαμογελάει,
κερνάει τσιγάρο μα πουλαέι τη φωτιά.
Ο αστυφύλακας ταυτότητα ζητάει,
μα εγώ την ψάχνω απ'τα δεκαεννιά.
Τώρα γυρίζω σε μια στέπα χιονισμένη,
ένας ροζ πάνθηρας που τρέμει και πεινά.
Ένα σου γέλιο με χτυπάει και μ'ανασταίνει
κι όλα τα δίνω για να σμίξουμε ξανά.
Κάνει μια ψύχρα που τρυπάει και αρρωσταίνει,
έξω η νύχτα με τραβάει απ'τα μαλλιά.
Εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφρισμένη,
κι εγω βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά.
Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει.
Πω, τι μου θύμισες!
Μία κασέτα δώρο, πρέπει να την έχει φάει ο ήλιος τόσα χρόνια μετά, με τραγούδια του Βασίλη, την πρώτη συναυλία που είχα πάει μόνη μου που ήταν του Βασίλη. Ό,τι κι αν λέμε, ό,τι κι αν γίνει, αυτές οι εικόνες δεν αλλάζουν και δεν μπαγιατεύουν.
Καλημέρα
έπαψα να τον ακούω όταν αποφαίτησα από το πανεπιστήμιο αισθανόμενος ότι ίσως τελικά να ήμουν πολύ μεγάλος γι αυτόν. Κι ύστερα τον άκουσα πέρσι ζωντανά, και κατάλαβα γιατί είναι τόσο αειθαλής. Γιατί μπορεί να βάζει γυαλιά πρεσβυωπίας για να διαβάσει πλέον τους στίχους, α΄λλά παραμένει ο καλύτερος εν ζωή έλληνας ρόκερ
Το γεγονός ότι τον αποκαλούμε απλά με το όνομα του, Βασίλης, σημαίνει πολλά, πάρα πολλά. Μας αγγίζει με τη φωνή του και διεγείρει τα βαθύτερα συναισθήματα μας.
Θα 'θελα να ήμουν εκεί...
Για μια ακόμη φορά έγραψες. Τι μου θύμισες τώρα; Πάω να κατεβάσω, αν το βρω, το τραγούδι...
Μεγάλη φωνή, απίστευτη αίσθηση.
Όποιος στάθηκε δίπλα του έχει χάσει, εμείς απέναντι του είμαστε -όπως πολύ καλά είπες- ανέλπιστα τυχεροί.
Θυμάσαι το:
Σαν δυό φωτάκια βραδυνού αεροπλάνου
τα δυό σου μάτια και χαράζουν τον αέρα
η αγκαλιά σου είν' η σκάλα του Μιλάνου
κι 'γω απόψε εχω επίσημη πρεμιέρα
σαν να μην εζησα πριν απ το βραδυ αυτο...
Ολοι εχουμε ενα τραγουδι που αγαπαμε απ' τον Παπακων/νου..
"..ολα τα 'χει ο μπαχτσες,
ψευτικα λουλουδια, κρυες γειτονιες,
καθε μερα που περνα ολο πιο πολυ ο κοσμος με πονα.."
Καλησπερα Mind
Chaca, επειδή ακριβώς δεν νοιώθεις ανατριχίλες με τον Βασίλη, γι αυτό σου το comment ρισπέκτ ρε γμτ...
Λύσιππε, στο πεντάγραμμο της δικής μου ψυχής η Βικτώρια δεν είναι απλά γραμμένη με μελάνι ανεξίτηλο. Είναι χαραγμένη με μαχαίρι. Σ' ευχαριστώ. :-)
Kαλώς την Γιουτζίν. :-) Μόνη σου σε συναυλία του Βασίλη; Δεν πιστεύω να ήταν εκείνη στο Νέο Φάληρο, ε; :-P Αν ποτέ θελήσεις να τον ξαναδείς live, να ξέρεις ότι παρέα υπάρχει όποια ώρα κι αν θελήσεις.
Λαμπρούκο, είναι πολύ περίεργο, μερικές φορές, το πόσο νομίζουμε ότι έχουμε προσπεράσει μερικά πράγματα/πρόσωπα/καταστάσεις, και πώς μέσα σε ανύποπτο χρόνο, η ζωή τα φέρνει έτσι που συνειδητοποιούμε ότι το μυαλό μπορεί να παραμερίζει μερικά πράγματα με το πέρασμα του χρόνου - αλλά η καρδιά, τελικά, δεν το κάνει ποτέ.
Δημήτρη, έχεις απόλυτο δίκιο. Σου εύχομαι κάποια στιγμή να τον δεις "ζωντανά". Είναι μία εμπειρία υπερχείλισης συναισθημάτων που θα πρέπει να την ζήσει οποιοσδήποτε έχει αγαπήσει κι έχει μεγαλώσει με τα τραγούδια του ανθρώπου αυτού.
Αδαή, μου φαίνεται είπες "αλεύρι"... ;-)
Ολλανδέζα μου, αν το θυμάμαι λέει... Γιατί, το "Κρύψου" που ήταν κι αυτό από τα "Χαιρετίσματα";
"Δε γίνεται πιο κάτω από δω..."
Τα τραγούδησε κι αυτά, προς το τέλος του live έλεγε όλο και περισσότερα τραγούδια από κείνα που έχουν σημαδέψει τη γενιά μας. "Πριν το τέλος", "Δεν υπάρχω", "Σεμπάστιαν", τα "Χαιρετίσματα"... Θυμήθηκα στα καλά καθούμενα, το "Ηλεκτρικό Πρόβατο", το "Αγαπάω κι αδιαφορώ" και πόσα άλλα ακόμα από κασσέτες παλιές. Άστα...
Σκαφιδά... τρέχουν οι φίλοι, τρέχω κι εγώ, είμαι μαζί τους, δε θα χαθώ... :-)
Αερικό, κι αν δεν είμαστε όλοι, είμαστε πιστοί. Χαμένες αγάπες στη μουσική δεν υπάρχουν τελικά. ;-) Τα φιλιά μου.
Θα μου επιτρέψετε να έχω αδυναμία ειδικά στα κομμάτια Chris de Burgh, αν και πιστεύω ότι θα μπορούσαν να έχουν τύχει καλύτερου στίχου (τώρα το Jerusalem is lost με το Για σένα τραγουδώ κολλάει; Τσου!).
Γεια σου ... συνάδελφε (!)
Πέρσυ το χειμώνα μπόρεσα να παω ξανά να τον ακούσω μετά απο πέντε ολόκληρα χρόνια. Είχα ένα άγχος... αν θα διαλυόταν το εφηβικό μου "όνειρο", αν θα μου έβγαινε λιγότερο, λειψό, αν η πατίνα του χρόνου θα είχε κάτι αφαιρέσει, αν θα έφευγα απο κεί με θλίψη του στυλ: άστα, μεγαλώσαμε κι εμείς, μεγάλωσε κι ο Βασίλης.
Βλέπεις, τον ακολουθούσα απ' τα δεκατρία ως τα εικοσιπέντε μου, δεν είχα χάσει συναυλία για συναυλία. Άσε, τι να σου λεω.
Τελικά απ' το μαγαζί έφυγα στις τέσσερις σχεδόν, κι ήμουν όπως ήμουν κι όταν έφευγα απ' τις συναυλίες του παλιότερα: Με κλεισμένο λαιμό και φωνή βραχνή, με καρδιά γεμάτη, νου γαληνεμένο κι εντελώς στην...κοσμάρα μου.
Να ναι καλά κι αυτός να 'μαστε καλά κι εμείς, μακάρι να μπορεί πάντα ν' αγγίζει τις καρδιές μας.
"Είν' όμορφα απόψε που ανταμώσαμε,
μ΄αρέσει ν' αρμενίζουμε παρέα"
Εδω παει αυτο--->http://www.sendspace.com/file/yfk56x
....ξανα.
Ο Παπακωνσταντίνου δεν με αγγίζει ιδιαίτερα. Η περιγραφή των αισθημάτων σου όμως ναι.
Τον έχω δει και "ζωντανά" να τραγουδάει και όχο μόμο μία φορά. Είναι μοναδικός στο είδος του.
Θεριό, αν και ανήμερο, μια χαρά τα βρίσκω τα γούστα σου. Καλώς ήρθες. Καθόλου δεν κολλάει βεβαίως-βεβαίως. Από την άλλη, καθόλου δε μας χαλάει κιόλας (ε;...) ;-)
Wisdom, χαίρομαι να σε βλέπω από τη γειτονιά μου και χαίρομαι ακόμα πιο πολύ που αγαπάμε τα ίδια πράγματα. :-)
Γεια σου βρε Τύπε! Καταλαβαίνω ακριβώς τί εννοείς. Κι εσύ θα με καταλάβεις όταν σου πω ότι έφυγα από το μαγαζί φουσκωμένη από υπερηφάνεια. :-)
Με αφορμή το σχόλιό σου θέλω απλά να αναφέρω ότι υπάρχουν πολλών ειδών μάτια και θωριές. Μ' αυτά που βλέπουν το περιτύλιγμα, και στέκονται και κρίνουν με βάση αυτό, κάποτε ήμουν πιο ανεκτική, αλλά πλέον δεν τα αντέχω, με αρρωσταίνουν. Τη μουσική που μου αρέσει την ακούω κλείνοντας τα μάτια, κοιτώντας τον ουρανό, το πάτωμα, το ταβάνι, μία φωτογραφία, κλαίγοντας, γελώντας, ουρλιάζοντας, τινάζοντας τα χέρια ψηλά, αναστενάζοντας, ταξιδεύοντας. Δεν την ακούω έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση. Τη μουσική που δεν μου αρέσει πάλι, απλά δεν την ακούω. Για όλα φταίει η Μαρίζα Κωχ. ;-)
Archive, όλα τα λεφτά λέμε! Τα νιάτα τραγουδούν Βασίλη. Οέο!
Νά 'σαι καλά βρε Χουανίτα! Δεν ξέρω για τα γούστα μας, αλλά τα χνώτα μας σίγουρα ταιριάζουνε, που λέει κι η γιαγιά μου. :-)
Δημήτρη, ναι, τελικά έχει ήδη αφήσει το στίγμα του σαν τραγουδιστής και τραγουδοποιός.
Οχι...αλλα το ειχε το ρεπερτοριο,τι να εκανα;
:)
Post a Comment
<< Home