Ο χρόνος, το φιλαράκι μου αυτό

Είναι πολύ περίεργο το πώς ο χρόνος επιδρά στον κάθε άνθρωπο. Κάτι φορές πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει αυτό που έχω γίνει απ' έξω και να χαμογελάει κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά. Κάποιες άλλες πάλι, χαζεύω αυτά που κρατάω δίπλα μου, γύρω μου κάθε μέρα, παρατηρώ τους ανθρώπους που έχουν μείνει κοντά μου όλα αυτά τα χρόνια, θυμάμαι κι όλους αυτούς που με το πέρασμα του καιρού έφυγαν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Περνάω μέσα από δρόμους που έχω ζήσει τα πιο όμορφα κομμάτια της ζωής μου, περνάω κι από άλλους τους οποίους έχω καταραστεί σε σκληροτράχηλες περιόδους απόρριψης και στεναχώριας. Και μετά από τόσο καιρό, τί περίεργο, δεν έχει πια διαφορά το καλό από το κακό, το μαύρο από το άσπρο. Αναπολώ και τα δύο με την ίδια γλυκιά νοσταλγία, χαμογελάω και για τα δύο με το ίδιο πικρό χαμόγελο. Ίσως επειδή τελικά, δεν είχαν και τόσο μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο ως γεγονότα. Ίσως επειδή ο μόνος που κάνει τη διαφορά σε όλα αυτά, κι εδώ κλείνει ο κύκλος κι επιστρέφω στην αρχή ετούτης της περισυλλογής, είναι αυτός ο ένας δημιουργός και δήμιος όλων, ο χρόνος.

Ο άνθρωπος που έχει μάθει να είναι μόνος του δυσκολεύεται να συμβιβαστεί με το πρέπει και το τί μπορεί να φέρει το αύριο. Έχει αναπτύξει μία τέτοια σχέση με τον εαυτό του και τις μοναχικές του στιγμές, καλές ή κακές, δεν έχει σημασία, που δεν μπορεί να μεταφέρει στους άλλους ότι όλα όσα έχει περάσει για να έρθει σ' αυτή τη θέση, έχουν γίνει ατόφιο κομμάτι της ψυχής του και θρέφονται καθημερινά από έναν σκληρό ρομαντισμό που δεν αφήνει περιθώρια στον ίδιο για λάθη και συμβιβασμούς - όχι παραπάνω από ένα ορισμένο χρονικό όριο. Γιατί ο χρόνος του είναι πολύτιμος, είναι ό,τι πιο ιερό του έχει προσφέρει αυτή η ζωή και ότι πιο σκληρό μαζί. Κι όταν αυτό έχει περάσει στ΄αλήθεια μέσα στο πετσί του, είναι ευλογημένος και καταραμένος μαζί. Σα τον Γιάννη Αγιάννη. Κι ακόμα χειρότερα. Σα τον Φρανκενστάιν.

Έλεγα παλιά ότι τα πράγματα σε τούτη τη ζωή είναι απλά, είναι πολύ απλά. Κι εξακολουθώ να το πιστεύω. Αυτό που έμαθα στην πορεία όμως, είναι ότι η απλότητα είναι μία έννοια πολύ δύσκολη. Για παράδειγμα, η διαχωριστική γραμμή αυτής με την απολυτοσύνη είναι πολύ λεπτή. Όπως επίσης και η παρέμβαση της κρίσης ή και της προσωπικής προβολής αυτού που εσύ βιώνεις ως απλό, σε κάποιον ας πούμε που βρίσκεται σε ένα χρονικό στάδιο της ζωής του που ακόμα σπέρνει εμπειρίες αντί να τις θερίζει. Ή που μετά από πολύ καιρό πια, έχει θερίσει τόσες πολλές που το τσουβάλι του είναι γεμάτο, το έχει σφραγίσει, το έχει παραγεμίσει, δε συλλέγει πια, μόνο περαστικός αν είναι θα σταθεί, θα παρατηρήσει, ίσως και να δοκιμάσει λίγο και το τέλος θα επιστρέψει στο καβούκι του. Είδες; Ο χρόνος, αυτός ο χαμογελαστός μαστροχαλαστής, πάλι αυτός...

Μπορεί να είναι το καλοκαίρι που φεύγει κι ο χειμώνας που έρχεται. Ίσως νά 'ναι κι αυτά τα γεροντάκια που βλέπω κάτι ώρες να περνάνε το δρόμο σκυφτά και καμπουριασμένα, κρατώντας καμμια-δυο σακούλες από σουπερ-μάρκετ μισογεμισμένες. Ίσως πάλι να είναι κι εκείνοι που έχω χάσει, ο Στάθης χθες θα είχε τη γιορτή του, κι αν ήταν εδώ, όλοι παρέα θα είχαμε γίνει κομμάτια σε μια στιγμή μέσα στο χρόνο. Και την επόμενη μέρα θα είχαμε να αναπολούμε κάτι που θα ανήκε ήδη στο παρελθόν. Δεν ξέρω γιατί έχω γράψει όλα τα παραπάνω, ή μάλλον μπορεί και να το ξέρω, αλλά να το κρατάω για τον εαυτό μου, όπως άλλωστε και πολλές μικρές ή μεγάλες ιστορίες που έχω γράψει εδώ μέσα και τις έχω αγαπήσει πια όλες, μέσα στα χρόνια που έχουν περάσει.

Το συμπέρασμα είναι το εξής: αν ο χρόνος έχει αποδειχθεί ότι είναι ο ένας, ο πρώτος ύπουλος και πιστός σύντροφός μου, τότε το παρόν είναι πλέον ο μεγαλύτερος διώκτης μου.

posted by mindstripper @ 9/21/2010 09:32:00 pm  | 6 Comments | 

Η Παρθένος, ο Δίδυμος και η ελπίδα που αργοπεθαίνει

Αυτοί οι τελευταίοι μήνες ήταν άλλο ένα μάθημα για μένα. Έμαθα πως ό,τι και να περνάει από την καρδιά και τη φαντασία μου, τελικά αυτό δεν επιβιώνει -κι ακόμα περισσότερο, είναι ανίκανο να θριαμβεύσει- απέναντι στις εμπειρίες και στην αντίληψή μου για ανθρώπους και καταστάσεις. Το είχα σκεφτεί και πιο παλιά, σε μία εποχή που τώρα μου μοιάζει με άλλη ζωή, ότι για ένα κατόρθωμα χρειάζεται ένας άνθρωπος, για ένα θαύμα όμως χρειάζονται τουλάχιστον δύο. Όχι ότι δεν πέφτω ποτέ έξω στην κρίση μου ή ότι δεν είμαι πεισματάρα. Απλά είμαι πολύ συναισθηματική για να μην εξωτερικεύω τον αυθορμητισμό μου και πολύ αναλυτική για να κάνω τα στραβά μάτια σε όσα θα έβρισκα προσβλητικά πρώτα για τον διπλανό μου και ύστερα για μένα την ίδια. Τί να το κάνεις παιδί μου, Παρθένος με ωροσκόπο Δίδυμο. Δεν παλεύεται όταν πλησιάσεις πολύ κοντά στο στρώμα της ατμόσφαιρας. Πολλοί το λένε υπερθέρμανση. Εγώ το λέω 'έχω πάρει απ' τον πατέρα μου'.

Πριν λίγες μέρες κάπως μου τη βάρεσε κι έγραψα στο twitter ότι σαν οδηγός, τά 'χω πάρει με τους ποδηλάτες που κυκλοφορούν στους δρόμους χωρίς φώτα και χωρίς κράνος. Ορισμένοι άνθρωποι, ποδηλάτες οι ίδιοι, εξέφρασαν την επιδοκιμασία τους. Κανά-δυο ήταν πιο διστακτικοί, το twitter έτσι κι αλλιώς δε φημίζεται για την ευκολία που δίνει στους χρήστες του να αναπτύξουν εκτεταμένο διάλογο μεταξύ τους. Ξάφνου πετάχτηκε κι ένας αγενής, ο οποίος αφού έγραψε αυτολεξεί το ακόλουθο, στο καπάκι το έσβησε από κοινή θέα:

"Να μας δώσετε ποδηλατοδρόμους. Μέχρι τότε, κάνε στην άκρη!"

Αυτό λοιπόν που με κάνει και απελπίζομαι ακόμα περισσότερο κι από τους αλήτες που έχουν κυβερνήσει και κυβερνούν ετούτη τη χώρα, από αυτούς που μπαινοβγαίνουν με τα λουριά τους λάσκα στη Βουλή των Ελλήνων κάθε μέρα, από τους νομικούς θεσμούς και τους φορείς τους που έχουν εδώ και χρόνια ξεπουληθεί, είναι ο ίδιος ο Έλληνας. Εκεί είναι που σηκώνω τα χέρια ψηλά και που όσο περνάει ο χρόνος γίνομαι ίσως όλο και περισσότερο κυνική.

Παίρνω το παραπάνω παράδειγμα και κοιτάζω τους ποδηλάτες που έχουν αρχίσει να αυξάνονται στους δρόμους της Αθήνας. Τους βλέπω να κυκλοφορούν κατά το 80% χωρίς κράνος και φώτα - δεν θα κάνω καν συζήτηση για την σωστή προστατευτική ενδυμασία. Κι ας παρακάμψω την πρώτη σκέψη που μου περνάει από το μυαλό ('μα καλά, δε φοβούνται;') Ας αφήσω στην άκρη ότι κατά τη δική μου κρίση, το να παίρνεις ένα ποδήλατο και να βγαίνεις στη Βεϊκου με το μπλουζάκι, τη φορμίτσα και το αθλητικό παπουτσάκι και να πορεύεσαι στην δεξιά λωρίδα, είναι συγκριτικά με τα αυτοκίνητα και αρκετούς κάφρους που τα οδηγούν, σαν να έχεις κατέβει πεζός στο ίδιο σημείο και να κάνεις τζογκινκ. Το ερώτημά μου είναι το εξής: θα πρέπει να αρχίσουν να κόβονται πρόστιμα με τον ίδιο τρόπο που γινόταν κάποτε προκειμένου οι Έλληνες οδηγοί να μάθουν να φορούν τις ζώνες τους, ώστε οι Έλληνες ποδηλάτες να μάθουν να παίρνουν έστω και τα βασικά μέτρα προστασίας τους όταν βγαίνουν στην άσφαλτο; Θα πρέπει αυτές τις νοοτροπίες συμμόρφωσης σε βασικούς κανόνες να μας τους επιβάλλουν κάθε φορά, αντί να αρχίσουμε λίγο να σκεφτόμαστε ότι λειτουργούμε όλοι ως προς το σύνολο και όχι επιτέλους ως προς τον εαυτό μας και το εθνικό μας καύχημα ως σπάνιο είδος μεσογειακής Ευρωπαϊκής ράτσας;

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν στρέφομαι κατά των ποδηλατών, ούτε στο αυτονόητο δικαίωμα που έχουν να απαιτούν ποδηλατόδρομους. Με τον ίδιο τρόπο που δεν θα στραφώ και κατά εσού, εαν γυρίσεις και μου πεις σε ποιούς κανόνες να συμμορφωθεί κάποιος και σε ποιό σύστημα να ενσωματωθεί, από τη στιγμή που η πλειοψηφία των αντιπροσώπων του είναι σκάρτη και τα όργανα που εφαρμόζουν την ομαλή λειτουργικότητά του είναι αρκετές φορές οι πρωταρχικοί παραβάτες του. Αλλά δεν πρέπει από κάπου να ξεκινήσουμε όλοι; Όχι για να έρθουμε στο επίπεδο των Ευρωπαίων, ούτε για να αποκτήσουμε ένα πολιτισμικό πρόσωπο άξιο της εποχής που διανύουμε. Όχι γι αυτά. Μόνο επειδή την επανάσταση δεν θα την κάνουμε ούτε εγώ, ούτε εσύ. Εμείς είμαστε ήδη σάπιοι. Επειδή την επανάσταση θα την κάνουν τα παιδιά που έρχονται, και αν αυτά δεν πάρουν τις σωστές βάσεις από σένα κι από μένα, τότε δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν υπάρχει στ' αλήθεια, καμμία ελπίδα.

Τί να το κάνεις... Αυτό που σου έλεγα στην αρχή. Παρθένος με Δίδυμο. Δεν παλεύεται.

posted by mindstripper @ 9/15/2010 07:16:00 pm  | 4 Comments |