Ο χρόνος, το φιλαράκι μου αυτό

Είναι πολύ περίεργο το πώς ο χρόνος επιδρά στον κάθε άνθρωπο. Κάτι φορές πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει αυτό που έχω γίνει απ' έξω και να χαμογελάει κουνώντας το κεφάλι συγκαταβατικά. Κάποιες άλλες πάλι, χαζεύω αυτά που κρατάω δίπλα μου, γύρω μου κάθε μέρα, παρατηρώ τους ανθρώπους που έχουν μείνει κοντά μου όλα αυτά τα χρόνια, θυμάμαι κι όλους αυτούς που με το πέρασμα του καιρού έφυγαν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Περνάω μέσα από δρόμους που έχω ζήσει τα πιο όμορφα κομμάτια της ζωής μου, περνάω κι από άλλους τους οποίους έχω καταραστεί σε σκληροτράχηλες περιόδους απόρριψης και στεναχώριας. Και μετά από τόσο καιρό, τί περίεργο, δεν έχει πια διαφορά το καλό από το κακό, το μαύρο από το άσπρο. Αναπολώ και τα δύο με την ίδια γλυκιά νοσταλγία, χαμογελάω και για τα δύο με το ίδιο πικρό χαμόγελο. Ίσως επειδή τελικά, δεν είχαν και τόσο μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο ως γεγονότα. Ίσως επειδή ο μόνος που κάνει τη διαφορά σε όλα αυτά, κι εδώ κλείνει ο κύκλος κι επιστρέφω στην αρχή ετούτης της περισυλλογής, είναι αυτός ο ένας δημιουργός και δήμιος όλων, ο χρόνος.

Ο άνθρωπος που έχει μάθει να είναι μόνος του δυσκολεύεται να συμβιβαστεί με το πρέπει και το τί μπορεί να φέρει το αύριο. Έχει αναπτύξει μία τέτοια σχέση με τον εαυτό του και τις μοναχικές του στιγμές, καλές ή κακές, δεν έχει σημασία, που δεν μπορεί να μεταφέρει στους άλλους ότι όλα όσα έχει περάσει για να έρθει σ' αυτή τη θέση, έχουν γίνει ατόφιο κομμάτι της ψυχής του και θρέφονται καθημερινά από έναν σκληρό ρομαντισμό που δεν αφήνει περιθώρια στον ίδιο για λάθη και συμβιβασμούς - όχι παραπάνω από ένα ορισμένο χρονικό όριο. Γιατί ο χρόνος του είναι πολύτιμος, είναι ό,τι πιο ιερό του έχει προσφέρει αυτή η ζωή και ότι πιο σκληρό μαζί. Κι όταν αυτό έχει περάσει στ΄αλήθεια μέσα στο πετσί του, είναι ευλογημένος και καταραμένος μαζί. Σα τον Γιάννη Αγιάννη. Κι ακόμα χειρότερα. Σα τον Φρανκενστάιν.

Έλεγα παλιά ότι τα πράγματα σε τούτη τη ζωή είναι απλά, είναι πολύ απλά. Κι εξακολουθώ να το πιστεύω. Αυτό που έμαθα στην πορεία όμως, είναι ότι η απλότητα είναι μία έννοια πολύ δύσκολη. Για παράδειγμα, η διαχωριστική γραμμή αυτής με την απολυτοσύνη είναι πολύ λεπτή. Όπως επίσης και η παρέμβαση της κρίσης ή και της προσωπικής προβολής αυτού που εσύ βιώνεις ως απλό, σε κάποιον ας πούμε που βρίσκεται σε ένα χρονικό στάδιο της ζωής του που ακόμα σπέρνει εμπειρίες αντί να τις θερίζει. Ή που μετά από πολύ καιρό πια, έχει θερίσει τόσες πολλές που το τσουβάλι του είναι γεμάτο, το έχει σφραγίσει, το έχει παραγεμίσει, δε συλλέγει πια, μόνο περαστικός αν είναι θα σταθεί, θα παρατηρήσει, ίσως και να δοκιμάσει λίγο και το τέλος θα επιστρέψει στο καβούκι του. Είδες; Ο χρόνος, αυτός ο χαμογελαστός μαστροχαλαστής, πάλι αυτός...

Μπορεί να είναι το καλοκαίρι που φεύγει κι ο χειμώνας που έρχεται. Ίσως νά 'ναι κι αυτά τα γεροντάκια που βλέπω κάτι ώρες να περνάνε το δρόμο σκυφτά και καμπουριασμένα, κρατώντας καμμια-δυο σακούλες από σουπερ-μάρκετ μισογεμισμένες. Ίσως πάλι να είναι κι εκείνοι που έχω χάσει, ο Στάθης χθες θα είχε τη γιορτή του, κι αν ήταν εδώ, όλοι παρέα θα είχαμε γίνει κομμάτια σε μια στιγμή μέσα στο χρόνο. Και την επόμενη μέρα θα είχαμε να αναπολούμε κάτι που θα ανήκε ήδη στο παρελθόν. Δεν ξέρω γιατί έχω γράψει όλα τα παραπάνω, ή μάλλον μπορεί και να το ξέρω, αλλά να το κρατάω για τον εαυτό μου, όπως άλλωστε και πολλές μικρές ή μεγάλες ιστορίες που έχω γράψει εδώ μέσα και τις έχω αγαπήσει πια όλες, μέσα στα χρόνια που έχουν περάσει.

Το συμπέρασμα είναι το εξής: αν ο χρόνος έχει αποδειχθεί ότι είναι ο ένας, ο πρώτος ύπουλος και πιστός σύντροφός μου, τότε το παρόν είναι πλέον ο μεγαλύτερος διώκτης μου.

posted by mindstripper @ 9/21/2010 09:32:00 pm