Radiobubble αγάπη μου

Λοιπόν, γίνεται το εξής. Όσο μεγαλώνεις γίνεσαι -στην πλειοψηφία- πιο αυτογνώστης. Δέχεσαι και βλέπεις τον κίνδυνο με διαφορετικό μάτι. Αποδέχεσαι τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, τον ανθρώπινο πόνο και την ηλιθιότητα μέσα από ένα πρίσμα γκριζόμαυρο που έχει αρχίσει και σου ποτίζει λίγο-λίγο την ψυχή. Αυτά νοιώθω, αυτό αναλογίζομαι καμμιά φορά, όταν είμαι αραχτή με τους ελάχιστους φίλους μου ψυχής, κι όταν πιάνω τον εαυτό μου να απορεί για το οικτρό κατόρθωμα της υπάρχουσας κοινωνίας να μετατρέπει το απλό σε κάτι απρόσιτο και ουτοπικό. Να βάζει τον άνθρωπο να προσπερνάει την ουσία και να κρίνει το περιτύλιγμα, τις κορδέλλες με τα φούμαρα και τις κιτς τις χάντρες τις αστραφτερές. Και να θεωρεί αυτό φυσιολογικό, να το θεωρεί κανόνα, κι ακόμα χειρότερα φίλε, να το θεωρεί κομμάτι της ουσίας που γλυστράει μέσα από τα χέρια του μέρα με την ημέρα. Κάτι τέτοια κάθομαι και σκέφτομαι δυνατά όταν είμαι παρέα με τους φίλους μου, τα φτύνω προς τα έξω για να τα ξορκίσω όταν παίρνω πρέφα ότι έχουν αρχίσει και παίρνουν επικίνδυνη υπόσταση μέσα στο κεφάλι μου, γιατί ούτε λεφτά για ψυχοθεραπευτή έχω, ούτε και θεωρώ ότι τον έχω ανάγκη περισσότερο απ' ότι ίσως εκείνος θα είχε εμένα (όχι ακόμα τουλάχιστον).

Και μέσα σ' αυτά ξέρεις τί γίνεται καμμιά φορά; Βρίσκεις έναν-δύο ανθρώπους άσχετους, στο μετρό μπορεί ή στο ανσασέρ ή στο μπαράκι που έχεις πάει για πρώτη-πρώτη φορά, καθώς κοιτάς ανέκφραστος τον τοίχο απέναντί σου και σε κοιτάει και εκείνος βγάζοντάς σου κωλο-δάχτυλο - πρέπει κάπως να περάσει κι εκείνου η ώρα στο κάτω-κάτω της γραφής. Βρίσκεις λοιπόν μία-δύο ψυχές που το πιο πιθανό είναι να μην τις ξαναδεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Και μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, μοιράζεσαι μαζί τους το θαύμα της ανθρώπινης επαφής, αυτό που θα έπρεπε να είναι μία απλή καθημερινή πράξη, μία απλή ανθρώπινη ανάγκη. Το θαύμα της ανθρώπινης ψυχής. Και συνεχίζεις τη μέρα σου με χαμόγελο, με καλή διάθεση και με πιο ελαφριά καρδιά.

Ας μιλήσουμε για θαύματα λοιπόν, όπως λέει κι ο Σπύρος. Κι άμα θες κι εσύ λίγο θαύμα, τα φιλαράκια σου -ή και όχι- να το μοιραστείς, και μουσική όπως την έχεις αγαπήσει από τότε που ο κόσμος δεν ήταν ούτε γκρίζο ούτε τιμές βενζίνης ούτε η γραβάτα κανενός, άντε, έλα κι εσύ μία βόλτα από το Radiobubble, στην Ιπποκράτους 146.

Να περάσει η ώρα έτσι λίγο πιο απλά. Και να γίνουμε λίγο περισσότεροι.

posted by mindstripper @ 5/19/2010 12:11:00 pm  | 10 Comments | 

Οι James, η Ελλάδα και η ανθρώπινη ηλιθιότητα

Πηγαίνοντας στο κλειστο γυμναστήριο του Tae Kwo Do στο Φάληρο, κολλήσαμε στο μποτιλιάρισμα της μοναδικής εισόδου για το πάρκινγκ του σταδίου, καθώς εκεί απ' έξω είχαν μαζευτεί καντίνες με σουβλάκια, χοτ-ντογκ και νερά στην τιμή του ενός ευρώ το μικρό μπουκαλάκι. Πώς τό 'παμε Έλληνα, θες και τουρισμό;... Μάλλον θα πάρεις την Αφδροδίτη της Μήλου στις Γερμανικές διασκευές της για το 2010, σε μπουκαλάκια δώρο-έκπληξη / συσκευασία των τριών. Προσπαθώντας να αποφύγω να πατήσω αυτούς και τους πεζούς που έμπαιναν και εκείνοι στο στάδιο από την ίδια είσοδο, σκέφτηκα για άλλη μία φορά το μεγαλείο της Ελλάδος. Πολύ ωραία διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς μπράβο μας. Εμένα όμως γιατί τόσα χρόνια τώρα για να πάω στη Μαλακάσα και τις συναυλίες που λαχταράω, θα πρέπει κάθε φορά να μου βγαίνει η Παναγία ανάποδα; Έβγαλα το χέρι μου από το παράθυρο και την είπα στην κάργια που είχε το θράσος να μου πατήσει την κόρνα επειδή άφησα να περάσουν δύο αυτοκίνητα μπροστά μου. Νομίζω ότι η απεραντοσύνη της ηλιθιότητας μερικών ανθρώπων -λυπάμαι που θα σε πικράνω Γαλιλαίε- είναι μεγαλύτερη και από αυτή του σύμπαντος. Της κούνησα το κεφάλι μου με αποδοκιμασία από τον καθρέφτη και της έριξα ένα μπινελίκι μέσα από τα δόντια μου. Είναι καλά τα μπινελίκια όσο τα κρατάς για σένα - μην τα βγάζεις ποτέ προς τα έξω, δεν αξίζει. Έτσι κι αλλιώς, αυτός προς τον οποίον απευθύνονται είναι σχεδόν πάντα μία ανεγκέφαλη μάζα ανθρώπινης πράσινης γλίτσας. Οι βρισιές θα κάνουνε γκελ και θα εκτοξευθούν πάλι πίσω με έναν τρόπο που θα σε κάνουν να ντρέπεσαι για λογαριασμό σου - ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε.

Τέλος πάντων. Και τί έλεγα;...

Μπαίνοντας στο στάδιο, ο κόσμος ξεχύλιζε από παντού. Είχα ξαναδει το στόρι πέρισυ το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη, μέσα στον καύσωνα και την υγρασία που έκανε τα ρούχα σου να κολλάνε πάνω σου και να τραβούν τα πόδια σου με πρωτοφανή δύναμη προς το κέντρο της γης. Το Θέατρο Γης κόντευε να βουλιάξει από τον κόσμο, ο Tim Booth είχε σκάσει μύτη από την κορυφή του σταδίου με ένα λευκό πουκάμισο που όταν χόρευε μ' αυτόν τον χαρακτηριστικό τρόπο του, πασπάλιζε με χρυσόσκονη ξωτικού την κάθε του κίνηση. Προχθές βγήκε ντυμένος στα μαύρα, με μαύρο σκουφάκι στο κεφάλι και χιλιάδες χαμόγελα να τον περιστοιχίζουν ξανά, με τον ίδιο τρόπο, από την κορυφή του σταδίου. Η Δ. χοροπηδούσε από τη χαρά της, πήγε πιο κοντά να τον βγάλει κοντινή φωτογραφία, τά 'χασε, γύρισε πίσω με την ουρά στα σκέλια "Γαμώτο, έπαθα πανικό και δεν μπορούσα να χειριστώ το κινητό", μου έλεγε πιο μετά. "Δεν πειράζει χαζή, θα σου δώσω μερικά βίντεο που τράβηξα εγώ", της είπα. Είμασταν τυχεροί μέσα στην αργοπορία μας και κάτσαμε ακριβώς στη μέση του γηπέδου, στους διαδρόμους με τα σκαλάκια. Δεν ενοχλούσαμε κανένα με τα κινητά και τα χοροπηδηχτά μας - κανένας δεν ενοχλούσε εμάς. Ακόμα θυμάμαι τον τύπο μπροστά μου στους Editors που πέρασε όλη τη συναυλία με το κινητό στο χέρι, ακριβώς μπροστά στην νοητή γραμμή που συνέδεε το οπτικό μου πεδίο με τον Tom Smith. Αλλά δεν θα κάνω tribute στην ανθρώπινη ηλιθιότητα σε τούτο το ποστ, ίσως κάποια άλλη φορά.

Η γνώριμη κι αγαπημένη φωνή του Booth ακούστηκε πάνω από τον καταλαγιασμό των χειροκροτημάτων.

"People of Athens,
we just want to thank you very much for turning out tonight in the middle of this chaos you find yourselves in."

Ο κόσμος άρχισε αμέσως να φωνάζει και να χειροκροτάει. Εγώ έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει το πλήθος στην αρένα χαμογελώντας πλατιά. Σκέφτηκα όλα αυτά που έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες. Για το πόσο προνομιούχοι είμαστε οι Έλληνες που ζούμε με τον ήλιο, τις βόλτες και τις φραπεδιές μας. Για το ότι λέει, είμαστε καλομαθημένοι, ότι όλο λέμε ότι δεν έχουμε κι όλο χώνουμε φράγκα από δω κι από κει σε κινητά και σε αυτοκίνητα. Σκέφτηκα για το πενηντάρικο που έσκασα για να πάω στη συναυλία κι εγώ και οι φίλοι μου, από τους οποίους η μία με το ζόρι τα βγάζει πέρα τον τελευταίο χρόνο κι έχει αρχίσει και σκέφτεται σοβαρά να την κάνει για το Γιου Ες οβ Έι μπας και ξημερώσει καμμία άσπρη μέρα και για εκείνη στην τελική. Και τώρα που γράφω όλ' αυτά, δεν μπορώ παρά για άλλη μία φορά, μέσα σε όλο αυτό που ζω, να σκεφτώ το πόσο ενοχικά με έχουν κάνει να αντιμετωπίζω τον ίδιο μου τον εαυτό όλοι εκείνοι που κατακρίνουν έναν ολόκληρο λαό για το ότι του αρέσει να καλοπερνάει, του αρέσει να τρώει και να πίνει κάτω από τον ήλιο, του αρέσει να τραγουδάει δυνατά και να χορεύει με πάθος ακόμα και σ' αυτά τα σκυλάδικα του δέκατου τρίτου χιλιομέτρου Αθηνών-Κωλοπετεινίτσας.

Σήμερα το πρωί διάβαζα οργισμένη για τον 15ο και το 16ο μισθό των υπαλλήλων της Βουλής ενώ χτες το μεσημεράκι καθόμασταν με τον πατέρα μου και συμπηρώναμε τη φορολογική του δήλωση, την ώρα που μου έλεγε για τη μείωση της σύνταξής του. Φεύγοντας πήγε να μου δώσει λεφτά. Λογοφέραμε για εκατοστή φορά, πάντα πάει να μου ξεγλυστρήσει κανένα κατοστάρικο στις τσέπες μου όποτε πάω σπίτι και τους βλέπω. Έτσι είναι ο Έλληνας γονιός φίλε, έχει δεν έχει, για το παιδί του θα κόψει το χέρι του, θα πεινάσει ακόμα-ακόμα. Κι αυτό δεν είναι επειδή έχει λεφτά. Είναι επειδή έτσι έχει μάθει. Έχει μάθει να δίνει, έχει μάθει και να φιλοξενεί, έχει μάθει να παίρνει την ώρα του να πίνει τον καφέ του κι όχι να τον κατεβάζει σε 2-3 γουλιές και ύστερα να φεύγει τρέχοντας για τη δουλειά του. Και να σου πω και κάτι; Είναι πολλά σε τούτον τον τόπο που συχαίνομαι, και πράγματα και ανθρώπους και -α ρε Γαλιλαίε με την απεραντοσύνη σου- νοοτροπίες. Όμως ξορκισμό και μιζέρια στον ήλιο μου, στη θάλασσά μου, στον καφέ, στη μουσική και στα ταξίδια μου δε θα μου καπελώσει κανείς. Ούτε εσύ, ανόητε Γερμανέ εκδότη ενός κάποιου περιοδικού που ντροπιάζεις το λαό σου με την επαναληπτική σου προκλητική κακεντρέχεια, ούτε εσύ, τροφαντέ Έλληνα βουλευτή, που έχεις το ασύστολο θράσος εν μέσω όλων αυτών των εξελίξεων της οικονομίας της χώρας σου, να ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ να κοροϊδεύεις τον λαό που μέσα από τη δική του ηλιθιότητα έστω, σε έβαλε εκεί που είσαι.

Είχα δεν είχα, το έκανα και το tribute στην ανθρώπινη ηλιθιότητα τελικά.

Πάω να πιω έναν φραπέ στο ήλιο να ηρεμήσω.

Α ναι. Σαν τους James και την αγάπη που δίνουν στον κόσμο τους κάθε φορά, κανείς.

posted by mindstripper @ 5/03/2010 05:30:00 pm  | 13 Comments |