Radiobubble αγάπη μου
Λοιπόν, γίνεται το εξής. Όσο μεγαλώνεις γίνεσαι -στην πλειοψηφία- πιο αυτογνώστης. Δέχεσαι και βλέπεις τον κίνδυνο με διαφορετικό μάτι. Αποδέχεσαι τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, τον ανθρώπινο πόνο και την ηλιθιότητα μέσα από ένα πρίσμα γκριζόμαυρο που έχει αρχίσει και σου ποτίζει λίγο-λίγο την ψυχή. Αυτά νοιώθω, αυτό αναλογίζομαι καμμιά φορά, όταν είμαι αραχτή με τους ελάχιστους φίλους μου ψυχής, κι όταν πιάνω τον εαυτό μου να απορεί για το οικτρό κατόρθωμα της υπάρχουσας κοινωνίας να μετατρέπει το απλό σε κάτι απρόσιτο και ουτοπικό. Να βάζει τον άνθρωπο να προσπερνάει την ουσία και να κρίνει το περιτύλιγμα, τις κορδέλλες με τα φούμαρα και τις κιτς τις χάντρες τις αστραφτερές. Και να θεωρεί αυτό φυσιολογικό, να το θεωρεί κανόνα, κι ακόμα χειρότερα φίλε, να το θεωρεί κομμάτι της ουσίας που γλυστράει μέσα από τα χέρια του μέρα με την ημέρα. Κάτι τέτοια κάθομαι και σκέφτομαι δυνατά όταν είμαι παρέα με τους φίλους μου, τα φτύνω προς τα έξω για να τα ξορκίσω όταν παίρνω πρέφα ότι έχουν αρχίσει και παίρνουν επικίνδυνη υπόσταση μέσα στο κεφάλι μου, γιατί ούτε λεφτά για ψυχοθεραπευτή έχω, ούτε και θεωρώ ότι τον έχω ανάγκη περισσότερο απ' ότι ίσως εκείνος θα είχε εμένα (όχι ακόμα τουλάχιστον).Και μέσα σ' αυτά ξέρεις τί γίνεται καμμιά φορά; Βρίσκεις έναν-δύο ανθρώπους άσχετους, στο μετρό μπορεί ή στο ανσασέρ ή στο μπαράκι που έχεις πάει για πρώτη-πρώτη φορά, καθώς κοιτάς ανέκφραστος τον τοίχο απέναντί σου και σε κοιτάει και εκείνος βγάζοντάς σου κωλο-δάχτυλο - πρέπει κάπως να περάσει κι εκείνου η ώρα στο κάτω-κάτω της γραφής. Βρίσκεις λοιπόν μία-δύο ψυχές που το πιο πιθανό είναι να μην τις ξαναδεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Και μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, μοιράζεσαι μαζί τους το θαύμα της ανθρώπινης επαφής, αυτό που θα έπρεπε να είναι μία απλή καθημερινή πράξη, μία απλή ανθρώπινη ανάγκη. Το θαύμα της ανθρώπινης ψυχής. Και συνεχίζεις τη μέρα σου με χαμόγελο, με καλή διάθεση και με πιο ελαφριά καρδιά.
Ας μιλήσουμε για θαύματα λοιπόν, όπως λέει κι ο Σπύρος. Κι άμα θες κι εσύ λίγο θαύμα, τα φιλαράκια σου -ή και όχι- να το μοιραστείς, και μουσική όπως την έχεις αγαπήσει από τότε που ο κόσμος δεν ήταν ούτε γκρίζο ούτε τιμές βενζίνης ούτε η γραβάτα κανενός, άντε, έλα κι εσύ μία βόλτα από το Radiobubble, στην Ιπποκράτους 146.
Να περάσει η ώρα έτσι λίγο πιο απλά. Και να γίνουμε λίγο περισσότεροι.
posted by mindstripper @ 5/19/2010 12:11:00 pm
10 Comments:
Αχ, δεν σου ξαναδίνω να φας σαλιγκάρια!!!
Φιλιά βρε φιλενάδα, όμορφη!!!
Αν με αφήσεις να βουτήξω κανένα ψωμάκι καλά θα είναι. :P
Γεια σου Παυλή μου.
περήφανη ταμπέλα στον τοπο του εγκλήματος. Η καλλιτέχνις δικαιώθηκε.
κλαπ κλαπ
Ααααα! Τί ωραίες βίδες όμως!
Ωραία, άντε να γίνουμε πολλοί οι "δολοφόνοι" σιγά-σιγά. ;)
εχμ.. εμενα με τραυματισε βαθεια η σχεση μου με τη διαγαλαξιακη ραδιοφουσκα.. Απο τοτε που αρχισα να εκπεμπω, μενω... πυροβολημενη.. μα εντελως λεμε!
Αλλο Θαύμα κι αλλο Τραύμα!:)
Το τραύμα ήτανε διαμπερές, πέρασε κι απο δω μεριά Ροδιά μου. Φιλιά πολλά! :)
Ουφ, θα σκάσω! Κι εγώ θέλω να'ρθωωω!...
Ήπια μία μπυρίτσα (και) για σένα. ;)
Άντε, όταν κοπιάσεις προς τα δω, θα έρθεις μία βολτίτσα να τα πούμε ξανά κι από κοντά. :)
Θέλω να περάσω κι εγώ...
Θα περάσω κι εγώ!
(ίσως όχι αύριο μεθαύριο αλλά θα περάσω :)
Να περάσεις κανένα Σάββατο απογευματάκι να πιούμε καφέδάκι και να τα πούμε κι από κοντά, άντε-άντε, θα σας περιμένω. Φιλιά πολλά. :)
Post a Comment
<< Home