Η πρώτη εβδομάδα στη δουλειά έφυγε σαν μία αναπνοή. Ευτυχώς η ζωή που κύλησε ενδιάμεσα, δεν έπεσε στην ίδια παγίδα.
Μήνυμα στο κινητό. Ο Θ. ζητούσε συγνώμη από μας, τους φίλους του. Πέθανε σήμερα ο αδερφός της μάνας του. Η ηρεμία μου που θα βρίσκομαι πλέον εδώ στα δύσκολα, τα δικά μου ή των άλλων, έχει απλωθεί σαν πέπλο νυφικό πάνω απ' όλη την υδρόγειο.
Ο κάκτος που είχα φυτέψει στη δουλειά πριν ένα χρόνο, έχει πετάξει παρακλάδια προς όλες τις κατευθύνσεις με τον πιο άτσαλο τρόπο που έχω δει ποτέ μου - μερικά απ' αυτά είναι σαν να τα έχει πιάσει κάποιος, να τα έχει στρίψει 180 μοίρες και να τα έχει παρατήσει εκεί να ξανακολλήσουνε μοναχά τους πάνω στον κορμό της μάνας τους. Και είναι στ' αλήθεια τόσο άσχημο φυτό που δεν μπορώ παρά να το αγαπάω και να του γελάω ακόμα περισσότερο.
Τρεις νύχτες πριν, μαζευτήκαμε στο καινούργιο μαγαζί που θα δουλεύει η Δ. Η παρέα όλη ήτανε δέκα-δεκαπέντε άνθρωποι που για μία βραδιά, αντί να (εξ)υπηρετούν όλους τους υπόλοιπους, μεταμορφώθηκαν αυτοί οι ίδιοι σε θαμώνες και πελάτες. Η απλότητα, ο σεβασμός κι η ομορφιά που παίζανε κρυφτό με τις μουσικές και τα γνώριμα χαμόγελα μέσα στο ημίφως, με γέμισαν με μία ευτυχία αδιαπραγμάτευτη. Οι αγκαλιές και τα γέλια πιάνανε μεγαλύτερο χώρο κι από τις αφεντιές μας γύρω από τον μικρούλι πάγκο που κάθε τόσο γέμιζε με κανάτες και σφηνάκια. Όμορφη νύχτα, από τις νύχτες εκείνες που γυρίζοντας σπίτι "ο χρόνος σου γελάει σα μωρό".
Η θεία μου η Ε. με πήρε σήμερα τηλέφωνο. Οι ερωτήσεις βροχή, σαν το μικρό παιδί που του έχεις βάλει όριο χρόνου μέχρι να τελειώσει τα παιχνίδια του και ύστερα να πάει γραμμή για μελέτη. Κάποια στιγμή κατάλαβα τη φωνή της να τρέμει, πάλευε να κρατήσει τα κλάμματα. Μου είπε: "Εγώ μόνο για να δω τί κάνετε παίρνω, για κανέναν άλλον λόγο". Της είπα πολύ έντονα: "Εγώ το ξέρω και το ξέρεις ότι το ξέρω, δεν πρέπει να μου το λες εμένα αυτό το πράγμα". Ήτανε σαν να έδωσα στο μικρό παιδί ένα κουτί με σοκολάτες. Η φωνή της, μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου είχε γεμίσει πάλι με δροσιά.
"Έλα, μ' ακούς;" "Σ' ακούω, ναι! Μαλάκα, είναι απίστευτο! Πόσα χρόνια πάνε;" "Άσε τα χρόνια ρε βλήμα και φτιάξε την κάμερα. Δε βλέπω Χριστό!" "Γιατί δε με βλέπεις; Αφού εγώ με βλέπω!" "Εσύ θα σε βλέπεις βρε βλάκα, έτσι λειτουργεί το skype. Άντε κάνε κανα restart και μετά πήγαινε και πέτα τη μπακατέλα σου! Τί μού 'χεις κι αυτό το άσχετο το λογότυπο στο προφίλ; Τόσα χρόνια μετά, ακόμα βάζελος είσαι;" "Άντε χέσου μωρή ηλίθια. Κάνω restart και σε ξαναπαίρνω." Με τον Β. είχαμε να μιλήσουμε 11 ολόκληρα χρόνια. Ήτανε σαν να μην είχε περάσει ούτε μισό λεπτό.
How will they hear, when will they learn, how will they know? Ας είναι κι Απόκριες, δεν έχει μασκαρευτεί. Η μοναξιά σήμερα έχει χρώμα κόκκινο.
Έσκυψα το κεφάλι ανάμεσα σε δεκάδες γνωστούς και αγνώστους ανθρώπους που τρώγανε, πίνανε και τραγουδούσανε και έστειλα μήνυμα στην Α. στις 4 το πρωί. Της είπα ότι μου λείπει ο φίλος μας πολύ. Ύστερα της ζήτησα συγνώμη που την βάρυνα μ' αυτό. Το σκέφτηκα λίγα δευτερόλεπτα, στο τέλος πάτησα το πλήκτρο. "Μήνυμα εστάλη." Ένοιωθα να με πλακώνει η δύσπνοια από την προσπάθεια να κρατήσω το πρόσωπό μου καθαρό στα μάτια των άλλων. Σηκώθηκα και βγήκα έξω στο κρύο, πήρα βαθιές ανάσες, έκατσα εκεί μέχρι που η παγωνιά άρχισε να μου τρυπάει τα κόκκαλα, τα δόντια μου να τρίζουνε, τα μηνίγγια μου να με πιέζουν. Σκέφτηκα για πολλοστή φορά ότι "καμμιά φορά ο πόνος μόνο με πόνο γιατρεύεται" και ξαναμπήκα μέσα.
Καιρό τώρα, έχω φτάσει σ' ένα συμπέρασμα που κάθε φορά που το σκέφτομαι και το αναμασάω μου δίνει δύναμη, σαν να μιλάω στην καλύτερή μου φίλη. Τον πόνο τον έχω κερδίσει έτσι, τυχαία στη ζωή μου. Σαν τη χαρά ένα πράμα. Μόνο που ετούτον τον έχω κάνει κτήμα μου με πολύ προσπάθεια και κόπο. Μου ανήκει και θα μου ανήκει για πάντα ολοκληρωτικά, κι εκεί που θ' αναπολώ τα περασμένα αυτός θα πετάγεται μπροστά μου μνημείο στο χρόνο, σεντούκι ταλαιπωρημένο που η μυρωδιά του θα μου φέρνει στα χείλη χαμόγελα πλατιά, εικόνες ανεξίτηλες. Τον έχω κερδίσει και μ' έχει κερδίσει κι αυτός.
Σήμερα έτσι όπως χάζευα σχέδια και ιδέες στις ιστοσελίδες του κόσμου, βρέθηκα σε ένα γνωστό site άλλης χώρας, το οποίο έχει συγκεντρώσει όλες τις δουλειές σχετικά με εφαρμογές design παγκοσμίως. Έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει τις αγγελίες εργασίας, να ζυγιάζει πόλεις και τίτλους. Όταν συνειδητοποίησα το τί έκανα, γύρισα και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ο αέρας λυσσομανούσε αλλά ο ουρανός ήτανε καταγάλανος - ο ήλιος μοναδικός υπερόπτης κάτοικός του. Χαμογέλασα, έβαλα να ακούσω για μυριοστή φορά το Long Nights και προχώρησα στην ανάγνωση μουσικών νέων.
I've got this light and the will to show I will always be better than before.
Απόσπασμα από το "A Study in Scarlet" του Arthur Conan Doyle. Στην αφήγηση ο Doctor Watson. Θέμα, η άγνοια του Sherlock Holmes για την επιστημονική θεωρία του ότι η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο.
My surprise reached a climax, however, when I found incidentally that he was ignorant of the Copernican Theory and of the composition of the Solar System. That any civilized human being in this nineteenth century should not be aware that the earth travelled round the sun appeared to me to be such an extraordinary fact that I could hardly realize it.
"You appear to be astonished," he said, smiling at my expression of surprise. "Now that I do know it I shall do my best to forget it."
"To forget it!"
"You see," he explained, "I consider that a man's brain originally is like a little empty attic, and you have to stock it with such furniture as you choose. A fool takes in all the lumber of every sort that he comes across, so that the knowledge which might be useful to him gets crowded out, or at best is jumbled up with a lot of other things, so that he has a difficulty in laying his hands upon it. Now the skilful workman is very careful indeed as to what he takes into his brain-attic. He will have nothing but the tools which may help him in doing his work, but of these he has a large assortment, and all in the most perfect order. It is a mistake to think that that little room has elastic walls and can distend to any extent. Depend upon it there comes a time when for every addition of knowledge, you forget something that you knew before. It is of the highest importance, therefore, not to have useless facts elbowing out the useful ones."
"But the Solar System!" I protested.
"What the deuce is it to me?" he interrupted impatiently: "you say that we go round the sun. If we went round the moon it would not make a pennyworth of difference to me or to my work."
Έχω παρατηρήσει ότι σε πολλές χρονικές περιόδους επιλέγω πράγματα μεταξύ τους ταιριαστά με τρόπο μη συνειδητό. Προχθές, την ώρα που έφτιαχνα τα μαλλιά μου, κοίταξα ίσως για πρώτη φορά τα αντικείμενα μέσα στο μπάνιο μου όχι με το μάτι κάποιου τρίτου, αλλά με το δικό μου σαν να ήμουν στο σπίτι κάποιου τρίτου. Λαχανί κουρτίνα, λαχανί σφουγγάρι, λαχανί κουτί υγρών χαρτομάντηλων, λαχανί πετσέτα, λαχανί μπουκάλια σαμπουάν και γαλακτώματα - ναι, ακόμα κι αυτά. Ποτέ πριν δεν είχα παρατηρήσει τον τρόπο που έδεναν τόσα πολλά αντικείμενα μέσα σε εκείνον το χώρο - με ένα απλό χρώμα.
Έτσι όπως άπλωνα τα ρούχα σήμερα το μεσημέρι, κοίταξα για πολλοστή φορά την πλειοψηφία των ξεραμένων μου λουλουδιών στο μπαλκόνι. Αυτή την εβδομάδα άκουσα ότι έρχεται λέει πάλι κρύο, αλλά εγώ το σκέφτομαι καιρό τώρα, να βάλω μερικά μικρούλια στις γλάστρες τους αυτές ακριβώς τις μέρες. Μ' αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου κι έτσι όπως είχε βγει ο ήλιος κι ένοιωθα το πρόσωπο και τα χέρια μου να γλυκαίνουν με τη ζεστασιά του, κοίταξα την κόκκινη πετσέτα που είχα στα χέρια μου. Ύστερα κοίταξα την κουρτίνα που κυμάτιζε ακριβώς δίπλα μου. Ύστερα πήρα στα χέρια μου τη φωτογραφική μου κι άρχισα να τριγυρνώ μέσα στο σπίτι, λίγο σαν περιπλανώμενος τουρίστας, ψάχνοντας να δω μπροστά μου, εκ νέου, εικόνες που υπήρχανε πάντα μέσα σ' αυτό.
Ε... Τελικά, μάλλον δε θα (με) πειράξει και τόσο πολύ αν αργήσω και λίγο να φυτέψω τα μικρούλια που λέγαμε.
Καθώς έπινα τη μαργαρίτα μου, έλεγα στον Θ. ότι βρήκα δουλειά. Αφού περιέγραψα συζητήσεις, πρόσωπα και διαλόγους, στο τέλος του είπα πως φοβάμαι πάρα πολύ ότι σε λίγο θα αρχίσουνε να σκάνε τα άσχημα το ένα μετά το άλλο. Μοιρολατρική και παράλογη στάση, αλλά αληθινή και ερχόμενη από τα βάθη της ψυχής μου.
"Και γιατί το λες αυτό;" "Ε, εσύ γιατί λες;" "Επειδή όλα σου πάνε καλά." "Ναι. Γιατί, εσύ δε θα το σκεφτόσουνα; Έχεις καταλάβει πώς έχουν έρθει τα πράγματα από τότε που γύρισα; Δηλαδή πάρ' τα όλα με τη σειρά. Είναι δυνατόν να έχουνε γίνει όλα αυτά με τον τρόπο που έχουνε γίνει;" "Έχουνε γίνει όμως." "Ναι... αλλά πώς;..." "Ίσως επειδή κάποιος σου χρώσταγε", μου είπε ο φίλος μου και με πήρε αγκαλιά.
Έχω πει πόσο πολύ αγαπάω τους φίλους μου τελευταία;
Χθες, οδηγώντας στην αριστερή λωρίδα της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας με μεγάλη ταχύτητα, είδα εντελώς ξαφνικά το αυτοκίνητο που προπορευόταν γύρω στα διακόσια μέτρα μπροστά μου να αλλάζει λωρίδα με τρόπο ανησυχητικά απότομο. Το πόδι μου μετακινήθηκε ενστικτωδώς πάνω από το φρένο. Τότε ήταν που είδα το αυτοκίνητο στα εκατό μέτρα απέναντί μου να πλησιάζει με αναμμένα τα φώτα αναβοσβήνοντας τους προβολείς του ασταμάτητα. Σε δέκατα δευτερολέπτου γύρισα και κοίταξα τη διαχωριστική νησίδα στα αριστερά μου. Ναι, ήτανε στη θέση της. Από την αντίπερα μεριά, σειρές αυτοκινήτων τρέχανε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ψελλίζοντας λέξεις ασχημάτιστες ακολούθησα την κίνηση του προπορευόμενου αμαξιού και πέρασα στη μεσαία λωρίδα με μία τιμονιά, χωρίς καμμία προειδοποίηση. Σε χρόνο μηδέν το αυτοκίνητο που κατέβαινε προς στην αντίθετη κατεύθυνση, μέσα στην άνοδο της εθνικής, πέρασε εκατοστά δίπλα μου, στη θέση που στην ίδια χρονική στιγμή θα ήμουν εγώ οδηγώντας με 160 χιλιόμετρα την ώρα.
Πρόλαβα να δω παραπάνω από δύο κεφάλια μέσα πριν καλέσω την Άμεσο Δράση. Ο τύπος που σήκωσε το τηλέφωνο ήταν ολιγόλογος. "Το έχουμε πληροφορηθεί κυρία μου." Δεν μπήκε στον κόπο να με πληροφορήσει για το τί μέτρα σκόπευαν να πάρουν. Του είπα "Ευχαριστώ" και το έκλεισα.
Ήμουν τυχερή που δεν είχα κοντινή απόσταση από τον μπροστινό μου. Ο οδηγός που ακολουθούσε πίσω μου ήταν κι αυτός τυχερός για τον ίδιο λόγο. Αυτή η τύχη ήτανε που καθόρισε εκείνη τη μέρα τις ζωές μας.
Λίγα λεπτά αργότερα, αφού σταμάτησα να βρίζω και να προσπαθώ να εκλογικεύσω το παράλογο, η μάνα μου, η οποία καθόταν στη θέση του συνοδηγού και δεν είχε χαμπαριάσει απολύτως τίποτα καθώς είναι πάρα πολύ κοντά στην ολοκληρωτική τύφλωση, γύρισε και με ρώτησε τί ακριβώς έγινε. Της εξήγησα το συμβάν με όσες βρισιές είχα παραλείψει να χρησιμοποιήσω ως εκείνη τη στιγμή, και τελείωσα λέγοντας:
"Θα μας σκότωνε ρε μάνα."
Η κυρά Λούλα ανακάθησε στη θέση της γελώντας δυνατά:
"Είδες για να μη βλέπω πια;... Ούτε που θα το καταλάβαινα."
Και πρόσθεσε μετά από λίγα δευτερόλεπτα:
"Έτσι είναι καλά."
Από κείνη την ωρα και μετά, η ταραχή μου εξατμίστηκε και συνεχίσαμε το ταξίδι σε κανονικούς -για την οικογένεια- ρυθμούς συζήτησης μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη φορά που είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Μ., περίπου έναν μήνα πριν. Εκείνος μου είχε πει τις πρωτοσέλιδες ειδήσεις της Ελλάδας, εγώ του είχα πει τις αντίστοιχες της Αγγλίας. Μετά από αυτή την περίεργη και εντελώς αυθόρμητη ανταλλαγή, αφού το κλείσαμε, έκατσα λίγο και σκέφτηκα. Αναρρωτήθηκα αν ο λόγος για τον οποίον δεν ακουω τις ειδήσεις της χώρας που ζω είναι οι άνθρωποι και ο τρόπος μέσω των οποίων αυτές μεταφέρονται σε μένα, ή στο γεγονός ότι οι πληροφορίες που μου μεταφέρονται πονάνε κάτι ώρες τόσο πολύ, που προτιμώ να κλείνω τα μάτια και τ' αυτιά μου, δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στην καθημερινότητα ενός άλλου τόπου, κι ας μη συμμετέχω πια σ' εκείνη.
Συναντάω αυτές τις σκέψεις πολλές φορές μπροστά μου από τότε και μετά, και είμαι πολύ κοντά στο να κατατάξω τον εαυτό μου στους φυγόπονους και τους παρτάκηδες.
Θυμάμαι ακόμα τα λόγια που είχαμε ανταλλάξει, έναν χρόνο πιο πριν, με έναν φίλο-μπλόγκερ που εκτιμώ πολύ:
"Εγώ σε θαυμάζω για την απόφαση που πήρες να σηκωθείς και να φύγεις. Θέλει κότσια." "Δεν ξέρω ρε συ Αστέρη. Θεωρώ ότι πιο πολλά κότσια θέλει να μείνεις πίσω και να αντιστέκεσαι σ' αυτή τη χαβούζα με όποιον τρόπο μπορείς, παρά να σηκωθείς και να το βάλεις στα πόδια."
Τώρα ξέρω πως και οι δύο παραπάνω απόψεις είναι απόλυτες by default. Γιατί υπάρχουνε άνθρωποι κι άνθρωποι, όπως υπάρχουνε ας πούμε οι ενεργοί αγωνιστές και οι απλοί αντιρρησίες συνείδησης. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να πω ότι σε έναν αγώνα, οι μεν έχουνε ανώτερο ρόλο από τους δε. Είναι λίγο δηλαδή σα να βάζεις δίπλα μήλο με πορτοκάλι και το μόνο τους κοινό να είναι οι καμπύλες του σχήματός τους.
Για έναν άνθρωπο που δεν έχει το χάρισμα να θωρεί τις καταστάσεις μέσα από το πέπλο της σάτυρας και του γέλιου, για κάποιον που μπορεί και αντιλαμβάνεται καθαρά τη μιζέρια των περισσοτέρων πραγμάτων που εκτυλίσσονται γύρω του χωρίς να επηρεάζεται από τη σκουπιδόμαζα μέσω της οποίας αυτά ξεδιπλώνονται, όλα αυτά είναι δύσκολα, τρομακτικά δύσκολα να τα επεξεργαστεί, ακατόρθωτα να τα χωνέψει.
Κι ύστερα έρχεται ο χρόνος που θέλει να περάσει την ώρα του λίγο ευχάριστα γιατί βαριέται. Και ντύνεται γιάπις και σου απαγγέλει ένα λογίδριο της πλάκας:
Η ακεραιότητα πολλών πραγμάτων, αντιλήψεων, ακόμα και ανθρωπίνων ιδεών ή συναισθημάτων όπως αυτή της ελευθερίας και του έρωτα, δέχεται πολλά πλήγματα καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει. Οι εμπειρίες που μαζεύονται και μαζεύονται ανά τα χρόνια, έρχονται να ταρακουνήσουν ακόμα και τα πιο γερά θεμέλια της υπόστασης του ανθρώπου, όπως οι φίλοι και οι πολύ δικοί του τον ξέρουν τόσα χρόνια - δε θα πω ως σκέτο άνθρωπο γιατί για μένα ο σκέτος άνθρωπος είναι αυτός που δε γνωρίζω και δε συναναστρέφομαι και έχει μία υπόσταση κοινότυπη, όπως το σάντουιτς όταν βγαίνει συσκευασμένο από το εργοστάσιο. Ναι, ναι, το σάντουιτς, καλά άκουσες, γιατί συνοφρυώνεσαι; Αυτό είσαι για τον πολιτικό, αυτό είσαι για τον δικηγόρο, αυτό είσαι για τον δημοσιογράφο, αυτό είσαι και για τον ταξιτζή. Αυτό είναι οι άλλοι για μένα όταν τους χαζεύω στις διαβάσεις των πεζών την ώρα που τρέχουνε να προλάβουνε το κόκκινο. Αυτό είμαι ακόμα κι εγώ για σένα όταν με βλέπεις έξω στην πλατεία να λιάζομαι ανάσκελα παρέα με τον κόπρο της γειτονιάς. Κι αυτό το τελευταίο, πρέπει να σου πω αν δεν το έχεις ήδη αναλογιστεί, ότι είναι το πιο επικίνδυνο απ' όλα.
Τέλος πάντων. Εγώ αυτό που ήθελα να πω εξ' αρχής είναι ότι θέλει πολύ δύναμη και ιδρώτα για να βγεις σώος -και όχι νικητής- από τη μάχη με τον άνθρωπο. Και δε μιλάω για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, αλλά αυτόν που έχεις μέσα σου.
Όποτε παίρνει και σκοτεινιάζει έτσι ο ουρανός, σκέφτομαι τον τόπο που άφησα πίσω μου με νοσταλγία. Όταν πάλι βγαίνει ο ήλιος, τότε, περίεργο πράγμα, δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο από έναν-δυο φίλους και μία θάλασσα, μπορεί και ένα βουνό, μπορεί και μόνο το μπαλκόνι μου με θέα όλους τους τόνους του γκρίζου και στην κορυφή αυτού, το κόκκινο ανθισμένο μου κυκλάμινο.
Ο Κ. είναι ένα παιδί σπάνιο και για να το καταλάβεις, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ακούσεις τον τρόπο με τον οποίον μιλάει για τη μουσική. Επέμενε πάρα πολύ να δω την ταινία.
"Δες το Into the Wild. Πρέπει να το δεις, άκου με που σου λέω..."
Είδα την ταινία χτες το απόγευμα. Ο Κ. είχε μεγάλο δίκιο. Σήμερα ακόμα, δεν μπορώ να συνέλθω. Κι από χτες το βράδυ, προσπαθώ να βρω λόγια να περιγράψω αυτό που αισθάνομαι, μπας και ξαλαφρώσω λίγο από την απόγνωση που με έχει πιάσει να σε πείσω να δεις κι εσύ, και οι φίλοι σου, κι ο κόσμος όλος αυτό το αριστούργημα.
Αλλά τα συναισθήματα είναι καρφωμένα μέσα μου και αρνούνται να πάρουνε οποιαδήποτε μορφή. Το μόνο που τριγυρίζει συνέχεια στο κεφάλι μου είναι ένα παιδί που πίστεψε ότι δεν είχε ανάγκη κανέναν παρά μόνο την αγάπη του για τη φύση και τους ανεξάντλητους χυμούς της. Ένα γνώριμο μικρό παιδί που ήρθε και άνθισε μέσα από την υπέρτατη ύβρη όλων, την ευτυχία, όπως την χάραξε ο ίδιος στις φλέβες του.
Θα σου πω και κάτι, ένα μυστικό μικρό, κάτι που αν το αφήσεις χωρίς χαλινάρι μπορεί να τινάξει στον αέρα την ισορροπία του "είναι", με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να σε εκτοξεύσει σε σφαίρες τρομαχτικής ωριμότητας και παράλογης σοφίας.
Καθώς περνάει ο καιρός νοιώθω όλο και πιο έντονη την ανάγκη να γράφω. Αλλά εντελώς αντίθετα, οι στιγμές που αυτή φουντώνει μέσα μου είναι οι πλέον ακατάλληλες. Ή θα είμαι όρθια μέσα στο τρένο ή στο τιμόνι του αυτοκινήτου ή στην πόρτα του μπαρ που αγαπάω πολύ ή στον πάγκο του, κουβεντιάζοντας με τον dj για τις συναυλίες που θα έρθουν, όπως αυτή των ACDC, όπου σήμερα με τον Κ. το συμφωνήσαμε να κατεβούμε στην αρένα. Του είπα ότι πρώτον, είμαστε τρελοί και δεύτερον, ότι ελπίζω μέχρι τότε να έχω βρει δουλειά, όχι τίποτ' άλλο, αλλά να έχω μία υποτυπώδη υγειονομική κάλυψη για τις μελανιές και τα ραγίσματα. Μου είπε "Εσένα θα σε καλύπτω εγώ, μη φοβάσαι".
Και τί έλεγα; Α ναι, για την ανάγκη να γράφω, για τις στιγμές. Που είναι εντελώς ακατάλληλες να αιχμαλωτίσω πάνω στο χαρτί τις πεταλούδες που κατακλύζουν εκείνη τη στιγμή όλο μου το οπτικό πεδίο. Έτσι συνήθως μου ξεγλιστράνε μέσα από τα χέρια, μένω να τις κοιτάζω να φεύγουνε χορεύοντας με μικρά τσαχπίνικα άλματα μέσα στο σκοτάδι ή πάνω στην άσφαλτο και τις ταράτσες της τσιμεντούπολης.
Ύστερα ανοίγω τον υπολογιστή μου κι ακούω τον Steve Lamacq να παίζει στο BBC 6, χωρίς να μου πρήζει τα συκώτια για τα ζώδια και το τί είχε η οποιαδήποτε τηλεόραση χτες το βράδυ, να μιλάει για τα τραγούδια, την ιστορία και την προέλευσή τους, σαν να μιλάει για κοινούς ανθρώπους που είναι κρυμμένοι στα στενάκια και τις μικρές γειτονίτσες όταν το σκοτάδι αρχίζει να τις καλύπτει με τα σεντόνια του.
Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, θα σκεφτόμουν τί κρίμα που πρέπει να καταφεύγω εκτός για να συνεχίσω να αγαπάω τα εντός. Τώρα πια είναι όλα εκτός. Α, εκτός από τις πεταλούδες.
Με τον Γ., τον αδερφό της φίλης μου της Β. δεν είμασταν ποτέ φίλοι και δεν κάναμε ποτέ κολλητή παρέα. Όταν όμως μεγαλώνεις στην επαρχία κι έπειτα, ενήλικα πια, σε ρουφάνε τα φώτα και η ζωή της πόλης, τότε με κάποιον περίεργο τρόπο όλες οι μορφές που σε συντρόφεψαν ακόμα και στον πιο μικρό βαθμό, γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι εκείνου του παλιού, κιτρινισμένου κόσμου που κρατάς κλειδωμένο στα τρίσβαθα της ψυχής σου.
Είμασταν για βόλτα στην Ερμού όταν χτύπησε το κινητό της φίλης μου. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, έτσι κι αλλιώς μπορεί και να ήταν η τρίτη φορά που χτυπούσε το ρημάδι μέσα στα 20 λεπτά που είχαμε ξεκινήσει τη βόλτα μας. Όταν όμως την άκουσα να απευθύνει την ερώτηση "Σε ποιο νοσοκομείο;" στο συνομιλητή της σηκώθηκα όρθια, σχεδόν πάνω από το κεφάλι της, προσπαθώντας να διασταυρώσω το βλέμμα μου με το δικό της, για να καταλάβω τί ακριβώς είχε γίνει.
Σε μισή ώρα είμασταν εκεί, πριν ακόμα φτάσει το ασθενοφόρο με τον αδερφό της μέσα. Η εισαγωγή ήταν σχετικά ανώδυνη διαδικασία, πράγμα φυσικό κι επόμενο για ιδιωτικό νοσοκομείο. Ο Γ. με το πέρασμα της ώρας είχε κάπως ξεθαρρέψει, στα μάτια του όμως ο φόβος ήτανε ζωγραφισμένος διάσπαρτος και κυρίαρχος. Η ψυχολογία του συνετριμμένη, προφανώς από την άσχημη σωματική του κατάσταση, τα συμπτώματα της οποίας ήτανε έντονη τάση λιγοθυμιάς, εμετού και ιδρώτα. Ή έτσι νόμιζα.
Μετά τη μεταφορά του αδερφού της στο δωμάτιο, η Β. δεν χρειάστηκε να ψάξει για γιατρό πολλή ώρα. Όμως αυτό το διάστημα ήταν αρκετό για να ανταλλάξουμε με τον Γ. λίγες κουβέντες μικρές που περιείχαν μέσα τους μία ολόκληρη ζωή. Μου είπε για το πόσο πιεσμένος αισθάνεται μέσα στην οικογένεια και τις καθημερινές του υποχρεώσεις, μου είπε για τις φοβίες που τον πιάνουνε από τότε που ο παιδικός του φίλος πέθανε πριν λίγους μήνες, μου περιέγραψε τον αγώνα που κάνει τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες των άλλων. Ήταν πράγματα που έτσι κι αλλιώς τα ήξερα από την Β., όμως εκείνη τη στιγμή οι εκμυστηρεύσεις του μου έδιναν επιτέλους το δικαίωμα να του εκφράσω την προσωπική μου άποψη γι αυτά.
Αντί να του δώσω μια αρμαθιά συμβουλές του είπα με λίγες κουβέντες για τις δικές μου φοβίες, τις δικές μου απώλειες, τη δική μου νύχτα μέσα στο θάλαμο των έξι, μαζί με εκείνη τη γυναίκα που έκλαιγε υστερικά και κάθε τόσο ρωτούσε αν κάποιος πίσω στο σπίτι έχει μείνει να φροντίσει το σκύλο της.
"Αυτό που θέλω να σου πω ουσιαστικά, είναι πως έτσι είναι ετούτο το τριπάκι, προχωράει με τον ίδιο τρόπο για όλους μας. Κι αν όλα τα υπόλοιπα εξαφανιστούν, αυτό θα παραμείνει έτσι στους αιώνες των αιώνων."
Φεύγοντας από το νοσοκομείο το μυαλό μου ήτανε γεμάτο από εκείνες τις εικόνες όταν είμασταν παιδιά, τότε που πήγαινα να πάρω τη Β. από το σπίτι να πάμε φροντιστήριο κι ο Γ. ήτανε με μία πάστα στο χέρι έτοιμος να ανέβει στο γήπεδο να κάνει στίβο ή να πάει να παίξει μπάλα. Τότε που το σαλόνι του σπιτιού τους είχε σε γωνιές δικούς του πίνακες και που η αγάπη του για τη μουσική γέμιζε με κασσέτες το υπνοδωμάτιο που μοιραζόταν με την αδερφή του.
Κι έτσι ξαφνικά, κατάλαβα γιατί αγαπάω αυτό το κομμάτι τόσο, μα τόσο πολύ.
Αφιερωμένο σ' αυτούς που νομίζουν πως μεγάλωσαν χωρίς να το καταλάβουν, και στους άλλους που η άρνησή τους να το κάνουν δεν έχει απολύτως καμμία σημασία. Αν δε δώσεις την ευκαιρία στο παρόν να θέσει υποψηφιότητα ως καλύτερο παρελθόν, τότε ποτέ δεν θα μάθεις για τις Νύχτες Πρεμιέρας που έφυγαν.
