Rolling on a river
Η πρώτη εβδομάδα στη δουλειά έφυγε σαν μία αναπνοή. Ευτυχώς η ζωή που κύλησε ενδιάμεσα, δεν έπεσε στην ίδια παγίδα.Μήνυμα στο κινητό. Ο Θ. ζητούσε συγνώμη από μας, τους φίλους του. Πέθανε σήμερα ο αδερφός της μάνας του. Η ηρεμία μου που θα βρίσκομαι πλέον εδώ στα δύσκολα, τα δικά μου ή των άλλων, έχει απλωθεί σαν πέπλο νυφικό πάνω απ' όλη την υδρόγειο.
Ο κάκτος που είχα φυτέψει στη δουλειά πριν ένα χρόνο, έχει πετάξει παρακλάδια προς όλες τις κατευθύνσεις με τον πιο άτσαλο τρόπο που έχω δει ποτέ μου - μερικά απ' αυτά είναι σαν να τα έχει πιάσει κάποιος, να τα έχει στρίψει 180 μοίρες και να τα έχει παρατήσει εκεί να ξανακολλήσουνε μοναχά τους πάνω στον κορμό της μάνας τους. Και είναι στ' αλήθεια τόσο άσχημο φυτό που δεν μπορώ παρά να το αγαπάω και να του γελάω ακόμα περισσότερο.
Τρεις νύχτες πριν, μαζευτήκαμε στο καινούργιο μαγαζί που θα δουλεύει η Δ. Η παρέα όλη ήτανε δέκα-δεκαπέντε άνθρωποι που για μία βραδιά, αντί να (εξ)υπηρετούν όλους τους υπόλοιπους, μεταμορφώθηκαν αυτοί οι ίδιοι σε θαμώνες και πελάτες. Η απλότητα, ο σεβασμός κι η ομορφιά που παίζανε κρυφτό με τις μουσικές και τα γνώριμα χαμόγελα μέσα στο ημίφως, με γέμισαν με μία ευτυχία αδιαπραγμάτευτη. Οι αγκαλιές και τα γέλια πιάνανε μεγαλύτερο χώρο κι από τις αφεντιές μας γύρω από τον μικρούλι πάγκο που κάθε τόσο γέμιζε με κανάτες και σφηνάκια. Όμορφη νύχτα, από τις νύχτες εκείνες που γυρίζοντας σπίτι "ο χρόνος σου γελάει σα μωρό".
Η θεία μου η Ε. με πήρε σήμερα τηλέφωνο. Οι ερωτήσεις βροχή, σαν το μικρό παιδί που του έχεις βάλει όριο χρόνου μέχρι να τελειώσει τα παιχνίδια του και ύστερα να πάει γραμμή για μελέτη. Κάποια στιγμή κατάλαβα τη φωνή της να τρέμει, πάλευε να κρατήσει τα κλάμματα. Μου είπε: "Εγώ μόνο για να δω τί κάνετε παίρνω, για κανέναν άλλον λόγο". Της είπα πολύ έντονα: "Εγώ το ξέρω και το ξέρεις ότι το ξέρω, δεν πρέπει να μου το λες εμένα αυτό το πράγμα". Ήτανε σαν να έδωσα στο μικρό παιδί ένα κουτί με σοκολάτες. Η φωνή της, μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου είχε γεμίσει πάλι με δροσιά.
"Έλα, μ' ακούς;"
"Σ' ακούω, ναι! Μαλάκα, είναι απίστευτο! Πόσα χρόνια πάνε;"
"Άσε τα χρόνια ρε βλήμα και φτιάξε την κάμερα. Δε βλέπω Χριστό!"
"Γιατί δε με βλέπεις; Αφού εγώ με βλέπω!"
"Εσύ θα σε βλέπεις βρε βλάκα, έτσι λειτουργεί το skype. Άντε κάνε κανα restart και μετά πήγαινε και πέτα τη μπακατέλα σου! Τί μού 'χεις κι αυτό το άσχετο το λογότυπο στο προφίλ; Τόσα χρόνια μετά, ακόμα βάζελος είσαι;"
"Άντε χέσου μωρή ηλίθια. Κάνω restart και σε ξαναπαίρνω."
Με τον Β. είχαμε να μιλήσουμε 11 ολόκληρα χρόνια. Ήτανε σαν να μην είχε περάσει ούτε μισό λεπτό.
How will they hear, when will they learn, how will they know?
Ας είναι κι Απόκριες, δεν έχει μασκαρευτεί. Η μοναξιά σήμερα έχει χρώμα κόκκινο.
posted by mindstripper @ 2/27/2009 09:10:00 pm
8 Comments:
How will they hear, when will they learn, how will they know?
Αγαπημένο τραγούδι, και πολύ ταιριαστό στο post. Υπέροχο σαν ζεστή αναπνοή, btw :)
Ο κάκτος ακόμα και μόνος του επιβίωσε και μεγάλωσε, με όποιον τρόπο μπορούσε. Επιβίωσε.
Αστέρη, ναι, πολυαγαπημένο τραγούδι. Ποτέ δεν το είχα συνδυάσει με άνοιξη επίσης, αλλά για όλα υπάρχει μία πρώτη φορά, λέει. Καλό μήνα. :-)
Juanita, τον κάκτο αυτό τον είχα φυτέψει λίγο πριν φύγω για Αγγλία. Χωρίς να το θυμάμαι καθόλου, είχα δώσει ένα γλαστράκι στη μάνα μου κι άλλο ένα στα παιδιά από τη δουλειά μου, επειδή το φυτό που είχα η ίδια σπίτι μου το αγαπούσα πολύ. Γυρίζοντας πίσω, είχα ξεχάσει εντελώς την ύπαρξη των δύο και απλά στεναχωρέθηκα όταν είδα το δικό μου φυτό κατάξερο, στο σπίτι μου. Μέχρι που έπεσε στην αντίληψή μου το εν λόγω "ασχημόπαπο". Σκέφτομαι να το πάρω σπίτι. Επιβίωσε και μαζί του επιβίωσε κι ένα κομμάτι δικό μου. Φιλιά πολλά καλή μου.
Μία κυριακάτικη μουσική πρόταση εδώ με τους - ελάχιστους - στίχους εδώ.
Καλημέρα, enjoy the long weekend!
Όπως συνήθως :)
Eι κοπελλιά με τις ωραίες ιδέες και τους αποφθεματικούς τίτλους άρθρων, καλωσόρισες!
Μπαίνει η άνοιξη, όλα εύχομαι να πάνε καλύτερα!
Είσαι ζεστή, είσαι και δροσερή (γίνεται, ναι), κόκκινη και χρωματιστή, παπαρούνα σε αγρό, κλαράκι βασιλικού σε ανθόκηπο.
Να΄σαι χαρούμενη μωρέ!
Jorge, Καθαροδευτεριάτικη βγήκε τελικά η πρότασή σου, και μετά το ταξίδι της επιστροφής, ήτανε ό,τι έπρεπε. Ωραίος ήχος ρε συ και διάχυτο προσωπικό στυλ επίσης. Έψαξα και άκουσα κι άλλα δικά τους, δεν είχα ιδέα (τώρα ακούω το Babyfoot is off today). Σ' ευχαριστώ πολύ! :-)
Λάκη, ωραία, είμαι -ακόμα- στον καλό δρόμο. :-)
Γεια σου Κατερίνα μου, καλώς ξαναβρισκόμαστε! Οι ωραίες ιδέες μου φαίνεται πια έχουνε αποδημήσει για κλίματα τροπικά, αλλά δε με πειράζει και πολύ (κάποιος έπρεπε να την κάνει προς εκείνα τα μέρη τέλος πάντων). Καλή άνοιξη να έχουμε και μη χαλάς την καρδιά σου για ανθρώπους που κλέβουνε την αλήθεια των άλλων για την επιδεικνύουν σαν δική τους νοημοσύνη. Να γράφεις και να λες αυτά που αγαπάς, όπως κάνεις πάντα.
Καπετάνισσα, το ότι είμαι και χαμογελαστή ετούτη τη στιγμή που γράφω, είμαι σίγουρη ότι το ξέρεις κιόλας! Φιλιά πολλά κι άιντε στην υγειά μας.
Post a Comment
<< Home