Δεν πωλείται πλέον ελπίς
Μου κάψανε τη χώρα μου.Ο Γιώργος το είπε. Ο Γιώργος που έχει μεγαλώσει στην Αρχαία Ολυμπία.
Οργή, θυμός, βρισιές, πολλές βρισιές. Στεναχώρια. Αναστεναγμοί. Περιφρόνηση. Απελπισία.
Και βγαίνουνε τώρα όλοι οι πολιτικοί καραγκιόζηδες, οι μεν και οι δε και τούτοι και οι άλλοι, και στήνουνε το θέατρο και τον χορό τους πάνω από τα ψοφίμια, τα αποκαϊδια και τα ανθρώπινα ματάκια τα στεγνωμένα, τα κατακαμένα, με όλη τη φάρα των καναλιών να έχει γονατίσει και να τους χτυπάει παλαμάκια.
Δε με νοιάζει ρε αν οι φωτιές ήτανε ένα προμελετημένο σχέδιο καταστροφής, ούτε αν ήτανε μία αλυσίδα συμπτώσεων.
Με νοιάζει που άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, σπίτια αφανίστηκαν, περιουσίες χάθηκαν, η ζωή σε εκείνα τα μέρη πέθανε.
Και αυτή την ώρα, βγαίνεις εσύ ρε καραγκιόζη πολιτικέ, Γιωργάκη, Κωστάκη, Αλέκα, όποιος κι αν είσαι, και αρχίζεις να διανέμεις ευθύνες και φταίξιμο απο δω κι απο κει, σαν νά 'σαι μάνα και να μοιράζεις πάνω σε τραπέζι με καμένη πράσινη τσόχα. Στήνεις το προεκλογικό σου καρναβάλι πάνω στον πόνο του ανθρώπου, αντί να σκύψεις το κεφάλι, να δώσεις χρόνο, να σεβαστείς την απώλεια, με τρόπο που προφανώς δεν σε μάθανε τα Πανεπιστήμια που σπούδαξες.
Και να σου πω και κάτι;
Το χειρότερο δεν είναι αυτό.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι εγώ σε ψηφίζω.
Όχι δεν θα πάω στην πορεία.
Αντί αυτού θα πάω στην κάλπη.
Θα διαλέξω το πιο μικρό κόμμα και θα βάλω το σταυρό εκεί.
Αλήτες.
posted by mindstripper @ 8/29/2007 01:56:00 pm
| |
Γωνιά
Ήταν ο πιο δύσκολος χρόνος της ζωής μου, αν και ξεκίνησε πολύ γλυκά και όμορφα. Ο πιο δύσκολος μέχρι στιγμής that is, καθότι όπως μου είπε πολύ σοφά μία αγαπημένη ψυχή, δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Είναι η πρώτη-πρώτη φορά που το καλοκαίρι δε σταμάτησε να με παραλάβει και να με φορτώσει στην καρότσα, αλλά με παράτησε να περιμένω σε γωνιά απόμερη κι απαρατήρητη. Κι αυτή τη γωνιά, κατά έναν περίεργο, διεστραμμένο ίσως τρόπο, άρχισα σιγά-σιγά να την συνηθίζω και λίγο-λίγο να την αγαπάω.
Εδώ και αρκετό καιρό δεν υπάρχει μέρα, δεν υπάρχει νύχτα, υπάρχει μόνο η ώρα που κυλάει. Η ώρα. Ούτε καν ο χρόνος. Στο κατόπι της κύλησα κι εγώ. Στην αρχή ασφυκτιώντας και παλεύοντας εναγωνίως, έπειτα χωρίς αντίσταση. Δεν υπάρχει λόγος για αντίσταση. Δεν θα έπρεπε να υφίσταται καν η υπόσταση της αντίστασης. Μόνο οι χαρακιές της απελευθέρωσης, κι αν αυτές είναι εκούσιες, τόσο το καλύτερο για μένα.
Είναι ένα ευτυχές γεγονός όταν υπάρχουν προηγούμενα, άσχημα σημεία αναφοράς. Λύτρωση σου λέω φίλε μου, μεγάλη λύτρωση...
Γιατί αυτό που σήμερα νομίζω ότι δεν αντέχω κι ότι θα μου τινάξει τον εγκέφαλο στον αέρα, μπορεί μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να αποδειχθεί πως είναι το ισχυρότερό μου στήριγμα. Για να μη σου πω για τον σωματικό πόνο, αυτόν που έχω μάθει να φοβάμαι, αλλά που κάτι ώρες σπάνιες, το κορμί αυτοβούλως, τον αποζητά παθιασμένα σαν τον πιο έμπειρο ερωτικό σύντροφο. Η δε ένωση μ' αυτόν, είναι εντελώς ανοργασμική, τόσο που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, δε γίνεται διαφορετικά, ξερνάει στο τέλος για την πάρτη μου το πολυπόθητο αποτέλεσμα που ήθελα από την αρχή:
Το κενό.
Κι εγώ μέσα του δεν τραμπαλίζομαι πλέον. Δεν έχω τη δύναμη, αλλά κυρίως δεν έχω την όρεξη να προσπαθήσω κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε. Κι αυτό δεν είναι απελπισία, ούτε μοιρολατρεία. Είναι ψυχραιμία. Είναι απόφαση. Είναι ένα άλλο είδος γαλήνης. Μία άλλη μορφή ευγνωμοσύνης.
Γι αυτό σου λέω, έχω αρχίσει να την αγαπάω τη γωνίτσα μου...
Η γιαγιά μου πέθανε φέτος το καλοκαίρι.
Έχασα την πατρίδα μου.
Μαζί με εκείνη, μέρα με τη μέρα που περνάει, είδα να πεθαίνουν και να ξανανασταίνονται ένα σωρό πράγματα μέσα μου.
Και άνθρωποι.
Και αντιλήψεις.
Και αποφάσεις.
Ετούτο το μπλογκ είναι καιρό μέσα στις στάχτες. Θα παραμείνει μέσα σ' αυτές. Χωρίς αντίσταση.
Ίσως μέχρι να ξανάρθει η ώρα που το καλοκαίρι θα παρεκλίνει μια σταλιά από το δρόμο του να με φορτώσει πάλι στην καρότσα. Θα δείξει.
Στο μεταξύ να προσέχεις τον εαυτό σου σαν νά 'τανε μωρό νεογέννητο.
Και να θυμάσαι ότι δεν υπάρχει καλό και κακό, ούτε λάθος και σωστό.
Μόνο άνθρωπος και άνθρωπος.
Ville Vallo & Natalia Anvelon - Summerwine
posted by mindstripper @ 8/24/2007 05:41:00 pm
| |
