Γωνιά
Ήταν ο πιο δύσκολος χρόνος της ζωής μου, αν και ξεκίνησε πολύ γλυκά και όμορφα. Ο πιο δύσκολος μέχρι στιγμής that is, καθότι όπως μου είπε πολύ σοφά μία αγαπημένη ψυχή, δεν έχει τελειώσει ακόμα. Είναι η πρώτη-πρώτη φορά που το καλοκαίρι δε σταμάτησε να με παραλάβει και να με φορτώσει στην καρότσα, αλλά με παράτησε να περιμένω σε γωνιά απόμερη κι απαρατήρητη. Κι αυτή τη γωνιά, κατά έναν περίεργο, διεστραμμένο ίσως τρόπο, άρχισα σιγά-σιγά να την συνηθίζω και λίγο-λίγο να την αγαπάω.Εδώ και αρκετό καιρό δεν υπάρχει μέρα, δεν υπάρχει νύχτα, υπάρχει μόνο η ώρα που κυλάει. Η ώρα. Ούτε καν ο χρόνος. Στο κατόπι της κύλησα κι εγώ. Στην αρχή ασφυκτιώντας και παλεύοντας εναγωνίως, έπειτα χωρίς αντίσταση. Δεν υπάρχει λόγος για αντίσταση. Δεν θα έπρεπε να υφίσταται καν η υπόσταση της αντίστασης. Μόνο οι χαρακιές της απελευθέρωσης, κι αν αυτές είναι εκούσιες, τόσο το καλύτερο για μένα.
Είναι ένα ευτυχές γεγονός όταν υπάρχουν προηγούμενα, άσχημα σημεία αναφοράς. Λύτρωση σου λέω φίλε μου, μεγάλη λύτρωση...
Γιατί αυτό που σήμερα νομίζω ότι δεν αντέχω κι ότι θα μου τινάξει τον εγκέφαλο στον αέρα, μπορεί μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να αποδειχθεί πως είναι το ισχυρότερό μου στήριγμα. Για να μη σου πω για τον σωματικό πόνο, αυτόν που έχω μάθει να φοβάμαι, αλλά που κάτι ώρες σπάνιες, το κορμί αυτοβούλως, τον αποζητά παθιασμένα σαν τον πιο έμπειρο ερωτικό σύντροφο. Η δε ένωση μ' αυτόν, είναι εντελώς ανοργασμική, τόσο που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, δε γίνεται διαφορετικά, ξερνάει στο τέλος για την πάρτη μου το πολυπόθητο αποτέλεσμα που ήθελα από την αρχή:
Το κενό.
Κι εγώ μέσα του δεν τραμπαλίζομαι πλέον. Δεν έχω τη δύναμη, αλλά κυρίως δεν έχω την όρεξη να προσπαθήσω κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε. Κι αυτό δεν είναι απελπισία, ούτε μοιρολατρεία. Είναι ψυχραιμία. Είναι απόφαση. Είναι ένα άλλο είδος γαλήνης. Μία άλλη μορφή ευγνωμοσύνης.
Γι αυτό σου λέω, έχω αρχίσει να την αγαπάω τη γωνίτσα μου...
Η γιαγιά μου πέθανε φέτος το καλοκαίρι.
Έχασα την πατρίδα μου.
Μαζί με εκείνη, μέρα με τη μέρα που περνάει, είδα να πεθαίνουν και να ξανανασταίνονται ένα σωρό πράγματα μέσα μου.
Και άνθρωποι.
Και αντιλήψεις.
Και αποφάσεις.
Ετούτο το μπλογκ είναι καιρό μέσα στις στάχτες. Θα παραμείνει μέσα σ' αυτές. Χωρίς αντίσταση.
Ίσως μέχρι να ξανάρθει η ώρα που το καλοκαίρι θα παρεκλίνει μια σταλιά από το δρόμο του να με φορτώσει πάλι στην καρότσα. Θα δείξει.
Στο μεταξύ να προσέχεις τον εαυτό σου σαν νά 'τανε μωρό νεογέννητο.
Και να θυμάσαι ότι δεν υπάρχει καλό και κακό, ούτε λάθος και σωστό.
Μόνο άνθρωπος και άνθρωπος.
Ville Vallo & Natalia Anvelon - Summerwine
posted by mindstripper @ 8/24/2007 05:41:00 pm
7 Comments:
πόσο δίκιο έχεις.
κουράγιο
όπως είπες να προσέχεις τον εαυτό σου σαν νά'τανε μωρό νεογέννητο
Γιατί αυτό που σήμερα νομίζω ότι δεν αντέχω κι ότι θα μου τινάξει τον εγκέφαλο στον αέρα, μπορεί μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα να αποδειχθεί πως είναι το ισχυρότερό μου στήριγμα.
Μπορεί να μην κατάλαβα ακριβώς σε τι αναφέρεσαι, αλλά η παραπάνω φράση μου λέει ότι έχεις τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις!
Όσο για την πατρίδα σου, συνεχίζει να βρίσκεται μέσα σου..
Τα χρόνια της να 'χουμε.
Να 'σαι καλά!
ΥΓ:Αν με έπαιρνες τηλ. θα άκουγες αυτό το τραγούσι στην αναμονή :)
... ... ... ... ... δεν ξέρω τι να σου γράψω. καλή δύναμη. αν μπορώ να κάνω κάτι είμαι εδώ. εγώ ο χαζομπέεεε!
Λυπάμαι πολύ....:(
κουράγιο. Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω....
ΧΧΧ
:-)
ένα χαμόγελο μοναχά
Να'σαι καλά και όλα θα πάνε καλά, καλή μου. Κι εμένα πατρίδα μου είναι οι άνθρωποι, έτσι πολύ νιώθω τον πόνο σου...
Post a Comment
<< Home