Wednesday, May 30, 2007
Αμαλία Καλυβίνου
posted by mindstripper @ 5/30/2007 01:28:00 pm
| |
Monday, May 21, 2007
Ο μαλάκας της παρέας...
...θα σου πει μία ιστορία για
το Σαλάμι που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Πετάξου μία βολτίτσα. Και θα δεις...
Κι εσύ ρε
μπιιιιιιπ, καλώς όρισες.
posted by mindstripper @ 5/21/2007 12:28:00 am
| |
Saturday, May 19, 2007
Σινεμά ο Παράδεισος
Το είδα για πρώτη φορά πριν έντεκα χρόνια.
Στο τέλος θυμάμαι, είχα θυμώσει και πολύ μάλιστα, δεν είχα καταλάβει.
Ήμουνα πολύ μικρή τότε.
Φέτος μεγάλωσα.
Και χθες βράδυ που το ξαναείδα, ναι το ξέρω άργησα, αλλά επιτέλους, κατάλαβα.
Όταν οι πολυπληθείς παραμορφωτικοί καθρέφτες γύρω -και μέσα (κι αυτοί είναι οι πιο παχείς και άκαμπτοι)- σπάνε ένας ένας, το μόνο που μένει στο τέλος, είναι μία μικρή φιγούρα, μια μινιατούρα που ακούει στο όνομα 'πραγματικότητα' μέσα βαθιά, στην μαύρη μικροσκοπική καρδιά της κόρης των ματιών. Έχει σκάψει τα θεμέλια του σπιτιού της εκεί μέσα, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, με τα ίδια της τα χέρια. Εκεί μένει. Εκεί έμενε πάντα.
Άμα θες να την αποφύγεις, θα πρέπει να αφαιρέσεις πρώτα εσύ μόνος σου, το ίδιο σου το φως.
Άμα πάλι θες να την ξεχάσεις, πήγαινε στο πλησιέστερο σούπερ μάρκετ και αγόρασε έναν μεγενθυντικό καθρέφτη.
Υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο να την προσκαλέσεις για καφέ. Εκεί δεν ξέρω τί να σου πω. Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κεί, δεν ξέρω στ' αλήθεια τί να σου πω.
Ίσως να ξέρω ύστερα από άλλα έντεκα χρόνια.
Θα βρέξει πάλι σε λίγο.
posted by mindstripper @ 5/19/2007 12:02:00 pm
Thursday, May 17, 2007
Ποτέ και για πάντα
Έχω ένα σκαντζοχοιράκι σπίτι. Ψεύτικο, πλαστικό, το πήρα από τους Κινέζους. Είναι πράσινο και στην καρδιά του έχει ένα αντικείμενο ακαθόριστο που όταν το κουνάς πάνω-κάτω, βγάζει ξεψυχισμένους, απόμακρους κουδουνισμούς κι αρχίζει να αλλάζει χρώματα στα γρήγορα - από κόκκινο σε πράσινο κι ανάποδα.
Τό 'χω εκεί, πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, κι όταν είναι σκοτάδι πολλές φορές με πιάνει και του ρίχνω καμμιά-δυο ανάποδες για να το δω να αναβοσβήνει μες στη νύχτα. Και μετά το κοιτάζω και χαμογελώ λίγο πονηρά. Το ξυπνάω βλέπεις, το ταράζω από την ηρεμία του κι αυτό αρχίζει να διαμαρτύρεται. Κι έχει πλάκα.
Η οργή του δεν κρατάει πολύ. Γύρω στα 30 δευτερόλεπτα όλα κι όλα. Ύστερα πέφτει πάλι για ύπνο. Αμέσως. Και μετά, με τόση θετική ενέργεια που το βλέπω να έχει εισπράξει, με πιάνει και μένα η ζήλια μου, κι αρχίζω να το παιδεύω ξανά και ξανά.
Έχει γίνει από τα αγαπημένα μου αντικείμενα αυτό το πράσινο ξωτικό.
Όχι για τη φάτσα του τη χαζή που χάσκει πάντα χαμογελαστή. Ούτε για τα κουδουνάκια που ίσα που ακούγονται από τα βάθη της καρδιάς του. Ούτε ακόμα για τα χρώματά του.
Αλλά επειδή είναι ψεύτικο. Και δε θα το δω να κλαίει ποτέ.
Για τη Ντόρα μου.
posted by mindstripper @ 5/17/2007 09:41:00 am
Tuesday, May 15, 2007
Παρα (λίγο) λογισμός
Ένα πράγμα που καθόλου δεν μου αρέσει να σκέφτομαι, είναι μήπως κάποια ώρα, κάνω στον εαυτό μου καμμιά ερώτηση που
δεν θα ξέρει να απαντήσει.
Μπα, όχι, αυτό που αντιπαθώ ακόμα περισσότερο, είναι μήπως κάποια ώρα, κάνω καμμιά ερώτηση στον εαυτό μου, που θα ξέρω πως δεν θα μπορεί να απαντήσει, αλλά εκείνος θα προσποιείται ότι μπορεί.
...
Τρίχες.
Το χειρότερο απ' όλα είναι εγώ να μη ρωτάω κι εκείνος να απαντάει.
posted by mindstripper @ 5/15/2007 12:42:00 am
| |
Wednesday, May 09, 2007
Κουράστηκα...
...κι έχω αρχίσει να κρυώνω σαν νά 'τανε χειμώνας.
Θέλω μια γωνιά ζεστή να ξαποστάσω.
posted by mindstripper @ 5/09/2007 11:25:00 pm
Thursday, May 03, 2007
Από Τήνο προς Αθήνα
Κι αν ο Νίκος δεν είχε την Ελένη να τον αγαπάει τόσο, θα ήτανε έτσι δυνατός;
Κι αν ήτανε έτσι δυνατός πριν ακόμα τη γνωρίσει, θα την είχε αγαπήσει ο ίδιος τόσο;
Δεν προσκύνησα.
Ούτε καν κερί δεν άναψα.
Μόνο βούρκωσα λίγο και μετά φύγαμε.
Στην εξιδανίκευση, παίρνεις φίλους και γνωστούς από το χέρι κι οργανώνεις μπάρμπεκιου με μπύρες και δροσιστικά ροφήματα στην μπροστινή αυλή.
Στην απομυθοποίηση, ανοίγεις πανιά ολοκληρωτικά μόνος.
posted by mindstripper @ 5/03/2007 03:11:00 pm
| |
