Σινεμά ο Παράδεισος
Το είδα για πρώτη φορά πριν έντεκα χρόνια.Στο τέλος θυμάμαι, είχα θυμώσει και πολύ μάλιστα, δεν είχα καταλάβει.
Ήμουνα πολύ μικρή τότε.
Φέτος μεγάλωσα.
Και χθες βράδυ που το ξαναείδα, ναι το ξέρω άργησα, αλλά επιτέλους, κατάλαβα.
Όταν οι πολυπληθείς παραμορφωτικοί καθρέφτες γύρω -και μέσα (κι αυτοί είναι οι πιο παχείς και άκαμπτοι)- σπάνε ένας ένας, το μόνο που μένει στο τέλος, είναι μία μικρή φιγούρα, μια μινιατούρα που ακούει στο όνομα 'πραγματικότητα' μέσα βαθιά, στην μαύρη μικροσκοπική καρδιά της κόρης των ματιών. Έχει σκάψει τα θεμέλια του σπιτιού της εκεί μέσα, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, με τα ίδια της τα χέρια. Εκεί μένει. Εκεί έμενε πάντα.
Άμα θες να την αποφύγεις, θα πρέπει να αφαιρέσεις πρώτα εσύ μόνος σου, το ίδιο σου το φως.
Άμα πάλι θες να την ξεχάσεις, πήγαινε στο πλησιέστερο σούπερ μάρκετ και αγόρασε έναν μεγενθυντικό καθρέφτη.
Υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο να την προσκαλέσεις για καφέ. Εκεί δεν ξέρω τί να σου πω. Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κεί, δεν ξέρω στ' αλήθεια τί να σου πω.
Ίσως να ξέρω ύστερα από άλλα έντεκα χρόνια.
Θα βρέξει πάλι σε λίγο.
posted by mindstripper @ 5/19/2007 12:02:00 pm
