Ποτέ και για πάντα
Έχω ένα σκαντζοχοιράκι σπίτι. Ψεύτικο, πλαστικό, το πήρα από τους Κινέζους. Είναι πράσινο και στην καρδιά του έχει ένα αντικείμενο ακαθόριστο που όταν το κουνάς πάνω-κάτω, βγάζει ξεψυχισμένους, απόμακρους κουδουνισμούς κι αρχίζει να αλλάζει χρώματα στα γρήγορα - από κόκκινο σε πράσινο κι ανάποδα.Τό 'χω εκεί, πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού, κι όταν είναι σκοτάδι πολλές φορές με πιάνει και του ρίχνω καμμιά-δυο ανάποδες για να το δω να αναβοσβήνει μες στη νύχτα. Και μετά το κοιτάζω και χαμογελώ λίγο πονηρά. Το ξυπνάω βλέπεις, το ταράζω από την ηρεμία του κι αυτό αρχίζει να διαμαρτύρεται. Κι έχει πλάκα.
Η οργή του δεν κρατάει πολύ. Γύρω στα 30 δευτερόλεπτα όλα κι όλα. Ύστερα πέφτει πάλι για ύπνο. Αμέσως. Και μετά, με τόση θετική ενέργεια που το βλέπω να έχει εισπράξει, με πιάνει και μένα η ζήλια μου, κι αρχίζω να το παιδεύω ξανά και ξανά.
Έχει γίνει από τα αγαπημένα μου αντικείμενα αυτό το πράσινο ξωτικό.
Όχι για τη φάτσα του τη χαζή που χάσκει πάντα χαμογελαστή. Ούτε για τα κουδουνάκια που ίσα που ακούγονται από τα βάθη της καρδιάς του. Ούτε ακόμα για τα χρώματά του.
Αλλά επειδή είναι ψεύτικο. Και δε θα το δω να κλαίει ποτέ.
Για τη Ντόρα μου.
posted by mindstripper @ 5/17/2007 09:41:00 am
