Thursday, April 26, 2007
Μία είναι η ουσία
Σήμερα το πρωί, φεύγοντας από το σπίτι για τη δουλειά, βρέθηκε μπροστά μου σ' ένα στενό ένα τρίκυκλο που φόρτωνε πεταμένες σανίδες από τα σκουπίδια.
Άφησα το γκάζι, έβαλα νεκρά, έδωσα στον κάτοχό του χρόνο να συντονίσει τις κινήσεις του ώστε να τελειώσει μ' αυτό που έκανε μέχρι να πλησιάσω αρκετά κοντά του. Από τον καθρέφτη είδα πίσω μου, στα δέκα μέτρα περίπου, άλλο ένα αυτοκίνητο να πλησιάζει, με τον ίδιο τρόπο.
Κάποια στιγμή, ο ιδιοκτήτης του τρίκυκλου τα μάζεψε, σήκωσε το χέρι του προς ένδειξη ευχαριστίας, έβαλε μπρος και γκρούτσου-γκρούτσου-γκραν-γκρουν, ξεκίνησε, μπρος αυτός, πίσω εγώ, πιο πίσω το άλλο αυτοκίνητο. Στην πρώτη διασταύρωση που βρέθηκε μπροστά μας, το πίσω αυτοκίνητο έστριψε. Θα μπορούσα να είχα στρίψει κι εγώ, ένα γρήγορο κύκλο τετραγώνου και θα είχα βγει μπροστά από το τρίκυκλο αν ήθελα, να συνέχιζα το δρόμο μου λιγότερο βραδέως.
Επειδή το σκέφτηκα, γι αυτόν ακριβώς το λόγο δεν το έκανα.
Το τρίκυκλο διέσχισε τη διασταύρωση, συνέχισε την πορεία του. Έτσι όπως το ακολουθούσα αργά και κοιτούσα αφηρημένα έξω από τα παράθυρα και μέσα από τους καθρέφτες, είδα να σκάει μύτη πίσω μου άλλο ένα τρίκυκλο, πιο μικρό και τσαχπίνικο.
Τσάφα-τσούφα πίσω, γκράνγκα-γκρούνγκα μπρος, με πιάσανε τα γέλια μέσα στ' αμάξι και σκέφτηκα ότι εκείνη την ώρα ένιωθα στ' αλήθεια -ένα περίεργο πράμα- σαν πρωθυπουργός.
Μετά πήγα στη δουλειά, έκατσα στο γραφείο μου, άνοιξα το πισι μου, άνοιξα το λαπτοπ μου, έριξα μια φευγαλέα ματιά στον ήλιο ανάμέσα από τις γρίλιες του θαλάμου μας και πίσω από το παράθυρο της παραέξω αίθουσας, κι αν κάπνιζα ακόμα, θα καθόμουνα σταυροπόδι και θα ρούφαγα μονοκοπανιάς τον καφέ μου ανάβοντας δυο-τρία τσιγάρα στο καπάκι, μιλώντας με πελάται και συναδέλφους στο τηλέφωνο.
Ο πρωθυπουργός απόθανε, ζήτω ο πρωθυπουργός.
posted by mindstripper @ 4/26/2007 09:45:00 pm
| |
Sunday, April 22, 2007
Ανάστροφα
Σήμερα, την ώρα που έπλενα τα πιάτα κι άκουγα ραδιόφωνο, σκέφτηκα πόσο πολλή απροσδόκητη χαρά θα μου έδινε η φωνή της εκφωνήτριας, αν για μία επιτέλους φορά, έλεγε πως μοιράζει δωρεάν προσκλήσεις για avant premiere και συναυλίες, στους πέντε τελευταίους, πιο αργοπορημένους ακροατές που θα πάρουνε τηλέφωνο.
posted by mindstripper @ 4/22/2007 09:22:00 pm
| |
Saturday, April 14, 2007
Το μαντήλι της νεράιδας
Έψαχνα να βρω λέξεις για να περιγράψω τη χαρά μου, όταν τράβηξα τη φωτογραφία που θα δεις πιο κάτω.
Ξεκίνησα να γράφω, να σβήνω, να ξαναγράφω, να ξανασβήνω.
Ύστερα κοίταξα για ώρα πολλή τη φωτογραφία.
Μετά έκλεισα το παράθυρο, έμεινα άλλη τόση ώρα να την κοιτάζω μέσα στο μυαλό μου.
Στο τέλος ανακάλυψα πως ώρες-ώρες, αν το περιεχόμενο είναι αχανές, ο τίτλος είναι η μοναδική, διαχρονική σωτηρία.
posted by mindstripper @ 4/14/2007 12:15:00 pm
| |
Monday, April 09, 2007
Χώνεψη
Μία εβδομάδα πριν.
Υπενθύμιση στο κινητό.
"
Τσιγάρο τέλος."
Δύο χρόνια "καθαρή".
Ήμουν μανιακή καπνίστρια. Ανήκα στην κατηγορία που όταν ο άλλος μου έλεγε "Καπνίζεις πολύ" εγώ δεν απαντούσα "Ναι, αλλά δεν μπορώ να το κόψω μωρέ", ούτε "Ναι, και δεν είναι ότι δεν μπορώ να το κόψω, είναι ότι δε θέλω", ούτε "Δε βαριέσαι, άλλοι που δεν το έχουνε βάλει ποτέ στο στόμα τους πεθαίνουνε στα 40".
Απλά κουνούσα καταφατικά το κεφάλι κι έλεγα "Ναι."
Έχω να το λέω. Ήτανε ένας παππούλης γύρω στα 80, που λίγο καιρό πριν το κόψω, μου είχε πει:
"Να ξέρεις ένα πράγμα: όσα χρόνια και να περάσουν, να το φοβάσαι πάντα. Έχω 40 χρόνια που τό 'χω κόψει μαχαίρι κι ακόμα το φοβάμαι. Σαν τον διάολο."
Ήταν από κείνες τις φράσεις που μου λένε κάτι άγνωστοι άνθρωποι στα καλά του καθουμένου και βρίσκουνε κατευθείαν στόχο. Απ' αυτές που όλα αυτά που μου φαίνονταν πριν δύσκολα και μαύρα και αξεπέραστα, αρχίζουν πλέον να δείχνουν κοινότυπα και τελευταία. Και καθόλου, μα καθόλου ιδιόμορφα ή άξια ενός Όσκαρ καλύτερου σεναρίου αυτολύπησης και most promising προβληματισμού.
Όλοι - και μιλώ για τους τυχερούς που έχουμε μία στέγη πάνω από το κεφάλι μας, ένα εισόδημα και πάνω απ' όλα την υγεία μας - περνάμε τα ίδια πράγματα στη ζωή. Αργά ή γρήγορα, ψύχραιμα ή όχι, ορθολογιστικά ή πιο πολύ συναισθηματικά. Διαφέρει ο χρόνος, διαφέρει ο τόπος, διαφέρουν οι πηγές του καλού ή του κακού.
Και τον τελευταίο καιρό, όλο και το σκέφτομαι πιο έντονα.
Δεν είναι αυτά που περνάω. Είναι ο τρόπος με τον οποίον τα αντιμετωπίζω. Δεν είναι οι δοκιμασίες με τις οποίες έρχομαι αντιμέτωπη σαν ένας ταπεινός Χριστιανός ή σαν ένας καλός άνθρωπος. Είναι οι διαχωριστικές που πρέπει να τραβήξω από πράγματα και ανθρώπους και καταστάσεις που αγάπησα με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, σαν νοήμον ον, με τρόπο ωμό.
Είναι το πρίσμα που από τη μία μέρα στην άλλη, καλείται να αλλάξει γωνία, έτσι απλά κι απότομα και φυσιολογικά.
Και λίγο άσχημα.
Πώς να το εξηγήσω...
Σαν να κοιτάζω τη θάλασσα και πια στη θέση της να μην μπορώ να δω τίποτ' άλλο, παρά μόνο ένα ρυάκι.
Το συναίσθημα είναι πολλές φορές υπεύθυνο για τα βάραθρα της ψυχής.
Η λογική πάλι, είναι για μένα η Αγία Τριάδα, που κάθεται με όλους τους Απόστολους, τον Μωάμεθ και τον Βούδα, μαζί σε ένα τραπέζι, του οποίου η δεσπόζουσα θέση είναι η δική μου.
Είναι δύσκολη η αποδοχή του γεγονότος ότι αυτά τα δύο, υπάρχουν για να παρασιτούν κατά καιρούς το ένα εις βάρος του άλλου.
Κι αυτή είναι μία σκέψη πολύ απλή και εύκολη στο σχηματισμό της.
Οι σκέψεις όμως είναι μία μορφή τροφής.
Και στην τροφή δεν είναι το μάσημα το δύσκολο μέρος.
Είναι η χώνεψη.
Έτσι όπως κοίταζα την υπενθύμιση στο κινητό και σκεφτόμουν τον παππούλη, εκείνη η προειδοποίηση βρήκε για άλλη μία φορά κατευθείαν το στόχο, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο, με τη μορφή μιας μικρής παρηγοριάς.
Νομίζω πρέπει νά 'τανε η αρχή της χώνεψης.
Χρόνια πολλά, και του χρόνου.
posted by mindstripper @ 4/09/2007 03:46:00 pm
Tuesday, April 03, 2007
Ανελκυστήρ χωρίς καθρέφτες
-
Παίζετε βόλλεϋ; με ρώτησε πολύ ευγενικά ο πενηνταπεντάρης κύριος απέναντί μου.
Μεγάλο κοπλιμέντο ο ενεστώτας.
- Έπαιζα κάποτε. Χαίρομαι που δεν είπατε μπάσκετ.
- Ο σωματότυπός σας είναι βολλεϋμπολίστριας, απάντησε ο κύριος με χαμόγελο πολύ μετρημένο, που τον έβγαζε αυτόματα από τη λίστα του επίδοξου κορτάκια, παύλα πεσιματζή, παύλα έχω-και-κότερο-πάμε-για-κανα-καφέ.
- Για να το παρατηρήσατε, θα πρέπει να είστε μέσα σ' αυτά τα πράγματα.
Ήτανε περίεργο το χαμόγελο του κυρίου. Αυθόρμητο και συγκρατημένο μαζί, λίγο νοσταλγικό, γλυκόπικρο, και με ένα περίεργο φως, ή ίσως νά 'τανε και σκοτάδι τελικά, ή μάλλον ξέρω τί ήτανε, ήτανε εκείνο το μεταίχμιο, εκείνη η κλωστή που άμα ισορροπήσεις πάνω της, δεν υπάρχει φως ή σκοτάδι, υπάρχει μόνο η ανάλαφρη αίσθηση του σώματός σου μέσα στο χρόνο. Το βλέμμα του εστίασε για δευτερόλεπτα στο δάπεδο, συννεφιασμένο στην αρχή, μετά έντονο, καθαρό, ήρεμο. Σαν το νερό της λίμνης που προσπαθεί να ανακτήσει την σταθερότητά του ύστερα από την ξαφνική αναταραχή.
Ακούστηκε το "ντιν" του ανελκυστήρα.
Με τον κύριο, κοιτάξαμε ο καθένας τον καθρέφτη του, είπαμε "καλημέρα" και ξεκινήσαμε για τα κλουβιά μας.
posted by mindstripper @ 4/03/2007 12:50:00 pm
