Χώνεψη
Μία εβδομάδα πριν.Υπενθύμιση στο κινητό.
"Τσιγάρο τέλος."
Δύο χρόνια "καθαρή".
Ήμουν μανιακή καπνίστρια. Ανήκα στην κατηγορία που όταν ο άλλος μου έλεγε "Καπνίζεις πολύ" εγώ δεν απαντούσα "Ναι, αλλά δεν μπορώ να το κόψω μωρέ", ούτε "Ναι, και δεν είναι ότι δεν μπορώ να το κόψω, είναι ότι δε θέλω", ούτε "Δε βαριέσαι, άλλοι που δεν το έχουνε βάλει ποτέ στο στόμα τους πεθαίνουνε στα 40".
Απλά κουνούσα καταφατικά το κεφάλι κι έλεγα "Ναι."
Έχω να το λέω. Ήτανε ένας παππούλης γύρω στα 80, που λίγο καιρό πριν το κόψω, μου είχε πει:
"Να ξέρεις ένα πράγμα: όσα χρόνια και να περάσουν, να το φοβάσαι πάντα. Έχω 40 χρόνια που τό 'χω κόψει μαχαίρι κι ακόμα το φοβάμαι. Σαν τον διάολο."
Ήταν από κείνες τις φράσεις που μου λένε κάτι άγνωστοι άνθρωποι στα καλά του καθουμένου και βρίσκουνε κατευθείαν στόχο. Απ' αυτές που όλα αυτά που μου φαίνονταν πριν δύσκολα και μαύρα και αξεπέραστα, αρχίζουν πλέον να δείχνουν κοινότυπα και τελευταία. Και καθόλου, μα καθόλου ιδιόμορφα ή άξια ενός Όσκαρ καλύτερου σεναρίου αυτολύπησης και most promising προβληματισμού.
Όλοι - και μιλώ για τους τυχερούς που έχουμε μία στέγη πάνω από το κεφάλι μας, ένα εισόδημα και πάνω απ' όλα την υγεία μας - περνάμε τα ίδια πράγματα στη ζωή. Αργά ή γρήγορα, ψύχραιμα ή όχι, ορθολογιστικά ή πιο πολύ συναισθηματικά. Διαφέρει ο χρόνος, διαφέρει ο τόπος, διαφέρουν οι πηγές του καλού ή του κακού.
Και τον τελευταίο καιρό, όλο και το σκέφτομαι πιο έντονα.
Δεν είναι αυτά που περνάω. Είναι ο τρόπος με τον οποίον τα αντιμετωπίζω. Δεν είναι οι δοκιμασίες με τις οποίες έρχομαι αντιμέτωπη σαν ένας ταπεινός Χριστιανός ή σαν ένας καλός άνθρωπος. Είναι οι διαχωριστικές που πρέπει να τραβήξω από πράγματα και ανθρώπους και καταστάσεις που αγάπησα με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, σαν νοήμον ον, με τρόπο ωμό.
Είναι το πρίσμα που από τη μία μέρα στην άλλη, καλείται να αλλάξει γωνία, έτσι απλά κι απότομα και φυσιολογικά.
Και λίγο άσχημα.
Πώς να το εξηγήσω...
Σαν να κοιτάζω τη θάλασσα και πια στη θέση της να μην μπορώ να δω τίποτ' άλλο, παρά μόνο ένα ρυάκι.
Το συναίσθημα είναι πολλές φορές υπεύθυνο για τα βάραθρα της ψυχής.
Η λογική πάλι, είναι για μένα η Αγία Τριάδα, που κάθεται με όλους τους Απόστολους, τον Μωάμεθ και τον Βούδα, μαζί σε ένα τραπέζι, του οποίου η δεσπόζουσα θέση είναι η δική μου.
Είναι δύσκολη η αποδοχή του γεγονότος ότι αυτά τα δύο, υπάρχουν για να παρασιτούν κατά καιρούς το ένα εις βάρος του άλλου.
Κι αυτή είναι μία σκέψη πολύ απλή και εύκολη στο σχηματισμό της.
Οι σκέψεις όμως είναι μία μορφή τροφής.
Και στην τροφή δεν είναι το μάσημα το δύσκολο μέρος.
Είναι η χώνεψη.
Έτσι όπως κοίταζα την υπενθύμιση στο κινητό και σκεφτόμουν τον παππούλη, εκείνη η προειδοποίηση βρήκε για άλλη μία φορά κατευθείαν το στόχο, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο, με τη μορφή μιας μικρής παρηγοριάς.
Νομίζω πρέπει νά 'τανε η αρχή της χώνεψης.
Χρόνια πολλά, και του χρόνου.
posted by mindstripper @ 4/09/2007 03:46:00 pm
