Ανελκυστήρ χωρίς καθρέφτες
- Παίζετε βόλλεϋ; με ρώτησε πολύ ευγενικά ο πενηνταπεντάρης κύριος απέναντί μου.Μεγάλο κοπλιμέντο ο ενεστώτας.
- Έπαιζα κάποτε. Χαίρομαι που δεν είπατε μπάσκετ.
- Ο σωματότυπός σας είναι βολλεϋμπολίστριας, απάντησε ο κύριος με χαμόγελο πολύ μετρημένο, που τον έβγαζε αυτόματα από τη λίστα του επίδοξου κορτάκια, παύλα πεσιματζή, παύλα έχω-και-κότερο-πάμε-για-κανα-καφέ.
- Για να το παρατηρήσατε, θα πρέπει να είστε μέσα σ' αυτά τα πράγματα.
Ήτανε περίεργο το χαμόγελο του κυρίου. Αυθόρμητο και συγκρατημένο μαζί, λίγο νοσταλγικό, γλυκόπικρο, και με ένα περίεργο φως, ή ίσως νά 'τανε και σκοτάδι τελικά, ή μάλλον ξέρω τί ήτανε, ήτανε εκείνο το μεταίχμιο, εκείνη η κλωστή που άμα ισορροπήσεις πάνω της, δεν υπάρχει φως ή σκοτάδι, υπάρχει μόνο η ανάλαφρη αίσθηση του σώματός σου μέσα στο χρόνο. Το βλέμμα του εστίασε για δευτερόλεπτα στο δάπεδο, συννεφιασμένο στην αρχή, μετά έντονο, καθαρό, ήρεμο. Σαν το νερό της λίμνης που προσπαθεί να ανακτήσει την σταθερότητά του ύστερα από την ξαφνική αναταραχή.
Ακούστηκε το "ντιν" του ανελκυστήρα.
Με τον κύριο, κοιτάξαμε ο καθένας τον καθρέφτη του, είπαμε "καλημέρα" και ξεκινήσαμε για τα κλουβιά μας.
posted by mindstripper @ 4/03/2007 12:50:00 pm
