Προσπαθώ να αισθανθώ το μίσος που αισθάνεσαι Χρυσαυγίτη, απέναντι στον ξένο, που έχει έρθει στη χώρα σου και σου παίρνει τις δουλειές μέσα από τα χέρια, που του πληρώνεις το φαϊ και το νερό όταν κλέβει τη γιαγιούλα μπρστά στο σταθμό ηλεκτρικού των Κάτω Πατησίων και μπαίνει στη φυλάκα, όταν σκοτώνει για μία βιντεοκάμερα τον μέλλοντα πατέρα και άντρα της εγκύου την ώρα που έχουν σπάσει τα νερά της και τρέχει στο μαιευτήριο ήδη χήρα. Προσπαθώ να φανταστώ τη δίψα για αίμα, το θόλωμα του είναι σου, όταν βλέπεις έναν Πακιστανό να πουλάει ρολόγια και φουλάρια στην Βικτωρίας. Σε βλέπω μπροστά μου, να κάθεσαι με τη γυναίκα και το παιδί σου και να κουβεντιάζεις με τα φιλαράκια σου στο τραπέζι του σαλονιού σου για το πώς έχουνε καταντήσει έτσι τα Ελληνικά σχολεία - "τίγκα στα Αλβανάκια, γεμάτα βρώμα και αρρώστειες." Όχι, λάθος, σόρι σόρι τα μπέρδεψα, αυτή ήταν η γυναίκα του ξαδέρφου μου. Επανέρχομαι σε σένα Χρυσαυγίτη, που φτιάχνεις το σπίτι σου με αγάπη και όνειρα και πίστη στην πατρίδα, το γεμίζεις με Ελληνικές σημαίες, προτομές και μαιάνδρους, και το κρατάς καθαρό και νοικοκυρεμένο με την Μπίσερκα τη Βουλγάρα που έρχεται κάθε απόγευμα να σου συγυρίσει. Αλλά πάλι τα μπέρδεψα ρε φίλε, αυτός ήταν ο Θοδωρής, ο παλιός μου ο συνάδελφος. Ή ήτανε η Βίβιαν που δε γουστάρει να νοικιάζει τα διαμερίσματά της σε ξένους, αλλά τα χωράφια της τα οργώνουν κάτι Ρωσοπόντιοι; Δε θυμάμαι ρε γαμώτο, θα βγω εντελώς εκτός θέματος έτσι όπως πάω.

Χθες και προχθές είχα μεγάλο μίσος μέσα μου για σένα ρε Χρυσαυγίτη. Να στο πω κι αλλιώς. Σκέψου ότι δεν έχω το θάρρος να δω μία ταινία όπως το Alien, επειδή δεν αντέχω τη βία. Κλαίγομαι σα γκομενάκι μαλακισμένο που χαϊδεύεται με τις φοβίες του κάθε φορά. Όμως το δικό σου το κεφάλι, θα το έβλεπα με μεγάλη μου ευχαρίστηση να συνθλίβεται στην άσφαλτο, με τα μυαλά να χύνονται στο πεζοδρόμιο και τη μάπα σου να μεταμορφώνεται σε μία μάζα πιο άχρηστη και συχαμερή κι από αυτήν του εγκεφάλου σου. Λογω τιμής, σου ορκίζομαι στη σημαία του Κολοκοτρώνη. Σου μιλάω για μίσος, όχι αστεία. Ξέρεις, σαν κι αυτό που σ' έκανε να σφάξεις τον Παύλο τον Φύσσα ρε, αυτό το κωλοπαίδι που σ' έγραφε στα παπάρια του και σ' έκραζε σε Κερατσίνι και Νίκαια που πουλάς το νταβατζιλίκι σου τα βράδυα, και στα σαλόνια της Βουλής που αράζεις και πίνεις το καφεδάκι σου τα μεσημέρια. Έλληνας ήταν αυτός; Αυτός ήταν χειρότερος κι από Ρουμάνο ρε φίλε... Σε καταλαβαίνω.

Σε καταλαβαίνω γιατί δεν πάω να ψηφίσω κάθε φορά. Είμαι αντιρησίας συνείδησης. Σε καταλαβαίνω γιατί το παιδί μου θα το στείλω σε ιδιωτικό σχολείο, μακρυά από τη βρώμα και τη δυσωδία των ξένων που μολύνουν το χώμα που πατάω. Σε καταλαβαίνω γιατί όταν θα βγω για καφέ και θα δω την παρέα σου να κάθεται στο διπλανό τραπέζι, δε θα σε κοιτάξω μέσα στα μάτια, θα κάνω ότι δε σε είδα, θα πληρώσω τον καφέ μου και θα φύγω σαν κυρία, να πάω σπίτι μου και να δω το δελτίο ειδήσεων που θα δείχνει το Βενιζέλο και το Σαμαρά να κράζουν την ιδεολογία και τις πεποιθήσεις σου. Σε καταλαβαίνω γιατί όταν έρχεται εκείνη η στιγμή, εγώ γυρίζω το κεφάλι από την άλλη, όταν ακούω τον φίλο και συγγενή μου να βάλλεται κατά εσού αλλά υπέρ της πολυφωνίας στη Βουλή, δεν ανοίγω την τρύπα που μου έδωσε η φύση για στόμα να μιλήσω, να πάρω θέση, να ξεκαθαρίσω την ταυτότητά μου. Σε καταλαβαίνω γιατί δε με λένε Παύλο Φύσσα, να τιμάω τους γονείς, τη γειτονιά και τους φίλους που με γαλούχησαν ρε μαλάκα. Σε καταλαβαίνω.

Δεν μισώ εσένα πια γιατί δε φταις εσύ, ποτέ δεν έφταιγες. Φταίω εγώ, φταίει η μάνα μου, φταίει ο πατέρας μου, φταίει ο διπλανός μου. Κι επειδή φταίμε, αξίζουμε και να πληρώσουμε. Αξίζουμε όλα όσα έχουν έρθει κι όσα είναι να έρθουν. Αξίζουμε τον φόβο που μεγαλώνει κάθε μέρα μέσα μας, αξίζουμε και τη λεηλάτηση της εθνικής μας ταυτότητας, αν και αυτή την έχουμε ξεπουλήσει πολύ καιρό πριν, τώρα είναι η δική μας η σειρά να ξεπουληθούμε, ο καθένας μόνος του, ένας-ένας, ξεχωριστά - αξίζουμε να μας σφάξεις και τα δικά μας τα παιδιά.

Σήμερα μισώ εμένα ρε σύχαμα του κόσμου Χρυσαυγίτη. Γιατί εγώ είμαι η αιτία που σκότωσες τον Παύλο Φύσσα. Αν νομίζεις ότι αυτό είναι δικό σου κατόρθωμα και το κοκορεύεσαι, είσαι πιο νωθρός κι από γελάδι. Είσαι ένα φυτό, ένα εμετικό δικό μου κατασκεύασμα, εσύ και το μαχαίρι σου, εγώ στο έβαλα στο χέρι, δικό μου ήτανε αυτό το μαχαίρι.

Κι η μέρα που θα τελειώσεις, είναι εκείνη η γαμημένη μέρα που θα το καταλάβω και θα το στρέψω στον εαυτό μου.