Easy rider

Αύριο θα συμπληρώσω δύο μήνες και δέκα μέρες ανεργίας. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έμεινα άνεργη χωρίς αυτό να είναι επιλογή δική μου. Είναι επίσης και η πρώτη φορά στη ζωή μου που μπήκα στον ΟΑΕΔ.

Σ' αυτό το ποστ δεν θα δεις στεναχώρια και μιζέρια. Δεν θα διαβάσεις μπινελίκια για ανθρώπους που ίσως και να το αξίζανε, δεν θα αισθανθείς καν την ανάγκη να συμπάσχεις. Κι αυτό γιατί από τότε που απολύθηκα, θυμήθηκα ξανά πώς είναι να ξυπνάω το πρωί και να πίνω τον καφέ μου ήρεμα και αβίαστα, θυμήθηκα πώς είναι να βλέπω τους φίλους μου και να κατανέμω το χρόνο μου όπως θέλω εγώ και όχι όπως με ορίζουν οι άλλοι, θυμήθηκα πώς είναι να δημιουργώ και να ενσωματώνομαι με τα πράγματα και τις ασχολίες που αγαπούσα από παιδί. Η ζωή είναι πολύ όμορφη ρε φίλε. Πάρα πολύ όμορφη. Και εμείς όλοι βαδίζουμε σε μονοπάτια άλλα από αυτά που κάποτε ονειρευόμασταν, για χάριν υποχρεώσεων, οικογενειών, ενσήμων, συντάξεων και 25-30 ημερών που βαφτίζουμε 'διακοπές' κάθε χρόνο, μέχρι να βγάλουμε άσπρα μαλλιά, να αποκτήσουμε πρεσβυωπία, να αρχίσουμε να χτυπάμε ψηλά σκορ σε χοληστερίνη και τριγλυκερίδια και να την κάνουμε αγκαζέ με τα αθριτικά μας για κανένα σπιτάκι στο χωριό ή για κάποιον αξιοπρεπή οίκο ευγηρίας.

Το πόσο πολύ είχα κουραστεί, δεν το είχα καταλάβει όλον αυτόν τον καιρό. Το κατάλαβα από τη μέρα που έμεινα άνεργη και μετά. Έτσι υποτίθεται ότι γίνεται συνήθως. Αυτό λένε οι πολλοί: "Έτσι είναι πάντα, μετά σου βγαίνει όλη η κούραση. Κάτσε τώρα και ξεκουράσου." Έκατσα κι εγώ και ξεκουράστηκα. Πρώτη εβδομάδα, δεύτερη, τρίτη... Το σώμα μου δε χόρταινε ύπνο. Το δε μυαλό, άρχισε να δουλεύει ανάδρομα. Αντί να αγχώνεται με το τί θα συμβεί αύριο-μεθαύριο και με γνώμονα αυτό να αρχίσει να αναδιοργανώνεται, άρχισε να πεισματώνει και να προσπαθεί να ριζώσει στο σήμερα, να του πιεί το αίμα, να του ρουφήξει το μεδούλι. "Γιατί δε θα κρατήσει και πολύ", ήταν η φωνή που άκουγα συνέχεια να αντηχεί μέσα στο κεφάλι μου. Μέχρι που ήρθε η μέρα που αυτή η φωνή, χωρίς να αλλάξει στο παραμικρό το ύφος και την γαλήνη που την κατείχε, έγινε ερευνητική.

"Γιατί να μην κρατήσει πολύ;"

Το γιατί το ήξερα και το ξέρω πολύ καλά. Έχω δεκαπέντε χρόνια δουλειάς στην πλάτη μου. Πολλά δεν είναι, θα πουν μερικοί. Δεν τα λες και τίποτα, θα πουν άλλοι. Άμα αρχίσω να γράφω κι εγώ τώρα ότι το εξήντα τοις εκατό των φίλων μου είναι άνεργοι κι ότι στον ιδιωτικό τομέα γίνεται σφαγή στο θέμα του ωραρίου και της αμοιβής εργασίας, ειδικά κάτω από τις παρούσες συνθήκες, θεωρώ ότι δεν θα σου πω τίποτα περισσότερο από όσα ξέρεις ήδη. Ξέρω πολύ καλά τί έχω να αντιμετωπίσω αν βγω έξω στην αγορά εργασίας αυτή τη στιγμή.

Το ξέρω τόσο καλά που αποφάσισα να μην το κάνω.

Ένα μήνα πιο πριν, μετά από μία φιλική συγκέντρωση, καθώς γύριζα σπίτι γύρω στις 3-4 το πρωί, έγινα μάρτυρας ενός ατυχήματος. Σε ένα φανάρι που ήταν κόκκινο και μόλις είχε ανάψει πράσινο, ένα αυτοκίνητο στην αριστερή λωρίδα βγήκε χωρίς προειδοποιητικό φλας στη μεσαία λωρίδα όπου ήμουν, και καρφί μετά από αυτό πετάχτηκε στη δεξιά. Η σκηνή που είδα να εξελίσσεται μπροστά μου σε δέκατα δευτερολέπτου, μου πάγωσε το αίμα. Μία μηχανή έπεσε πάνω στο αμάξι και ο αναβάτης πετάχτηκε στο τσιμέντο. Η μηχανή, σα χάρτινη, χοροπήδησε προς την αντίθετη κατεύθυνση, ο θόρυβος από τις λαμαρίνες και τα λάστιχα που ούρλιαζαν υπερκάλυψε -σε νεκρό χρόνο- την πτώση μίας δεύτερης μηχανής και του αναβάτη της λίγο πιο πίσω δεξιά μου. Δεν μπορούσα να γυρίσω να δω. Έβαλα πρώτη, άναψα alarm, πήγα 10 μέτρα πιο μπροστά και κατέβηκα σχεδόν τρέχοντας από το αυτοκίνητο. Πιο μπροστά μου σταμάτησαν άλλα δύο αυτοκίνητα. Είδα τον έναν αναβάτη όρθιο, λίγο ταρακουνημένο, αλλά χωρίς εξωτερικά τραύματα, το ένα μανίκι του μπουφάν του κυριολεκτικά λιωμένο από το σύρσιμο. Έψαξα με τα μάτια να βρω τον άλλον, είδα ένα παλικάρι με μπουφάν δερμάτινο να πλησιάζει, κατάλαβα ότι ήταν αυτός. Ευτυχώς, φαίνονταν να είναι και οι δύο καλά. Ο παρά-λίγο δολοφόνος οδηγός του αυτοκινήτου πλησίασε, έβαλε τα κλάμματα. Ήταν 19 χρονών. Έπιασε το πρόσωπό του και με τα δύο του χέρια κι άρχισε να επαναλαμβάνει συνέχεια τη φράση "Τί έκανα, τί έκανα;" Παρ' ότι υπήρχε τρομακτική ένταση, κανείς δεν έδειρε κανέναν, κανένας δεν έβρισε κανέναν, τουλάχιστον όση ώρα ήμουν εκεί. Άφησα το τηλέφωνό μου στα παλικάρια, τους είπα ότι είδα όλο το σκηνικό από την αρχή κι αν χρειάζονταν κάτι να επικοινωνούσαν μαζί μου. Το ίδιο έκανε κι ο άλλος οδηγός που είχε σταματήσει με alarm μπροστά μου. Έκατσα γύρω στα 10-15 λεπτά εκεί. Όταν βεβαιώθηκα ότι τουλάχιστον από υγεία φαίνονταν όλοι καλά, έφυγα για το σπίτι μουδιασμένη με τα χέρια τρεμάμενα πάνω στο τιμόνι.

Σήμερα το μεσημεράκι χτύπησε το κινητό. Ο αριθμός δεν ανήκε σε καμμία από τις ήδη υπάρχουσες επαφές μου.

"Παρακαλώ;"
"Γεια χαρά. Δεν ξέρω αν με θυμάσαι. Είμαι ο Δ. που πριν από έναν μήνα περίπου χτύπησα με τη μηχανή στην Κηφισίας, αν θυμάσαι..."
"Βέβαια και θυμάμαι, δεν ξεχνιέται αυτό το πράγμα. Είσαι καλά, όλα εντάξει, πώς τα πας;"

Ήταν ο αναβάτης της δεύτερης μηχανής. Η ασφαλιστική του 19χρονου του κάνει νερά για το αν όντως χτύπησε πάνω στο αυτοκίνητο κατά την πτώση του ή αν αυτή προκλήθηκε από το φρενάρισμά του. Τρέχα γύρευε. Λες και αν όντως η πτώση προκλήθηκε από το φρενάρισμα, είναι λογικό οι κύριοι ασφαλιστές - εκτιμητές ατυχημάτων να μην πληρώσουν για μία ενέργεια οδηγού, η οποία μπορεί και να κόστιζε τη ζωή ενός ανθρώπου, και ο μόνος, ο μοναδικός λόγος που κάτι τέτοιο δεν έγινε ήταν απλά και μόνο επειδή έτυχε το φανάρι να ήταν λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν κόκκινο.

Μη στα πολυλογώ, με τον Δ. μιλήσαμε αρκετή ώρα στο τηλέφωνο. Δυστυχώς, δεν είχα δει καθαρά μέσα στη σύγχυσή μου αν η δική του μηχανή είχε πέσει πάνω στο αυτοκίνητο ή στη μηχανή του άλλου κι έτσι δεν μπορούσα να τον βοηθήσω. Προς στο τέλος, έτσι όπως τα είχε φέρει η συζήτηση και ανταλλάξαμε και δυο κουβέντες παραπάνω, μιλώντας για τις δουλειές μας (κι εκείνος σε μία όχι καλή επαγγελματική περίοδο για τον ίδιον), για την υπάρχουσα κρίση και για το πώς έχουν έρθει τα πράγματα, τον άκουσα να λέει:

"Ξέρεις, το ότι σταμάτησες κι εσύ και το άλλο το παλικάρι να μας δώσετε τα τηλέφωνά σας χωρίς να σας τα ζητήσουμε, είναι μεγάλο πράγμα και σας ευχαριστώ και τους δύο. Κι όσοι άλλοι μαζεύτηκαν για να δούνε αν είμαστε καλά, για να βοηθήσουν. Το έλεγα και σε έναν φίλο μου αυτές τις μέρες. Νομίζω ότι μέσα σε όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, έχουμε αρχίσει να γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι. Ίσως και να βοηθάμε λίγο περισσότερο ο ένας τον άλλον."

Χαμογέλασα. Κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, ήταν ακριβώς το ίδιο που είχα στο μυαλό μου κι εγώ εκείνη τη στιγμή. Αυτό και άλλους δύο λόγους που με έκαναν να σταματήσω χωρίς δεύτερη σκέψη εκείνο το βράδυ, κι ας έτρεμα γι αυτό που μπορεί να έβλεπαν τα μάτια μου όσο πλησίαζα. Τον έναν λόγο τον έλεγαν Δημήτρη. Τον άλλον Χάρη. Πάνε χρόνια, αλλά με τον εαυτό μου έχω κάνει από τότε τη συμφωνία να μην ξεχάσω.

Κι απ' όσο βλέπω και κατανοώ πλέον αυτό που έχω γίνει, άλλη μία νέα συμφωνία έχει κλείσει μέσα μου αυτούς τους τελευταίους δύο μήνες. Αυτή που όταν περάσουν τα χρόνια, δεν θα μου επιτρέψει σε οποιαδήποτε στιγμή αδυναμίας να αναρρωτηθώ αν έχω μετανοήσει για αποφάσεις που θα μπορούσα να έχω πάρει και τελικά φοβήθηκα και δεν πήρα ποτέ μου. Ίσως να έχω δει πολλές ταινίες, ίσως και να ήρθε άλλη μία φορά που θα γυρίσω την πλάτη μου σε όλα αυτά που κατάφεραν για πόσο καιρό τώρα να αδρανοποιήσουν το πιο ζωντανό κομμάτι της ψυχής μου. Αυτό που μέχρι πρότινος, αν κοίταζε μέσα σε έναν καθρέφτη θα έβλεπε την τρομακτική εικόνα ενός παιδικού προσώπου με τα στεγνά, ανέκφραστα μάτια ενός ασφαλιστή - εκτιμητή ατυχημάτων.

Πάω για (άλλη μία) καινούργια αρχή σε μία όχι τόσο καινούργια για μένα πόλη.
Αθήνα σ' αγαπώ γι αυτά που μου έδωσες, Ελλάδα σ' αγαπώ γι αυτά που μου παίρνεις μακρυά.

posted by mindstripper @ 6/18/2011 03:44:00 am  | 22 Comments |