@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Saturday, June 18, 2011

Easy rider

Αύριο θα συμπληρώσω δύο μήνες και δέκα μέρες ανεργίας. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έμεινα άνεργη χωρίς αυτό να είναι επιλογή δική μου. Είναι επίσης και η πρώτη φορά στη ζωή μου που μπήκα στον ΟΑΕΔ.

Σ' αυτό το ποστ δεν θα δεις στεναχώρια και μιζέρια. Δεν θα διαβάσεις μπινελίκια για ανθρώπους που ίσως και να το αξίζανε, δεν θα αισθανθείς καν την ανάγκη να συμπάσχεις. Κι αυτό γιατί από τότε που απολύθηκα, θυμήθηκα ξανά πώς είναι να ξυπνάω το πρωί και να πίνω τον καφέ μου ήρεμα και αβίαστα, θυμήθηκα πώς είναι να βλέπω τους φίλους μου και να κατανέμω το χρόνο μου όπως θέλω εγώ και όχι όπως με ορίζουν οι άλλοι, θυμήθηκα πώς είναι να δημιουργώ και να ενσωματώνομαι με τα πράγματα και τις ασχολίες που αγαπούσα από παιδί. Η ζωή είναι πολύ όμορφη ρε φίλε. Πάρα πολύ όμορφη. Και εμείς όλοι βαδίζουμε σε μονοπάτια άλλα από αυτά που κάποτε ονειρευόμασταν, για χάριν υποχρεώσεων, οικογενειών, ενσήμων, συντάξεων και 25-30 ημερών που βαφτίζουμε 'διακοπές' κάθε χρόνο, μέχρι να βγάλουμε άσπρα μαλλιά, να αποκτήσουμε πρεσβυωπία, να αρχίσουμε να χτυπάμε ψηλά σκορ σε χοληστερίνη και τριγλυκερίδια και να την κάνουμε αγκαζέ με τα αθριτικά μας για κανένα σπιτάκι στο χωριό ή για κάποιον αξιοπρεπή οίκο ευγηρίας.

Το πόσο πολύ είχα κουραστεί, δεν το είχα καταλάβει όλον αυτόν τον καιρό. Το κατάλαβα από τη μέρα που έμεινα άνεργη και μετά. Έτσι υποτίθεται ότι γίνεται συνήθως. Αυτό λένε οι πολλοί: "Έτσι είναι πάντα, μετά σου βγαίνει όλη η κούραση. Κάτσε τώρα και ξεκουράσου." Έκατσα κι εγώ και ξεκουράστηκα. Πρώτη εβδομάδα, δεύτερη, τρίτη... Το σώμα μου δε χόρταινε ύπνο. Το δε μυαλό, άρχισε να δουλεύει ανάδρομα. Αντί να αγχώνεται με το τί θα συμβεί αύριο-μεθαύριο και με γνώμονα αυτό να αρχίσει να αναδιοργανώνεται, άρχισε να πεισματώνει και να προσπαθεί να ριζώσει στο σήμερα, να του πιεί το αίμα, να του ρουφήξει το μεδούλι. "Γιατί δε θα κρατήσει και πολύ", ήταν η φωνή που άκουγα συνέχεια να αντηχεί μέσα στο κεφάλι μου. Μέχρι που ήρθε η μέρα που αυτή η φωνή, χωρίς να αλλάξει στο παραμικρό το ύφος και την γαλήνη που την κατείχε, έγινε ερευνητική.

"Γιατί να μην κρατήσει πολύ;"

Το γιατί το ήξερα και το ξέρω πολύ καλά. Έχω δεκαπέντε χρόνια δουλειάς στην πλάτη μου. Πολλά δεν είναι, θα πουν μερικοί. Δεν τα λες και τίποτα, θα πουν άλλοι. Άμα αρχίσω να γράφω κι εγώ τώρα ότι το εξήντα τοις εκατό των φίλων μου είναι άνεργοι κι ότι στον ιδιωτικό τομέα γίνεται σφαγή στο θέμα του ωραρίου και της αμοιβής εργασίας, ειδικά κάτω από τις παρούσες συνθήκες, θεωρώ ότι δεν θα σου πω τίποτα περισσότερο από όσα ξέρεις ήδη. Ξέρω πολύ καλά τί έχω να αντιμετωπίσω αν βγω έξω στην αγορά εργασίας αυτή τη στιγμή.

Το ξέρω τόσο καλά που αποφάσισα να μην το κάνω.

Ένα μήνα πιο πριν, μετά από μία φιλική συγκέντρωση, καθώς γύριζα σπίτι γύρω στις 3-4 το πρωί, έγινα μάρτυρας ενός ατυχήματος. Σε ένα φανάρι που ήταν κόκκινο και μόλις είχε ανάψει πράσινο, ένα αυτοκίνητο στην αριστερή λωρίδα βγήκε χωρίς προειδοποιητικό φλας στη μεσαία λωρίδα όπου ήμουν, και καρφί μετά από αυτό πετάχτηκε στη δεξιά. Η σκηνή που είδα να εξελίσσεται μπροστά μου σε δέκατα δευτερολέπτου, μου πάγωσε το αίμα. Μία μηχανή έπεσε πάνω στο αμάξι και ο αναβάτης πετάχτηκε στο τσιμέντο. Η μηχανή, σα χάρτινη, χοροπήδησε προς την αντίθετη κατεύθυνση, ο θόρυβος από τις λαμαρίνες και τα λάστιχα που ούρλιαζαν υπερκάλυψε -σε νεκρό χρόνο- την πτώση μίας δεύτερης μηχανής και του αναβάτη της λίγο πιο πίσω δεξιά μου. Δεν μπορούσα να γυρίσω να δω. Έβαλα πρώτη, άναψα alarm, πήγα 10 μέτρα πιο μπροστά και κατέβηκα σχεδόν τρέχοντας από το αυτοκίνητο. Πιο μπροστά μου σταμάτησαν άλλα δύο αυτοκίνητα. Είδα τον έναν αναβάτη όρθιο, λίγο ταρακουνημένο, αλλά χωρίς εξωτερικά τραύματα, το ένα μανίκι του μπουφάν του κυριολεκτικά λιωμένο από το σύρσιμο. Έψαξα με τα μάτια να βρω τον άλλον, είδα ένα παλικάρι με μπουφάν δερμάτινο να πλησιάζει, κατάλαβα ότι ήταν αυτός. Ευτυχώς, φαίνονταν να είναι και οι δύο καλά. Ο παρά-λίγο δολοφόνος οδηγός του αυτοκινήτου πλησίασε, έβαλε τα κλάμματα. Ήταν 19 χρονών. Έπιασε το πρόσωπό του και με τα δύο του χέρια κι άρχισε να επαναλαμβάνει συνέχεια τη φράση "Τί έκανα, τί έκανα;" Παρ' ότι υπήρχε τρομακτική ένταση, κανείς δεν έδειρε κανέναν, κανένας δεν έβρισε κανέναν, τουλάχιστον όση ώρα ήμουν εκεί. Άφησα το τηλέφωνό μου στα παλικάρια, τους είπα ότι είδα όλο το σκηνικό από την αρχή κι αν χρειάζονταν κάτι να επικοινωνούσαν μαζί μου. Το ίδιο έκανε κι ο άλλος οδηγός που είχε σταματήσει με alarm μπροστά μου. Έκατσα γύρω στα 10-15 λεπτά εκεί. Όταν βεβαιώθηκα ότι τουλάχιστον από υγεία φαίνονταν όλοι καλά, έφυγα για το σπίτι μουδιασμένη με τα χέρια τρεμάμενα πάνω στο τιμόνι.

Σήμερα το μεσημεράκι χτύπησε το κινητό. Ο αριθμός δεν ανήκε σε καμμία από τις ήδη υπάρχουσες επαφές μου.

"Παρακαλώ;"
"Γεια χαρά. Δεν ξέρω αν με θυμάσαι. Είμαι ο Δ. που πριν από έναν μήνα περίπου χτύπησα με τη μηχανή στην Κηφισίας, αν θυμάσαι..."
"Βέβαια και θυμάμαι, δεν ξεχνιέται αυτό το πράγμα. Είσαι καλά, όλα εντάξει, πώς τα πας;"

Ήταν ο αναβάτης της δεύτερης μηχανής. Η ασφαλιστική του 19χρονου του κάνει νερά για το αν όντως χτύπησε πάνω στο αυτοκίνητο κατά την πτώση του ή αν αυτή προκλήθηκε από το φρενάρισμά του. Τρέχα γύρευε. Λες και αν όντως η πτώση προκλήθηκε από το φρενάρισμα, είναι λογικό οι κύριοι ασφαλιστές - εκτιμητές ατυχημάτων να μην πληρώσουν για μία ενέργεια οδηγού, η οποία μπορεί και να κόστιζε τη ζωή ενός ανθρώπου, και ο μόνος, ο μοναδικός λόγος που κάτι τέτοιο δεν έγινε ήταν απλά και μόνο επειδή έτυχε το φανάρι να ήταν λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν κόκκινο.

Μη στα πολυλογώ, με τον Δ. μιλήσαμε αρκετή ώρα στο τηλέφωνο. Δυστυχώς, δεν είχα δει καθαρά μέσα στη σύγχυσή μου αν η δική του μηχανή είχε πέσει πάνω στο αυτοκίνητο ή στη μηχανή του άλλου κι έτσι δεν μπορούσα να τον βοηθήσω. Προς στο τέλος, έτσι όπως τα είχε φέρει η συζήτηση και ανταλλάξαμε και δυο κουβέντες παραπάνω, μιλώντας για τις δουλειές μας (κι εκείνος σε μία όχι καλή επαγγελματική περίοδο για τον ίδιον), για την υπάρχουσα κρίση και για το πώς έχουν έρθει τα πράγματα, τον άκουσα να λέει:

"Ξέρεις, το ότι σταμάτησες κι εσύ και το άλλο το παλικάρι να μας δώσετε τα τηλέφωνά σας χωρίς να σας τα ζητήσουμε, είναι μεγάλο πράγμα και σας ευχαριστώ και τους δύο. Κι όσοι άλλοι μαζεύτηκαν για να δούνε αν είμαστε καλά, για να βοηθήσουν. Το έλεγα και σε έναν φίλο μου αυτές τις μέρες. Νομίζω ότι μέσα σε όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, έχουμε αρχίσει να γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι. Ίσως και να βοηθάμε λίγο περισσότερο ο ένας τον άλλον."

Χαμογέλασα. Κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, ήταν ακριβώς το ίδιο που είχα στο μυαλό μου κι εγώ εκείνη τη στιγμή. Αυτό και άλλους δύο λόγους που με έκαναν να σταματήσω χωρίς δεύτερη σκέψη εκείνο το βράδυ, κι ας έτρεμα γι αυτό που μπορεί να έβλεπαν τα μάτια μου όσο πλησίαζα. Τον έναν λόγο τον έλεγαν Δημήτρη. Τον άλλον Χάρη. Πάνε χρόνια, αλλά με τον εαυτό μου έχω κάνει από τότε τη συμφωνία να μην ξεχάσω.

Κι απ' όσο βλέπω και κατανοώ πλέον αυτό που έχω γίνει, άλλη μία νέα συμφωνία έχει κλείσει μέσα μου αυτούς τους τελευταίους δύο μήνες. Αυτή που όταν περάσουν τα χρόνια, δεν θα μου επιτρέψει σε οποιαδήποτε στιγμή αδυναμίας να αναρρωτηθώ αν έχω μετανοήσει για αποφάσεις που θα μπορούσα να έχω πάρει και τελικά φοβήθηκα και δεν πήρα ποτέ μου. Ίσως να έχω δει πολλές ταινίες, ίσως και να ήρθε άλλη μία φορά που θα γυρίσω την πλάτη μου σε όλα αυτά που κατάφεραν για πόσο καιρό τώρα να αδρανοποιήσουν το πιο ζωντανό κομμάτι της ψυχής μου. Αυτό που μέχρι πρότινος, αν κοίταζε μέσα σε έναν καθρέφτη θα έβλεπε την τρομακτική εικόνα ενός παιδικού προσώπου με τα στεγνά, ανέκφραστα μάτια ενός ασφαλιστή - εκτιμητή ατυχημάτων.

Πάω για (άλλη μία) καινούργια αρχή σε μία όχι τόσο καινούργια για μένα πόλη.
Αθήνα σ' αγαπώ γι αυτά που μου έδωσες, Ελλάδα σ' αγαπώ γι αυτά που μου παίρνεις μακρυά.

posted by mindstripper @ 6/18/2011 03:44:00 am

22 Comments:

Blogger Я верю в Сталина said...

Σκέψεις για έξω;;;;;

6/18/2011 11:43:00 am  
Blogger Ιφιμέδεια said...

Τί ωραία που τα έγραψες. Με συγκίνησες πολύ.
Εύχομαι από καρδιάς καλή συνέχεια.

6/18/2011 11:51:00 am  
Blogger Σταυρούλα said...

Χρόνος και διάθεση να τα επαν-εκτιμήσεις όλα καλύτερα, σου δόθηκε. Τον εκμεταλλεύεσαι σωστά ;)

Φιλιάά :)

6/18/2011 12:05:00 pm  
Blogger BLUEPRINTS said...

οι σκέψεις σου πολύ κατασταλαγμένες (προφανώς) σε όλα τα επίπεδα, το ότι αρχίζουμε να ξαναβρίσκουμε την ανθρωπιά μας και το κυνήγι της καριέρας αλλάζει ρότα είναι πολύ ελπιδοφόρο, μια οποιαδήποτε κρίση τελικά μπορεί να μας δείξει την αληθινή διάσταση των πραγμάτων κι αυτά που κάποτε θεωρούσαμε σημαντικά να βρεθούν σε δεύτερη μοίρα, καλή νέα αρχή φιλενάς
υ.γ.: μην ξεχνάς όμως ότι έχεις και πρεσβύωπες αναγνώστες, φιλιά εις το άπειρον

6/18/2011 02:27:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Marco, απωθημένο δεν θα το έχω. Το έξω το δοκίμασα καμμιά 4ετία πιο πριν, δεν μου πάει. Αγαπώ τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου περισσότερο και θέλω να τους χορτάσω για όσο αυτή μου δίνει ακόμα το δικαίωμα. Πάω εντός πια, στα πάτρια εδάφη της μάνας μου.

Ιφιμέδεια, σ' ευχαριστώ κι εγώ με όλη μου την καρδιά για τις ευχές σου. Σ' αυτή τη φάση χρειάζομαι όσο περισσότερη θετική ενέργεια μπορώ. Να είσαι καλά και να περνάς όσο γίνεται πιο ήρεμα και όμορφα με τους ανθρώπους τους δικούς σου.

Σταυρούλα, δεν έχω παράπονο. Ο χρόνος μου δόθηκε όταν έπρεπε τελικά, ακριβώς τη σωστή χρονική στιγμή. Ελπίζω να τα καταφέρω να τα πούμε κι από κοντά πριν φύγω. Φιλιά πολλά.

Blueprints, καλή μου νέα αρχή κι αέρα στα πανιά τα δικά σας. Τελικά τα δύσκολα είναι που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά κι εγώ μαζί σας αυτό το έχω ζήσει έντονα. Και γι αυτό μόνο ευχαριστώ έχω να πω. Σε φιλώ.

6/18/2011 05:42:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

Σ' αυτό το ποστ (πέρα από την ένταση του ατυχήματος) δεν είδα στεναχώρια. Eίδα ουσία και νόημα, έτσι απλά κι αβίαστα.
Και όπως σου 'χα ευχηθεί πριν 2,5 χρόνια.. Καλές αρχές και συνέχειες!

6/19/2011 05:16:00 am  
Blogger Ttallou said...

Καλημέρα και καλή τύχη, υπέροχα αισιόδοξα φίλε :)

6/19/2011 12:28:00 pm  
Blogger Tina said...

Καλή νέα αρχή λοιπόν! Θα είμαι εκεί όσο πιο πολύ μπορώ...

6/19/2011 02:08:00 pm  
Blogger mamma said...

Έχω δει κι εγώ τον τελευταίο καιρό πως πλησιάζουμε περισσότερο οι άνθρωποι μεταξύ μας χωρίς μάσκες και δηθενιές.

Καλή τύχη σε ό,τι κάνεις από δω και πέρα.

xxx

6/19/2011 11:45:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Wisdom, είναι 3,5 τα χρόνια που πάνε από τότε. Συγκινήθηκα τώρα που το θυμήθηκα. Ευχαριστώ ρε συ. Ραντεβού σε κανέναν Άγιο Λουκά εκεί στα ψηλά για καφεδάκι.

Ttallou, εσένα θα σε πάρω μαζί μου, επειδή έτσι σ' έχω τόσο καιρό έτσι κι αλλιώς. :P Ευχαριστώ ρε, ο δρόμος αύριο αφιερωμένος.

Wetheothers, εκεί είσαι συ εδώ και καιρό, εγώ κάπως έτσι το αισθάνομαι, κι εκεί θα ξαναβρεθούμε. Άντε, το πολύ-πολύ λίγο πιο βόρεια. Φιλιά ρε κοπελιά.

Mamma, ίσως και να μάθαμε λίγο παραπάνω με τη βοήθεια αυτής της κρίσης ότι δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Να μου φιλήσεις τα μικρά σου τα καμάρια. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ.

6/20/2011 02:21:00 am  
Blogger ZissisPap said...

Μεγάλη απόφαση! Αλλά είσαι άνθρωπος των αποφάσεων και των πράξεων!
Να πάνε όλα καλά που θα πάνε :)))
Εάν χρειαστείς κάτι από μας που μένουμε πίσω μη διστάσεις να το ζητήσεις!

6/20/2011 10:10:00 am  
Blogger mindstripper said...

Ευχαριστώ πολύ Ζήση μου. :) Πιστεύω ότι έχει έρθει καιρός αποφάσεων για όλους γενικότερα. Να είστε καλά ρε συ, πολλά φιλιά.

Wisdom, κοντεύουμε να μπερδέψουμε το "πήγαινε" με το "έλα", ε; Εγώ αυτό μόνο καλό το λέω. ;) See you tomorrow.

6/21/2011 11:14:00 am  
Blogger ΠΑΥΛΟΣ said...

Πάντα δίπλα σου...

6/21/2011 01:52:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Παύλο, κι εγώ σ' αγαπάω.

6/22/2011 06:14:00 pm  
Blogger 0comments said...

Εμένα πάντως, να σε πω, η απόφασή μου πριν από 8 χρόνια να φύγω από Σαλονίκο και να πάω στην όμορφη Δράμα, μου έκατσε καλά. Σου εύχομαι τα καλύτερα!!

Φιλιά!

6/23/2011 11:24:00 am  
Blogger mindstripper said...

Στα βήματά σου τότε 0com. :) Μακάρι να μου κάτσει και μένα με τον ίδιο τρόπο. Πολλά πολλά φιλιά εκεί στα βόρεια.

6/26/2011 10:57:00 pm  
Blogger σταυροδρόμι said...

Να'ταν όλοι σαν κι εσένα ρε Mind.
Καλή αρχή κι όλα καλά να'ρθούνε.

6/30/2011 02:27:00 am  
Blogger mindstripper said...

Ευχαριστώ πολύ ρε συ. Χαίρομαι να σε σκέφτομαι εκεί μεριά. Ξέρεις πώς το εννοώ. Να είσαι καλά.

7/02/2011 01:32:00 am  
Blogger Τυπος Νυχτερινος said...

Κορίτσι, άντε με το καλό, κι όλα καλύτερα να τα βρεις στο νέο αυτό βήμα σου.
Μακάρι να είχα κι εγώ τα κότσια που χρειάζονται να έκανα ένα παρόμοιο βήμα. Ποτέ δεν ξέρεις βέβαια.

Όλες μου τις ευχές από καρδιάς.

Ίφι.

7/04/2011 08:05:00 pm  
Blogger alex said...

καλή αρχή!
Είσαι ένας φωτεινός φάρος για μένα και ας μην το ξέρεις ...

7/04/2011 11:01:00 pm  
Blogger Me:Moir said...

Easy rider λίγο πιο βόρεια πότε θα σε φέρει ο δρόμος?

7/07/2011 12:36:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Τύπε, δεν νομίζω να είναι τα κότσια μωρέ. Είναι τα όρια του καθενός. Τα δικά μου είναι λίγο λιγότερο ανεκτικά από των περισσοτέρων (δεν το λες και καλό σε πολλές περιπτώσεις αυτό, αλλά μερικές φορές έχει και τα καλά του). Σ' ευχαριστώ και μη μασάς με τα της υγείας. Κι εγώ στα ίδια είμαι με τα γόνατα. Φιλιά πολλά.

Alex, εγώ παρακολουθώ εσέ και το καμάρι σου να μεγαλώνει στα κρυφά και σε καμαρώνω. Να είσαι καλά ρε.

Me:Moir, πιστεύω αργά προς τέλη φθινοπώρου μεριά, να έχω οργανωθεί και να ανέβω μία βόλτα. Μου έχει λείψει πολύ η πόλη σας. Τα φιλιά μου.

7/11/2011 03:00:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home