Ένα κορίτσι στο βυθό - Τάνια Τσανακλίδου

Για την Τάνια το έχω ξαναπεί και πιο παλιά. Πρώτα την αγάπησα γι αυτό που βγάζει και ύστερα για τα τραγούδια και τη μουσική της. Κι αυτή η αγάπη, όπως θέλω να λέω κι όπως γενικά αισθάνομαι να πράττω και να εισπράττω στη ζωή μου, είναι από τις μεγάλες. Όταν πρώτα αγαπάς τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, κανένας, τίποτα και ποτέ δεν μπορεί να σου γκρεμίσει αυτό που νιώθεις μέσα σου για εκείνον. Εκτός από αυτόν τον ίδιο. Και μόνο αυτόν.

Η Τάνια -κι άμα φανεί υπεροπτικό φράγκο δε δίνω- θα μου θυμίζει πάντα τον άνθρωπο που γίνομαι. Την αγαπάω γιατί δεν συμβιβάζει τον πόνο για το θέαμα, γιατί το ταμπεραμέντο της αντιστέκεται στον βωμό της ψυχικής οδύνης, γιατί αυτό το χαμόγελο που αναβλύζει από μέσα της με κάνει να θέλω να ανέβω στη σκηνή και να την πάρω αγκαλιά, όπως θα έκανα με ένα μικρό-μικρό κοριτσάκι. Την αγαπάω γιατί αντιστέκεται στου χρόνου τις βουρδουλιές με τραγούδια που γδέρνουν, ξύνουν και ρίχνουν αλάτι στις πληγές, αλλά και που με κάνουν να γυρίσω για δυο στιγμές και να κοιτάξω βαθιά μέσα στα μάτια όλα αυτά που φοβάμαι δίχως να το σκεφτώ, δίχως να φοβηθώ και να θελήσω να το βάλω στα πόδια, παρά μόνο να μείνω εκεί όπως είμαι, να κρατάω το χέρι της και να γεύομαι με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη την αλμύρα των δακρύων του διπλανού μου.

Πόσος πόνος χρειάζεται για να συμφιλιώσεις τον χρόνο με το φόβο;

Κι αν μου κλείσουν το account στο YouTube δε με νοιάζει.
Εγώ θα σου δώσω λίγη από τη δροσιά που πονάει και θα δεις... η αναπνοή σου για λίγο θα γίνει πιο ελαφριά.

posted by mindstripper @ 8/10/2010 10:51:00 am  | 6 Comments | 

Ώρα γιατί

Θα μπορούσα να γράψω για τις διακοπές, για το καταφύγιό μου εκεί στα βόρεια της Νάξου κάτι μαύρα καλοκαίρια και μαζί κάτι καιρούς αφέλειας και μη συνειδητοποιημένης ευτυχίας, για τους φίλους που με αγαπάνε γι αυτό που σκέφτομαι χωρίς να τους λέω κουβέντα, για τον έρωτα που έρχεται, μου παραβιάζει σχεδόν την πόρτα και ύστερα μου την κλείνει κατάμουτρα, για τη θάλασσα και τον ήλιο που είναι πάντα οι ανάσες μου μέσα στον πόνο σε τούτη τη χώρα που μισώ και αγαπώ τόσο πολύ, για τη μουσική και το γράψιμο που είναι οι σανίδες σωτηρίας μου τόσα χρόνια τώρα.

Αντί γι αυτό, θα γράψω για το πιτσιρίκι σήμερα στο καράβι, που ανάμεσα στη βοή και τους θορύβους ενός όχλου, άφησε αυτή την φράση-σίδερο με τη φωνούλα του, καθαρή και πυρωμένη μέσα στο κεφάλι μου:

"Δεν υπήρξε σου λέω. Δεν υπήρξε."

posted by mindstripper @ 8/08/2010 02:03:00 am  | 2 Comments |