Τουρλού

Έχω φάει το κοτοπουλάκι με τον φιδέ και κάθομαι λίγο να χαζέψω την τσιμεντούπολη την ώρα που σκοτεινιάζει. Μου λείπει το καλοκαίρι. Μου λείπει τόσο, που πολλές φορές ξεχνάω να πάω σπίτι μου τα βράδυα, αρνούμαι να φορέσω ρούχα χειμωνιάτικα, μπλούζες που εφαρμόζουν σαν κολάρα γύρω από το λαιμό, βαριά παλτά που πέφτουνε με δύναμη πάνω στους ώμους μου. Γι αυτό άλλωστε και τον τελευταίο καιρό είμαι συνέχεια με ένα μυξομάντηλο στο χέρι.

Μέρες σαν και τούτη, που τάχα αρρωσταίνω και δεν πάω στη δουλειά, περνούν σαν το νεράκι. Να πάω super market, να φτιάξω τίποτα να φάω, να μαζέψω κανένα πλυντήριο, να σκαλίσω λίγο τα λουλούδια μου - ο δυόσμος έχει πετάξει ένα μικρό βλασταράκι παραδίπλα, τα χρυσάνθεμα που βούτηξα από τον κήπο της γιαγιάς γεμίζουν με νέα φύλλα μέρα με τη μέρα που περνάει.

Καθώς κοίταζα τους ηλιακούς θερμοσίφωνες της πόλης λίγο πριν πέσει ο ήλιος, σκεφτόμουν τί ωραία που θα ήτανε να έπαιρνε ο καθένας μας από έναν κουβά με μπογιά και να χρωματίζαμε ό,τι μεταλλικό υπήρχε πάνω τους - η Αθήνα από ψηλά θα φαινότανε σαν ένα ατσούμπαλο ψηφιδωτό. Κι αυτό το πράγμα στις πολυκατοικίες, ξέρεις, αυτό που πρέπει η πρόσοψη του κτηρίου να έχει μία συγκεκριμένη μορφή η οποία να προσδίδει στην ομοιομορφία της συνολικής εικόνας του κτίσματος... ε, μα τον Τουτάτη πάντα μου έσπαγε τα νεύρα. Γι αυτό κι αγαπούσα τόσο εκείνο το κτήριο στο τέλος της London Road. Όποτε το έβλεπα από το βάθος του δρόμου, καταλάβαινα το στόμα μου να σχηματίζει ένα πλατύ χαμόγελο με τρόπο εντελώς αναρχο-αυτόνομο. Ένα πράμα σαν το Mr. Brightside που ακόμα και μετά από κλάμα με λυγμούς, έχει καταφέρει να αδειάσει το μυαλό μου σε δευτερόλεπτα και μέσα του να σκορπίσει χιλιάδες εκατομμύρια μουσικές δέσμες φωτός - και τίποτα, μα απολύτως τίποτα άλλο.



Αυτά σκέφτομαι κάτι ώρες και μετά δε θυμάμαι γιατί ξεκίνησα να σκέφτομαι. Όχι ότι θά 'πρεπε κιόλας (έτσι, για αλλαγή).
Παρέα με τον Steve Lamacq και το ολοκαίνουργιο άλμπουμ των Eels, εύχομαι νύχτα καλή.

posted by mindstripper @ 1/18/2010 06:36:00 pm  | 7 Comments | 

Το εδώ και το τώρα

Παρελθόν: λέγαν "ζήσε τη στιγμή". Στο κατόπι, μία στο τόσο, κοσκίνιζα στιγμές - τις διάλεγα μέσα από τη μάζα του χρόνου με το τσιμπιδάκι.

Παρόν: λέν' "ζήσε τη στιγμή". Έχει έρθει ένας σωσίας μου στο προσκήνιο, έχει πάρει τη μάζα του χρόνου μ' ένα φαράσι, την έχει στριμώξει και την κρατάει δεμένη σφιχτά μέσα σε μία σακούλα. Οι στιγμές παίρνουν μέγεθος θηριώδες. Άμα καμμιά φορά κάνω να τον σταματήσω, γιατί λέω είναι επικίνδυνη ετούτη η γεύση της αδρεναλίνης, βλέπω απέναντί μου το σωσία με ύφος επίπονα καθησυχαστικό, να κρατάει ήρεμα στα χέρια του τη σκονισμένη μαύρη σακούλα η οποία γράφει πάνω "μέλλον".

Ο φόβος έρχεται και στέκεται δίπλα μου. Με τρυπάει με βλέμα μαύρο μέσα στα μάτια. Τον πιάνω και χαράζω με σίδερο πυρακτωμένο ένα tattoo χωρίς αναισθητικό πάνω στη μούρη του. Γράφει "ζήσε τη στιγμή". Τον ακούω να ουρλιάζει. Δεν είναι από τον πόνο, είναι από την ανημποριά του. Μέχρι τη μέρα που θα γυρίσει να πάρει την εκδίκησή του, αρχίζει να εξαϋλώνεται. Γίνεται νοτιαδάκι που φυσάει στο πρόσωπό μου και με κάνει να κλείνω τα μάτια, να παίρνω βαθιά ανάσα και να τον ξεχνώ.

Για τούτη τη στιγμή.

posted by mindstripper @ 1/13/2010 01:54:00 pm  | 4 Comments | 

Χάπι ολντ γίαρζ

Είπα να το παίξω Σεμίνα και Σπυράκος, να τα σπάσω καθήμενη στο γραφείο φορώντας τις πυτζάμες μου.

Δεν παίζει.
Ευτυχώς δηλαδή.

Κάνε ό,τι μπορείς;
Ή κάνε ό,τι αντέχεις;

Κι αν μας αντέξει το σκοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα.

posted by mindstripper @ 1/11/2010 08:22:00 pm  | 0 Comments |