Yoav in Athens

Αυτό που λάτρευα και θα συνεχίσω να λατρεύω στη Βρεττανική μουσική σκηνή είναι το εύρος και η ποικιλομορφία της - όσο και ο κόσμος να κατευθύνεται μουσικά σε αηδίες εμπορικές και χιτάκια για να περνάει η ώρα, οι εναλλακτικές λύσεις βρίσκονται παντού τριγύρω, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κοιτάξεις. Ένα πράγμα που μου είχε κοστίσει πολύ όλον τον καιρό που δούλευα και ζούσα πάνω, ήταν ότι ήμουν στην πηγή και δεν κατάφερα να πιω λίγο νεράκι. Η δουλειά και οι παρέες μου εκεί δεν με διευκόλυναν στο να πάω σε live και σε φεστιβάλ. Μαζί με αυτά και ένα τελικό, απόλυτα αναγκαίο κομμάτι κατάθλιψης που έπρεπε να περάσω, για να επαναπροσδιορίσω προτεραιότητες και να αξιολογήσω τη φιλία, τον έρωτα και το κυριότερο απ' όλα, την αγάπη.

Τον Yoav τον άκουσα για πρώτη φορά από μία εκπομπή της Jo Whiley για νέους καλλιτέχνες, στο πρωινό ραδιόφωνο του BBC 1. Η μουσική του με είχε καθηλώσει από τα πρώτα 10 δευτερόλεπτα. Μέσα στη μουγγαμάρα του γραφείου, θυμάμαι είχα αρπάξει το πρώτο χαρτί που βρήκα μπροστά μου για να προλάβω να σημεώσω τη σελίδα του στο MySpace, την ώρα που η Whiley έκανε spell το όνομά του για τους ακροατές. Το βράδυ που πήγα σπίτι, μπήκα στο MySpace με έντονη την περιέργεια και με μία σχετική δυσπιστία ως προς το ότι θα έβρισκα κι άλλα μουσικά κομμάτια που θα ήταν άξια αυτού του πρώτου ακούσματος που είχα από αυτόν.

Κι αυτό ήταν. Μόλις είχα ανακαλύψει φλέβα χρυσού.

Η χθεσινοβραδυνή συναυλία του στο Gagarin ήταν για μένα το μεγαλύτερο και πιο αναπάντεχο δώρο αυτού του καλοκαιριού. Όταν έχεις ακούσει αυτόν τον δίσκο εκατοντάδες φορές και μαζί με τη μουσική έχεις αφομοιώσει και αποφάσεις, προβλήματα, προβολές, αλήθειες, απώλειες, μικρές ευτυχίες, τότε ο αντιπρόσωπος αυτής σου είναι ήδη γνώριμος πριν βγει ακόμα στη σκηνή.

Ο Φ. δίπλα μου, τον οποίον είχα να δω σχεδόν τρία χρόνια και εντελώς τυχαία συνάντησα έξω από το Gagarin, παρατήρησε με απορία:

"Τί, μόνος του, με μία κιθάρα;"

Χαμογέλασα και του είπα.

"Ναι, όπου νά 'ναι θα βγάλει και τα παπούτσια του."

Το τρακ του ήταν φανερό, άλλωστε το επισήμανε κι ο ίδιος. Ο κόσμος το μυρίστηκε, θέλησε να τον εμψυχώσει, οι φωνές δυνατές, τα χειροκροτήματα συχνά, το πιο όμορφο σε τέτοιες "μικρές" συναυλίες είναι ότι ο καλλιτέχνης δεν έχει να αποδείξει τίποτε παραπάνω στον κόσμο απ' αυτό που ήδη είναι. Μέχρι το τέλος της συναυλίας, η γλώσσα του σώματός του έδειχνε ότι ο Yoav είχε "λυθεί" απέναντι στο κοινό του. Η γλυκύτητα με την οποία απολογήθηκε για το ότι είχε μόνο έναν δίσκο και περιορισμένο αριθμό τραγουδιών στο ενεργητικό του, έκανε τον κόσμο να πλυμμηρίσει με χαμόγελα και να ξεσπάσει για άλλη μία φορά σε χειροκροτήματα. Εκεί που ο χώρος γέμισε με απόλυτη προσήλωση, ήταν όταν τραγούδησε ένα από τα κομμάτια του καινούργιου δίσκου που ετοιμάζει. Ο ήχος στον οποίον έχει δουλέψει αυτή τη φορά ακούστηκε πιο ηλεκτρικός, κι αυτό που θα πω σε σένα που διαβάζεις ετούτο το κείμενο και ξέρεις τί εστί Yoav, είναι ότι κρίνοντας από αυτό το κομμάτι, ο νέος δίσκος θα έχει μεν το υπάρχον στυλ του, αλλά θα είναι σίγουρα διαφορετικός από τον πρώτο.

Νομίζω ότι ωραιότερο κλείσιμο για τη βραδυά από την έκφραση του ίδιου του καλλιτέχνη την ώρα που έφευγε από τη σκηνή με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Εκτός ίσως από τα χαμόγελα όλων μας, έτσι όπως βγαίναμε από το Gagarin και γεμάτοι από μουσικές και αγάπη γι αυτές, αποχωρούσαμε σιγά-σιγά για τα σπίτια μας.

posted by mindstripper @ 5/31/2009 11:52:00 pm  | 2 Comments | 

So much happiness

Παρέα για ACDC - check.
Παρέα για Ejekt - check.
Παρέα για James - check.
Παρέα για Yoav - καμμία ή αλλιώς: πώς γίνεται να την κάνεις σκαστός από καλλιτεχνική εκδήλωση στην οποία ο ίδιος αποτελείς βασικό στέλεχος (νεότερα επ΄αυτού λίαν συντόμως).
Παρέα για το καλοκαίρι που ήρθε - μία θάλασσα που επι τέλους καταλάγιασε. Κι όλο της μιλάω κι όλο της χαμογελώ.

Τις προάλλες, έτσι όπως οδηγούσα το αυτοκίνητο, νωρίς μεσημεράκι Κυριακής, σ' έναν άδειο δρόμο και με τον ήλιο να μου καίει τα μπράτσα και να σκορπιέται σα ζεστή ρακή παντού μέσα μου, φύσηξε ξαφνικά ένα δροσερό βοριαδάκι που σήκωσε από τα καθίσματα τα πεταμένα χαρτάκια των διοδίων και γέμισε τα ρουθούνια μου με μυρωδιά φρέσκου χώματος, νωτισμένου από τη βροχή.

Το ότι μού ΄ρθε να βάλω τα κλάμματα από την αίσθηση και το συναίσθημα που με πλημμύρισε εκείνη την ώρα, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω (αντικειμενικά υποθέτω) το λιγότερο υπερβολή. Αν ήμουν κάποιος άλλος άνθρωπος και το έβλεπα εντελώς στην απ' έξω, θα το θεωρούσα μπορεί και ψυχολογική διαταραχή ή τέλος πάντων κάποιο κατάλοιπο μίας τέτοιας. Αλλά δεν είμαι κάποιος άλλος άνθρωπος και έχει περάσει ο καιρός που μπορεί και να ήθελα να γίνω κιόλας.

Καμμιά φορά, τώρα τελευταία, νοιώθω τόση απέραντη ευτυχία με αυτό που πολλοί θα βαφτιζαν ως "τίποτα το ιδιαίτερο" που είμαι σίγουρη ότι αν εκείνη τη στιγμή γυρίσω και κοιτάξω σε έναν καθρέφτη, δεν θα είμαι ικανή να αναγνωρίσω το πρόσωπο που θ' αντικρύσω απέναντί μου.

posted by mindstripper @ 5/26/2009 08:05:00 pm  | 10 Comments | 

Η ιστορία μίας μολυβοθήκης

Ο λόγος που ξεκίνησα κεραμική είναι γιατί από παιδί με μάγευε η κίνηση και η ευκολία με την οποία ο πηλός παίρνει τη μορφή που θέλεις να του δώσεις πάνω στον τροχό. Νομίζω αν είχα ποτέ πολλά λεφτά θα είχα ένα ολόκληρο σπίτι διακοσμημένο μόνο με χειροποίητα πήλινα αντικείμενα - είναι πολύ όμορφο να βλέπεις την αγάπη σου για ένα πράγμα, μία τέχνη, κι έναν άνθρωπο ακόμα-ακόμα, να σου φανερώνεται με κάθε μορφή. Άλλωστε έτσι είναι η αγάπη, μία εξελικτική πορεία εξημέρωσης, κι όσο πιο πολύ αφεθείς σ' αυτην να σε καταλάβει, τόσο περισσότερος όγκος από την πραγματική σου υπόσταση μετατρέπεται σε αύρα και φως.

Το μεγάλο μου καμάρι ήταν μία πολυ-μολυβοθήκη που είχα φτιάξει, σε μορφή τριών κυλινδρικών κάστρων πάνω σε έναν δίσκο, που τον πάτο του κοσμούσαν μικρά χαλικάκια και λιωμένο μπλε γυαλί. Ακόμα πιο περήφανη με έκανε το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κεραμικό, το ζήλεψε ένα από τα πιτσιρίκια του παιδικού τμήματος και το αντέγραψε - πιο ακλόνητη διαβεβαίωση για μία φαντασία που δεν έχει ενηλικιωθεί ακόμα δεν θα μπορούσα να έχω ποτέ από κανέναν άλλον. Ανυπομονούσα να δω την αντίδραση των ανθρώπων που θα έβλεπαν τη μολυβοθήκη στην έκθεση που θα κάνουμε σε λίγες μέρες στο εργαστήρι για φίλους και γνωστούς. Κάθε φορά που άνοιγα την πόρτα την έβλεπα έτοιμη, ψημένη και χρωματισμένη να μου χαμογελά κρυφά. Της χαμογελούσα κι εγώ και σκεφτόμουν πότε θα ερχόταν η ώρα που θα την έπαιρνα σπίτι να τη στολίσω με όλα τα μολύβια και τους μαρκαδόρους που έχω σκόρπια σε όλον τον τόπο.

Προχτές που μπήκα στο εργαστήρι είδα τη δασκάλα μου σκυθρωπή:

"Έχω δυσάρεστα νέα..."
"Τί έγινε; Έσπασε τίποτα από τα καινούργια στο ψήσιμο;"

Ναι, ένα από τα καινούργια είχε γίνει κομμάτια στο ψήσιμο. Αλλά το αληθινό πλήγμα δεν ήταν αυτό. Είδα τη μολυβοθήκη μου μακρυά από τη συνηθισμένη της θέση πάνω στο ράφι, να στέκεται μόνη της στη μέση του τραπεζιού.

"Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό το πράγμα τόσο καιρό μετά το ψήσιμο, δεν το έχω ξαναδει ποτέ άλλοτε."

Η μπλε λιμνούλα της μολυβοθήκης είχε γίνει θρύψαλλα και από μέσα της ξεπετιόνταν απ' όλες τις μεριές χαλικάκια με τη μορφή τριμμένης λευκής σκόνης.

"Πώς έγινε αυτό το πράγμα μετά από τρεις εβδομάδες δεν καταλαβαίνω..." συνέχισε να μονολογεί η δασκάλα μου.

Πήρα τη μολυβοθήκη στα χέρια μου, την καθάρισα, πέταξα τα σπασμένα γυαλιά στα σκουπίδια, όσο μπόρεσα καθάρισα τα μικροσκοπικά βουναλάκια λευκής σκόνης που είχαν σχηματιστεί ανάμεσα στις ρωγμές του σπασμένου γυαλιού. Την άφησα πίσω στο ράφι της και την κοίταξα με παράπονο.

Εκείνο το απόγευμα αποφάσισα να φτιάξω ένα κρεμαστό χαϊμαλί ταβανιού με διάφορα χαζά χρωματιστά μικρο-τσιμπλέκια να κρέμονται από το καπελάκι του. Η επιλογή των χρωμάτων με έκανε να ξεχάσω τα κάστρα μου που έστεκαν μαραζωμένα στην πίσω γωνιά του εργαστηρίου. Μέχρι το τέλος του μαθήματος είχα δεχτεί την απώλειά τους με έναν τρόπο ανεξήγητα απλό. Κι αυτό δεν το κατάλαβα παρά μόνο στο επόμενο μάθημα, όπου η δασκάλα με ρώτησε αν ήθελα να ριψοκινδυνεύσω να ψήσουμε δύο καινούργια κεραμικά μου σε ψηλή θερμοκρασία, με ένα γυάλωμα που ποτέ πριν δεν είχε δοκιμάσει η ίδια.

Κοίταξα την μολυβοθήκη που στεκότανε λαβωμένη ακόμα στο ραφάκι της και είπα:

"Ναι, να το δοκιμάσουμε."
"Είσαι σίγουρη;"
"Πολύ πιο σίγουρη απ' ότι θα ήμουν έναν μήνα πιο πριν", είπα χαμογελώντας.

Νομίζω η μολυβοθήκη μου μου χαμογέλασε πίσω.

posted by mindstripper @ 5/24/2009 02:42:00 pm  | 3 Comments | 

Μετράω κουκιά

Εντύπωση μου κάνει τελευταία.
Με ρωτάνε όλοι, αντί για το πώς πάει η ζωή μου, πώς πάει η δουλειά μου.

You came on your own
and that's how you'll leave
with hope in your hands,
and air to breathe.

Μία στιγμή ευτυχίας κατάδική μου πλησιάζει.

posted by mindstripper @ 5/20/2009 04:16:00 am  | 4 Comments | 

Πανελλαδικές εξετάσεις καθηγητών - Μάθημα έκθεσης

Έχω μία ιδέα.

Να αντιστραφούν για μία σχολική χρονιά οι ρόλοι και να κάτσουνε οι καθηγητές στα θρανία. Και το θέμα έκθεσης που θα τους δοθεί να είναι το ακόλουθο:

"Μισθολογική πολιτική και όρια συντάξεων - λουκέτο στο Υπουργείο Παιδείας στο τέλος της σχολικής χρονιάς επ' αορίστου βάσεως και παράλυση σε δρόμους και δημόσιες υπηρεσίες έως την ικανοποίηση των αιτημάτων."

Η κεντρική επιτροπή βαθμολόγησης να συνίσταται από μέλη του Υπουργείου Παιδείας και της εκάστοτε κυβέρνησης (με την απαραίτητη εμπειρία και προϋπηρεσία εννοείται). Με βάση τα γραφόμενά των εξεταζομένων δε, να γίνεται η μετέπειτα κατάταξή και τοποθέτησή τους σε διαφορετικές βαθμίδες της εκπαίδευσης. Όχι, λάθος, είπα της εκπαίδευσης; Ήθελα να πω της ζωής. Επίσης, σε περίπτωση χαμηλής βαθμολογίας, να επέλθει η διαθεσιμότητά τους μέχρι τις επόμενες εξετάσεις, τον ερχόμενο χρόνο, την επόμενη σχολική χρονιά.

Α, και να μην ξεχνιόμαστε. Να σημειώσω ότι μιλάμε για έκθεση ιδεών. Απ' αυτή που τη στηρίζεις με επιχειρήματα και που εκκολάπτει και καλλιεργεί την ατομική/προσωπική κριτική ικανότητα του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου. Κάτι το οποίο σ' αυτή τη χώρα πνίγεται από τα σπάργανά του. Μάρτυράς μου η σημερινή πρώτη μέρα των Πανελλαδικών εξετάσεων του 2009, την οποία θεωρώ ένα μανιφέστο πλήρους έλλειψης σεβασμού απέναντι στα παιδιά και κοροϊδία απέναντι σε μένα την ίδια ως αναθεματισμένο πολίτη ετούτης της χώρας.

Ευτυχώς που τα παιδιά σήμερα, θα αντιδράσουν σε όλο αυτό και θα ταχθούν κατά του κάψιμου των βιβλίων στο τέλος της σχολικής χρονιάς με δική τους υπεύθυνη, ψύχραιμη, αντικειμενική και πάνω απ' όλα εποικοδομητική κριτική τοποθέτηση απέναντι στο ζήτημα.

Άντε και σε λίγα χρονάκια και reality show αξιότιμοι κύριοι.
Σα δε ντρεπόμαστε λίγο.
Έχω μία αναγούλα που δε φεύγει με κανέναν τρόπο ρε γαμώτο...

posted by mindstripper @ 5/15/2009 12:05:00 pm  | 7 Comments | 

Alcohol-free

Χτες βράδυ έλεγα στην Δ. πως έπρεπε να είχα γεννηθεί ή πολύ πριν ή πολύ μετά από τούτη την εποχή.
Σήμερα η σκέψη αυτή, μου φαίνεται σαν τυποποιημένη ατάκα τύπου που θέλει να ρίξει γκόμενα.

posted by mindstripper @ 5/14/2009 11:09:00 am  | 8 Comments | 

Depeche Mode my ass

Οι Depeche Mode αναβλήθηκαν. Εννοείται ότι δεν πρόκειται να πάω να τους τιμήσω με την παρουσία μου αύριο -αν παίξουνε ξανά- από τη στιγμή που μου βγαίνει ο κάθε καραγκιόζης στις 10 παρά 20 το βράδυ, μετά από ώρες μποτιλιαρίσματος και πεζοπορείας και αναμονής στο Terra Vibe, καταναλώνοντας μπύρες και νερά και ό,τι junk food υπάρχει σε κάθε γωνιά του δρόμου, και μου λέει ότι ο Dave είναι άρρωστος αγνώστου αιτίας στο δρόμο του για το νοσοκομείο. Θα προτιμούσα μία ειλικρινή εξήγηση. Όλος ο κόσμος θα την προτιμούσε.

Και περισσότερο απ΄ όλους η κοπέλα που άκουσα να λέει φωναχτά σ' έναν φίλο της στο τέλος:
"13 ώρες ταξίδι και 200 ευρώ για το τίποτα!"
Νόμιζα ότι η παπαριά είναι μόνο Ελληνικό προνόμιο.

Γι αυτό που ειλικρινά στεναχωρέθηκα είναι οι δύο πολύ βαθιές γρατζουνιές στο αυτοκίνητό μου την ώρα που έψαχνα απελπισμένα να βρω πάρκινγκ, και το γεγονός ότι άκουσα μόνο 20-30 δευτερόλεπτα Puressence την ώρα που ήμουνα στην εθνική οδό, περιμένοντας να μπω στην είσοσο της Μαλακάσας.

Το ότι βρήκα τέσσερις γνωστούς, δύο από τους οποίους είχα να τους δω χρόνια μέσα στο πλήθος του κόσμου που αποχωρούσε, την ώρα που έψαχνα την Δ., νομίζω ήταν η ευτυχία της βραδιάς. Αυτό και ένα θηρίο που μας περίμενε πιο μετά στις γνωστές γειτονιές.

Ποτέ δε χάνεις αν δεν υπάρχει κανένας που να νοιώθεις ότι σε έχει κερδίσει.

posted by mindstripper @ 5/13/2009 03:39:00 am  | 8 Comments | 

Κουλουράκι ετών τεσσάρων

Τέσσερα χρόνια μετά, φάγαμε επί τέλους το κουλούρι που είχαμε τάξει ο ένας στον άλλον.
Τέσσερα χρόνια μετά, ήτανε αυτό ακριβώς που έπρεπε να είναι, την ώρα τη σωστή.

Μέσα στο τρένο το μυαλό μου με εξέπληξε με τη διαύγειά του.
Θυμήθηκα εκείνο το ποστ που όχι, δεν θα ψάξω να το βρω, στο οποίο, αν το διάβαζα τώρα ξανά, οι υποψήφιοι για το κουλούρι θα ήτανε μείον ένας.
Και σκοτείνιασα.

Ο φίλος μου μου είπε με πρόσωπο πεντακάθαρο και χαμογελαστό: "Όποιος απ' τους δυο μας πάει πρώτος επάνω θα τον ρωτήσει."
Χαμογέλασα κι εγώ κι έτσι μου ήρθε να τον φιλήσω μέσα στην κυνικότητα και την απιστία μου.

Λίγες ώρες αργότερα μου είπε ότι ζηλεύει εμένα που διαλέγω τα πράγματα που έχουνε σημασία.
Του είπα ότι είμαι τυχερή κι ότι δεν είναι τα πράγματα, είναι οι άνθρωποι.
Και ο χαζός, θα έπρεπε να το ξέρει ότι εκείνη την ώρα αναφερόμουν σ' εκείνον.

posted by mindstripper @ 5/06/2009 10:52:00 am  | 6 Comments | 

Μια μέρα σαν παλιά

Έβγαλα τα συκωτάκια από την κατάψυξη να ξεπαγώσουνε. Καφές και ημερολόγιο στο μπαλκόνι. Τηλέφωνο από την Δ. Αυτοκίνητο και δρόμος.

"Η στροφή που μόλις περάσαμε ήτανε αυτή που έπρεπε να πάρουμε."
Γέλια, γέλια, γέλια και μουσική.

Ταβερνούλα στην Πειραϊκή. Λίγο φασαρία και 2-3 φωτογραφίες. Καφές πιο κάτω στη Μαρίνα Ζέα, ο καναπές ήτανε αυτό ακριβώς που έπρεπε, ο κόσμος όχι ακριβώς, αλλά ποιές και τί είμαστε κι εμείς να μιλάμε κιόλας. Η μέρα μας έκανε ό,τι ήθελε εκείνη και κάθε τόσο μας έδινε μία απαλή σπρωξιά να προχωρήσουμε λίγο παρακάτω, όπως η μαμά πάπια στα παιδιά της.

Έτσι πήγαμε στο λούνα παρκ και παίξαμε σκοποβολή, ανεβήκαμε σ' ένα πράγμα σιδερένιο που σ' ανεβάζει 30 μέτρα πάνω από το έδαφος και σε κάνει κούνια γύρω-γύρω, η Δ. γελούσε γιατί εγώ έπιανα συνέχεια το 'χειρόφρενο', ύστερα ανεβήκαμε στη ρόδα, ήρθε ο κόσμος πίσω στη θέση του, βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες.

"Θες να πάμε στο καραβάκι;" ήταν η ύπουλη ερώτηση κι εγώ η αφελής βλέποντάς το σταματημένο κι ακίνδυνο είπα αμέσως "Αμέ!"
Εδώ λέω να αναφερθώ μόνο στην Δ., η οποία κόντευε να κατουρηθεί από τα γέλια με τα επιφωνήματα που έβγαζα κάθε φορά που μας ανέβαζε στην κορυφή και ύστερα μας κατέβαζε κάτω σα θηρίο μαινόμενο.

Συγκρουόμενα για το τέλος. Επιστροφή στα χρόνια τα παιδικά, από μία μάρκα η καθε μια μας δώρο από το κατάστημα, η δική μου φούξια σαν την ανθισμένη βουκαμβίλια μου, της Δ. κόκκινη της φωτιάς.

Κι έπειτα βραδυνή μπύρα πάνω σε μία πλατεία στης οποίας τα γρασίδια ξάπλωνα όταν ήμουν ετών 9 - τί κύκλους κάνει η ζωή και πώς σε κλωθογυρίζει έτσι όπως η ρόκα το μαλλάκι γύρω-γύρω της.

Στο αυτοκίνητο χάσαμε πάλι το δρόμο. Αυτή η εθνική οδός μεγάλη εφεύρεση, σε βοηθάει να προσανατολιστείς όπως η παραλία της Θεσσαλονίκης ένα πράμα. Για να σου δώσω να καταλάβεις, όταν είσαι στη Θηβών και ψάχνεις την Θηβών, ο μόνος τρόπος να καταλάβεις ότι έχεις πάει λάθος είναι ο κύκλος που κάνεις για να ξαναπέσεις πάνω της μέσω της εθνικής. Γέλια, γέλια, γέλια πολλά και μία φυσική αξιοζήλευτη ικανότητα να λέμε τη μία βλακεία μετά την άλλη.

Μπήκα σπίτι αργά μέσα στη νύχτα, έβαλα τα συκωτάκια στη συντήρηση, δεν είχε χώρο για τέτοια η μέρα που πέρασε. Είχε μόνο χρόνο, χρόνο άφθονο, που μας έγινε δώρο από μία πόλη που καμμιά φορά θυμάται να μας χαμογελάει.

posted by mindstripper @ 5/04/2009 12:30:00 pm  | 8 Comments | 

Για γέλια ή για κλάμματα;

Ε: Ρε εδώ κοντεύω να πανικοβληθώ μόνο και μόνο ακούγοντας τους άλλους να μιλάνε γι αυτό, πολύ περισσότερο άμα ακούσω τις ειδήσεις!

Δ: Είδες; Χίλιες φορές να κάθομαι και να βλέπω Star.

Εμείς πάντως γελάσαμε.

posted by mindstripper @ 5/01/2009 02:14:00 am  | 5 Comments |