Thursday, March 30, 2006
"Διάδωσέ το"...
...είπε ο
Τουρίστας της μπλογκόσφαιρας.
So be it.
Πάρε μέρος στη συζήτηση που γίνεται εδώ.
Γνωστοποίησέ το και σε άλλους, βάλε το banner στα link σου...
...σε λευκό
Κώδικας για να εισάγεις το banner στο μπλογκ σου:
< a href="http://vaguetourist.blogspot.com/2006/03/party.html#comments">< img src="https://mindstripper.files.wordpress.com/2019/11/blogparty.gif">< /a>
...ή σε μαύρο
Κώδικας για να εισάγεις το banner στο μπλογκ σου:
< a href="http://vaguetourist.blogspot.com/2006/03/party.html#comments">< img src="https://mindstripper.files.wordpress.com/2019/11/blogparty_black.gif">< /a>
Για να δούμε τί μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί...
Σημαντικό!
Πριν περάσεις τον κώδικα που δίνεται παραπάνω στο μπλογκ σου, θα πρέπει να σβήσεις τα κενά που υπάρχουν λίγο μετά τα μπράκετς. Αν προσέξεις, όπου ξεκινάει κάτι με το αριστερό μπράκετ (<) αμέσως μετά έχει αφεθεί επίτηδες ένα κενό. Αυτό το κενό θα πρέπει οπωσδήποτε να σβηστεί για να λειτουργήσει σωστά ο κώδικας.
Aν αυτό δεν λειτουργήσει, στείλε ένα mail και το online help-desk θα επικοινωνήσει μαζί σου το ταχύτερο δυνατόν.
Update
Όσοι ενδιαφερόμενοι προς την οργάνωση του event, αποστείλατε mail στον Τουρίστα για sober meeting.
posted by mindstripper @ 3/30/2006 06:37:00 pm
| |
Με κάτι τέτοια ποστ...
...φτιάχνει η μέρα μου.
Διάβασέ το και θα δεις. ;-)
posted by mindstripper @ 3/30/2006 01:54:00 pm
| |
Tuesday, March 28, 2006
Κοιτώ και βλέπω
Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη λογική, ή μάλλον πες το καλύτερα συμπεριφορά, όταν τραβάω φωτογραφίες.
Μερικές φορές δεν βλέπω καν το αντικείμενο κάθε αυτού. Βλέπω το χρώμα του, το σχήμα του, με ελκύει η ισορροπία του με τα αντικείμενα τριγύρω του, το πόσο αυτό ξεχωρίζει ή δένει αρμονικά με το περιβάλλον, είτε αυτό γίνεται λόγω της ομορφιάς, της ασκήμιας του, είτε ακόμα κι αυτής της ουδετερότητάς του.
Αυτό που με τράβηξε στη φωτογραφία που θα δεις, ήταν ο κενός τοίχος. Και πάνω σ' αυτόν, ένα σύνθημα τόσο δα μικρό, που είχε γραφτεί εκεί, κάπου προς τα κάτω, στο ύψος που θα έφτανε ένα μικρό παιδί.
"Μα τί τραβάς;" με ρώτησε ο Η.
"Δεν έχω ιδέα", του απάντησα εντελώς φυσικά την ώρα που η ψηφιακή αιχμαλώτιζε το αντικείμενο της επιλογής μου.
Ή μάλλον ίσως θά 'πρεπε να πω, το αντικείμενο που ένα λεπτό αργότερα, όταν γύρισα να το κοιτάξω στ' αλήθεια, απέδειξε την ηλιθιότητα της ανθρώπινης υπόστασής μου.
Γιατί όταν συνειδητοποίησα την ελαφρότητά μου απέναντι στην απελπισία και την ανθρώπινη προσευχή, ένιωσα σαν να είχα μπει τραγουδώντας μέσα σε ένα νεκροταφείο την ώρα που κηδεύουν τον νεκρό...
Να συνεχίσεις ρε φίλε.
Να συνεχίσεις ρε συ φίλη.
Κι εγώ σου υπόσχομαι ότι από δω και στο εξής θα προσπαθήσω, ειλικρινά, να έχω τα μάτια μου ανοιχτά.
posted by mindstripper @ 3/28/2006 04:55:00 pm
| |
Friday, March 24, 2006
Φτου...
...
και βγαίνουμε;
;-)
posted by mindstripper @ 3/24/2006 03:46:00 pm
| |
Wednesday, March 22, 2006
Έπαρση
Άνοιξη μπαίνει, είπα κι εγώ να κάνω το ετήσιο μου εμβόλιο κατά της μιζέριας.
Αφού ακόμα αγαπάς τις γκρίζες θάλασσες
αφού μπορείς καμένα δάση ν' αντικρίζεις
αφού ακόμα ακούς Τσιτσάνη και ραγίζεις
αυτό σημαίνει ότι ακόμα εσύ δεν αλλάζεις.
Αφού απ την μοναξιά σου δεν νικήθηκες
αφού δεν ντρέπεσαι μπροστά μου να δακρύζεις
αφού ακόμα ακούς κλαρίνο και ραγίζεις
αυτό σημαίνει ότι ακόμα εσύ δεν αλλάζεις.
Έλα αγάπη μου έλα
να κάνουμε έναν έλληνα ακόμα
με το τραγούδι να ξεχνάει
τα λάθη της να συγχωράει
όπως κι εμείς,
αφού η Ελλάδα μας πληγώνει όσο κανείς...
posted by mindstripper @ 3/22/2006 03:13:00 pm
| |
Προσωπική αφιέρωση #4
Καιρός να αρχίσεις να τα γιορτάζεις τα γενέθλιά σου λοιπόν, κι ας είναι τώρα, κι ας είν' και στα "γεράματα". ;-)
Απλά πράγματα, χωρίς φανφάρες...
Χρόνια σου πολλά και καλά ταξίδια.
posted by mindstripper @ 3/22/2006 01:01:00 am
Sunday, March 19, 2006
Εποχή ευκολίας...
or what?*
Σκέφτομαι το αντίστοιχο αναστενάζον-παθιάρικα MMS που θα έρθει αναπόφευκτα σουν ατ ε μόμπάιλ νίαρ μι εντ γιου, και μου έρχεται να βάλω τα γέλια.
Μετά φέρνω στο μυαλό μου την κίνηση του οποιουδήποτε χεριού -γιατί όχι και του ιδίου δικού μου- επάνω στο κινητό και το πάτημα της "αποστολής".
Τότε μού 'ρχεται να βάλω τα κλάμματα.
Αυτό που με τρομάζει κι αυτό για το οποίο είμαι συνάμα περήφανη πολύ, δεν είναι ότι ζω στην εποχή της ετοιματζίδικης μπεσαμέλ.
Είναι το ότι γεννήθηκα την εποχή που αυτή δεν είχε ανακαλυφθεί ακόμα.
She looks like the real thing
she tastes like the real thing,
my fake plastic love...
* Δεν τίθεται θέμα φωτο-μοντάζ ή κάποιας ρύθμισης προερχόμενη από τον χρήστη. Το κινητό περιείχε εξ' αρχής την φράση που βλέπεις καταχωρημένη στα πρότυπα.
posted by mindstripper @ 3/19/2006 10:26:00 pm
| |
Monday, March 13, 2006
Υπερφόρτωση
Ένα πλυντήριο που μόλις τελείωσε.
Ένα σπίτι που θέλει καθάρισμα.
Ένα μπλογκ του οποίου η ανανέωση θα πρέπει να μετριαστεί.
Οι παπαγάλοι που μου έχουν κάνει την κουζίνα σαν τα μούτρα τους για άλλη μία μέρα.
Λογαριασμοί που πληρώθηκαν σήμερα μαζεμένοι.
Ένα mp3 player που χάλασε, ένας φακός επαφής που χάθηκε. 250 ευρώ χαράτσι.
Μία ασφάλεια αυτοκινήτου που θα πληρωθεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες.
Ένα σέρβις που θα γίνει στο καπάκι.
Φίλοι που θέλω να δω και δεν προλαβαίνω.
Βιβλία που θέλω να διαβάσω και δεν προλαβαίνω.
Ταινίες στον κινηματογράφο που θέλω να δω και δεν προλαβαίνω.
Πίνακες που θα ήθελα να ξεκινήσω και δεν προλαβαίνω.
Η κιθάρα μου, που κάθε φορά που μπαίνω σπίτι με κοιτάει με παράπονο και που δυο φορές τώρα, την έχω δει ως και όνειρο στον ύπνο μου.
Φαγητό που θα έπρεπε να μαγειρεύω να παίρνω στη δουλειά μαζί μου για να τρώω σαν άνθρωπος, αλλά αντί αυτού καρφωμένη στον καναπέ χαζεύω τα φώτα της πόλης για ώρες που κυλούν μέσα σε λίγα μόλις λεπτά.
Τα λουλούδια μου, παραμελημένα. Θέλουν καθάρισμα.
Ένα κρεββάτι που πρέπει κάποια στιγμή να αγοράσω, αλλιώς θα πετάξω και το κομοδινάκι, έτσι, για να έρθω στα ίσα μου.
Εκκρεμότητες με ΔΙΚΑΤΣΑ, εχμ... συγνώμη ΔΟΑΤΑΠ ήθελα να πω. Όταν ασπρίσουν ίσως όλα τα μαλλιά μου, θα έχουν βρει τα ζώα από την Αγγλία το transcript του δεύτερου χρόνου που έχουν χάσει.
Τα CD μου... χωρίς ετικέτες. Κι εκείνο το αγαπημένο μου, που τόσα και τόσα ταξίδια μου έβγαλε στο repeat, ανάθεμα κι αν θυμάμαι πού το έχω βάλει...
Θέλω χρόνο να φτιάξω ένα ίδιο με κείνο.
Θέλω χρόνο να κατεβάσω όλα αυτά που έχω μαζέψει στο Streamload. Οι από κει φίλοι ρωτούν πού είμαι, τί κάνω, γιατί δεν μπαίνω...
Λεφτά για να βάλω wireless.
Τα DVD που στοιβάζονται στο τραπεζάκι του σαλονιού, χωρίς να τα έχω δει μία φορά.
Λεφτά για να πάρω ένα επιπλάκι της προκοπής να τα στοιβάξω νοικοκυρεμένα.
Λεφτά για το ταξίδι στην Αφρική το Σεπτέμβρη.
Λεφτά για το νοίκι κάθε μήνα.
Χρόνο και ησυχία να δουλέψω εκείνα τα δύο projects που έχω για το σπίτι για τους πελάτες που τα περιμένουν.
Λεφτά, λεφτά, λεφτά.
Χρόνος, χρόνος, χρόνος.
Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια.
Ώσπου έρχεται η στιγμή που ο εγκέφαλος χτυπά κόκκινο.
Ρίχνω μία ματιά στον καθρέφτη. Οι άσπρες τρίχες όλο και πληθαίνουν.
Θυμάμαι τον Δημήτρη, μετά θυμάμαι και τον Χάρη (όχι, δεν είναι τα δικά τους τα ονόματα δύο αρχικά μόνο, και Μάκη... συγνώμη, το ξέρω ότι θα σου έρθει απότομο όταν το διαβάσεις).
Σκέφτομαι τον μπαμπά του Η. και τον μπαμπά της Μ.
Έχουν καρκίνο.
Κουνάω το κεφάλι με οίκτο και περιφρόνηση και ρίχνω δυο μούντζες στο ψωριάρικο, σκυθρωπό, μίζερο είδωλο που βλέπω να κλαψουρίζει μπροστά μου εκείνη την ώρα. Αν μπορούσα να το χαστουκίσω θα το έκανα. Αν μπορούσα να το κλωτσήσω, θα το έκανα κι αυτό, με όλη μου τη δύναμη. Και στο κατόπι του, θα έβαζα και μία αγέλη λύκους.
Μερικές φορές, είμαι σίγουρη ότι αυτό που με έχει σώσει στη ζωή μου μέχρι στιγμής, είναι η ίδια μου η μικρότητα.
Λέω να πάω να απλώσω τα ρούχα τώρα. Κι αύριο ίσως πάω να δω και κανένα σινεμά...
posted by mindstripper @ 3/13/2006 09:44:00 pm
| |
Wednesday, March 08, 2006
Μέρα Γυναίκας
Ψιλό-χιονο. Ώρα 7 και μισή. Μενίδι.
Κάπου στην Πάρνηθος, από ένα Ρώσικο σούπερ μάρκετ, το οποίο φέρνει μία συγκεκριμένη μάρκα αεριούχου νερού που πίνει η μάνα μου (της κάνει λέει καλό στην πέτρα που έχει στο νεφρό), αγοράζω -μία στο τόσο- μαζεμένα κασόνια από δαύτο.
Η πωλήτρια, μία συμπαθέστατη στρουμπουλούλα ανοιχτόχρωμη Ρωσίδα γύρω στα 40 με 45, με ξέρει από προηγούμενες επισκέψεις μου. Πριν πάω, πάντα μιλάμε στο τηλέφωνο, κι όταν μπαίνω στο μαγαζί, τα κασόνια με περιμένουν έτοιμα σε μία γωνία.
"Π(ου)όσα ίνι; Tρ(ου)ία;"
"Τρία, τρία είναι."
"Ιντάξει..." (μούμπλε μούμπλε)... "Ιξίντα ιβρώ."
"Ιξίντα ευρώ, ορίστε", μου ξεφεύγει και μένα της βλακέντιας εκείνη την ώρα.
Της δίνω δύο πενηντάευρα. Μου λέει "σιγκνώμι" και κρύβεται λίγο πιο μέσα στον πάγκο για να βρει ψιλά να μου δώσει, προσπαθώντας να μην αποκαλύψει το μέγεθος των εισπράξεών της, που έχει ταξινομήσει σε χαρτοφακέλλους.
Ρίχνω μία ματιά τριγύρω.
Το μάτι μου πέφτει σε ένα κουτί με γλυφιτζούρια.
Τό 'χω χούι... τί να κάνω;
"Αυτά πόσο τα έχετε;" φωνάζω προς το βάθος.
Με κοιτάει και χαμογελάει.
"Πάρτ(ου)ο, πάρτ(ου)ο", μου λέει καθώς επιστρέφει στη θέση της και απλώνει το χέρι της προς το δικό μου να μου δώσει τα ρέστα.
Μαζί μ' αυτά, με μία ταχυδακτυλουργική κίνηση, μου βάζει στο χέρι δύο σοκολάτες.
"Πάρι κι αυτές. Είνι η μέρα της γ(ου)υναίκας σήμερα. Άντι, κρόνια πουλλά."
Δεν ξέρω στ' αλήθεια τί εστί μέρα της γυναίκας, ξέρω όμως ότι το χαμόγελο αυτής της γυναίκας έδωσε στον απόηχο της δικιάς μου μέρας, χρώματα νεραϊδένια.
Νύχτα καλή σου εύχομαι.
Απόψε οφείλω να πιώ μία μαργαρίτα στην υγειά αυτής της τόσο όμορφης κυρίας.
posted by mindstripper @ 3/08/2006 10:20:00 pm
| |
Friday, March 03, 2006
Σχεδόν
Όταν ήμουν μικρή και παρακολουθούσα μαθήματα ζωγραφικής, ο δάσκαλός μου, θυμάμαι, μου έριχνε μεγάλες κατσάδες για δύο πράγματα.
Το πρώτο ήταν το ότι πρώτα έβαζα μπογιά κατευθείαν από το σωληνάριο στον πίνακα, και ύστερα το άπλωνα και το αραίωνα με λάδι και νέφτι τοπικά στον μουσαμά.
Το δεύτερο, ότι με τον ίδιο τρόπο ακριβώς, πετούσα στα σκοτεινά σημεία του πίνακα το καθαρό μαύρο.
"Δεν υπάρχει καθαρό μαύρο στη φύση", μου έλεγε με αυστηρότητα.
Σήκωνα το φρύδι αυθάδικα.
"Και τη νύχτα, όταν σβήνουμε το φως; Και μετά όταν κλείνουμε τα μάτια για να κοιμηθούμε; Μαύρα δεν είναι όλα αυτά;"
"Δεν υπάρχει αγάπη μου σου λέω καθαρό μαύρο. Ούτε καθαρό άσπρο υπάρχει. Δεν θα τα βρεις πουθενά. Ούτε στη φύση ούτε στο σύμπαν ολόκληρο. Τα μαύρα που βλέπεις γύρω σου ή θα μπλεδίζουν ή θα καφετίζουν ή θα κοκκινίζουν..."
Έφευγε -χαμογελώντας κάτω από τα μουστάκια του- αφήνοντάς με σε πλήρη αμηχανία και ρίχνοντάς μου λοξές ματιές.
"Και μη σε ξαναδώ να βάζεις κατευθείαν μπογιά από το σωληνάριο στον πίνακα!"
Ήξερε ότι με το που θα στρίψει στον διάδρομο, εγώ θα ήμουν μέσα σε λίγα λεπτά, πάλι με το πινέλο στο δεξί χέρι και με το σωληνάριο στο αριστερό...
---
Χτες λοιπόν, μέσα σε δυο στιγμές, πήρα την απόφαση και έβαψα τα μαλλιά μου από ξανθά, σχεδόν μαύρα.
Σχεδόν.
Αν τα έβαφα εντελώς μαύρα, η κομμώτρια μου είπε ότι το χρώμα, με το πέρασμα του χρόνου, μπορεί και να πρασίνιζε ελαφρώς, καθώς όλα αυτά τα χημικά που βάζω στο κεφάλι μου θα ξέφτιζαν και θα έκαναν έναν περίεργο συνδυασμό με το ξανθό που υπήρχε από κάτω.
Ενώ τώρα που τα έκανα σχεδόν μαύρα, με τον καιρό, καθώς το σκούρο θα φεύγει, το χρώμα των μαλλιών μου θα γλυκαίνει, θα ξανοίγει, θα γίνεται πιο φυσικό, πιο κοντά στα αληθινά, τα φυσικά μου χρώματα.
---
Έτσι ξαναθυμήθηκα -κι όχι για πρώτη φορά από τότε- τον δάσκαλό μου.
Είχε δίκιο λοιπόν.
Δεν υπάρχει καθαρό μαύρο.
Υπάρχουν σχεδόν μαύρα.
Διαφόρων ειδών, που κανένα τους δεν φτάνει την αδιαπέραστη πηκτικότητα του καθαρού χρώματος.
Να το θυμάσαι αυτό.
Κι όσο το θυμάσαι, σιγά-σιγά, όλα αυτά τα σχεδόν μπορεί να γλυκάνουν, να ξανοίξουν, να γίνουν πιο φυσικά, πιο αληθινά.
Η ζωή δεν είναι καθαρά χρώματα και καθαρές γραμμές.
Η ζωή είναι σχεδόν πίνακας.
Για την κυρία Λούλα.
posted by mindstripper @ 3/03/2006 04:41:00 pm
| |
