Έρχεται μια μέρα που σκάει ξαφνικά ένας μαντράχαλος με το γυαλί ηλίου και το εσπρεσσάκι του και σου ρίχνει την ατάκα: "Μωρό μου ήρθα, δεν καβαλάς το on-off να πάμε μία Πειραϊκή να φάμε παγωτό χωνάκι;" Αυτός είναι ο έρωτας. Πρώτος ξάδερφος με κάτι άλλους μαντράχαλους, με τους οποίους έχεις κάνει ολόκληρο αγώνα να βρεις μία ισορροπία. Τον χρόνο που σε ακολουθεί μία ζωή με το περίστροφο στον κρόταφο, τον εγωισμό που όποτε εμφανίζεται παίρνει τον χρόνο αγκαλιά, σπάει όλους τους καθρέφτες και οι δυο τους αράζουν στην κερκίδα με ποπ κορν και κόκα κόλα, σε κοιτούν να τρέχεις και γελούν, και τον θυμό. Εντάξει, όταν θυμάται κι αυτός να έρθει τότε έχεις χάσει πραγματικά τη μπάλα - οι τρεις τους σε έχουν διαπεράσει και το μέσα σου έχει γίνει πλέον τοξικό. Όλοι αυτοί οι μαντράχαλοι μη εξαιρουμένου του έρωτα λοιπόν,  έχουν ένα τεράστιο, παντοτινό και απίστευτα εξουσιαστικό κοινό στοιχείο: το συναίσθημα.

Υποθέτω ότι ξέρεις τί γίνεται όπου εμπλέκεται το συναίσθημα. Μία λέξη μόνο: χείμαρρος.

Εσύ στο κέντρο του. Όπου πάει. Καλό, επειδή φτάνεις να ακουμπήσεις το ουράνιο τόξο. Κακό, επειδή η βροχή, το χαλάζι και οι καταιγίδες που εξυπακούεται ότι θα βιώσεις προκειμένου να φτάσεις στο κατώφλι του, δε σημαίνουν ότι θα αντέξεις κιόλας. Άλλωστε και χάρτη να κρατάς στο χέρι σου το σίγουρο είναι ότι ο προορισμός σου είναι παντελώς άγνωστος. Το είπα και πριν. Χείμαρρος. Θέλει να κυλάει πολύ ζεν αίμα στις φλέβες σου ώστε να πεις ότι το ταξίδι αν και περιπετειώδες, ήταν τελικά (όχι από την αρχή, μην κοροϊδευόμαστε κιόλας) θέμα επιλογής και όχι θέμα τύχης.

Και ποιά είναι αυτή η ελευθερία που είναι τόσο σημαντική ώστε για χάρη της να φτάσεις σε σημείο να κοιτάζεις τον έρωτα (και τα ξαδέρφια του) με μισό μάτι; Πού σε πέτυχε; Πού την πέτυχες; Πότε γνωριστήκατε τέλος πάντων σε τέτοιο βαθμό ώστε να την έχεις σε τόση υπόληψη και να τρέμεις μήπως κάποια μέρα ξυπνήσεις και την δεις καθιστή και μαραμένη σε μία γωνία με τα ρούχα τσαλακωμένα και βρώμικα, να θρηνεί τις χειροπέδες της; Είναι συναίσθημα ή μπας και είναι λογική; Ξέρω και γω, μήπως είναι προϋπόθεση, οι προϋποθέσεις δεν είναι να τις περιφρονείς άλλωστε· ήρεμη δύναμη γαρ. Η ελευθερία όμως δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι ανάγκη. Όταν και αν κάποια στιγμή εμφανιστεί επιτακτική και απαιτητική μπροστά σου, δεν αποτελεί κάποια αντίδραση ούτε συνίσταται από κάποια βασικά συστατικά που χρωματίζονται από συναισθήματα του παρόντος χρόνου. Η ελευθερία εκδηλώνεται όλο και περισσότερο όσο μεγαλώνεις. Η ελευθερία είσαι εσύ ο ίδιος. Δεν έχεις άλλη επιλογή όταν σου χτυπήσει την πόρτα από το να την αποδεχτείς, γιατί ποτέ δε ζητάει κάτι σε αντάλλαγμα. Μόνο δίνει. Δίνει οξυγόνο, δίνει δύναμη ψυχής, δίνει βάθος καθαρό στο βλέμμα και αλήθεια μικρού παιδιού στο χαμόγελο. Είναι ακριβώς το αντίθετο από την κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε, βασικά είναι το ακριβώς αντίθετο οποιασδήποτε κοινωνίας. Δεν είναι άθλημα των πολλών κι ας έχει εξυμνηθεί από ολόκληρους λαούς και πατρίδες.

Είναι ατομικό επίτευγμα η ελευθερία, έρχεται με κόστος, είναι ιδρώτας, μόχθος, ανιδιοτέλεια, είναι ταπεινοφροσύνη και αγάπη - μα πόσο πολλή αγάπη όμως για όλα εκείνα που ο έρωτας δεν θα τα ακουμπήσει ποτέ του. Τον ουρανό, τη θάλασσα, τις βουκαμβίλιες, τα ξυλόφωνα, τα γλυφιτζούρια, τα ταξίδια, τις κουρτίνες που ανεμίζουν λίγο πριν το καλοκαιρινό λιόγερμα, τα φώτα από τις νταλίκες, τη μουσική (ω! τη μουσική), τα βιβλία (μα ναι! ειδικά τα βιβλία)... Ο στραγγαλισμός της ελευθερίας ισοδυναμεί με την εξόντωση της αγάπης που έχεις για όλα όσα σε περιτριγυρίζουν. Όλα εκτός των ανθρώπων. Οι άνθρωποι βλέπεις απομυθοποιούνται, όχι όμως όλα τα υπόλοιπα. Αυτά είναι σταθερές, είναι η γη που πατάς, που θεωρείς δεδομένη. Κι όταν έρχεται ο έρωτας, ακόμα κι αν το κάνει για καλό σκοπό (μα εννοείται ότι είναι καλός ο σκοπός), τα χρώματα και η πραγματικότητα αλλοιώνονται κι εσύ δίχως να το καταλάβεις φοράς άλλα μάτια, μη με ρωτήσεις σε ποιόν ανήκουν, απάντηση δε θα πάρεις γιατί άμα σου την δώσω θα είναι πολύ αυστηρή και δεν θα σου αρέσει.

Φυσικά είναι πολύ όμορφο συναίσθημα ο έρωτας, είναι πέρα απ' αυτόν τον κόσμο, σε παίρνει και σένα μαζί του μακρυά από αυτόν. Μην τυχόν και διανοηθείς άμα βρεθεί στο διάβα σου και δεν τον αφήσεις να σε συνεπάρει. Αυτό κάνουν οι χείμαρροι, συνεπαίρνουν, παρασύρουν. Αρκετές φορές όμως συνθλίβουν. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθεις κι εσύ κι εγώ να το διαχειριζόμαστε, γιατί αυτός ο μαντράχαλος ο χρόνος που κάναμε κουβέντα πιο πάνω έχει και τα καλά του. Αρκεί να μπορούμε να τα διακρίνουμε και όταν έρχεται εκείνη η ώρα, να τα καρτερούμε. Όχι όμως πια με τα μάτια του έρωτα, αυτά ήταν δανεικά. Πρέπει να ξανα-φορέσουμε τα δικά μας μάτια. Τα μάτια της αλήθειας. Τα μάτια της αγάπης.

Είναι το προζύμι της ελευθερίας η αγάπη. Σε μαθαίνει να σέβεσαι και να κοιτάζεις βαθιά μέσα στα μάτια του άλλου χωρίς να πρέπει να αλλάξεις τα δικά σου. Δεν ξέρω αν μπορώ να στο περιγράψω σωστά, αλλά αν είσαι τυχερός κι επιζήσεις από τον χείμαρρο που αργά ή γρήγορα θα καταλαγιάσει, αν μπορέσεις και διασώσεις την πίστη και την εμπιστοσύνη στον ίδιο σου τον εαυτό, τότε έχεις καταφέρει να σώσεις την ίδια σου την ελευθερία. Κι αν η συντροφιά σου -όταν υπάρξει- μέσα στο χείμαρρο αυτό έχει κολυμπήσει κι έχει επιβιώσει χωρίς να σε αρπάξει από τα μαλλιά αλλά κρατώντας σε από το χέρι, τότε να ξέρεις ότι είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος που έζησες τον έρωτα και ακόμη πιο τυχερός γιατί θα ζήσεις και την αγάπη.

Η ζωή είναι πολύ όμορφη. Μετά από τόσα χρόνια έχω φτάσει πια στο -αρκετά υποκειμενικό- συμπέρασμα ότι δεν μπορείς να την απολαύσεις αν δεν είσαι ελεύθερος. Μπορεί να είσαι ζευγαρωμένος, μπορεί να είσαι μόνος, μπορεί να είσαι μοναχικός, μπορεί να είσαι θρυμματισμένος, μπορεί να είσαι ψυχικά ή και σωματικά τραυματισμένος. Κανένας όμως ποτέ δεν θα μπορέσει να σου απαγορέψει να είσαι ελεύθερος. Πολλοί θα σε φοβηθούν, αρκετοί λιγότεροι μπορεί να σε καταλάβουν αλλά κανένας δεν θα μπορέσει να σου σταθεί εμπόδιο σ' αυτό. Κανένας εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Το νου σου στα μάτια σου.