Σε ένα νέο σπίτι λοιπόν, μετά από 12 χρόνια, σε παλιά γειτονιά, που τίποτα πια δε θυμίζει την παλιά της χάρη. Τα σπιτάκια με τις αυλές έχουν γίνει 6ώροφα - σήμερα μέτρησα 7 ορόφους σε μία πολυκατοικία λίγο πιο πάνω από το στενάκι που μένω. Μου λείπουν πολλά, πιο πολύ απ' όλα μου λείπει το σπίτι μου στα Κάτω Πατήσια. Εκείνη η θέα που έβαζε κάτω τα φάρμακα δέκα και είκοσι γιατρών μαζί. Μου λείπουνε κι οι μουσικές, αν και τις τελευταίες μέρες έκανα ένα ντου στο διαδίκτυο και κατέβασα "πολύ φρέσκο πράμα" όπως λέγαμε με το Θάνο λίγο πριν από κάθε εκμπομπή που κάναμε παρέα. Μου λείπει και το δικό μου το δίωρο - η ώρα της αποτοξίνωσης, πάντα το έλεγα ότι λειτουργώ αυτιστικά όσον αφορά τη μουσική. Πιο πολύ με ένοιαζε τί θα ακούσω εγώ στην εκπομπή μου παρά το τί θα ακούσουν οι άλλοι. Κάπως έτσι το βλέπω και στη ζωή. Η δική μου η γνώμη μετράει περισσότερο από των άλλων κι ο μόνος που ξέρει πόσο μεγάλη σημασία έχει το κάθε τι, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός.

Οι δουλειές πολλές, οι υποχρεώσεις και οι εκκρεμότητες άλλες τόσες. Κάθε μέρα υπάρχει μία λίστα που πρέπει να διεκπεραιώσω. Και καθώς η λίστα αρχίζει να συρρικνώνεται, σκέφτομαι το ζόρι που είχα να φάω εαν επιχειρούσα ένα τέτοιο τόλμημα στην Αθήνα. Τα νεύρα μου θα ήταν σε οικτρή κατάσταση, η αναμονή θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, η ταλαιπωρία σαφώς χειρότερη. Κι άμα το σκέφτομαι αυτό, με τον ίδιο τρόπο που βλέπω εδώ να σταματούν τα μηχανάκια δίπλα από τα αυτοκίνητα στο δρόμο και να χαιρετιούνται φωναχτά μέσα στην κίνηση, χαμογελώ ασυναίσθητα. Παρ' ότι και αυτή η αρχή ήταν κάπως δύσκολη ψυχολογικά, παρ' ότι δεν μπορώ καν να αρχίσω να περιγράφω όλα τα στραβά που μου συνέβησαν αυτούς τους περασμένους δύο μήνες, είναι αυτή η ζεστή αίσθηση στο πάνω μέρος της κοιλιάς όταν οδηγώ το αυτοκίνητο ανάμεσα σε χωράφια και αγναντεύοντας τα βουνά στο βάθος του ορίζοντα, που μου υποδεικνύει ότι έχω πάρει τη σωστή απόφαση.

Φύτεψα τρία-τέσσερα λουλούδια στο χώμα μετά από πάρα πολλή σκέψη. Η βουκαμβίλια μου είχε δέκα χρόνια μέσα στη γλάστρα. Κι άμα της στραβοκαθόταν η αλλαγή, ύστερα ποιός θα με παρηγορούσε εμένα; Βρήκα ένα καλό σημείο, απάγγειο, τα καλοκαίρια περνάει και μια σταλιά ήλιος, θα της τραβήξω και σκοινιά προς την κορφή, θα τη βοηθήσω όπως μπορώ. Κι αν είμαστε καλά, μετά από άλλα δέκα χρόνια ίσως κάποιο πιτσιρίκι να τη χαζεύει από την ταράτσα καμμιάς διπλανής πολυκατοικίας, όπως εκείνη τη βουκαμβίλια του γείτονα που κοίταζα αφ' υψηλού στα Κάτω Πατήσια όλα τα χρόνια μου εκεί.

Η ζωή στην επαρχία είναι ακριβώς όπως τη θυμόμουν. Πιο ήσυχη, λίγο πιο ανέμελη και σαφώς πιο αποστασιοποιημένη από τους αγχωτικούς ρυθμούς της πόλης. Είναι και κείνη η ώρα που πάντα μου άρεσε σε τούτη τη γειτονιά, που το φως γλυκαίνει κι ο αέρας καμμιά φορά μυρίζει θάλασσα. "Μα δεν έχει θάλασσα ρε στη Λαμία", είπε ο το φιλαράκι μου που ήρθε να μείνει τρεις-τέσσερις μέρες εδώ για ηθική υποστήριξη. Το ίδιο βράδυ μετά από ένα εικοσάλεπτο οδήγησης ανάμεσα σε αγρούς, τρώγαμε τα μύδια σαγανάκι μπροστά στο κύμα. "Πόσες φορές θα στο πω ρε χαμένε. Δεν ήρθα εδώ για την πόλη, αλλά για όλα αυτά που έχει γύρω της".

Ακούω και τον κόσμο να πιάνει όλες τις γνωστές συζητήσεις, για το τί θα κάνουμε, πού θα πάμε, πώς καταντήσαμε έτσι, πόσο δύσκολος θα είναι ο χειμώνας που έρχεται. Και δε θέλω να συμμετάσχω στην κουβέντα, γιατί όλα είναι ένας φαύλος κύκλος κι έχω κουραστεί όλοι εμείς οι μικροί άνθρωποι να αναθεματίζουμε αυτή την καταραμένη ελίτ που υποτίθεται ότι έχει θάψει αυτή τη χώρα.

Στη γειτονιά μου που είναι στο κέντρο της πόλης, ο ΟΤΕ ισχυρίστηκε ότι δεν έχει να περάσει νέες γραμμές. Την αίτηση δεν την έκανα βέβαια στον ΟΤΕ, αλλά σε μία άλλη εταιρία τηλεφωνίας, που προσέφερε αρκετά πιο χαμηλό μηνιαίο πάγιο. Από την άλλη πλευρά, αν όντως έκανα την αίτηση στον ΟΤΕ, όπως μου εκμυστηρεύτηκε χαμηλόφωνα κάποια στιγμή ένας τεχνικός εκεί, όλο και κάποια διακλάδωση θα μπορούσε να γίνει για να πάρω γραμμή, καθώς οι τεχνικοί του ΟΤΕ έχουν τη δικαιοδοσία να κάνουν κάτι τέτοιο. Οι φίλοι εδώ, αρκετοί απο αυτούς λόγω δικών τους παρόμοιων εμπειριών, μου λένε να πάω με τον ΟΤΕ "για να ξεμπερδεύω". Εγώ όμως έχω θυμώσει και περιμένω την απάντηση των εξουσιαστών της Ελληνικής τηλεφωνίας μετά την γραπτή αναφορά προς τη Γραμματεία Προστασίας του Καταναλωτή. Τα λεφτά μου, όπως και την ψήφο μου, όπως και τη μούντζα μου ακόμα-ακόμα, δεν τα δίνω σε αλήτες και παρακράτη. Εγώ, ο μικρός άνθρωπος. Γιατί είναι αυτό που σου έλεγα στην αρχή. Δεν είναι η γνώμη των άλλων, καθώς όλο και πιο συχνά ακούω τη φράση "με το σταυρό στο χέρι". Είναι η δική μου που μετράει. Διότι το δικαίωμα στην ήττα, όπως και στη νίκη, μπορεί να είναι καθαρά προσωπική υπόθεση του καθενός, αλλά η πορεία προς αυτήν όχι. Αν το θυμόμασταν αυτό κάθε μέρα που περνάει, τότε ίσως ετούτη η χώρα να είχε κάποια ελπίδα.

Δε βαριέσαι. Τό 'χω ξαναπεί. Δε μένω εδώ γι αυτή τη χώρα, αλλά για τον τόπο που την έχει γεννήσει.