Too much love will not kill you

- "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλό μου έχει κάνει η μουσική που μου έδωσες πριν φύγω", μου είπε η Μ.
- "Μπορώ", της είπα και χαμογέλασα. "Μπορώ."

Το μπλογκ ετούτο, όσο περνάει ο καιρός, το αγαπάω και περισσότερο. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη πιο ειλικρινής έγγραφη μαρτυρία του δικού μου γίγνεσθαι στο διαδικτυακό κόσμο, αλλά και στον πραγματικό. Το πάλεψα πολύ τα γραπτά μου εδώ, να μην είναι π.χ. αυτό που θα ήθελα να είμαι και οι συνθήκες δεν επέτρεψαν ποτέ, ούτε μία κατάθεση απωθημένων, απ' αυτά που σε πιάνουν και σε μασάνε, σε καταπίνουν και σε ξαναφτύνουν προς τα έξω ακόμα πιο φθονερό απ' ότι σε εισέπραξαν εξ΄αρχής. Κι αυτό δεν το έκανα ούτε για τους περαστικούς ή μη που κατά καιρούς με διάβαζαν, ούτε και για τους γνωστούς οι οποίοι μπαίνοντας εδώ πολύ πιθανόν να έβλεπαν εκτεθειμένες πλευρές μου που μόνο οι φίλοι γνωρίζουν καλά και από πρώτο χέρι. Το έκανα για μένα. Από πείσμα. Από στοίχημα με τον εαυτό μου. Από αυτό και μόνο.

Η μουσική είναι ο λόγος που πια δε γράφω τόσο συχνά. Είναι μία αγάπη τεράστια που οι συμπτώσεις το έφεραν και βρήκε ένα καταφύγιο κι έναν τρόπο να εκφράζεται προς τα έξω, σε μία χούφτα ανθρώπων που ενδιαφέρονται να την μοιραστούν μαζί μου. Είναι μία άγκυρα που με έχει κρατήσει σταθερή και σχετικά αλώβητη σε (ευτυχώς) πολύ λίγες μεν, αλλά και πολύ άσχημες στιγμές της ζωής μου. Όλον ετούτον τον καιρό που δε γράφω συχνά, το μπλογκ μου λείπει. Μου λείπει εκείνη η τεράστια γυάλινη σφαίρα στην οποία κουλουριαζόμουν και, χαζεύοντας παράλληλα τον έξω κόσμο μέσα από τη δική της διάφανη θαλπωρή, έπαιρνα το μέσα μου και το χτύπαγα απο κάτω σαν το χταπόδι, προκειμένου στο τέλος να γινόταν με κάποιο τρόπο να λυτρωθώ από τις εικόνες, τους ανθρώπους ή τις καταστάσεις που -καλώς ή κακώς- ήθελαν να ξεπηδήσουν προς τα έξω με τρόπο σχεδόν δαιμονισμένο. Δεν ήταν στο χέρι μου να τους βάλω χαλινάρι. Και μέσα από ένα πολύ περίεργο προσωπικό πρίσμα, είχα πάντα την εντύπωση, κι ακόμη την έχω, ότι το γυαλί με προστάτευε από οποιαδήποτε εισβολή.

Η γυάλινη σφαίρα τώρα πια έχει γεμίσει με μουσικές. Στην προσπάθειά μου να τις χωρέσω όλες στο κεφάλι μου και να τις μοιράσω στους ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να τις εισπράξουν, ο χρόνος να επιστρέφω εδώ και να παλεύω, να αγαπιέμαι, να θυμώνω ακόμα και να περιφρονώ τις λέξεις, είναι ελάχιστος. Έτσι είναι όμως οι αγάπες, δεν μπορείς να αφοσιώνεσαι σε πολλές μονομιάς. Μπορείς μόνο να τις κρατάς μέσα σου και να τις προστατεύεις. Με τη σκέψη πως αποδεδειγμένα, ό,τι και να γίνει, αυτές θα σου δίνουν πίσω την ουσία της ύπαρξής σου με δέκα φορές πιο ισχυρό τρόπο από την δική σου ανάγκη γι αυτές.

Οι Gravitysays_i το λένε καλύτερα από μένα.

The dreaming came out
of nowhere
Craving
Merging by deliberating

posted by mindstripper @ 4/04/2011 08:14:00 pm  | 2 Comments |