- Θες να μου πεις ότι δεν έχεις ντραπεί ποτέ σου για επιλογές που έχεις κάνει; - Βεβαίως και έχω ντραπεί. - Αλλά πλέον έχεις σταματήσει να επιλέγεις λάθος πράγματα. - Όχι, ακριβώς το αντίθετο. - Δηλαδή συνεχίζεις να κάνεις τα ίδια λάθη; - Ναι. Αρκετά συχνά μάλιστα. - Και τότε που είναι η δύναμη που λένε, αυτή που επέρχεται με το χρόνο και τις εμπειρίες; - Και ποιός σου είπε ότι δύναμη σημαίνει να επιλέγεις τα σωστά πράγματα; - Αλλά τότε; - Δυνατός δεν είναι αυτός που αντιλαμβάνεται, λόγω εμπειρίας, το σωστό. Δυνατός είναι αυτός που αντιλαμβάνεται, λόγω αυτογνωσίας, το λάθος. - Ε και τί έγινε; Κερδίζεις κάτι μ' αυτό; - Χρόνο αγάπη μου. Κερδίζεις χρόνο. - Από κεί βγήκε το "ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό"; - Όχι. Από κει βγήκε το "να λείπει το βύσσινο".
Ένα κείμενο που το χρωστάω στον φίλο μου τον Παύλο κάτι μήνες τώρα. Μόνο που, επειδή δε συμπαθώ λίστες, νούμερα και κατατάξεις, δεν ξέρω ούτε πόσα, ούτε με ποιά σειρά, ούτε απ' αυτό τέλος πάντων, το τέτοιο... Κατάλαβες.
------
Αγαπώ τη γιαγιά μου. Και μου λείπει κάθε μέρα. Πάνε 3μισι χρόνια που έχει πεθάνει κι όσο περνάει ο καιρός, την αναφέρω όλο και πιο συχνά στις κουβέντες μου με άλλους. Επίσης, μερικές φορές, τα πρωινά, όταν έχει άνοιξη και μπλε ουρανό, άμα τη σκέφτομαι, με πιάνουν τα κλάμματα.
Αγαπώ τη μουσική. Κι όταν λέω αγαπώ τη μουσική, αγαπώ τον Μπιθικώτση, τη Μαρίζα Κωχ, τον Bob Dylan, τον Badalamenti, τον Brahms και την Πόλυ Πάνου. Πολλές φορές για τον ίδιο λόγο αγαπώ τις καμπάνες από τις εκκλησίες και τους παλιατζήδες που περνούν από κάτω απ' τη γειτονιά μου.
Αγαπώ το σπίτι μου. Το αγαπώ όσο δεν περίμενα ποτέ να αγαπήσω ένα πράγμα. Αγαπώ το φως του ήλιου όταν αρχίζει να το λούζει από την πιο μεγάλη επιφάνεια ως την πιο μικρή γωνίτσα, αγαπώ τη βροχή και τα σύννεφα και τον αέρα, όταν λυσσομανάνε απ' έξω κι εγώ τα χαζεύω από τον καναπέ αγκαλιά με τη σόμπα μου. Αγαπώ τα λουλούδια στις βεράντες. Αγαπώ και το σπασμένο διαχωριστικό με τους γειτόνους, αυτό που δεν φτιάχνουμε 5-6 χρόνια τώρα γιατί βαριόμαστε να σκύβουμε πάνω από τα κάγκελα για να λέμε ένα καλημέρα.
Αγαπώ τους ανθρώπους που με αγώνα και πάλη και ψυχικό κόστος, η αληθινή τους πλευρά υπερισχύει της σκηνοθετημένης εικονικής τους αντανάκλασης. Αγαπώ εκείνους που πριν ανοίξουν το στόμα τους να κρίνουν κάτι ή να παραμυθιάσουν κάποιον, καταπίνουν πρώτα το σάλιο τους, ρίχνουν και μία καλή ματιά στον καθρέφτη. Δεν είναι πολλοί. Είναι πολύ-πολύ λίγοι. Αλλά υπάρχουν και το ξέρω. Είναι οι προσωπικοί μου σωτήρες.
Αγαπώ τη θάλασσα όταν είναι κάλμα σαν το λάδι. Την αγαπώ κι άμα είναι ανταριασμένη σα μάγισσα. Περισσότερο από τη θωριά της, αυτό που είναι φάρμακο για μένα είναι η μυρωδιά της.
Αγαπώ το χρώμα, τα πινέλα και τις μπογιές. Αγαπώ τα πλατιά χαμόγελα και τις σφιχτές αγκαλιές. Άμπρα-κατάμπρα τα δυο τους και βγαίνουν τα κινούμενα σχέδια. Αγαπώ τα κινούμενα σχέδια.
Ε... και να τώρα. Τώρα που έγραψα όλ' αυτά, έχω την εντύπωση ότι ίσως πιο πολύ ακόμα, αγαπώ τα μάτια των παιδιών την ώρα που τους λες παραμύθια.
Έπεσα κι αρρώστησα ξανά και μπόρεσα να ανοίξω πάλι την πορτούλα και να μπω εδώ μέσα, που το σκεφτόμουν τόσο καιρό. Πάντα υπάρχει κάτι καλό που μπορείς να πάρεις, μέσα απ' οτιδήποτε άσχημο συμβαίνει. Κάποτε πίστευα ότι αυτή ήταν μία συμπεριφορά στυλ "σου χαϊδεύω το κεφάλι", αλλά δεν είναι έτσι. Κι ακόμα κι αν είναι, δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που την υιοθετούν για πολύ καιρό αν δεν την πιστεύουν στ' αλήθεια. Μία αβίαστη συμπεριφορά είναι αντίθετη της υποκρισίας. Το πρώτο είσαι εσύ απέναντι σ' έναν καθρέφτη, το δεύτερο είσαι πάλι εσύ απέναντι σε όλους αυτούς που φοβάσαι. Η ξεκαθάριση ανάμεσα σ' αυτά τα δύο είναι μία νύμφη που δρα αυτόνομα και απροειδοποίητα, χωρίς απολύτως καμμία έγκριση από μέρους σου. Επίσης έχει τις ιδιότητες ενός φαντάσματος - μπορεί εσύ να μην τη βλέπεις, αλλά να φανερώνεται σε όλους γύρω σου. Μπορεί και το αντίθετο. Όπως και νά ΄χει, εγώ το πιστεύω. Κάθε εμπόδιο για καλό.
Το καλό λοιπόν δεν είναι ότι έκατσα και ασχολήθηκα με το μπλογκ. Το καλό είναι ότι μέσα από την αρρώστεια το μυαλό μου μπήκε σε δεύτερη μοίρα και επιτέλους το σώμα μου αφέθηκε λίγο να ξεκουραστεί. Κοιμήθηκα πολύ, έφαγα πολλές σούπες, ήπια πολλά τσαγάκια του βουνού με μέλι και λεμονάκι, έχω να βάλω τσιγάρο στο στόμα μου δύο μέρες τώρα και ελπίζω να το κρατήσω έτσι, σταμάτησα να σκέφτομαι τί πρέπει να γίνει πότε, σταμάτησα να καταδιώκομαι από τον χρόνο, ακύρωσα όλες τις δουλειές που είχα να κάνω το Σαββατοκύριακο, θα ακυρώσω και όλες τις δουλειές των επομένων δύο-τριών ημερών. Αδιαπραγμάτευτα. Επειδή μου κάνει καλό.
Πριν δυο χρόνια που είχα επιστρέψει σε τούτη τη χώρα μετά από έναν χρόνο διαμονής στο εξωτερικό, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναπέσω πάλι στο λούκι της ζωής στην Αθήνα, να μην αφήσω άλλη φορά ξένους να οριοθετήσουν δικές μου προτεραιότητες. Και κατάφερα να πετύχω το δεύτερο σε τέτοιο βαθμό, όπου έχει έρθει πλέον ο καιρός που συνειδητοποιώ ότι ο λόγος που παρέβηκα το πρώτο σκέλος των στόχων μου είναι ακριβώς αυτό. Σε μπέρδεψα, να στο πω αλλιώς. Κάποτε άφηνα να με κυνηγούν δουλειές και διορίες και πελάτες κι εγώ έτρεχα να τα προλάβω όλα, επειδή στο βάθος του μυαλού μου υπήρχε πάντα η ασάφεια του αύριο, η αβεβαιότητα του μέλλοντος. Τώρα αφήνω και με παρασέρνει το πάθος μου για πράγματα τα οποία αγαπώ και το πείσμα μου να προλάβω να προσφέρω εκεί όπου ο χρόνος ακόμα μου επιτρέπει, επειδή στο βάθος του μυαλού μου υπάρχει η σαφήνεια του τέλους και η σιγουριά της απώλειας. Και καταλαβαίνω ότι τελικά, η ζωή είναι ένα παιχνίδι που θα σε κάνει να χορέψεις στο σκοπό του με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Το θέμα είναι να μπορέσεις να επιλέξεις εσύ, όσο μπορείς, όσο σου είναι επιτρεπτό από τις καταστάσεις και την τύχη σου, το σκοπό αυτό. Το θέμα είναι να πλησιάσεις αυτό το κιτς jukebox που σε περιμένει κάθε μέρα στη γωνία κάτω απ' το σπίτι σου, κι αντί να το αφήσεις στο random, να του επιλέξεις εσύ το κομμάτι που θα παίξει. Κι αυτή την ώρα, και την επόμενη. Και τη μεθεπόμενη. Και την ακόμα πιο μετά.
Είναι εξαντλητικό, το ξέρω. Αλλά γι αυτό, να ξέρεις, υπάρχουν που και που, οι αρρώστειες. Όποιας φύσης κι αν είναι αυτές.
