Laying back
Χθες λοιπόν έπεσα και κοιμήθηκα από τις 6 και μισή το απόγευμα, ενώ έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να αποφεύγω τέτοιες κινήσεις, καθώς συχαίνομαι από παιδί να ξυπνάω στη μέση της νύχτας. Έτσι ξύπνησα στις δύο το πρωί και άρχισα να τριγυρνάω μέσα στο σπίτι σαν την άδικη κατάρα τρώγοντας ένα γιαούρτι απ' αυτές τις αηδίες που κυκλοφορούν στο εμπόριο και οι εταιρίες που τις παρασκευάζουν τις αποκαλούν γιαούρτια. Την ώρα που το έτρωγα μου έπεσε το κουτάλι στο πάτωμα. Σκύβοντας να το μαζέψω θυμήθηκα τη γιαγιά μου, που όποτε της έπεφτε κάτω το μαχαιροπήρουνο έσκυβε, το μάζευε, το σκούπιζε στην ποδιά της και συνέχιζε να τρώει, ενώ εγώ θα την κατσάδιαζα κι εκείνη θα γελούσε. Χαμογέλασα φέρνοντας το πρόσωπό της στο μυαλό μου, έσκυψα, πήρα το κουτάλι, το σκούπισα στην ποδιά μου, και συνέχισα να τρώω. Μεγαλώνοντας, όλα τα κάποτε απαγορευτικά και απαγορευμένα έχουν πλέον μία σημασία πιο μικρή κι από την κλήση που θα φας για παράνομο παρκάρισμα. Αυτό μόνο όσο κι εφ' όσον διαρκούν όσο ακριβώς διαρκεί ένα παράνομο παρκάρισμα. Αλλιώς διάλεξε εκ των προτέρων τον τυχερό σου αριθμό και δώσε και στους φίλους σου το νούμερο του κελιού για να σου στέλνουν εκεί την αλληλογραφία. Ο δικός μου αριθμός τελειώνει σε 8.Μου έχει λείψει το γράψιμο τελευταία. Όχι όμως το γράψιμο καθε αυτού, περισσότερο ο χρόνος της περισυλλογής, ο χρόνος που βάζεις το μυαλό σου να πάρει βαθιές εισπνοές και εσύ κάθεσαι εκεί σε μία γωνιά να ακούς αυτά που έχει να σου πει - βγάζεις το σκασμό και μία φορά, έτσι, για αλλαγή, είναι καλό, είναι αναζωογονητικό για τα κύτταρα του εγκεφάλου, σαν την αλόη ένα πράγμα. Όλη αυτή η διαδικασία προϋποθέτει μία τόση δα μικρή δόση μοναχικότητας. Όχι μοναξιάς. Μοναχικότητας. Αλλιώς: σφάξιμο της φοβίας του να μείνεις μόνος. Θανάτωση της συνήθειας. Αλλά μετά θα μου πεις, γιατί, δεν μπορεί να είναι αυτή η σχέση σου με τη μοναχικότητα, όταν είναι αρμονική και όχι ψυχαναγκαστική, ένα είδος συνήθειας ίσως ακόμα πιο ισχυρή από τις άλλες, τις πιο μικρές εξαρτήσεις που βασίζονται πάνω σε ανθρώπους και φοβίες; Φυσικά και είναι. Σε τούτο το σημείο να πω ότι μόλις αυτο-αναιρέθηκα. Η θανάτωση της συνήθειας και η μοναχικότητα έχουν πιεί μπουκάλια οινόπνευμα παρεΐτσα πολύ πριν βγω εγώ να τις ψυχογραφήσω. Γιατί τελικώς αυτό είναι που μένει. Η συμφιλίωση όλων αυτών που σε διαβρώνουν. Αν δεν τσουλήσει κι αυτό, αν δεις ότι τα βρίσκεις σκούρα, υπάρχει πάντα και η άλλη εναλλακτική: να το βάλεις στα πόδια. Κι αντίθετα με όλα αυτά που ακούγονται, εγώ θα πω ότι αυτή η λύση δεν είναι ούτε για τους φυγόπονους, ούτε για τους ανεύθυνους. Με την προϋπόθεση ότι το τίμημα αυτής της απόφασης το λούζεται ο ίδιος που το επιλέγει και μόνο αυτός, η φυγή μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος λυτρωτής. Και δικαίωμα κρίσης σ' αυτήν μπορεί να έχει μόνο όποιος την έχει γευτεί από χέρι. Το ότι η λέξη "κρίνω" είναι μία λέξη που θα έπρεπε να μας μαθαίνουν από το σχολείο να μην πιάνουμε εύκολα στο στόμα μας, είναι μία άλλη ιστορία.
Προς το παρον, μου αρκεί που έξω το πάει για βροχή.
posted by mindstripper @ 6/18/2010 03:09:00 pm
| 8 Comments |
