Τα Κάτω Πατήσια που αγαπώ και η χώρα που μίσησα
Παίρνοντας τη στροφή για το σπίτι μου, ηλιόλουστο απογευματάκι σήμερα, ο δρόμος μου φάνηκε πιο σκοτεινός και οι άνθρωποι πιο μουδιασμένοι. Δυο στενά πιο κάτω ένα πιτσιρίκι πέρασε χοροπηδηχτό το δρόμο. Σταμάτησα το αυτοκίνητο να περάσει μπροστά μου, χάζευα τα μαλλάκια του που χρυσαφίζανε στον ήλιο. "Μπα", σκέφτηκα "η ιδέα μου είναι, πάλι τα παραφούσκωσα με το μυαλό μου". Πάρκαρα το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι, πριν ανοίξω την πόρτα κοίταξα δεξιά κι αριστερά μου. Κοίταξα και πάνω, με μία ψυχολογία εντελώς ηλίθια. "Τί κοιτάζεις προς τα πάνω; Μπας και σου τη σφυρίξουνε με σφεντόνα;" σκέφτηκα με θυμό.Την έκρηξη στην Ιακοβάτων δεν την άκουσα χθες το βράδυ. Έγινε καμμιά δεκαριά τετράγωνα πάνω από το σπίτι μου, σ' έναν δρόμο που περνάω κάθε μέρα για να πάω στη δουλειά μου. Όταν πάλι οι ληστές χτυπήσανε στην Αχαρνών, πέντε τετράγωνα πάνω από το σπίτι μου και ύστερα ξανά στη Γιάνναρη, ένα στενό παραδίπλα, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό να διαβάζω τα νέα στην οθόνη μου, στη δουλειά, απ' όπου και το έμαθα. Μία συνάδελφος που ήταν δίπλα μου και είδε την ταραχή μου, μου έριξε τη χαριστική βολή. "Γιατί το άλλο δεν το άκουσες προχτες; Για τον άνθρωπο που τον σκότωσαν με τσεκούρι μέσα στο σπίτι του στην Παρασκευοπούλου;" Γούρλωσα τα μάτια. "Με δουλεύεις", της είπα καρφώνοντάς την στα μάτια. "Όχι ρε συ, δεν άκουσες τις ειδήσεις;" "Δεν βλέπω τηλεόραση", της είπα και χαμήλωσα τα μάτια μου.
Πριν από λίγα λεπτά κάποιος μου χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου. "Ποιός είναι;" Απάντηση καμία. Πισωπάτησα, οι αντιδράσεις μου δεν είναι και οι καλύτερες σε περιπτώσεις ανάγκης. "Ποιός είναι;" Φώναξα πιο δυνατά. Ξανά σιωπή. Έτρεξα να βρω το τηλέφωνο. Γυρνώντας κοντά στην πόρτα άκουσα γυναικείες φωνές στο διάδρομο. Ξεκλείδωσα κι άνοιξα την πόρτα αμέσως. Αντίκρυσα μία άγνωστη κυρία με τις πυζάμες. Δεν της είπα καν καλησπέρα. "Μα γιατί δε μιλάτε και τρόμαξα;" "Αχ κορίτσι μου, μίλαγα με τη Μαίρη, συγνώμη, φοβήθηκες κι εσύ με όλ' αυτά που έγιναν σήμερα εδώ γύρω... Ήρθα να σε ρωτήσω άμα βρήκες μία θήκη από μαξιλάρι στο μπαλκόνι σου τώρα με τον αέρα, μου έφυγε και νομίζω έπεσε σε σένα." Της έδωσα τη θήκη. Ήρθε και η κυρία Μαίρη στο κατόπι. "Σε μένα μίλαγε, φοβήθηκες ε; Κι εγώ φοβάμαι σήμερα παιδί μου, όλος ο κόσμος στη γειτονιά να δεις πώς είναι από το πρωί... Παίρνω συνέχεια το γιο μου τηλέφωνο, πάει εδώ πιο πάνω να πάρει σουβλάκι και τον παίρνω στο κινητό κι αυτός θυμώνει, αλλά τί να κάνω; Φ ο β ά μ αι."
Κι εγώ φοβάμαι. Και θα φοβάμαι για πολύ καιρό ακόμα. Θα φοβάμαι να βγω τα βράδια έξω και να πάρω τον ηλεκτρικό για να πάω στου Ψυρρή, θα φοβάμαι αύριο που θα πάω την Παρασκευοπούλου με τα πόδια για να περάσω μία βόλτα από την παθολόγο μου, φοβόμουν πριν από μία ώρα όταν πήγα πιο χάμω, στα Θυμαράκια, να σηκώσω λεφτά από το μηχάνημα της Εθνικής Τράπεζας. Φοβάμαι και για την κολλητή μου που ήρθε να τη φιλοξενήσω δύο μέρες και θα γυρίσει σπίτι με τον ηλεκτρικό, κι έχω το νου μου εκεί, σε εκείνη, να έρθει σπίτι πριν πάρει να βραδιάσει. Οι γειτονιές που αγαπάω φαντάζουνε απειλητικές, αυτό το κράμα μέσα στα στενά με τα χαμόσπιτα και τις νεοκτισθείσες πολυκατοικίες που έβρισκα πάντα όμορφο με έναν χαριτωμένα άσχημο τρόπο, μου φαίνεται τώρα σαν μαύρη κινούμενη άμμος. Ζω στο κέντρο αυτής της πόλης που ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφο αλλά εγώ εδώ έχω χτίσει με κόπο εκτός από τη ζωή μου κι αυτό που έχω γίνει εγώ η ίδια, και ούτε για μία στιγμή, ούτε για ένα λεπτό δεν περνάει από το μυαλό μου ότι υπάρχει κάποιος που θα υπερασπιστεί όλα αυτά, ότι υπάρχει κάποιος που έστω βλέποντάς τον να προσπαθεί να τα υπερασπίζεται, θα μου δίνει δύναμη και κουράγιο.
Πετάει αθώους ανθρώπους στη φυλακή, σκοτώνει παιδιά, καμμιά φορά νάτες και οι παράπλευρες απώλειες, η εξουσία είναι παρούσα παντού, όπου έχει την ευκαιρία να προβληθεί και να καυχηθεί με τρόπους ηλιθιώδεις, να ασελγήσει εις βάρος ανθρώπων που θα έπρεπε να προστατεύει, να μη ζητάει συγνώμη, να κάθεται στο βήμα της, να στρώνει το κρεβάτι της και να κοιμάται εκεί πρωί-μεσημέρι-βράδυ, να κοιμάται, να τρώει, να χέζει και να πίνει, να μην λογοδοτεί σε κανέναν, μόνο να τσαμπουκαλεύεται με όποια μορφή της δίνεται ανα τους καιρούς και ύστερα να αυτο-τιμωρείται με χάρη θεατρικά γελοία.
Κουράστηκα ρε αδερφέ. Κουράστηκα τόσο πολύ με την απανθρωπιά των ανθρώπων, κουράστηκα τόσο πολύ με τη βρωμιά και την υποκρισία των πολιτικών, με την δίψα των δημοσιογράφων για αίμα και σφαγές, κουράστηκα να απομυθοποιώ και να απεχθάνομαι ένα-ένα όλα αυτά που η Ελληνική Παιδεία φρόντισε με τόσο κόπο να μου εμφυσήσει ως ηθικά-κοινωνικα-δημοκρατικά-πολιτικά θεμέλια για να με κλωνοποιήσει και μένα ανάμεσα στους άλλους, έναν ενεργό πολίτη και κομμάτι ετούτης της κοινωνίας.
Κουράστηκα να βλέπω την αλητεία και τον τραμπουκισμό να κυβερνούν, και δε μιλάω για εδώ γύρω μου, δε μιλάω για τα Κάτω Πατήσια που χθες αγαπούσα και τώρα φοβάμαι και αύριο θα αγαπάω πάλι. Μιλάω για εκεί, επάνω ψηλά, στα επίπεδα που εγώ ως ενεργός πολίτης έχω φτιάξει, στα οποία έχω πιστέψει, στα οποία έχω δείξει την εμπιστοσύνη της ψήφου και της υποστήριξής μου και τα οποία με προδίδουν μέρα με τη μέρα, μήνες τώρα, χρόνια τώρα, δεκαετίες τώρα, όλο και περισσότερο. Και τώρα που κουράστηκα να πιστεύω, τώρα έχω αρχίσει και να φοβάμαι. Κι όπου μπαίνει ο φόβος, έρχεται και το έμφυτο, το απεγνωσμένο αίσθημα της επιβίωσης, της αυτο-προστασίας, έρχεται η δικαιοσύνη του δρόμου που δεν κοιτάζει ούτε χρώμα, ούτε γένος, ούτε ταυτότητα, ούτε ηλικία.
Τα χειρότερα έπονται. Και μας περιμένουν όλους στη γωνία. Και μένα, που σήμερα είδα τη γειτονιά μου να ασχημαίνει για πρώτη φορά τόσο πολύ μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και εσάς, Προστάτες Του Πολίτη, όποιοι και νά 'στε, όπου και νά 'στε, γιατί είστε και πολλοί, είναι βλέπεις μεγάλο έργο η απόδοση της δικαιοσύνης, θέλει πλάτες πολλές και στομάχια άλλα τόσα. Είστε πολύ φτωχοί για να καταλάβετε ότι αυτό που φτιάχνετε δεν είναι μόνο η εγκληματικότητα που υποτίθεται ότι διώκετε, αλλά κι αυτή που με την αχρηστία σας καλλιεργείτε σε μένα, στα παιδιά σας, στη σημαία του τόπου που έχετε ορκιστεί όλοι σας να υπηρετείτε.
Ντροπή σας. Μου ρημάζετε τη χώρα μου.
posted by mindstripper @ 3/29/2010 08:43:00 pm
| 10 Comments |
