Ο δικηγόρος και η γραφίστρια

- Και τί θα ήθελες να κάνεις δηλαδή;
- Ν' ανοίξω ένα μαγαζάκι με κεραμικά.

...

- Κι εσύ; Αν μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο;
- Αν δεν είχα ανάγκη; Ένα δισκάδικο, ξέρεις... high fidelity φάση.

Δρόμοι πάνε, δρόμοι έρχονται, άλλοι διαστυρώνονται κι άλλοι είναι για πάντα παράλληλοι και δε συναντιώνται ποτέ. Όσους περισσότερους περπατώ, τόσο περισσότερα όνειρα γεννιούνται στο κεφάλι μου. Δεν έχει σημασία κι αν δε γίνουν ποτέ. Σημασία έχει η παρέα στο όνειρο. Να μην την χάσεις ποτέ, ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε ο κόσμος όλος. Ποτέ.

Καλές γιορτές, καλή χρονιά.

posted by mindstripper @ 12/21/2009 10:14:00 pm  | 10 Comments | 

Επέτειος

Η Nadine γέλασε όταν της είπα από το τηλέφωνο ότι "με ξέρεις εμένα, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους ανθρώπους στη χώρα μου". Μου απάντησε: "Είναι ένα στοιχείο που είχαμε πάντα κοινό από τότε, ούτε κι εγώ χώνευα τους ανθρώπους στη δική μου χώρα".

Οι μπύρες με τον Mark απόψε ήταν σαν θεία μετάνοια - συγνώμη, αλλά τα δικά μου Χριστούγεννα είναι εδώ και αρκετό καιρό μία στοιβάδα ενέργειας άλλου πλανήτη, όχι ετούτου εδώ. Την ώρα που του εξηγούσα την ηλιθιότητα του Ελληνικού λαού να ψηφίζει ζωές και γενιές ολόκληρες αυτούς που καταριέται, εκείνος μου περιέγραφε το πώς οι MPs έχουν φτιάξει τους νόμους για να μπορούν να φοροδιαφεύγουν με τα καπρίτσια και τις πολυτέλειές τους εις βάρος του Βρεττανικού λαού που τους βάζει κάθε φορά στη θέση απ' όπου κυβερνούν. Τον κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο πολύ τον αγαπάω που είναι έτσι δειλός και συνεσταλμένος και τόσο, μα τόσο αστείος και χειμαρρώδης μ' αυτούς που νιώθει άνετα και οικεία.

Ο Emanuele μου έλεγε το απόγευμα ότι "είναι όμως ωραίος ο καιρός στην Ελλάδα, δεν είναι;" Του απάντησα "ναι, είναι, αλλά ξέρεις... μου έλειψε πολύ ετούτο το μέρος." Όταν μετά από λίγη ώρα τον ρώτησα πότε σκέφτεται να γυρίσει στην Ιταλία μου είπε "λέω να μείνω εδώ άλλον έναν χρόνο, θα μου λείψουν οι άνθρωποι όταν φύγω..."

Μπαίνω στο λεωφορείο και κατεβαίνοντας λέω στον οδηγό "thank you". Μου απαντάει κι εκείνος "thank you love" και συνεχίζουμε ο καθένας τη μέρα του.

Περνώ δίπλα από το Victoria Park. Μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα. Βλέπω τα δέντρα γυμνά και το γρασίδι καταπράσινο. Τα σκιούρια έχουνε κρυφτεί για το χειμώνα, το Σαββατοκύριακο έρχεται λέει παγετός. Ειλικρινά δε δίνω φράγκο. Το φως στο γραφείο του Prad είναι αναμμένο. Μάλλον θα έχει πολύ δουλειά. Του χαμογελώ μέσα από το λεωφορείο. That's the best I can do, δεν αποφασίζω εγώ για τον εαυτό μου εδώ και πάρα πολύ καιρό, αποφασίζει ο εαυτός μου για μένα, ο χρόνος μου είναι πολύτιμος κι οι προτεραιότητες νεράκι πιο διάφανο και καθάριο κι από το κρύσταλλο.

Ρουφάω την τηλεόραση, τα αγαπημένα μου σήριαλ, την έλλειψη διαφημίσεων, τις ειδήσεις χωρίς παράθυρα, τις φωνές που δεν θυμίζουν όρνεα που μυρίζονται κρέας φρεσκογινομένου ψοφιμιού, τα μουσικο-πολιτικο-κοινωνικά σώου που κατακλύζονται από stand-up comedians - αχ Ελλάδα, είσαι πολύ σνομπ για να μάθεις να τραβάς τον κορσέ και να κοιτάζεις αμείλικτη τις σάπιες σάρκες να κρέμονται μπροστά στον καθρέφτη σου.

Η αληθινή ομορφιά, αυτή που μου χρωματίζει και μου γαληνεύει την ψυχή, είναι τ' ότι όσο πιότερο νιώθω πως δεν ανήκω πουθενά, τόσο πιο πολλούς συμπατριώτες βρίσκω παντού τριγύρω μου.

posted by mindstripper @ 12/10/2009 02:46:00 am  | 11 Comments | 

Όπως μυστικά και ήσυχα

Τώρα τελευταία, όταν πάω καμμιά φορά να ζεστάνω με την ανάσα μου τις σελίδες της ζωής μου, βλέπω πάνω τους να διαγράφονται με αόρατη μελάνη, σχήματα πολύ απλά και φιγούρες ψιλόλιγνες, με γραμμές ανάλαφρα χαραγμένες και καθάριες πάνω στο χαρτί.

Και σκέφτομαι μα καλά, γιατί δεν μού 'κοψε να ζεστάνω το χαρτί με το χνώτο μου νωρίτερα; Μα θέλει χρόνο μέχρι να πατηθεί καλά η μελάνη ρε χαζό. Πρέπει να βάλεις και μία τελεία. Πρέπει να στεγνώσει καλά. Κι ύστερα να εξατμιστεί. Πρέπει να έρθει οπωσδήποτε κι ο χειμώνας. Πρέπει κι εσύ να μάθεις να απαξιώνεις τον εαυτό σου. Να τον καμαρώνεις γι αυτό. Κι έπειτα, ναι. Μπορείς να ξεκολήσεις με προσοχή τις φιγούρες από το χαρτί, να τις πάρεις αγκαλιά μέσα στη νύχτα και να τις νανουρίσεις με το πιο γλυκό χαμόγελο που φορά ένα παιδί σαν πάει να πέσει για να κοιμηθεί.

Η νηφαλιότητα είναι το ουράνιο τόξο της ψυχής.

posted by mindstripper @ 12/04/2009 08:08:00 pm  | 5 Comments |