Πατριωτικό
Το προφίλ μου έχει κολλήσει στις 7,400 επισκέψεις εδώ και πολλούς μήνες. Έχει πολύ πλάκα, πηγαίνω πού και πού να το τσεκάρω, με το φόβο ότι θα το δω να έχει αλλάξει, αλλά προς μεγάλη μου χαρά το βλέπω εκεί, σταθερό κι ακλόνητο στον ολοστρόγγυλο αριθμό που επέλεξε να σταματήσει.Προχτές έκλεισα εισιτήριο για τον τόπο που τόπος μου δεν ήταν και ούτε θα γίνει ποτέ, όπως άλλωστε κι ετούτος εδώ που κατοικώ. Η σκέψη και μόνο ότι θα πατήσω πάλι το πόδι μου στην πόλη που όταν βρέχει ανασταίνει το χωριό μου, με κάνει να αισθάνομαι πιο δυνατή, πιο ετυτυχισμένη και πιο περιφρονητική απ' ότι συνήθως. Φεύγοντας θα πάρω μαζί μου τα ρούχα που θα φοράω, άντε και δυο αλλαξιές εσώρουχα το πολύ. Γυρίζοντας θα έχω μία βαλίτσα γεμάτη με νέα ρούχα και τσιμπράκαλα που θα αγοράσω εκεί τουλάχιστον στο ένα τρίτο της τιμής με την οποία μου τα πλασάρουν οι εδώ Ελληνάρες στο όνομα της πατρίδος μου και της οικονομίας της.
Δεν μπορώ να υποστηρίξω μία χώρα της οποίας η τηλεόραση έχει γίνει πιο αηδιαστική κι από τον εμετό του τελευταίου μεθύστακα στην πλατεία Βάθης. Όχι με τον τρόπο που θα μου προτείνει ο κάθε παπάρας που δεν έχει μάθει ποτέ στη ζωή του τί σημαίνει σεβασμός στον κοινωνικό του περίγυρο. Όχι στην κοινωνία φίλε, δεν μιλάω για την κοινωνία, μιλάω για τον κοινωνικό σου περίγυρο, τους ανθρώπους που θα συναντήσεις στη δουλειά σου, στη διασκέδασή σου, στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς σου. Βλέπω όλα τα μαγαζιά που στην αρχή είχαν συμμορφωθεί με τα νέα μέτρα κατά του καπνίσματος και τώρα έχουνε μετατρέψει τις ίδιες τις πινακίδες που απαγόρευαν το κάπνισμα, σε τασάκια για τα αποτσίγαρα των πελατών τους. Βλέπω όλη αυτή τη μαγκιά και τον γραψαρχιδισμό να ζει, να βασιλεύει και να ζυμώνει νέους ανθρώπους με τη μαγιά του παρτάκια και τη σφραγίδα του Μεσογειακού εκρηκτικού ταμπεραμέντου. Είπα ταμπεραμέντου; Συγνώμη, ήθελα να πω μαλακίας.
Θα ήταν ίσως ευχής έργο να μπορούσα να υποστηρίξω ετούτο το έθνος έστω και θεωρητικά, πάνω σε μία συζήτηση, με βάση τον πολιτισμό και την παράδοση που έχει πίσω του ανα τους αιώνες. Δυστυχώς όμως, δεν είναι προφίλ στο Blogger, να πηγαίνω κάθε τόσο και να βλέπω ότι ναι, είναι ακόμα εκεί, κοίτα, δεν έχει αλλάξει, στέκει δυνατό κι απόρθητο στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι ένα σύμβολο, δεν είναι μία σημαία, δεν είναι μία τσίχλα που ονομάζεται επανάσταση του '21 ή Όχι του '40. Είναι ένας λαός που εξελίσσεται, είναι άνθρωποι που γεννιούνται, άνθρωποι που πεθαίνουν, είναι ιδέες που μεταγγίζονται, που δοξάζονται και που φονεύονται ή αυτοκτονούν, είναι ζ ω ή, είναι κ ί ν η σ η, είναι όλα αυτά που ποδοπατάς ρε Έλληνα την ώρα που νομίζεις ότι ο άλλος σου έχει γυρισμένη την πλάτη και δε σε κοιτάει.
Πριν καιρό, αρκετές στιγμές ένοιωθα ντροπή που ήμουν Ελληνίδα.
Τώρα έχω αρχίσει να κατακλύζομαι από περηφάνεια που όλο και περισσότερο, δεν αισθάνομαι μία τέτοια.
posted by mindstripper @ 11/14/2009 05:07:00 pm
| 18 Comments |
