Zed's dead baby

Την Τρίτη το βράδυ έφυγα από τη δουλειά στις 11. Φτάνοντας κάτω από το σπίτι μου, σκέφτηκα πόσο πολύ θα ήθελα στ' αλήθεια να πιώ μία μπύρα. Έστριψα το τιμόνι προς την αντίθετη κατεύθυνση και σε λίγα λεπτά ήμουν στο στέκι μου, ανάμεσα σε ανθρώπους και γωνιές οικείες. Λίγη ώρα μετά, όταν το μαγαζί γέμισε, βγήκα έξω κι έκατσα μαζί με τον Γ. που είχε παίξει το μερίδιο της μουσικής του για εκείνη τη νύχτα, στο μόνιμο τραπεζάκι δίπλα από την πόρτα. Καθώς μέσα στην κάπως τσουχτερή δροσιά της βραδυάς είχαμε απλώσει μπροστά μας, για άλλη μία φορά, έναν αχταρμά πολιτικών και μουσικών και κοινωνικών αναλύσεων, γύρισε και μου είπε:

"Εσύ ας πούμε, είσαι η ερμηνεία της αριστεράς κι ας μην το καταλαβαίνεις. Αυτό το πράγμα που κάνεις, να μπαίνεις στο myspace και να επιδιώκεις να ακούς καινούργιες μουσικές, ωραίες, άσχημες, ουδέτερες, ό,τι νά 'ναι, είναι η βασική έννοια του αριστερισμού. Αυτό είναι. Ξέρεις πολλούς που βρίσκουν το χρόνο να το κάνουν αυτό;"

Κόμπιασα λίγο. Έπειτα ένιωσα λίγο περήφανη. Μετά ήρθα σπίτι και άκουσα το Mechanical Demo με τα μάτια κλειστά, όπως κάνω πάντα από τη μέρα που το πρωτο-άκουσα. Μέχρι εκείνη την ώρα είχα καταλήξει μέσα μου. Ήξερα ότι ο Γ. ήτανε λάθος και ακραίος στις τοποθετήσεις του όπως ξέρω κι ότι σιγά-σιγά, με τον καιρό, ρίχνω τα πάντα σε ένα καζάνι: αυτό της λήθης.

Έτσι έπεσα για ύπνο χωρίς, για άλλη μία μέρα, να ξέρω απολύτως τίποτα για το τί γίνεται γύρω μου στον κόσμο.

posted by mindstripper @ 10/31/2009 07:22:00 pm  | 6 Comments | 

Αυτοκριτικό

Είχα 7 χρόνια να βάλω γαρδένια στο μπαλκόνι μου. Μετά από εκείνη που μου είχε ξεραθεί τότε και αγαπούσα τόσο, είχα πει ότι δεν θα πάρω άλλη φορά τέτοιο λουλούδι. Κι όποτε έβλεπα τον γύφτο με το Ντάτσουν να κόβει βόλτες στη γειτονιά, χάζευα λίγο σα λιγούρης τις γαρδένιες που ξεχείλιζαν από την καρότσα του και ύστερα άλλαζα πεζοδρόμιο.

Κάποια στιγμή με βαρέθηκα. Πώς μπορώ να είμαι τόσο βλάξ και να συμπεριφέρομαι στον εαυτό μου με τον ίδιο τρόπο που μου συμπεριφέρονται άνθρωποι τους οποίους δεν καταλαβαίνω και δεν καταλαβαίνουνε; Είμαι κι εγώ μία απ' αυτούς; Και αν ναι, τότε τώρα που το κατάλαβα, μήπως να κάνω κάτι ριζοσπαστικό γι αυτό;

Έτσι μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα και πήρα μία γαρδένια καταπράσινη, με μπουμπούκια χοντρά και στρουμπουλά σαν τη γλάστρα που της έδωσα για σπίτι. Την κοιτάζω τώρα μέσα στο βαρύ μολυβί της σημερινής μέρας, με το φύλλωμά της να γυαλίζει επιδεικτικά από το νερό της άπλετης βροχής που την έλουσε, και νομίζω πως ανασαίνω ξανά το άρωμα που συνθέτει μέσα στις πράσινες φλεβίτσες της.

Άμα είναι να στερώ από τον εαυτό μου την ομορφιά που μου λείπει τόσο, επειδή κάθε φορά η δύναμη με την οποία την έχω αγαπήσει είναι πολλή για μένα, τότε καλύτερα να δέσω μία πέτρα στο λαιμό μου και να πάω να πνιγώ.

Ένα δώρο για όλους εμάς τους φοβισμένους.

posted by mindstripper @ 10/25/2009 04:34:00 pm  | 12 Comments | 

Another one bites the dust

Η ταχύτητα με την οποία καμμιά φορά αντιλαμβάνομαι τη λάθος κρίση μου για ανθρώπους μπορεί να είναι τρομακτικά αργή.

Η ευκολία όμως με την οποία μπορεί να προσπεράσω όλον αυτόν το χρόνο εφόσον αποδειχθεί η όποια αναξιότητα, είναι απλά τρομακτική - η λέξη δεν είναι τυχαία. Με τ ρ ο μ ά ζ ει.

Τέτοια σκέφτομαι κάτι ώρες και κοντεύω να φτάσω στο συμπέρασμα ότι η αλαζονεία είναι μία αρετή που έχει παρεξηγηθεί.

Ώρα για δρόμο ξανά. Επί τέλους.

posted by mindstripper @ 10/09/2009 09:09:00 pm  | 8 Comments |