mindstripper: June 2009

Όχι άλλο μπούτι

Όχι κι εδώ ρε φίλε.

Όχι κι εδώ...

posted by mindstripper @ 6/27/2009 11:01:00 am | 6 Comments |

Michael

Απόψε το βράδυ στο στέκι μου άκουσα για μυριοστή φορά το Billie Jean. Αισθάνθηκα κάπως παράξενα. Πριν από τρεις εβδομάδες, όταν ο dj έπαιζε πάλι αυτό το τραγούδι - στάνταρ αξεσουάρ στην playlist του εδώ και πολλά χρόνια - ούτε κατά διάνοια θα μου περνούσε από το μυαλό ότι ο ερμηνευτής του τραγουδιού θα πέθαινε στο άμεσο μέλλον. Αν είναι ποτέ δυνατόν να νοιώσεις μελαγχολία για έναν άνθρωπο που ποτέ σου δεν γνώριζες και που κάποτε είχες γεμίσει με μελανιές από τη διπλανή σου στο Γυμνάσιο επειδή δεν ασπαζόσουν την λατρεία της γι αυτόν, τότε εντάξει... αυτό ακριβώς έπαθα απόψε το βράδυ. Με μία φωνή που την άκουγα για πολλοστή φορά, με ένα τραγούδι που το ήξερα απ' έξω και ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα, με ένα πρόσωπο που το θυμάμαι όπως ήταν τότε που χοροπήδαγε πάνω από τα φωτισμένα πλακάκια κι όχι μετά, που μεταλλάχθηκε σε ένα ον αρρωστημένης -και όχι επιστημονικής- φαντασίας.

Κι έρχεται αυτή μου η ιδιόμορφη συμπάθεια γι αυτόν τον άνθρωπο που συνοδεύεται από χρόνια εφηβικά που μόλις είχαν αρχίσει να χρωματίζονται με τέχνη και μουσική και αγάπη και μυρωδιές και σχήματα και ουρανό και Θερμαϊκό, και φρενάρει μπροστά στη μία και μοναδική σκέψη που το μυαλό μου δεν μπορεί να αποβάλλει. Ποτέ δεν μπόρεσε.

"Ένας παιδόφιλος λιγότερος."

Κι ύστερα έρχεται πάλι αυτή η αόριστη αίσθηση της στεναχώριας και της λύπησης, να μου καταρρίψει, προς στιγμήν, την ψυχρή λογική. Κι ας αισθάνομαι ότι όλο αυτό στο τέλος-τέλος απευθύνεται σε ένα φάντασμα, σε μία δημιουργία της φαντασίας μου. Νομίζεις πώς είναι εύκολο να τα βάλει κάποιος με κατασκευάσματα του μυαλού του; Έχεις την εντύπωση ότι είναι εύκολο ο πιο άσπονδος αντίπαλος σε τέτοιες ανισορροπίες να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός; Ευτυχώς που η ζωή το έχει φροντίσει και η γεύση όλων αυτών είναι ακόμα φρέσκια στην άκρη της γλώσσας μου.

Ο Michael Jackson πέθανε. Η μουσική του όχι. Κι αν νόμιζες οτι η αγιοποίηση των θνητών γίνεται με βάση τις αρετές τους, εγώ θα σου πω ότι μεγαλύτερος μητροπολίτης από τη μουσική δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ.

Ίσως τελικά η υπέρτατη συγχώρεση να είναι η ίδια η τέχνη.

Ίσως και όχι.

posted by mindstripper @ 6/27/2009 05:08:00 am | 6 Comments |

Δύο ζωές

"Σε ξύπνησα; Κλείσε, θα σε πάρω πιο μετά."
"Όχι ρε, είναι αργά έτσι κι αλλιώς, θα σηκωθώ τώρα. Τί έχεις, γιατί ακούγεσαι έτσι;"
"Πέθανε η γιαγιά μου χτες."

Με την Α. και τους υπόλοιπους αποφεύγω να βρίσκομαι από τότε που χάσαμε τον φίλο μας. Δεν μπορώ να το χειριστώ. Τους κοιτάω και τους μιλάω και αυτό που σκέφτομαι συνέχεια είναι ότι λείπει ένας από την παρέα. Ότι τώρα θα έλεγε εκείνο, ότι τώρα θα έβριζε, ότι τώρα θα έπαιρνε την Α. αγκαλιά, ότι τώρα θα σήκωνε το κινητό και θα μιλούσε με την ηλίθια που τα είχε τα τελευταία χρόνια. Κατά ένα περίεργο τρόπο νομίζω οι υπόλοιποι της παρέας το έχουν καταλάβει και δεν με ζορίζουνε. Ίσως επειδή αισθάνονται βαθιά μέσα τους κι αυτοί το ίδιο. Ίσως επειδή η παρέα αυτή πονάει λιγότερο όταν είναι σπασμένη σε κομμάτια.

"Κουράστηκα ρε μαλάκα, δεν μπορώ άλλο", μου είπε η Α. σχεδόν ξεψυχισμένα. "Πρώτα ο παππούς, ύστερα ο Στάθης, τώρα η γιαγιά."

Δεν είχα απάντηση να της δώσω. Δεν περίμενε και καμμία. Αυτή η γαμημένη η απώλεια τρώει σιγά σιγά τις σάρκες μας με το πέρασμα του χρόνου και έχουμε αρχίσει να την συνηθίζουμε σαν μόνιμο τρωκτικό πάνω από τα κεφάλια μας. Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι την νιώθουμε κατάμαυρη απειλή μέσα μας ακόμα και ώρες ανύποπτες.

Άκουσα τον Σ. να φωνάζει από μέσα να τσακιστώ να πάω για καφέ. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πω -για άλλη μία φορά- ψέμματα. Τσαντίστηκα.

"Να περιμένετε να ρίξω λίγο νερό στα μούτρα μου κι έρχομαι."

Ανέβηκα στο σπίτι του Σ. με θέα τη δυτική πλευρά της τσιμεντούπολης. Ήπια τον χυμό μου, μιλήσαμε με την Α., της είπα για τις φοβίες μου, μου είπε για τις φοβίες τις δικές της, τις φοβίες του Κ., τις φοβίες του Μ. Ύστερα μιλήσαμε για άλλα, βάλαμε τα γέλια, ξεχάσαμε για λίγη ώρα τη γιαγιά, ξεχάσαμε τον Στάθη, ξεγελάσαμε τους εαυτούς μας ότι όλα ήταν όπως παλιά. Ύστερα πήγαμε από το σπίτι της Α., φάγαμε, και λίγο μετά, μαζί με τον Σ. πήραμε τη μηχανή και πήγαμε για μπάνιο σε μία απ' αυτές τις παραλίες που το beach bar "βαράει" και τα ημίγυμνα κορμιά πάλλονται στη δύναμη των κρουστών και του μπάσου. Βρήκα εκεί φίλους άλλους δύο, και διάφορους άλλους που δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω, γι αυτό θα τους βαφτίσω "διάφορους άλλους". Για λίγη ώρα ήπια την πρώτη μου μπύρα κοιτώντας τον κόσμο, ύστερα πήρα μία δεύτερη και πήγα στην ξαπλώστρα. Έμεινα εκεί να κοιτάζω τη θάλασσα, φόρεσα και τα γυαλιά ηλίου μου, προστασία από τα δάκρυα. Ήρθε ο Σ., είπαμε δυο-τρεις βλακείες, γελάσαμε. Ύστερα σηκώθηκε κι άρχισε να ντύνεται. Έβγαλα τα γυαλιά μου.

"Πας, ε;"
"Ναι."
"Τί ώρα είναι η κηδεία αύριο;"
"Δε θυμάμαι, θα φύγουμε από δω κατά τις 7 το πρωί."

Δεν είπαμε τίποτε άλλο, φιληθήκαμε σταυρωτά, αγκαλιαστήκαμε σφιχτά κι έφυγε. Ύστερα ήρθε ο Θ. κοντά μου και με ρώτησε:

"Δεν το θυμάμαι το παλικάρι, πόσο καιρό το ξέρεις;"

Έβαλα πάλι τα γυαλιά μου και γύρισα προς την παλλόμενη ανθρώπινη μάζα.

"Δύο ζωές τον ξέρω... Δύο ζωές."

posted by mindstripper @ 6/22/2009 12:51:00 pm | 3 Comments |

Stand in silence before music

In the end all you can hope for
is the love you've felt to equal the pain you've gone through

Τα λόγια στέκονται παράμερα την ώρα που η ψυχή εκπνέει ευτυχία.

posted by mindstripper @ 6/19/2009 11:31:00 am | 2 Comments |

Need to fly

Μέσα στον ηλεκτρικό η τύπισσα κάθεται στο πάτωμα από το πρώτο βαγόνι, με τα πόδια της ορθάνοιχτα κι ένα μωβ βρακί να φαίνεται φάτσα κάρτα στο τέλος της γραμμής.

Απέναντί μου στο μετρό, κοιτάζω την κοπέλα που αναδύεται τρισευτυχισμένη μέσα από ένα κεσέ γιαούρτι, και αναπνέει ποιός ξέρει τί, ξυνόγαλα ίσως; Α, όχι, αναπνέει ζωή λέει.

Πάω σπίτι, ξαπλώνω για λίγη ώρα να ξεκουραστώ, το φως έξω αρχίζει να παίρνει χρώμα κόκκινο. Σκέφτομαι "είναι ωραία ώρα για δρόμο". Καίω ένα cd, γεμίζω ένα μπουκάλι νερό. Και φεύγω.

Τόσες πολλές πατρίδες. Τόσος λίγος χρόνος.

posted by mindstripper @ 6/15/2009 04:24:00 pm | 4 Comments |

Η μαμά πατρίδα κι εγώ

"Μιλάτε σοβαρά;"
"Μιλάω σοβαρότατα. Θα πρέπει να μείνετε εδώ μέχρι το πέρας των εκλογών. Είστε υποχρεωμένη από τον νόμο", μου είπε ο τυπάκος που ήτανε πρόεδρος της εφορευτικής και που την είχε δει φάση Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών.
"Μα δεν μένω εδώ, εργάζομαι και κατοικώ στην Αθήνα. Ήρθα μόνο για να ψηφίσω και να φύγω. Δεν έχω λάβει απολύτως τίποτα."
"Έχω ενημερώσει από το πρωί την αστυνομία να σας εντοπίσει και να σας φέρει εδώ. Το χαρτί έχει πάει στην κατοικία σας εδώ", μου είπε ο τζιτζιφιόγκος αναφερόμενος στο πατρικό σπίτι της μάνας μου. "Θα κρατήσω την ταυτότητά σας μέχρι να γυρίσετε και να αποτελέσετε μέλος της εφορευτικής, όπως σας έχει ζητηθεί."

Τον στραβοκοίταξα και του είπα να κρατήσει ό,τι θέλει. Οι γονείς μου πλέον είναι μεγάλοι άνθρωποι και έπρεπε μέσα στον καύσωνα της επαρχίας να τους μεταφέρω στο σπίτι όπου υποτίθεται ότι είχε έρθει η ειδοποίηση για να παραστώ ως μέλος εφορευτικής επιτροπής στις Ευρωεκλογές του 2009. Πολύ αργότερα την ίδια μέρα διαπίστωσα ότι ουδέποτε έφτασε τέτοιο έγγραφο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκεί. Ίσως μπορέσω μάλιστα να καταγγείλω το συγκεκριμένο θέμα στην εισαγγελία της περιοχής (εδώ γελάμε όλοι μαζί).

Η σύγχυσή μου ήταν περιορισμένης χρονικής διάρκειας, ίσως επειδή έχω μάθει πια τον εαυτό μου να συγχύζεται μόνο όταν υπάρχει κάποιος υπαρκτός, ουσιαστικός και πολύ σοβαρός λόγος για να γινει κάτι τέτοιο. Το να παραστώ ως μέλος εφορευτικής επιτροπής σε εκλογικό κέντρο επαρχιακής πόλης στην οποία πέρασα έναν αριθμό χρόνων ως έφηβη, μου φάνηκε κατά κάποιο τρόπο ξαφνικά ενδιαφέρον. Το να αποτελέσω ακόμα λειτουργικό κομμάτι όλης αυτής της καραγκιοζιάς (για τις εκλογές λέω) του Έλληνα που κλαίγεται-κλαίγεται και στο τέλος πάει και ψηφίζει τους ίδιους και τους ίδιους αλήτες, ξεπέρασε τη σφαίρα του γελοίου. Έφτασε να είναι απλά πολύ πολύ αστείο. Και εννοείται, επίσης ενδιαφέρον.

Όταν ξαναγύρισα στο εκλογικό τμήμα, άρχισα να συγκεντρώνω τα ψηφοδέλτια σε μικρά πακετάκια και να τα παραδίδω στον κάθε ψηφοφόρο που ερχόταν να εξασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα (παρα λίγο να πω "καθήκον"). Στο μεταξύ η σχέση μου με τον πρόεδρα βελτιώθηκε, καθώς έκανα πάσης φύσεως ερωτήσεις για το ποιός είναι αυτός και τί κάνει ο άλλος. Επίσης, εκτός από το γεγονός ότι έμαθα στα 37 μου τί ακριβώς κάνει ο εκλογικός αντιπρόσωπος (που είναι σχεδόν τίποτα), σημειώθηκαν και τα εξής στα προσωπικά μου πρακτικά:

1. Η αντίδρασή μου όταν μία ψηφοφόρος μετά από ελαφρό κους-κους, βγήκε να είναι η κόρη του Μαθηματικού μου στο Λύκειο ήταν πολύ κοντά στη σφαίρα της υστερίας, καθώς τον Μαθηματικό αυτόν τον αγαπούσε όλη η τάξη. Η κοπέλα είχε φανερά εμπειρία σε αντιδράσεις όπως την δική μου και έφυγε γελώντας δυνατά, υποσχόμενη να αναφέρει το όνομά μου στον πατέρα της όταν πήγαινε σπίτι.

2. Το κομμάτι του χαρτιού που χρησιμοποιούν οι ψηφοφόροι αντί λευκού είναι μεγαλύτερο σε πλάτος από όλα τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια των κομμάτων.

3. Είχα να κατουρήσω σε τούρκικες τουαλέτες πάνω από 20 χρόνια, και δεν μου είχε λείψει και καθόλου.

4. Αν είχα μπροστά μου το παλικαράκι που έριξε ως άκυρο, το ψηφοδέλτιο του κόμματος "Λευκό" συνοδευμένο από ένα προφυλακτικό, θα το κέρναγα καφέ, φαϊ, ακόμα και αεροπορικό εισιτήριο για τον πύργο του Άιφελ, στη χώρα που η αποχή έφτασε σχεδόν το 60%.

Σε κάποια φάση ήρθε ένας κορδωμένος, σιδερωμένος στην τρίχα 60άρης και μας είπε ότι ήτανε λέει ο έφορος. Όταν ρώτησα και πληροφορήθηκα ποιά ήταν και τουτουνού η δουλειά, διαμαρτυρήθηκα (και) σ' αυτόν για τον τρόπο ειδοποίησης των μελών της εφορευτικής επιτροπής. Μου έδωσε μία συγκαταβατική απάντηση ότι το λαμβάνει υπόψιν του ενώ τα μάτια του είχαν μία ολοφάνερη έκφραση ότι με έγραφε σε μέρος που μελάνι δεν το πιάνει, όπως έλεγε και η γιαγιά μου. Μπορώ να πω ότι αν η όπισθεν είχε δευτέρα τότε σίγουρα προς την έξοδό του από την πόρτα την είχε γεμίσει κιόλας.

Πηγαίνοντας σπίτι μου κατά τις 11 το βράδυ, ούτε που ρώτησα τον πατέρα μου που άκουγε το ραδιόφωνο ποιό κόμμα συγκέντρωνε ως εκείνη την ώρα τις περισσότερους ψήφους. Τα ψηφοδέλτια που εγώ η ίδια στοίβαζα το ένα πάνω στο άλλο σ' αυτό το τμήμα των 600 εγγεγραμένων που είχαμε, μου έφτασαν για να συμπεράνω για άλλη μία φορά ότι το μόνο μέλλον που υπάρχει σ' αυτή τη χώρα ετούτον τον καιρό είναι η υποκρισία και ο στρουθοκαμηλισμός.

Ίσως οι επόμενες γενιές, αυτές που αρκετοί χαρακτηρίζουν ως καλοπερασάκηδες, φραπεδολουόμενους και αδιάφορους πιτσιρικάδες του msn και του facebook, δείξουν κάποια στιγμή σε όλους εμάς τους μάγκες τί εστί βερύκοκο με τον δικό τους τρόπο. Μη με ρωτήσεις ποιός μπορεί να είναι αυτός. Μπορεί να μην ελπίζω πια στο παρόν, αλλά έχω το δικαίωμα (να μη σου πω το καθήκον) να ελπίζω τουλάχιστον στο μέλλον.

Διότι και η ελπίδα μπορεί να είναι τυφλή. Καλή σου νύχτα Ελλάδα.

posted by mindstripper @ 6/10/2009 12:37:00 am | 5 Comments |

Φωνές

Ακούγοντας έναν κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό, την ώρα που έπηζα στη δουλειά και δεν έδινα καμμία σημασία στα λεγόμενα των διαφημίσεων, ο εγκέφαλός μου άρχισε σε κάποια φάση ενοχλημένος να κινείται δεξιά κι αριστερά, αναγκάζοντάς με να σημειώσω κάπου τη βλακεία που κατέγραψε ακριβώς όπως την άκουσε, αλλιώς δεν θα με άφηνε να συνεχίσω τη δουλειά μου ήσυχη*.

Ποιές είναι οι 10 καλύτερες ταινίες για το καλοκαίρι.

Ο εγκέφαλός μου επίσης, μου υπαγόρευσε να γράψω ότι η παραπάνω φράση του φάνηκε ακόμα πιο ηλίθια κι από το:

Ποιά είναι τα καλύτερα 10 μουσικά όργανα.

Ελπίζω τώρα που ικανοποίησα το αίτημά του να με παρατήσει στη δουλειά μου.

Άσχετο:
Ακόμα ελπίζω -κι ας λέω το αντίθετο- πως ο Έλληνας την Κυριακή θα δείξει σε όλα τα κοράκια που έχουν μετατρέψει τη Βουλή του σε προθάλαμο μπορντέλου, ότι θα έπρεπε να φοβούνται τη γνώμη του και την έκφραση αυτής, κάθε φορά που καλείται να παρουσιαστεί στην κάλπη. Δε θα πω περισσότερα όμως γιατί ο εγκέφαλός μου το παίζει υπεράνω και απειλεί ότι θα τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα.

Καλό τριήμερο σε όλους.

*Έχω την εντύπωση ότι σε καθομιλουμένη ψυχιατρική ορολογία αυτό ονομάζεται "ακούω φωνές".

posted by mindstripper @ 6/05/2009 05:22:00 pm | 2 Comments |