Youth

Το ήξερα ότι το βράδυ θα ήταν ξεχωριστό, τη στιγμή που είδα τον Γ. να πηγαίνει προς την κονσόλα του ήχου. Μετά το μόνο που θυμάμαι είναι χορός και κόσμος να πάλλεται μπροστά στα μάτια μου σαν σε συναυλία.	Είπα στον Κ. "Είναι σαν καλοκαίρι. Θέλω να βγάλω τα παπούτσια μου." Με κοίταξε. Με δύο κινήσεις έβγαλε τα δικά του και τα πέταξε ανάμεσα στα σκαμπώ. "Και γιατί δεν τα βγάζεις;"
Το πρωί, με γυρισμένο το πόδι, πέτυχα μπροστά μου τον αγροτικό της γειτονιάς που πούλαγε λουλούδια. Τον πήρα από πίσω. Δεν ήμουν εγώ αυτή που αποφάσισε γι αυτό, αλλά το αλκοόλ που ακόμα έρεε μέσα στο αίμα μου.	Γυρνώντας σπίτι το απόγευμα, γέμισα πάλι με χρώμα γιασεμί.

Εδώ και έναν μήνα, ο σταθμός του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι μυρίζει γρασίδι. Μυρίζει τόσο έντονα που πια, όταν πηγαίνω προς τα κει, η προσμονή μου γι αυτό είναι τόση, που για δευτερόλεπτα με κάνει να ξεχνώ τον σκοπό και τον προορισμό μου.

Ωραίο πράγμα.

posted by mindstripper @ 4/26/2009 01:50:00 am  | 7 Comments | 

Αγάπη

Κάποτε ένας πρώην μου, έλεγε με κάθε ευκαιρία ότι αν οι άνθρωποι ξέραμε πόσες αντοχές έχει στ' αλήθεια το ανθρώπινο σώμα, θα σταματούσαμε να μεμψιμοιρούμε, θα σταματούσαμε να φοβούμαστε με το παραμικρό. Τελευταία όλο και τον θυμάμαι πιο συχνά παρ' ότι έχουμε χάσει πια ο ένας τα ίχνη του άλλου.

Κάποτε με ένοιαζε που δεν θα είχα ποτέ έναν τόπο, μία πατρίδα, ένα μόνιμο σπιτικό, μία γειτονιά που θα γερνάει μαζί μου. Χτες μεσημέρι, ήρθε ένα καράβι που μού 'φερε πάλι την ξεγνοιασιά και τη δύναμη να συντρίψω πάντες άπαντες που θα απειλήσουν αυτόν τον Έναν Άνθρωπο που σχηματίζουμε κάθε φορά που οι ζωές μας ξανα-μπερδεύονται. Κάθε φορά που οι ψυχές μας ανοίγουν και ζυμώνονται η μία με την άλλη, πετάνε τ' αγκάθια κι ανθίζουνε με τόση ανακούφιση, με τόση εμπιστοσύνη, με μία χόρταση φωτεινή σαν τα νερά της λίμνης, ασυμβίβαστη κι ανυποχώρητη σαν δυο ανάσες την ώρα ενός πανίσχυρου οργασμού.

3 ώρες ύπνου κι έλα, φύγαμε για ό,τι είναι να έρθει ακόμα.

posted by mindstripper @ 4/22/2009 04:18:00 pm  | 2 Comments | 

Χρονικό μίας ανάρρωσης

Η χθεσινή ημέρα ήταν μία περίεργη εμπειρία. Οι προσπάθειές μου να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κινηθώ μέσα στο σπίτι σε όσο πιο φυσιολογικούς ρυθμούς μπορούσα, συνοδεύονταν από πολλές ζαλάδες και βουητό στο κεφάλι. Όταν έφτασα στο σημείο όπου ο φόβος με είχε κατακυριεύσει, τότε εκείνη η μικρή εσωτερική ασφάλεια βρασμού κατέβηκε απότομα και σκέφτηκα αυτό που σκέφτομαι πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις:

"Άντε γαμήσου, εσύ και οι φοβίες σου μαζί."

Βγαίνοντας από το σπίτι για πρώτη φορά μετά από επτά ημέρες, η πρώτη μου κίνηση σήμερα ήταν να φορέσω τα γυαλιά ηλίου και να βγάλω το λεπτό αδιάβροχο από πάνω μου. Δίστασα να πετάξω από πάνω μου το μακρυμάνικο - ντρέπομαι πάρα πολύ για ένα χέρι μπλαβί που φαίνεται σαν νά'χει περάσει από πάνω του φορτηγό. Με το που με είδε ο κυρ-Τάσος, άρχισε να φωνάζει μέσα από το ψιλικατζίδικο.

"Ιέλλλα δω! Το τάλλλαρο!"

Από κείνο το πρωί της μέρας που έπεσα και τσακίστηκα μου χρώσταγε ένα πεντάευρο. Με ρώτησε που χάθηκα τόσες μέρες, τού 'πα τα καθέκαστα, σταυροκοπήθηκε, πήγε να με συγχαρεί που τη γλύτωσα τόσο φθηνά και μου έπιασε τον αγκώνα σε ένδειξη συμπαράστασης, πετάχτηκα τρία μέτρα παραπέρα από τον πόνο, σκιάχτηκε κι ο κυρ-Τάσος, έδωσε έναν σάλτο και παρα λίγο να γκρεμίσει τα ράφια με το ψωμί παραπίσω του. Μού 'δωσε δώρο ένα γλυφιτζούρι για συγνώμη. Το πήρα "όχι για τη συγνώμη, αλλά γιατί θα το έπαιρνα έτσι κι αλλιώς". Χαιρέτησα και προχώρησα σαν την κότα προς το αυτοκίνητό μου καθώς ένιωθα το σώμα μου ακόμα στιφό και άκαμπτο.

Οι μέρες της ακινησίας έκαναν το μυαλό μου να στραφεί με κάποιον περίεργο τρόπο γύρω από αντικείμενα που έχω παραμελήσει. Ίσως επειδή οι άνθρωποι με απογοήτευσαν, ίσως κι επειδή όταν η ακινησία του σώματος συνδυάζεται με -αναγκαστική θεωρώ- υπερκινητικότητα του εγκεφάλου, δημιουργούνται επικίνδυνες χημικές αντιδράσεις. Έτσι χτες βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, πήρα την απόφαση να πάω το αυτοκίνητό μου για πλύσιμο, μετά από πέντε μήνες απλυσιάς και δεκάδες κουτσουλιές (την εβδομάδα) δώρο-έκπληξη.

Μέρα μεσημεράκι λοιπόν, καθώς οδηγούσα στις άδειες γειτονιές των Κάτω Πατησίων, συνειδητοποίησα ότι έχασα το στενό που έπρεπε να στρίψω - μα πώς το έπαθα εγώ αυτό το πράγμα; Τριαντοχτώ φορές τη μέρα περνάω από μπροστά του - 'ξηντατέσσερις όταν είναι Τετάρτη και την επόμενη μέρα έχει λαϊκή. Κοιτάζοντας τους δρόμους πιο προσεκτικά παρατήρησα ότι μου φαινόντουσαν σχεδόν όλοι αλλαγμένοι. Εκεί που ο προβληματισμός μου είχε κορυφωθεί, κατάλαβα ότι η δυσκολία μου οφειλόταν καθαρά και μόνο σε ένα πράγμα: όλα τα Κάτω Πατήσια ήτανε μία αλάνα, δεκάδες μέτρα κενού χώρου μπρος και πίσω, δεξιά και αριστερά από πολυκατοικίες, στροφές και σκουπιδοτενεκέδες. Είναι δυνατόν να προσανατολιστεί άνθρωπος σε τέτοιο περιβάλλον;

Άναψα αλάρμ μπροστά από ένα κοντινό πλυντήριο, είδα το παλικάρι να σηκώνεται με βαρεμάρα.

"Μήπως να μην τον ρωτήσω και καθόλου;" αναρωτήθηκα, αλλά έκανα το τόλμημα.
"Ντεν μπορώ, έκω άλλο ντύο αυτοκίνητο, κοίτα..."
"'Ντάξει, φχαριστώ", του λέω και τσουλάω το Μητσάρα πιο κάτω στη Λιοσίων, σ' ένα "φαρμακείο" που ποτέ δεν πλησιάζω να γεμίσω βενζίνα.

"Να ντ' αφήσω;"
"Τί ώρα το θες;"
"Ό,τι ώρα βολεύει", και είδα το χαμόγελο να σκάει προς την κάτω αριστερή μεριά.
"Έλα κατά τις 3."

Περπατώντας πίσω, περνώντας μπροστά από το σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων με τα οχήματα να φεύγουν φορτωμένα σαν τα μυρμηγκάκια το ένα μετά το άλλο, ένοιωσα τον ήλιο να μου καίει το πρόσωπο. Χαμογέλασα. Το καλοκαίρι φέτος για μένα ήρθε κυριολεκτικά μέσα σε μία νύχτα. Τα μάτια μου πίσω από τα γυαλιά δύο σχισμές - ακόμα και προστατευμένα, δεν άντεχαν όλη αυτή την πλημμύρα του φωτός. Κοίταξα ψηλά στα μπαλκόνια. Κρεμασμένα cd από τα κάγκελα των πολυκατοικιών αντικατοπτρίζανε τον ήλιο προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεξιά μου είδα την ταβέρνα που κάποτε τσακίζαμε τα παϊδάκια με το Στάθη και τον Κώστα, το βράδυ που φύγανε και πήγανε να χτυπήσουνε δύο γκομενάκια λέει, που τους τα είχανε έτοιμα κάτι φίλοι.

"Άμα ήσουνα άλλη θα σου έλεγα καμμιά μπαρούφα, αλλά σε σένα ψέμματα δε λέω. Σήκω έλα, θα περάσουμε καλά, έλα κι αυτές θα τις χτυπήσουμε άλλο βράδυ σου λέω, σήμερα χορό και παιχνίδι μόνο, για την πάρτυ μας ρε", και με πήρε αγκαλιά αφήνοντας μία από κείνες τις μακρόσυρτες χαρακτηριστικές κραυγές του.

Έλεγε αλήθεια, πάντα έλεγε την αλήθεια ο Στάθης.
Τους είπα να πάνε μόνοι τους και τους έδωσα και την ευχή μου:

"Να προσέχετε μ' όλες αυτές, βλαμμένοι."

Ανεβαίνοντας το δρόμο για το σπίτι μου, χάζεψα τα παιδιά που παίζανε στα γήπεδα του μπάσκετ και ευχήθηκα να είχα μαζί μου την ψηφιακή για τη μικρή κληματαριά που στόλιζε την ταράτσα ενός απομονωμένου -με το ζόρι- δυαριού με εξωτερική σκάλα και κιτς τεράστια πλακάκια στους τοίχους.

Στο ασανσέρ πέτυχα μία κυρία που ίδρωνε πάρα πολύ αλλά είχε στους ώμους της μία χοντρή μάλλινη ζακέτα.

"Δεν μπορώ να μείνω μόνο μ' αυτό, είναι νωρίς ακόμα κι αυτό το ρούχο είναι τόσο λεπτό..." μου είπε σχεδόν σοκαρισμένη για το λευκό φανελλάκι που φορούσε από μέσα.
"Είναι όπως αισθάνεστε εσείς ότι είναι", της είπα χαμογελώντας. "Έχει καλοκαιριάσει έξω."

Με κοίταξε και τοποθέτησε τη ζακέτα καλύτερα στους ώμους της.
"Μα ναι... καλοκαίρι είναι. Αλλά όμως... να... ξέρω γω;"

Το ασανσέρ σταμάτησε.
"Καλή Ανάσταση κοπέλα μου, καλά λες εσύ", είπε κι έσφιξε ακόμα περισσότερο το ρούχο πάνω της.

"Γεια σου τώρα, γεια..."

Αν οι άνθρωποι βρίζαμε τα μούτρα μας πιο συχνά, ετούτη η ζωή ίσως και νά'ταν μία νιότη παραπάνω.

posted by mindstripper @ 4/18/2009 05:37:00 pm  | 10 Comments | 

Προ-πομπός

Το Μαράκι ήρθε και μου έφερε λαδάκι άρνικας για τις μελανιές και το πρησμένο δέρμα. Επιτέλους σήμερα κατάφερα και λούστηκα. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα μπω ξανά στο αυτοκίνητό μου και θα χαϊδέψω το γκάζι, κοιτάζοντας στον καθρέφτη το δρόμο να τρέχει στην αντίθετη κατεύθυνση από μένα. Όλη την Μεγάλη Εβδομάδα δεν έχω ανοίξει καθόλου τηλεόραση, μόνο κατεβάζω μουσικές από άλλους καιρούς που μου γίνανε δώρο ένα βράδυ στου Ψυρρή, και ακούγοντάς τες χαίρομαι σαν να έχω αγοράσει καινούργιο φόρεμα και καινούργια βυσσινιά λουστρινέ γοβάκια.

Ακούω τις καμπάνες και μου έρχεται στα ρουθούνια η μυρωδιά απο πασχαλιές και γιασεμιά, βλέπω μπροστά μου το σπίτι στο χωριό με τον κήπο ανθισμένο απ' άκρη σ' άκρη. Δε λυπάμαι γι αυτό που έχω γίνει ούτε γι αυτούς που δε θέλω κοντά μου πια, μόνο στεναχωριέμαι για εκείνη που μου λείπει τόσο πολύ και θυμάμαι τέτοιες μέρες που πάντα με έσερνε μέσα στη γκρίνια και την απροθυμία μου να πάω στην εκκλησία, να περάσω κάτω από τον Επιτάφιο. Κι εγώ δεν ήθελα, πήγαινα μονάχα για να της κάνω το χατήρι, γιατί καμάρωνε σαν πήγαινε κάθε Μεγαλοβδόμαδο στην εκκλησία με μένα δίπλα να στηρίζεται αντί για τη μαγκουρίτσα της. Ποτέ δεν το έλεγε αλλά το έβλεπα στο πρόσωπό της.

Μετρώντας τις απώλειες, φεύγουνε τα τελευταία χρόνια οι γιορτές και οι επέτειοι.
Ώρες ώρες, τα σημάδια μέσα μου τα νοιώθω ζωντανά και κινούμενα, σαν τις μελανιές που κοσμούν ετούτες τις μέρες το σώμα μου.
Αλλά εδώ και καιρό δε θέλω όλες οι υπόλοιπες μέρες να ορίζονται από την ίδια μυρωδιά.
Θέλω να κρατώ τις στιγμές της σκοτεινιάς σε μια μικρή κασσετινούλα που θα την βάψω κατακόκκινη, σαν τα λουστρινέ γοβάκια, σαν τις κόκκινες τριανταφυλλιές, σαν την καρδιές των ερωτευμένων, σαν τις μουσικές που δροσίζουν την ψυχή μου, σαν τα κόκκινα Πασχαλινά αυγά.

Καλή Ανάσταση.

posted by mindstripper @ 4/16/2009 10:59:00 pm  | 6 Comments | 

Χαμπέρια

Σήμερα είπα να μάθω πώς είναι να γράφουνε ένα ποστ μόνο με το αριστερό χέρι με την οθόνη του λάπτοπ σχεδόν κάθετα πάνω από το κεφάλι μου. Μπορώ να πω ότι αν τα καταφέρω και δε μου τελειώσει στο μεταξύ η μπαταρία, όλο αυτό είναι σχεδόν μυοχαλαρωτικό, πράγμα που δεν ισχύει για τα φάρμακα που μου έδωσαν οι γιατροί στο ΚΑΤ για το δεξί χέρι και τη μέση μου, που σήμερα τη γλύτωσαν μετά βίας από πολλαπλά κατάγματα κατά την πτώση μου από τις μαρμάρινες σκάλες της μάνας μου.

Ο γιατρός μου είπε να μείνω ξάπλα 3 ημέρες συνέχεια και μου έγραψε 10 μέρες αναρρωτική. Για το δεύτερο ίσως και να κρυφοχάρηκα, το πρώτο μου είναι ακόμα δύσκολο να το εφαρμόσω.

Δεν είναι και τόσο εύκολο να τρως καλά και να κάθεσαι ξάπλα σε ένα σπίτι όπου ο μόνος άνθρωπος που υπάρχει για να μαγειρέψει είσαι εσύ. Ευτυχώς όμως, είναι πολύ εύκολο να υποδέχεσαι τους φίλους τον έναν μετά τον άλλον και το τηλέφωνο να ευωδιάζει έγνοια.

posted by mindstripper @ 4/11/2009 10:16:00 pm  | 17 Comments | 

Η νέα εποχή ήταν εδώ απο πριν

Τα πολιτικά σκυλιά άρχισαν ήδη να τρώγονται. Εννοείται ότι δεν θα διανοηθώ καν να ανοίξω την τηλεόραση.

Ας μην φύγει και το άλλο το παλικάρι μόνο.

posted by mindstripper @ 4/10/2009 12:46:00 pm  | 1 Comments | 

Η λευκή σακούλα

Ο λόγος που χαμογελούσα όση ώρα κοίταζα την λευκή πλαστική σακούλα να παιχνιδίζει με τον αέρα πάνω από τα κτήρια της Κηφισίας, δεν ήταν επειδή μου θύμιζε το American Beauty. Ούτε επειδή με κορόιδευε παραδίπλα ο Η. λέγοντάς μου ότι όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι ταυτίζουν σκηνές καθημερινές με άλλα προσωπικά τους βιώματα ενώ εγώ πάω και σκαλίζω εικόνες από κινηματογράφο. Ήταν επειδή για μια στιγμή μπήκα στο μυαλό όλων αυτών που βλέπω καθώς έρχομαι το πρωί στη δουλειά και με προσπερνάνε στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο ασανσέρ. Αυτών που πετάγονται από τα στοπ και τις διασταυρώσεις και τρέχουν σαν τους τρελούς να πάνε 5-6 αυτοκίνητα μπροστά σου, με τη μούρη χωμένη σχεδόν μέσα στο τιμόνι. Αυτών που τους λες "ευχαριστώ" και "παρακαλώ" και σε απάντηση λαβαίνεις ένα τίποτα, δεν εισπράττεις καν ένα ας πούμε παρά λίγο μηδίαμα.

Ο λόγος που χαμογελούσα συνωμοτικά σχεδόν, ήταν επειδή δεκάδες ζευγάρια μάτια επιτέλους σήκωσαν το βλέμμα τους προς τα πάνω. Επειδή για λίγο, η σκέψη όλων μας ήτανε κοινή: μία απλή λευκή σακούλα που απομακρυνόταν χορεύοντας πάνω από τις ταράτσες, μία εικόνα, ένας χορός με κίνηση και χρώματα, μία στιγμή ησυχίας. Χαμογελούσα γιατί όλοι αυτοί οι μουρτζούφληδες -όσοι κοιτούσαν έξω από το παράθυρό του γραφείου τους σαν και μένα- αναγκάστηκαν επιτέλους να μου σκάσουνε ένα χαμόγελο.

Και σκασίλα μου κι αν δεν το καταλάβουνε ποτέ τους.

posted by mindstripper @ 4/08/2009 12:15:00 pm  | 2 Comments | 

After midnight post #1

Pre-fucking-tentious

posted by mindstripper @ 4/08/2009 04:09:00 am  | 0 Comments |