Έχω περάσει τέλος πάντων αρκετά πράγματα στη ζωή μου. Δεν ειμαι δα και κανένας αδικημένος άνθρωπος, έχω ζήσει έντονα, έχω ζήσει αλλού, έχω ταξιδέψει, έχω φύγει, έχω γυρίσει, έχω ρισκάρει, έχω σπάσει τα μούτρα μου, έχω σηκωθεί, έχω χάσει, έχω κλάψει από λύπη, έχω κλάψει και από χαρά, έχω προδοθεί, έχω εξαπατηθεί, έχω υπάρξει τόσο ευτυχισμένη που αναρωτήθηκα τι έχω κάνει και η ζωή με αξίωσε και έζησα τέτοια ευτυχία. Κι ύστερα η ζωή μου το πήρε πίσω, όχι μια και δυο, πολλές φορές. Περπατιέται πολύ γρήγορα αυτή η ζωή και δεν προλαβαίνεις να ζητήσεις τα ρέστα, μόνο καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος είναι νερό που τρέχει και τρέχεις κι εσύ μαζί του μπας και προλάβεις να τον αρπάξεις από κάνα μπατζάκι. Μεγαλώσαμε κιόλας, μερικών οι πλάτες έχουν αρχίσει και κυρτώνουν από τα βάρη, δεν είμαστε πια παιδια, η ανάσα μας αρχίζει κάτι ώρες και γίνεται πιο γρήγορη και πιο κοφτή, η δύσπνοια βρίσκεται στο κατώφλι και κρυφοκοιτάζει από την κλειδαρότρυπα. Πού και πού αισθάνομαι τα μάτια της κολλημένα πάνω μου κι εγώ. Πού και πού αρχίζω και μετρώ τις αναπνοές μου για να την ξεγελάσω.

Έχω γράψει κι άλλες φορές για τους φίλους. Δεν έχω γράψει όμως τόσες φορές για την τύχη μου την καλή, που ακόμη κι αν η ζωή το έχει φέρει και είμαι μακρυά από παλιούς αλλά όχι χαμένους φίλους, μου φέρνει στο δρόμο μου νέους. Μεγαλώνω, προσπαθώ να προστατεύω πλέον τον εαυτό μου από οποιεσδήποτε -και είναι πολλές— μη αλήθειες, παρατηρώ και βλέπω γύρω μου και δίπλα μου και μέσα στο σπίτι μου ακόμη, την υποκρισία και τη χειριστικότητα. Όμως, ακόμα και τώρα απορώ που ο δρόμος με οδηγεί σε αθρώπους που στις δύσκολες στιγμές είναι εκεί και που προσφέρουν βοήθεια χωρίς αυτή να τους έχει καν ζητηθεί, που κάποιες φορές σχεδόν την επιβάλλουν δίχως ίχνος προσμονής ανταλλάγματος.

Ετούτον τον καιρό νιώθω την ανάγκη να σηκώσω ψηλά το κεφάλι και να απευθύνω σε όλους τους φίλους μου ένα μεγάλο ευχαριστώ. Όχι μόνο για την βοήθειά τους που είναι πολύτιμη και ανεκτίμητη, αλλά πολύ περισσότερο για το χαμόγελο και την ψυχή τους, που στέκονται ακλόνητα δίπλα μου σε κάθε βήμα, μικρό ή μεγάλο. Χωρίς να το επιδιώκουν, διώχνουν κάθε τόσο όλα εκείνα τα σύννεφα που έχουν αρχίσει να φωλιάζουν μέσα στην σκέψη μου. Δεν μπορούν να καταλάβουν την δύναμη που μου μεταγγίζουν τόσο απλόχερα. Δεν μπορούν να συλλάβουν πόση συναισθηματική λύτρωση περιλαμβάνει η απλότητα της ανιδιοτέλειας που προσφέρουν.

Φίλοι. Της αγάπης πολιούχοι.