Εκείνο το βράδυ, εν ώρα εργασίας ένα κουνούπι με στριφογύριζε σα δαιμονισμένο. Η Β. που καθόταν απέναντί μου με λοξοκοίταζε, αν έκανα κίνηση να το σκοτώσω ήξερα ότι εντάξει, η Β. δεν θα μου έκοβε την καλημέρα, αλλά θα συνέτριβα αυτόν τον ζεν θόλο που την καλύπτει και που την αγαπώ τόσο γι αυτό, κι ας μην της το έχω πει ποτέ, κι ας το ρίχνω συνήθως στο καλαμπούρι όταν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο. Έχει μία πολύ ήρεμη στάση απέναντι στη ζωή η Β. Το κάθε πλάσμα θα φύγει όταν είναι να φύγει. Το κάθε πλάσμα, από το πολύ μικρό έως το πιο μεγάλο, έχει έναν προορισμό, είτε το ταξίδι πρός αυτόν είναι σύντομο είτε όχι.

"Αφού με τσιμπάει!" διαμαρτήθηκα κοιτώντας την που χαμογελούσε.
"Εμένα γιατί δεν με τσιμπάει;" με ρώτησε.

''Ελα μου ντε', σκέφτηκα.
Στιγμιαία, έφερα στο μυαλό μου το κουνούπι να συνθλίβεται από το βάρος της παλάμης μου και σταμάτησα για λίγο να μιλάω.

"Τί σκέφτεσαι;" με ρώτησε η Β.
"Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, εσύ κι εγώ", της απάντησα.
"Γιατί, εσύ πώς το αντιμετωπίζεις;"
"Εγώ τον θάνατο τον περιμένω κάθε μέρα. Στους αγαπημένους ανθρώπους, στα πράγματα, στις εποχές. Χωρίς να με γκρεμίζει, χωρίς να πενθώ γι αυτό. Ίσως λίγο να τα νοσταλγώ ενώ ακόμα τα έχω εκεί, μπροστά μου. Πράγμα που με κάνει να τα αγαπάω ακόμα περισσότερο, να τα κοιτάζω και να πλημμυρίζω από αγάπη δέκα, εκατό, χίλιες φορές περισσότερο. Μόνο έτσι μπορώ να είμαι προετοιμασμένη γι αυτό που θα έρθει κάποια στιγμή. Μόνο έτσι μπορώ να αντιμετωπίσω το τέλος."

Μακάβριο, θα μου πεις.
Ίσως.
Αλλά λειτουργεί.

Έχεις δοκιμάσει να ρίξεις μία στάλα μαύρο μέσα σε ένα οποιοδήποτε χρώμα; Ή μάλλον όχι, όχι... δεν είναι αυτό το σωστό. Είναι σαν να κλείνεις λίγο το πατζούρι από το παράθυρο. Όλα τα χρώματα στο δωμάτιο αλλάζουνε. Δεν αλλάζει η σύστασή τους. Αλλάζει η όψη τους. Και τότε τί είναι αληθινό; Αυτό που νομίζεις ότι βλέπεις εκείνη την ώρα ή αυτό που θα δεις ξανά όταν ξημερώσει; Ποιό είναι το μόνιμο; Ποιό είναι το κυρίαρχο; Ποιό είναι αυτό που είναι στ' αλήθεια παρόν, που δεν χωράει καμμία αμφισβήτηση και καμμία φιλοσοφία;

Θα σου πω εγώ.
Ο φόβος.
Ο φόβος για όλα αυτά που έγραψα μόλις τώρα. Ο φόβος του να μην γνωρίζεις.

Κι εδώ ξανάρχεται το κουνούπι μου. Το οποίο μπορώ να το σκοτώσω εκείνη τη στιγμή, αλλά μετά θα έρθει άλλο, κι ύστερα θα σκοτώσω κι αυτό και μετά θα έρθει κι άλλο, κι άλλο, και δε θα σταματάει, γιατί αυτό κάνει, αυτό είναι. Αν σπαταλάω το χρόνο μου να το σκοτώσω, τότε, ειλικρινά, για ποιόν λόγο μου έχει δοθεί αυτός ο χρόνος εξ' αρχής;

Κάποτε έβγαζα φωτογραφίες στις συναυλίες σαν την τρελή. Μετά κατάλαβα ότι μέσα από τον φακό έχανα τον ορίζοντα και τους υπόκωφους χορούς κρυμμένους στις μισοσκότεινες γωνιές. Τον ουρανό. Τα χαλίκια κάτω από τα πόδια μου. Το γρασίδι που μύριζε αλκοόλ και μουσική. Κατάλαβα ότι όλες οι εικόνες ήμουνα εγώ. Και σταμάτησα.

Εμένα ο φόβος μου είναι η μουσική που θα σταματήσει, το είδωλό μου σε έναν καθρέφτη που θα χορεύει ταγκό στον χορό της υποκρισίας, το παιδί που δεν θα ξανα-ξυπνήσει ποτέ, το σκυλί μου που μία μέρα θα σταματήσει να ανασαίνει, τα μάτια μου που θα τρέχουν πάνω από τις λέξεις χωρίς να τις διαβάζουν, τα χέρια μου που θα σταματήσουν να ανακατεύουν χώμα και νερό, ο πατέρας μου που έφυγε από εδώ χωρίς η ζωή να του προσφέρει ένα σοβαρό, μετρημένο σενάριο και όχι ένα σωρό γαμημένα στιγμιότυπά της.

Τον φόβο μου τον κοιτάζω βαθυά μέσα στα μούτρα κάθε μέρα που ξυπνάω. Αλλά δεν θα του δώσω την ικανοποίηση να πιστέψει ποτέ ότι με αιφνιδίασε.

Απλά θα συνεχίσω να βλέπω όσες συναυλίες μου απομένουν να δω χωρίς να βγάζω φωτογραφίες.