Να σου πω τί νομίζω εγώ για τα παιδιά. Αυτά τα ματάκια τα χαμογελαστά διαγράφουν επί τόπου τις χειρότερες έγνοιες. Το γέλιο τους είναι οι θρησκείες όλου του κόσμου. Το άγγιγμά τους ξεπερνά την αίσθηση της αγαλλίασης, αυτά τα χεράκια όταν σε αγκαλιάζουν περικλείουν μέσα τους όση ευτυχία έχεις ζήσει κι όση πρόκειται να ζήσεις. Τα παιδιά είναι καθαρά, είναι αγνά, είναι αθώα, είναι αυθόρμητα, είναι ανεπιτήδευτα. Αυτά είναι η Αρχή της Δημιουργίας. Αυτά είναι ο Θεός.

Να σου πω και κάτι άλλο για τα παιδιά. Τα παιδιά είναι πολύ σκληρά. Με τον ίδιο τρόπο που θα αγκαλιάσουν τον διπλανό τους στο σχολείο, θα πάρουν φόρα και θα τον σπρώξουν πάνω στον τοίχο να του ανοίξουν τη μύτη. Θα κοροϊδέψουν, θα δείξουν με το δάχτυλο καθώς παράλληλα θα φωνάζουν "χοντρέ", "βρωμιάρη", "ασχημομούρα", "αδερφή", "πούστη", "Αλβανέ", θα βρίσουν, θα χτυπήσουν, θα μαζευτούν σε ομάδες, θα ντυθούνε αρχηγοί και θα βαφτίσουν τους ακόλουθούς τους, θα μάθουν να κακοποιούν με κάθε τρόπο την μειοψηφία, θα ασκήσουν βία. Τα παιδιά ξεχειλίζουν από περιφρόνηση, είναι υπερόπτες, είναι αλαζόνες, είναι απαθείς δικαστές, είναι ανήλεοι τιμωροί. Τα παιδιά δεν είναι μόνο ο Θεός. Είναι και ο Διάβολος.

Και να φτάσω και στο άλλο που ακόμα έχω να σου πω για τα παιδιά. Τα παιδιά είναι άνω ορίων. Πάντα ήταν. Και θα συνεχίσουν να είναι. Γιατί είναι η έλλειψη ορίων σε ένα παιδί που το κάνει τόσο χαρούμενο, τόσο παιχνιδιάρικο, τόσο χαριτωμένο. Η έλλειψη ορίων είναι αυτή που θα το κάνει τόσο βίαιο, τόσο επιθετικό, τόσο αιμοσταγές.

Υπάρχει μία γαμημένη λεπτή γραμμή ανάμεσα στα δύο παραπάνω κι αυτή δεν είναι ο νόμος, ούτε οι κυρώσεις, ούτε οποιαδήποτε μορφή τιμωρίας. Έχει ένα όνομα αυτή η γραμμή. "Γονιός". Έχει κι άλλο. "Κηδεμόνας".

Δεν είναι καινούργιο το bullying φίλε μου. Δεν γίναμε όλοι Γαλιλαίοι και το ανακαλύψαμε τα τελευταία χρόνια. Πάντα υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό που αρχίζει να εκλείπει είναι ο άνθρωπος που όταν το νήπιο παιδί του του αναφέρει ότι στο σχολείο φώναξε "χοντρή" την Αναστασία, θα το πάρει από το χέρι και θα του εξηγήσει ότι "δεν είναι καλό αγάπη μου να κοροϊδεύουμε τους άλλους, όπως κι εμείς δεν θέλουμε να κοροϊδεύουν εμάς".

- Ακόμα και τον Αργύρη, που σκαλίζει τη μύτη του και τρώει τα κακάδια του μπαμπά;
- Ακόμα κι αυτόν αγάπη μου.
- Κι αφού τον κοροϊδεύουν όλα τα παιδιά στην τάξη!
- Δεν πειράζει αγάπη μου. Μάλλον, δεν έχουν μάθει ακόμα τα παιδιά αυτά ότι δεν είναι καλό να κοροϊδεύουμε τους άλλους. Θα το μάθουν κάποια στιγμή.

Μπορεί και να μην το μάθουν ποτέ. Μπορεί οι γονείς αυτών των παιδιών να ακούσουν ότι ο Αργύρης τρώει τα κακάδια του και να σχολιάσουν με αηδία, μπορεί να βάλουν τα γέλια και να τελειώσουν τη συζήτηση με ένα "Άντε μωρέ τον βλάκα, μη δίνεις σημασία." Μόλις έβαλαν ένα μικρό λιθαράκι στη μορφοποίηση ενός μικρού Θεού σε Διάβολο.

Σου φαίνεται υπερβολή μήπως; Ίσως μετά από 3-4 χρόνια σου φανεί επίσης υπερβολή όταν πληροφορηθείς ότι το σπλάχνο σου έχει γίνει ο master-chief στο bullying της τάξης του. Έχει μεγάλη ευθύνη ο γονιός, έχει μεγάλο μερίδιο ο κηδεμόνας. Αυτός και κανένας άλλος. Σε λάθος ανθρώπους αύριο-μεθαύριο θα ψάχνουμε -και ψάχνουμε- να επιρρίψουμε την παραδειγματική τιμωρία.

Αλλά το κακό όταν γίνεται, δεν ξε-γίνεται κι αυτό κανείς και τίποτα δεν το αλλάζει.
Αυτά τα ματάκια σου θα τα βλέπω για πολύ ακόμα καιρό μπροστά μου.
Καλή αντάμωση Βαγγέλη.