Χόλιγουντ
Τρώω μανταρινάκι γλυκόξυνο και ακούω τραγούδια από τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ. Μου έρχονται στο μυαλό γυναίκες μοιραίες, ντίβες με καρδιά και μάτια δροσερών κοριτσιών, και άντρες που τις αφoπλίζουν με την αρρενωπή τους αλαζονεία και την εφηβική τους λαχτάρα για ζευγάρωμα και ερωτικά παιχνίδια.Όλο αυτό μου ακουγόταν πάντα λίγο απόμακρο να σου πω την αλήθεια. Και λίγο μεγαλοπρεπές. Και κάπως απρόσιτο. Όπως το βάζο με το γλυκό βύσσινο που είχε η μάνα ψηλά στο ντουλάπι όταν ήμουνα μικρή. Όπως ο πίνακας που μισοκλείνω τα μάτια όχι για να τον δω καλύτερα, αλλά για να φανερωθούν μπροστά μου όλα εκείνα που έχουν ξεπηδήσει από πίσω του, από πάνω του, από μένα, από σένα, από το αυτοκίνητο που περνάει απ' έξω και σκορπάει στο διάβα του διάφανα αρπίσματα που μας χαϊδεύουν τα πρόσωπα - και ξαφνικά τα πάντα μυρίζουνε γιασεμί.
Κι έπειτα σκέφτομαι τα δικά μας "χρυσά". Αλλά όχι αυτά τα γκραντ, ξέρεις... Όχι τις γυναίκες τις τσαχπίνες και τις χυμώδεις, ούτε τους άντρες τους δον ζουαν που μοιάζανε με ημίθεους. Σκέφτομαι γυναίκες γκαφατζούδες και άντρες καλαμπουρτζήδες, κορίτσια στρουμπουλά κι αγόρια με στραβή μύτη και γυαλάκια. Τις τούμπες που έτρωγε η Ρένα και τις σφαλιάρες που ακολουθούσαν τα μαργαριτάρια που πέταγε η Δέσποινα, τις αγριοφωνάρες που σκόρπαγε η Τζένη, το κούτελο του Κωστάκη που ίδρωνε και ξε-ίδρωνε όταν τον παίδευε η Μάρθα, τις λέξεις που βγαίνανε κατακόκκινες και ζαλισμένες από τα τσίπουρα που είχε κοπανήσει ο Ντίνος, τα χλιμιντρίσματα και το τρανταχτό γέλιο του Λάμπρου, τη γλυκιά φαλάκρα κι εκείνο το λατρεμένο "μισό μάτι" του Διονύση, το ζεστό, γεμάτο ήλιους, χαμόγελο της Μάρως, τη Μήτση να κάθεται στα γόνατα του αδερφού της με χαμόγελο πικρό και παραπονεμένο αλλά και τόσο, μα τόσο γλυκό κι αγαπημένο...
Κι ύστερα, μετά απ' αυτά, γυρίζω πάλι στο Χόλιγουντ, αλλά αυτή τη φορά, δεν είναι οι ίδιες ψηλόλιγνες φιγούρες αυτές που γυροφέρνουν στο κεφάλι μου. Είναι το πρόσωπο του Χάρπο που χαμογελάει, που ανοίγει το πανωφόρι του του με εκείνο το παιδικό σκανταλιάρικο χαμόγελο και αραδιάζει από μέσα κλειδιά, κατσαβίδια, βιβλία, καθρεφτάκια, μπαστούνια του γκολφ, κυάλια, κλάξον, ένα ζευγάρι θεόστραβα ραγισμένα γυάλια, το παπούτσι του γείτονα, το πλαστικό κόκκαλο του σκύλου του, τη μαύρη ζαρτιέρα της γυναίκας του και τη γυάλα με το χαμένο χρυσόψαρο.
Όταν ήμουνα παιδί κι η τηλεόραση έδειχνε τον Χάρπο, εγώ έβλεπα νότες και χρώματα να βγαίνουν από τα μάτια του και να χορεύουν μέσα στην ασπρόμαυρη οθόνη. Κι ύστερα σταματούσα να μιλάω, προσπαθούσα να γίνω σαν κι αυτόν, νόμιζα ότι αν σιωπούσα θα μπορούσα να διοχετεύσω συναισθήματα και σκέψεις κι όνειρα στα δικά μου μάτια και μετά να χρωματίσω όλον τον κόσμο μ' αυτά, όπως έκανε κι εκείνος.
Σήμερα το πρωί, την ώρα που ήμουν μέσα στο ασανσέρ και κοίταζα στον καθρέφτη, είδα τα μάτια του Χάρπο να μου χαμογελάνε.
Και μεταξύ μας δηλαδή, αν το πίστευες κι εσύ όπως το πίστευα κι εγώ, θέλω να σου πω ότι το Χόλιγουντ δεν είναι καθόλου απόμακρο.
Ποτέ δεν ήτανε.
Κι άμα δε θες να ακούσεις εμένα, άκου τον Χάρπο.
posted by mindstripper @ 1/02/2007 05:38:00 pm
10 Comments:
Αχ βρε Mind μου ... πάλι κόλλησα στο γλυκό βύσσινο της μάνας σου. Φοβερός ο Χαρπο ... φέρνει μνήμες από ΕΡΤ1 & 2 με ασπρόμαυρα μούσικαλς. Καλή μας χρονιά Mind μου και πολλλλλλλάάάά φιλιά!
Που πας κι έρχεσαι κάθε φορά! Το πόσο μακριά είναι το Χόλλιγουντ, μας το θυμίζει το ίδιο, που αποφασίζει να μας αγγίξει μια στις τόσες.
Φιλιά είπα;
Και καλή χρονιά, και που να δεις ακόμα...
...και που να δεις ακομα.
Κατι ξερει ο στρατηγος!
Σε φιλω μικρη.
Kαλή χρονιά ψυχή μου, ό,τι ποθείς!
(Εγώ επιθυμώ μια δόση γλυκό μανταρινάκι και τη συνταγή!) ;)
Συναισθήματα και σκέψεις κι όνειρα λοιπόν, να χύνονται απ' τα μάτια σου. Για να βλασταίνει γύρω η ομορφιά της ζωής και να χρωματίζεται αλλιώτικα η στιγμή.
Μπήκε ο νέος χρόνος θαρρώ. Τι αυταπάτη! Ο χρόνος είναι νέος πάντα. Κι έτσι να γελάει, μες στα μάτια σου.
Καλή Χρονιά!
Με τη ζωή μας γεμάτη "νοστιμιά"!
Καλή χρονιά σε όλους κι ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και τα χαμόγελά σας. Από ποδαρικό, μια χαρά το βρίσκω το 007. Φιλιά και καλημέρες. :-)
Οι Έλληνες το χόλυγουντ το ζήσαμε δυο φορές. Μια κανονικά και μια απ' τις αντιγραφές της Φίνος και του Καραγιάννη. Είναι στο αίμα μας δίκλωνο. Σαν το DNA.
Όσο για τον Χάρπο. Εγώ δηλώνω Μαρξιστής παιδιόθεν. Μ
α την Αγία Παπιόσουπα!
0 com, είσαι σάικικ! Η παπίτσα κολυμπάει στα torrents αζ γουι σπικ. ;-)
Post a Comment
<< Home