@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Tuesday, January 02, 2007

Χόλιγουντ

Τρώω μανταρινάκι γλυκόξυνο και ακούω τραγούδια από τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ. Μου έρχονται στο μυαλό γυναίκες μοιραίες, ντίβες με καρδιά και μάτια δροσερών κοριτσιών, και άντρες που τις αφoπλίζουν με την αρρενωπή τους αλαζονεία και την εφηβική τους λαχτάρα για ζευγάρωμα και ερωτικά παιχνίδια.

Όλο αυτό μου ακουγόταν πάντα λίγο απόμακρο να σου πω την αλήθεια. Και λίγο μεγαλοπρεπές. Και κάπως απρόσιτο. Όπως το βάζο με το γλυκό βύσσινο που είχε η μάνα ψηλά στο ντουλάπι όταν ήμουνα μικρή. Όπως ο πίνακας που μισοκλείνω τα μάτια όχι για να τον δω καλύτερα, αλλά για να φανερωθούν μπροστά μου όλα εκείνα που έχουν ξεπηδήσει από πίσω του, από πάνω του, από μένα, από σένα, από το αυτοκίνητο που περνάει απ' έξω και σκορπάει στο διάβα του διάφανα αρπίσματα που μας χαϊδεύουν τα πρόσωπα - και ξαφνικά τα πάντα μυρίζουνε γιασεμί.

Κι έπειτα σκέφτομαι τα δικά μας "χρυσά". Αλλά όχι αυτά τα γκραντ, ξέρεις... Όχι τις γυναίκες τις τσαχπίνες και τις χυμώδεις, ούτε τους άντρες τους δον ζουαν που μοιάζανε με ημίθεους. Σκέφτομαι γυναίκες γκαφατζούδες και άντρες καλαμπουρτζήδες, κορίτσια στρουμπουλά κι αγόρια με στραβή μύτη και γυαλάκια. Τις τούμπες που έτρωγε η Ρένα και τις σφαλιάρες που ακολουθούσαν τα μαργαριτάρια που πέταγε η Δέσποινα, τις αγριοφωνάρες που σκόρπαγε η Τζένη, το κούτελο του Κωστάκη που ίδρωνε και ξε-ίδρωνε όταν τον παίδευε η Μάρθα, τις λέξεις που βγαίνανε κατακόκκινες και ζαλισμένες από τα τσίπουρα που είχε κοπανήσει ο Ντίνος, τα χλιμιντρίσματα και το τρανταχτό γέλιο του Λάμπρου, τη γλυκιά φαλάκρα κι εκείνο το λατρεμένο "μισό μάτι" του Διονύση, το ζεστό, γεμάτο ήλιους, χαμόγελο της Μάρως, τη Μήτση να κάθεται στα γόνατα του αδερφού της με χαμόγελο πικρό και παραπονεμένο αλλά και τόσο, μα τόσο γλυκό κι αγαπημένο...

Κι ύστερα, μετά απ' αυτά, γυρίζω πάλι στο Χόλιγουντ, αλλά αυτή τη φορά, δεν είναι οι ίδιες ψηλόλιγνες φιγούρες αυτές που γυροφέρνουν στο κεφάλι μου. Είναι το πρόσωπο του Χάρπο που χαμογελάει, που ανοίγει το πανωφόρι του του με εκείνο το παιδικό σκανταλιάρικο χαμόγελο και αραδιάζει από μέσα κλειδιά, κατσαβίδια, βιβλία, καθρεφτάκια, μπαστούνια του γκολφ, κυάλια, κλάξον, ένα ζευγάρι θεόστραβα ραγισμένα γυάλια, το παπούτσι του γείτονα, το πλαστικό κόκκαλο του σκύλου του, τη μαύρη ζαρτιέρα της γυναίκας του και τη γυάλα με το χαμένο χρυσόψαρο.

Όταν ήμουνα παιδί κι η τηλεόραση έδειχνε τον Χάρπο, εγώ έβλεπα νότες και χρώματα να βγαίνουν από τα μάτια του και να χορεύουν μέσα στην ασπρόμαυρη οθόνη. Κι ύστερα σταματούσα να μιλάω, προσπαθούσα να γίνω σαν κι αυτόν, νόμιζα ότι αν σιωπούσα θα μπορούσα να διοχετεύσω συναισθήματα και σκέψεις κι όνειρα στα δικά μου μάτια και μετά να χρωματίσω όλον τον κόσμο μ' αυτά, όπως έκανε κι εκείνος.

Σήμερα το πρωί, την ώρα που ήμουν μέσα στο ασανσέρ και κοίταζα στον καθρέφτη, είδα τα μάτια του Χάρπο να μου χαμογελάνε.
Και μεταξύ μας δηλαδή, αν το πίστευες κι εσύ όπως το πίστευα κι εγώ, θέλω να σου πω ότι το Χόλιγουντ δεν είναι καθόλου απόμακρο.
Ποτέ δεν ήτανε.

Κι άμα δε θες να ακούσεις εμένα, άκου τον Χάρπο.

posted by mindstripper @ 1/02/2007 05:38:00 pm

10 Comments:

Blogger NetKerveros said...

Αχ βρε Mind μου ... πάλι κόλλησα στο γλυκό βύσσινο της μάνας σου. Φοβερός ο Χαρπο ... φέρνει μνήμες από ΕΡΤ1 & 2 με ασπρόμαυρα μούσικαλς. Καλή μας χρονιά Mind μου και πολλλλλλλάάάά φιλιά!

1/03/2007 06:52:00 am  
Blogger nonplayer said...

Που πας κι έρχεσαι κάθε φορά! Το πόσο μακριά είναι το Χόλλιγουντ, μας το θυμίζει το ίδιο, που αποφασίζει να μας αγγίξει μια στις τόσες.

Φιλιά είπα;
Και καλή χρονιά, και που να δεις ακόμα...

1/03/2007 02:42:00 pm  
Blogger xryc agripnia said...

...και που να δεις ακομα.
Κατι ξερει ο στρατηγος!


Σε φιλω μικρη.

1/03/2007 04:46:00 pm  
Blogger Katerina ante portas said...

Kαλή χρονιά ψυχή μου, ό,τι ποθείς!
(Εγώ επιθυμώ μια δόση γλυκό μανταρινάκι και τη συνταγή!) ;)

1/05/2007 12:50:00 am  
Blogger Καπετάνισσα said...

Συναισθήματα και σκέψεις κι όνειρα λοιπόν, να χύνονται απ' τα μάτια σου. Για να βλασταίνει γύρω η ομορφιά της ζωής και να χρωματίζεται αλλιώτικα η στιγμή.

Μπήκε ο νέος χρόνος θαρρώ. Τι αυταπάτη! Ο χρόνος είναι νέος πάντα. Κι έτσι να γελάει, μες στα μάτια σου.

1/06/2007 01:34:00 pm  
Blogger Juanita La Quejica said...

Καλή Χρονιά!
Με τη ζωή μας γεμάτη "νοστιμιά"!

1/07/2007 09:26:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Καλή χρονιά σε όλους κι ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και τα χαμόγελά σας. Από ποδαρικό, μια χαρά το βρίσκω το 007. Φιλιά και καλημέρες. :-)

1/08/2007 11:38:00 am  
Blogger 0comments said...

Οι Έλληνες το χόλυγουντ το ζήσαμε δυο φορές. Μια κανονικά και μια απ' τις αντιγραφές της Φίνος και του Καραγιάννη. Είναι στο αίμα μας δίκλωνο. Σαν το DNA.

Όσο για τον Χάρπο. Εγώ δηλώνω Μαρξιστής παιδιόθεν. Μ

1/09/2007 10:37:00 pm  
Blogger 0comments said...

α την Αγία Παπιόσουπα!

1/09/2007 10:37:00 pm  
Blogger mindstripper said...

0 com, είσαι σάικικ! Η παπίτσα κολυμπάει στα torrents αζ γουι σπικ. ;-)

1/10/2007 12:02:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home