Γιορτινό
"Αρχές οστεοαθρίτιδας."Ένιωσα στο στομάχι μου αυτό το γαργαλιστικό συναίσθημα που ένιωθα μικρή, όταν ο πατέρας μου κατέβαινε απότομα με το αυτοκίνητο μεγάλες κατηφόρες. Μόνο που αυτή τη φορά μου φάνηκε ότι όλα τα φώτα ήτανε σβηστά, η κατηφόρα πολύ μεγάλη, κι ο πατέρας πια ανήμπορος να οδηγήσει όπως τότε. Δίπλα μου, ο καλός μου φίλος, ο Η. που φρόντισε να πετάξει, απευθυνόμενος στον γιατρό, την ατάκα που θα έχουμε να λέμε οι φίλοι, υποθέτω μεταξύ γέλιων και φάσκελων, στα χρόνια που έρχονται:
"Η οστεοαθρίτιδα δεν είναι αυτό που παθαίνουνε οι γέροι;"
Μου ήρθε να τον κοπανήσω επί τόπου. Αλλά πάλι, σκέφτηκα πως αυτός είναι ο Η. μας... Κι έτσι, αντί αυτού συνέχισα να κοιτάζω αλλού, προσπαθώντας να κρύψω τον τρόμο μου. Ο γιατρός με καθησύχασε, είπε, είπε, είπε, "όλες οι γυναίκες από τα τριάντα και μετά...", "έλα αύριο να σου γράψω και μία μαγνητική", "με μία θεραπεία έξι μηνών το πολύ..." κι εμένα το βλέμμα μου είχε κολλήσει να κοιτάει τις εκρού κουρτίνες που πέφτανε μπροστά από τις παλιές μπαλκονόπορτες του ημιφωτισμένου δωματίου. Θυμήθηκα εκείνο το εφιαλτικό μάθημα, όταν πήγαινα στη σχολή, που μας αναγκάζανε να βγάλουμε λόγο μπροστά από 20-30 άτομα, για να εξετάσουνε λέει την ικανότητά μας να ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο και να μεταδίδουμε την ουσία του επικείμενου θέματος στο κοινό. Το κόλπο ήτανε να κοιτάς τον τοίχο πάνω από τα κεφάλια των θεατών της τελευταίας σειράς. Αυτό ή να σημαδεύεις το κούτελό τους. Έτσι περιόριζες, λέει, το eye contact που μπορεί να σε έβγαζε από τον ειρμό σου. Γι αυτό κι εγώ σήμερα το απόγευμα, αντί να κοιτάζω τον "εξεταστή" μου, είχα εστιάσει σε ότι βρήκα πρόχειρο ακριβώς πίσω από το κεφάλι του: τις κουρτίνες.
"Ένα πλυσιματάκι το θέλουνε", σκέφτηκα ασυναίσθητα κοιτάζοντας το στρίφωμά τους που κάτω-κάτω, ήτανε σχεδόν μαύρο.
Αλλά όπως και να το κάνεις, η φθορά τους είναι αναπόφευκτη. Κι αυτό το ξέρω κι εγώ, κι εσύ, κι όλος ο κόσμος.
Μόλις το αποφάσισα.
Αν ήμουνα πνεύμα των Χριστουγέννων θα έπαιρνα ντουζίνες από θεόρατα καζάνια γεμάτα χρώματα και θα έριχνα μέσα όλες τις κουρτίνες του κόσμου.
Να με συγχωράς που έχω κλειστά τα σχόλια. Είναι επειδή έτσι το αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό. Είναι επειδή τα πρωινά που περνούν είναι γεμάτα από δουλειά και τρέξιμο και τηλέφωνα και μάτια πρησμένα από τη νύστα μπροστά από μία οθόνη. Είναι επειδή τα βράδια που έρχονται είναι ήρεμα και γλυκά και γνώριμα, σαν αγαπημένο νανούρισμα. Είναι επειδή το παρόν είναι όμορφο και περίεργο μαζί, σα μέλλον που υπήρχε αιώνες πιο πριν.
Καλές γιορτές.
posted by mindstripper @ 12/21/2006 12:06:00 am
