Θύμησες
Κάθε πρωί που πάω στη δουλειά, είναι ένας συγκεκριμένος δρόμος στο Γαλάτσι, που άμα τον διασχίζω εκεί γύρω στις 9:30 με 10:00, βλέπω ανθρώπους ηλικιωμένους να περπατούν κούτσα-κούτσα πάνω στα πεζοδρόμια, παππούδες κοστουμαρισμένους να παίζουν το κομπολόι τους καθήμενοι σε ένα από τα παγκάκια στο μικρό παρκάκι, στρουμπουλές κυρίες να σέρνουν στωικά καροτσάκια παραγεμισμένα με πορτοκάλια, μαϊντανούς και φρέσκα κρεμμυδάκια, γιαγιούλες να κοντοστέκονται στην άκρη του δρόμου με τα μάτια μισόκλειστα και να προσπαθούν να εστιάσουν στα περαστικά αυτοκίνητα - "α! ετούτος σταμάτησε, άιντε πάμε Μαριγώ, προχώρα μαρή σ' λέω και περιμένει ο άνθρωπος να περάσουμε!"Αυτός ο δρόμος έχει κάθε φορά και διαφορετική επίδραση επάνω μου.
Πολλές φορές χαμογελάω, άλλες στεναχωριέμαι, άλλες νοιώθω δίπλα μου μία παρουσία που μου φαίνεται τόσο οικεία και θλιμμένη, ώστε νομίζω πως μπορώ να την ντύσω με ρούχα παιδικά και να την χορέψω στα γόνατά μου.
Φέρνω στο μυαλό μου τη θεια τη Σταμάτα, τη φιλενάδα της γιαγιάς μου, και τον άντρα της, τον κύριο Δημητράκη· την κυρά Κατίνα, που έμενε δίπλα από το σπίτι των γονιών μου κι είχε πει από τότε στη μάνα μου την ακριβή ημερομηνία που θα πέθαινε· τον κυρ-Σπύρο που τόσο τον αγαπούσα από μικρό παιδί και που είχε μπει στο νοσοκομείο με γρίπη και δεν ξαναβγήκε ποτέ· και πάντα, μα πάντα, φέρνω στο νου μου εκείνον τον παππούλη που είχα δει μόνο μία φορά στη ζωή μου κάποια Χριστούγεννα και πουλούσε εικονίτσες για να ζήσει... Η γιαγιά μου δεν ήθελε να αγοράσει τίποτα, αλλά τον είχε φωνάξει μέσα και του είχε ψήσει έναν καφέ τούρκικο, του είχε βγάλει αρκετά κουλουράκια να φάει και μερικά να τα πάρει και μαζί του φεύγοντας. Εμένα μου είχε χαρίσει μία απ' αυτές με τις ψεύτικες ασημί κορνίζες που μέσα είχε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και μου είχε μιλήσει για τη γυναίκα του. "Ήτανε βιαστική κι έφυγε νωρίς", μου είχε πει κι είχε σκύψει το κεφάλι του για να μη δω τα μάτια του που ήτανε κατακόκκινα και πλημμυρισμένα από δάκρυα, "αλλά πού θα πάει, θα έρθει και μένα η ώρα μου και θα πάω να την ανταμώσω". Καθόμουν και κοίταζα τρομαγμένη και λίγο σαστισμένη τα χέρια του που ξεδιάλεγαν τις εικονίτσες, και μου προσέφεραν στο τέλος το δώρο μου. Και κάπου-κάπου τον άκουγα να ρουφάει τη μύτη του. Μετά που έφυγε από το σπίτι, ρώτησα κι έμαθα από τη γιαγιά μου πως η γυναίκα του ήτανε πεθαμένη παραπάνω από 10 χρόνια. Είχα κοιτάξει καλά-καλά αυτή την τόσο συνηθισμένη εικονίτσα που έμελλε να τη δω αμέτρητες ακόμα φορές να πουλιέται έξω από μοναστήρια και παζάρια και εκκλησίες και πανηγύρια, με την ίδια ακριβώς ψεύτικη κορνιζούλα της, την είχα σφίξει στα χέρια μου κι από τότε, μέχρι και σήμερα, δεν την έχω αποχωριστεί ποτέ.
Αν ετούτος ο πλανήτης δεν ήτανε η γη κι εμείς οι άνθρωποι δεν είχαμε σαν οδηγό και κριτήριο για τούτη τη ζωή την ηλικία, τότε τα μικρά παιδιά θα περπατούσαν τρικλίζοντας, όπως το συνηθίζουν, δίπλα στους γερόντους και οι γέροντες θα κλαίγανε μαζί μ' αυτά όταν η πριγκηποπούλα έτρωγε το φαρμακωμένο μήλο. Κι όλοι οι υπόλοιποι, θα θέλαμε να τους μοιάξουμε.
posted by mindstripper @ 12/04/2006 05:23:00 pm
16 Comments:
Κλαίνε οι γέροντες για την πριγκηποπούλα που γνώρισαν κάποτε!
Κάποιοι κλαίνε γιατί δεν την γνώρισαν ποτέ!
Πάντως κλαίνε ;-)
επίσης με κανά δυο αν ακόμα μπορεί να μην ξεχώριζες γέροντες από μικρά παιδιά, ούτε μήλα από πριγκηποπούλες.
ρισπεκτ στη μνήμη που ξέρει να αγκαλιάζει
...στη μνήμη που ξέρει να αγκαλιάζει
Υπέροχα το έθεσε ο προλαλήσας northaura!
Αυτά τα κείμενα της μνήμης σου όχι μόνο αγκαλιάζουν τον κόσμο όπως τον είδες, αλλά και εισχωρούν μέσα σε μένα τον αναγνώστη όταν τα διαβάζω.
Το πιο ζεστό και ανθρώπινο κείμενο που διάβασα σήμερα! Με συγκίνησες ιδιαίτερα, γιατί σήμερα θυμόμουνα τον πατέρα μου με τις κόρες μου να "παίζουν" κουκλοθέατρο και να τους διηγείται ιστορίες..
Και κάποιοι κλαίνε γιατί έχουν την τιμή να την έχουν στην αγκαλιά τους ακόμα και τώρα Sigmund. Καλό βράδυ. ;-)
Northy, μήπως έτσι θά 'πρεπε κιόλας;... Φιλιά πολλά, τό 'χεις πάρει συνήθειο να με κάνεις να κοκκινίζω μου φαίνεται κύριέ μου. :-)
Eryx, πολλά ξεκίνησα να σου πω, αλλά σε ένα απλό "ευχαριστώ" θα καταλήξω. Ευχαριστώ που μου θυμίζεις τί εστί μπλογκινγκ. ;-)
Κατερινιώ, πιο εύκολο μπορεί να είναι να δύσει ο ήλιος από την ανατολή, παρά να σβηστούν τέτοιες μνήμες. Τυχερές οι κόρες σου που έχουν να θυμούνται τον παππού τους. Κοιτάζω κι εγώ τον μπαμπά μου με την ανηψιά μου και νοσταλγώ τον παππού που ίσα που πρόλαβα να γνωρίσω. Να είσαι καλά, καλό σου βράδυ.
Θύμησες από αλλοτινά χρόνια.. Τόσο οικείες..
Έχεις έναν μοναδικό τρόπο να μεταδίδεις στους άλλους εικόνες, συναισθήματα, πράγματα 'δικά σου'.. Σαν να συνέβησαν, να, μόλις λίγο πριν.. Τόσο ζωντανά..:
Καλημέρα, κορίτσι..:)
Υπάρχουν και κάποιοι τυχεροί. Καλημέρα!
Aχ!
mind, απλά να' σαι καλά ;)
Συγκινητικό...μόνο συγκινητικό...
kxan
Weirdo, έτσι τα νοιώθω μωρέ, αλήθεια... σαν να συνέβησαν λίγο πριν. Και το ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Νά 'σαι καλά (και δε σε ξεχνώ). ;-)
Υπάρχουνε Sigmund. Και γω δε χορταίνω να τους βλέπω. Καλό βράδυ μίστερ. :-)
Juanita μου, τί να πω γμτ, τί να πω...
Κι εσύ νά 'σαι καλά φίλε μου Spirit. :-)
Kxan, χαιρετώ και καλό βράδυ σου εύχομαι. :-)
Αγαπημένο παιδί είσαι, να το ξέρεις.
Και να'τανε -σκέφτομαι- να βάλω δίπλα-δίπλα να χορεύουν στης χαράς το ρυθμό, γιαγιάδες και πιτσιρίκια! Να δω να στροβιλίζονται παππούδες κι έφηβοι μαζί, αξεχώριστοι ο ένας με τον άλλον.
Με σφάζει αυτή η ηλικία.
Με γονατίζει για τα καλά.
Η εικόνα του παππού μέσα στις εικόνες, μέσα σ' αυτές, μου'δωσε σπρωξιά γερή.
Θα βγω στο δρόμο απόψε.
Μπορεί να βγάλω και φωνή.
Αγαπήστε ρε.
Αγαπήστε γαμώτο.
Καπετάνισσα εμένα με γονάτισε το σχόλιό σου ρε γμτ... Από την αρχή μέχρι το τέλος του. Νά 'σαι καλά.
Κατά τ' άλλα αυτές τις μέρες (και για αρκετές ακόμα), κεφάλια κάτω, αποχή από το νετ και πήξιμο στη δουλειά...
:-(
"Καλή γριά μου γίνε,
γίνε κοριτσάκι
και στα αγριολίβαδα
τρέξε να κρυφτείς.
Ήλιος πυρπολητής
κι ανάλαφρο αεράκι
μαζί σου παίζουν
το παιχνίδι της ζωής.
.
Αλλιώς τα περιμέναμε
κι αλλιώς μας ήρθαν,
λένε αναστενάζοντας
στον τόπο μου οι γριές.
Σέρνουν βαρύ σταυρό
και όταν αποθάνουν
τον κόβουν ξύλα οι γείτονες
κι ανάβουνε φωτιές..."
Να ακούμε και κανένα τραγουδάκι ε?
Καλημέρες!
Καλή δύναμη!
:-)
Να 'σαι καλά, μικρούλα! Πολλά φιλιά και καλές πτήσεις στο μέσα σου...
Post a Comment
<< Home