Αν η ζωή ήτανε μπλόγκερ...
...θα ήτανε μεγάλη κουλή αδερφάκι μου. Θα είχε εξακόσιες εξήντα έξι περσόνες κι εγώ μερικές απ' αυτές θα τις μούντζωνα, άλλες θα τις σεβόμουν και θα τις εκτιμούσα, άλλες θα μου προξενούσαν τάσεις εμετού και φυγής, και μερικές εκλεκτές θα τις είχα στα λινκς μου και κάθε μέρα θα εκθείαζα τα θαυμάσια, πάνσοφα και εξαιρετικής αντίληψης ποστ τους, πίνοντας νερό στο όνομά των πνευματικών -και ω! πόσο υψηλού δείκτη IQ- ιδιοκτητών τους.Αν η ζωή ήτανε μπλόγκερ, θα γινόταν μπεστ σέλλερ και τοπ οβ δε λινκμπλογκς σε χρόνο μηδέν. Με την ατάκα της ημέρας, τη φωτό του μήνα και το πιο ερεθιστικό, διεστραμένο, και πάντα in-fashion εβδομαδιαίο σεξ στόρι - δώρο με τον ωροσκόπο σας. Για μεγάλους, μικρούς, μικρομεσαίους, νταλικέρηδες, φιλόλογους, εφοριακούς, gay, straight, αμφίβια και πάσης λογής θηλαστικά, πεταλούδες, μαρούλια, καλαμάρια, μη καρδιοσκοπικές οργανώσεις, μπάτσους και πρωθυπουργούς, και προ πάντων, για τον σκουπιδιάρη της γειτονιάς μου που γουστάρει τρελά τη Λίτσα την κομμώτρια και σπάει κάθε βράδυ για την πάρτη της, ντάνες πλαστικά πιάτα στη Σεμίνα.
Αν η ζωή ήτανε μπλόγκερ και την γνώριζα σε κανένα ταβερνείο κάποιο βράδυ, θα της έσφιγγα το χέρι και θα της έλεγα ότι χάρηκα που τη γνώρισα. Μετά θα καθαρίζαμε παρέα κανα-δυο μπουκαλάκια κόκκινο κρασί, θα την έπαιρνα αγκαλιά και θα τραγουδούσαμε Μπιθηκώτση. Κι όταν θα είχα φτάσει στα μεγάλα τα μεράκια, θα γύρναγα και θα της έλεγα φωναχτά, μέσα στην κάπνα και τη φασαρία:
"Ρε κοπελιά, να σου πω την αλήθεια μου, εγώ εσένα δε σε γούσταρα. Αλλά τώρα που έχεις πιεί κι έχεις έρθει στο κέφι, σε πάω ρε γμτ το κέρατό μου. Είσαι εντάξει τελικά."
Κι αυτή θα με φιλούσε σταυρωτά και θα έλεγε πόσο γαμώ τα άτομα είμαι. Θα μου έλεγε για κανα-δυο γκομενο-περιπτώσεις που της φερθήκανε σκάρτα, για τη μάνα της που ποτέ της δεν την κατάλαβε, για το αφεντικό της που της αλλάζει τα πετρέλαια στη δουλειά και θυμάται να της ρίξει και κανένα χούφτωμα μία στο τόσο, ε... και για τα όνειρα που κάνει κάθε πρωί που ξυπνάει, και που μέχρι το βράδυ που θα πέσει λίγο να ξεκουραστεί, έχουν σφαγιαστεί στο βωμό του ανθρώπινου είδους και του σπουδαγμένου μεσήλικα που έχει μάθει να την αντιμετωπίζει ψυχρά κι ανάποδα, όπως κάνει ο χασάπης με τα παϊδάκια, όταν τα λιανίζει κάτω από το εξεταστικό βλέμμα της κυρά-Χαρούλας.
Στον επίλογο, θα είχαμε αγαπηθεί πάρα πολύ και θα ανταλάσσαμε τηλέφωνα για να ξαναβγούμε, να τα σπάσουμε και να τραγουδήσουμε πάλι παρέα. Έπειτα από έναν-δύο μήνες, καθώς θα έψαχνε στον κατάλογο του κινητού να βρει το τηλέφωνο της μανικιουρίστας της, θα έβρισκε το όνομά μου, θα σούφρωνε λίγο το στόμα της, θα αλληθώριζε λίγο τα μάτια της, μετά θα κούναγε το κεφάλι της αποδοκιμαστικά για την έλλειψη μνήμης που την κατείχε, και θα χτύπαγε ένα 'delete contact'.
Εγώ πάλι, από μνήμη είναι γεγονός ότι δεν πάω καλά, αλλά επειδή η χάρη της συγκεκριμένης κυρίας θα ήταν πολύ μεγάλη, δεν θα την ξέχναγα έτσι εύκολα. Παρ' ότι θα την είχα σβήσει την επόμενη κιόλας μέρα, επειδή μέσα στο μεθύσι και την κουβέντα μας, θα είχε ξεχάσει να μου απευθύνει το λόγο, έστω και μία φορά.
Αν η ζωή ήτανε μπλόγκερ, θα αφήναμε κοινότυπα, ευγενή και υποκριτικά σχόλια η μία στο μπλογκ της άλλης, μέχρι που κάποια στιγμή, η μία από τις δυο μας, να σταματούσε να μπλογκάρει. Μετά, προς ένδειξη σεβασμού και αγάπης, θα αφιέρωνε η παραμένουσα στην εκλείψασα (ή το αντίθετο; δεν μπορώ να θυμηθώ τώρα) εκείνο το τραγούδι του Μπιθηκώτση με ειλικρινείς ευχές για καλή συνέχεια, επιτυχίες, και πάνω απ' όλα υγεία.
Α!...
Και καλή καρδιά.
posted by mindstripper @ 11/19/2006 03:29:00 pm
12 Comments:
"Τί θέλεις τώρα, τί ζητάς;"
είναι νωρίς να μ' αγαπάς...
δεν έχεις ιδέα πόσο κουλή, όμως!!!
μπεεεε μπεεε μπεε
xxxxxx μωρό μου.
:-)))
Βρε Mind, μήπως τελικά η Ζωή ΕΙΝΑΙ blogger;
Ο Βολταίρος χρησιμοποίησε 160(!) ψευδώνυμα στη ζωή του, ο Ξενοφών ήταν ο πρώτος Αθηναίος που το 380 π.X. υιοθέτησε φιλολογικό ψευδώνυμο για λόγους πολιτικούς, υπογράφοντας την «Κύρου Ανάβασιν» ως Θεμιστογένης ο Συρακόσιος. ΚΙ ακόμη να σου πω και κάποια ονόματα που σίγουρα τα ξέρεις και είναι ψευδώνυμα;
Αύγουστος Κορτώ, Ζυράννα Ζατέλη, Bob Dylan, Αργύρης Εφταλιώτης, Σοφία Λόρεν, Οδυσσέας Ελύτης...
:)
...Μαρία Κάλλας...
(σνιφ)
Κι εμένα, κάποια απ' αυτά μ' αρέσουν και κάποια όχι. Αλλά σημασία δεν έχει αν σε λένε Βαρθακούρη και όχι Πάριο, αλλά τι τραγούδια λες στην τελική...
μουτς
Αν η ζωή ήταν blogger μάλλον εμείς δεν θα είχαμε τίποτα παραπάνω να πούμε εδώ μέσα.
αν, αν, αν,
η γιαγιά μου...
ρε γμτ, σε έχω πεθυμίσει!!!
Μπορεί νά 'ναι κι αργά Μαύρε Γάτε. Ποιός ξέρει. Εμείς πάντως σίγουρα δεν το ξέρουμε. ;-)
Έχω και παραέχω μπε μου. Αυτό είναι το κακό. Ή το καλό. Ή όπως το νιώθω τώρα τελευταία, ναν οβ δι αμπόβ. Μάκια πολλά. :-)
Μανταλένα, θα διαφωνήσω. Για μένα έχει πολύ μεγάλη σημασία και αυτός που θα πει το τραγούδι, και ο τρόπος που θα το πει, και αυτός που θα το γράψει, και αυτός που θα το μελoποιήσει, και πολλά άλλα ακόμη. Από κει και πέρα, η ζωή είναι όπως τη φτιάχνεις εσύ κι εγώ. Κι αυτό είναι τελικά μία καθαρά προσωπική και πολύπλευρη και πολυπαραμετρική υπόθεση.
Kέρβερε, θα είχαμε όμως πολλά, μα πάρα πολλά, να διαβάσουμε. ;-)
Μεθυσμενάκι, κι εμένα μου έχεις λείψει δεσποινίς. Αλλά βέβαια, μας φάγανε τα ταξίδια φέτο'... :-P
Φιλιά πολλά ρε συ.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους.
Δεν κατάλαβα... τελικά αυτή η Ζωή ήτανε μπλογκερ ή δεν ήτανε;
Μήπως είναι η μια από τις δυο κοπελιές στη φωτό;
Δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς διαφωνούμε... αλλά δεν πειράζει... μουτς.
Eryx, μακάρι να ήτανε. Δε θα την πετύχαινα ξανά σε κανένα ταβερνείο;... :-P
[Χωρίς να είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη, το ζεύγος στη φωτογραφία είναι άντρας-γυναίκα. Η Ζωή είναι λίγο πιο πέρα, στο βάθος δεξιά. ;-)]
Mανταλένα, συμφωνούσαμε και δεν το κατάλαβα; (αυτό πρέπει να το γιορτάσουμε) :-P
Αν η ζωή ήτανε μπλόγκερ, θα έμοιαζε με παλιά γνωστή που από κάπου την ξέρεις μα δεν θυμάσαι που ακριβώς. Και θα ερχόταν σε εκείνη την ταβέρνα που λες κι εσύ, για κανένα κρασί και μετά θα χαιρόμουν γιατί λέει πράγματα που καταλαβαίνω, γιατί τελικά θα είχαμε κοινές αναμνήσεις -αλλά και να μην είχαμε δεν θα έτρεχε τίποτα, γιατί η ζωή φτιάχνει οτι αναμνήσεις γουστάρει στην τελική.
Μας έλειψες.
Γεια σου ρε συ MBoy... Δεν μπορεί, όλοι κάπου κάποτε είχαμε, έχουμε και θα έχουμε τουλάχιστον από μία κοινή ανάμνηση. Διανύω μία περίοδο "κλειστών". Το παθαίνω κάθε χειμώνα. Οπότε βρες ένα καλό κλειστό μαγαζάκι να πιούμε το κρασάκι μας, κι εκείνο το βράδυ θα στείλουμε τη ζωή στην απέναντι γωνία, να κάθεται να βαράει τσίλιες και προσοχές επίσης.
Φιλιά σε όλη την οικογένεια.
Post a Comment
<< Home