Σκούρο γκρι
Είναι μερικές φορές που ξεκινάω να γράφω και ξαφνικά η οθόνη του υπολογιστή μου μεταμορφώνεται σε μία πηχτή, σκούρα γκρίζα μάζα. Και μετά σβήνω. Και μετά ξαναγράφω. Και μετά ξανασβήνω. Μέχρι που οι τοίχοι γύρω μου αποκτούν κι αυτοί την ίδια γλοιώδη, απωθητική, κινούμενη σχεδόν μορφή. Δε μ' αρέσουν οι δικές μου μαυρίλες. Με κάνουν να νοιώθω εξαρτημένη. Από που θα με ρωτήσεις. Μα από τον εαυτό μου ρε κουτό. Ο οποίος δεν έχει το δικαίωμα να ξεγυμνώνει δημοσίως το δυσανάλογο ατροφικό κορμί του, και να εκθέτει τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες του σαν να ήτανε έργα τέχνης πεταμένα με τρόπο περιφρονητικό πάνω σε αρμονικά ψαλιδισμένες στοίβες από τσουκνίδες. Όχι, δεν το έχει. Κι αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Δεν είναι καν αξιοσημείωτο.The Stranger: There's just one thing, Dude.
The Dude: And what's that?
The Stranger: Do you have to use so many cuss words?
The Dude: What the fuck you talking about?
The Stranger: Okay, Dude. Have it your way.
Η ανάγκη είναι άλλη, κάθε μέρα, εδώ και μήνες, εδώ και χρόνια, εδώ και δυο ζωές, αυτή που έχω να θυμάμαι και εκείνη που μού 'ρχεται από τα 14 μου σε στιγμιότυπα ονείρων. Είναι οι εικόνες των άλλων, πολύχρωμες, μονόχρωμες, ξεθωριασμένες, ασπρόμαυρες, βρώμικες, μουχλιασμένες, όμορφες, καλοκαιρινές, λεπτεπίλεπτες, χοντροκομμένες. Κι αυτές τις εικόνες εγώ εκτός από πραγματικότητα, τις βαφτίζω πλέον και καταδίκη μου. Γι αυτό και τις αγαπάω τόσο πολύ. Ίσως και να είναι σημάδι ωριμότητας. Ίσως να είναι η υπέρτατη φυγή. Ίσως πάλι να είναι το πιτσιρίκι που τρέχει ξυπόλυτο πέρα από το ποτάμι, με τρεις λιωμένες σοκολάτες στην μία του τσέπη και μία αυτόματη φτηνιάρικη φωτογραφική μηχανή στην άλλη.
Blond Treehorn Thug: [holding up a bowling ball] What the fuck is this?
The Dude: Obviously you're not a golfer.
Ο -σαν αδερφός- φίλος μου, ο Μ., παντρεύεται την Παρασκευή ετούτη, τη γυναίκα που αγαπούσε κι αγαπάει από τότε που τονε γνώρισα. Όταν το έμαθα, κόντεψα να βάλω τα κλάμματα. Στην αρχή επειδή δε θα μπορέσω να είμαι εκεί αυτή την μοναδική μέρα της ζωής του, κι έπειτα, απλά και μόνο από τη συγκίνηση. Δεν του το έχω πει ποτέ γιατί στα λόγια τα αληθινά είμαι κομματάκι δύσκολη, αλλά από ανθρώπους σαν κι αυτόν αντλώ δύναμη. Και κουράγιο. Και δικαίωση.
Η δασκάλα μου, που είναι πρώην δασκάλα μου αλλά εγώ ποτέ δε θα την αποκαλέσω έτσι, σήμερα είχε τη γιορτή της. Με φωνή γεμάτη γέλιο που ζέστανε την καρδιά μου, μου είπε και φέτος, όπως είχε πεί και πέρισι, πως είναι σίγουρη ότι ο χρόνος που έρχεται θα φέρει δίπλα μας μάτια που βλέπουν αληθινά. Και είναι άνθρωποι σαν κι αυτήν, που μου θυμίζουν πως πρέπει να αντισταθώ περισσότερο στο πέρασμα του χρόνου γιατί τελικά αυτό έχει καταφέρει να με φθείρει περισσότερο απ' ότι νόμιζα.
The Dude: Walter, ya know, it's Smokey, so his toe slipped over the line a little, big deal. It's just a game, man...
posted by mindstripper @ 12/13/2006 01:15:00 am
