Ελλαδάρα
Πρωί, η ώρα 10 περίπου μπροστά στο σταθμό των Κάτω Πατησίων στην Αχαρνών.Ταρίφας ακινητοποιεί το όχημα στη μέση του δρόμου για να ακούσει πού πάει η κυρία με τα ψώνια, μπας και χτυπήσει δεύτερη κούρσα.
Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιικ!!!!!!!
Ο από πίσω κύριος, προερχόμενος από φανάρι που μόλις είχε ανάψει πράσινο, παγώνει το Octavia και αρχίζει έξαλλος τα μπινελίκια (κόσμιος όμως κατά τα άλλα - ούτε μία μούντζα δεν έριξε). Οι οδηγοί που περιμέναμε το κόκκινο φανάρι της αντίθετης κατεύθυνσης, όπως ήταν φυσικό, εντοπίσαμε αμέσως το νέο αυτό σημείο ενδιαφέροντος και πήραμε θέση καναπέ με σατανικά, υποχθόνια, εκδικητικά χαμόγελα να σχηματίζονται στα πρόσωπά μας. Κι έτσι όπως είχαν αρχίσει να μαζεύονται τα αυτοκίνητα πίσω από τον ταρίφα, αρχίζει να επέρχεται το χάος. Κόρνες, κεφάλια να πετάγονται έξω από τα αυτοκίνητα, 'Φύγε από τη μέση ρεεεεε' και τα σχετικά γνωστά... Όντας σε στροφή επάνω ο ταξιτζής, σε έκανε να σκεφτείς εκείνη την ώρα πως τον ήθελε τον Γερμανό του. Και με την ευκαρία βεβαίως, πεζοί αρχίσαν να περνάνε όπως-όπως τον δρόμο μπας και προλάβουν το δικό μας φανάρι που ακόμα δεν έλεγε να πρασινίσει.
Ένας από τους πεζούς λοιπόν, μου έκανε πολύ εντύπωση. Διότι από την ώρα που πήγε να περάσει το δρόμο, μέχρι και την ώρα που διέσχιζε τη διάβαση μπροστά μου είχε "κλειδώσει" το frame επάνω στον ταξιτζή, με ένα ύφος βλοσυρό και τσαμπουκαλίδικο. Ήταν θαύμα πώς πέρασε το δρόμο χωρίς να τον πατήσει ένα μηχανάκι, να στουκάρει με τους αντίθετα ερχόμενους πεζούς ή να φάει τρικλοποδιά στην ενδιάμεση νησίδα των δύο ρευμάτων. Μαυριδερός, ψηλός και παχουλός, ψιλο-ιδρωμένος, με ένα χαβανέζικο πουκάμισο έξω από το παντελόνι του και με το στόμα να χάσκει ανοιχτό και τα μάτια μισόκλειστα όχι από σαστιμάρα αλλά από attitute 'Έλα να σου ξηγήσω τ’ όνειρο', κοίταζε, ξανα-κοίταζε... ξανα-ματα-κοίταζε.... Κι όταν πια κόντευε να διασχίσει το δρόμο και τον χάζευα να απομακρύνεται, τον ακούω να ρίχνει την φοβερή ατάκα με την χαρακτηριστική χασισο-νταβατζηλίδικη φωνή του βαρύ κι ασήκωτου Ελληναρά:
"Ε, χώστου μία από πίσω να δεις για πότε φεύγει να πούμε..."
Και για πρώτη φορά μετά από τόση ώρα το βλέμμα του αλλάζει κατεύθυνση, προς τη μεριά που ρίχνει τη ροχάλα.
"Χχχχχχχχχχρρρρρρρτ... φτουυυυυυ!!!"
Μέσα στον παραλογισμό της ώρας, με πήρανε τα γέλια. Μπορεί να ακουστώ γραφική, αλλά κάτι τέτοια μικρο-επεισόδια τα γουστάρω πολύ ρε γμτ... Μπας και τό 'χω πάει προς extreme εθνικισμό το πράγμα και δεν τό 'χω καταλάβει?
Πώς τό 'λεγε ο μέγας Χάρυ Κλυν?
"Λυσσιατρείο, θα κατέβει κανείς?"
posted by mindstripper @ 6/16/2005 01:02:00 pm
1 Comments:
Ένας οικογενειακός φίλος είναι οδηγός στο λεωφορείο 040 Πειραιάς -Σύνταγμα. Μια μέρα λοιπόν, καθώς διασχίζω ένα δρόμο στην Καλλιθέα και είμαι στο διάζωμα ανάμεσα στα δύο αντίθετα ρεύματα, ακούω φρένα και κόρνες, μετά βλέπω ένα λεωφορείο να σταματάει μπροστά μου, χωρίς λόγο, δεν είχε ούτε φανάρι, ούτε κίνηση, μετά ακολουθούν παλι κόρνες, άλλα φρεναρίσματα και φωνές!!! Εγώ έχω μείνει κόκκαλο!! Και τότε ακουω κάποιον να φωνάζει το όνομα μου...Κοιτάω μπροστά μου και ήταν ο οδηγός του λεωφορείου, ο φίλος του μπαμπά μου, σταμάτησε το λεωφορείο επειδή με είδε για να μου πει ένα γεια!! Ανοίγει λοιπόν το παράθυρο και μου λέει σαν να μη τρέχει τίποτα "γεια σου κορίτσι μου τι κάνεις; Τι κάνει η μαμά και ο μπαμπάς; Πες στον μπαμπά σου θα τον πάρω τηλέφωνο αυριο να κανονίσουμε να βρεθούμε.Που πας; Θες να σε πετάξω πουθένα;" Φυσικά δεν με ρώτησε ολα αυτά μαζί, έκανε ερώτηση έπαιρνε μονολεκτική απάντηση, γιατί εγώ είχα κομπλάρει, έβλεπα τον χαμό πίσω από το λεωφορείο και ανθρώπους να βρίζουν και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε. "Ξέρετε σας βρίζουν" του λέω, "ναι μωρέ άστους δε παθαίνουν τίποτα".
Πολυ γέλιο mindstripper!!!Ελλαδάρα!!! Και εμένα μου αρέσουν κάτι τέτοια πολύ!!
Post a Comment
<< Home