Το κόκκινο φανάρι (καμμία σχέση με την ταινία)
Πολλή κούραση αυτές τις μέρες. Πολλά πράγματα μηχανικά.Χτες καθώς γυρνούσα σπίτι και περίμενα σε ένα από τα αιωνίως κόκκινα φανάρια της επιστροφής σα ζόμπι, στο μπροστινό αυτοκίνητο ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που είχε ανέβει στο πίσω κάθισμα με πλάτη στη μαμά της και στο μπαμπά της, και με κοιτούσε με τρόπο. Όταν έκανα ότι κοιτούσα κι εγώ άλλαζε το βλέμμα προς τα κάτω, προς τα δεξιά, προς τα πάνω... σε μια στιγμή έκανε και προσποίηση ότι έφτιαχνε το γεμάτο μπουκλίτσες μαλλί του. Εκεί με έπιασαν τα γέλια. Και η μικρή με είδε. Έσκασε ένα χαμόγελο μια σταλίτσα μικρό, έκανε ότι με σνόμπαρε προς στιγμήν και γύρισε προς τη μαμά της (το έχουν αυτό τα παιδιά, δεν είναι να δίνεις και πολύ θάρρος σε μας τους μεγάλους άλλωστε), αλλά με κοίταξε πάλι κατευθείαν, αυτή τη φορά με το γέλιο πιο έντονο στο προσωπάκι της. Κι εκεί γέλαθα πιο πολύ γιατί είδα ότι τηθ λείπανε δύο δόντια! Βρήκα ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για να κάνω βήμα τολμηρό: την χαιρέτησα κουνώντας το χέρι πάνω κάτω. Και φτου, εκείνη την ώρα το αναθεματισμένο το φανάρι άναψε πράσινο!... Καθώς το μπροστινό αυτοκίνητο απομακρυνόταν, η μικρή είχε κολλήσει τη μουρίτσα της στο τζάμι και με χαιρετούσε γελώντας, αγνοώντας παντελώς και τα υπόλοιπα 4-5 δόντια που της λείπανε. Εικόνα που έχω ολοζώντανη μπροστά μου ακόμα και τώρα που την περιγράφω εδώ...
Ένα κόκκινο φανάρι ήταν η αφορμή για να κολλήσει στη φάτσα μου ένα χαμόγελο ίσαμε 2 στρέμματα. Και είμαι σίγουρη ότι χτες τις γλύτωσα σίγουρα τις κανα-δυο άσπρες τρίχες που σκεφτόντουσαν να μου κάνουν σουρπρίζ πάλι. ;)
posted by mindstripper @ 6/10/2005 01:43:00 am
2 Comments:
Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που κάνουν την ζωή όμορφη :)
ωραία σκηνή... εγώ τα χαιρετάω πολύ συχνά τα παιδιά σε τέτοιες φάσεις, είναι ωραίο, πολύ συχνά είναι πολύ μόνα τους κι αυτά στο πίσω κάθισμα και κοιτούν έτσι βαριεστημένα και παραξενεύονται, επλήσσονται και χαίρονται πολύ με μια τέτοια απρόσμενη επαφή. Ένα σύντομο ανοιχτόκαρδο παιχνίδι. Το ίδιο λογικά θα έπρεπε να συμβαίνει και με τους μεγάλους αλλά δεν ξέρω... δεν μου πάει ρε γαμώτο..
Post a Comment
<< Home