Πρέζα
Ερχόμουν στη δουλειά με το τρένο. Ζέστη σήμερα. Εκεί, στην πίσω μεριά της Αγίας Βαρβάρας, σε δυό παγκάκια, είδα δύο παιδιά κουλουριασμένα να κοιμούνται. Με διάφορα 'σύνεργα' δίπλα τους. Έσφιξα τα χείλη μου.Γαμώ το κέρατό μου...
Η εικόνα τους έμεινε εκεί, μπροστά μου, παρ’ ότι το τρένο συνέχιζε την καθιερωμένη, τετριμμένη, καθημερινή πορεία του. Τα παιδιά εκείνα μπορεί και να είχαν περισσότερα όνειρα από μένα. Ίσως κάποτε να είχανε και πιο πολλούς φίλους απ΄ότι εγώ. Μπορεί να ήταν πολύ πιο έξυπνα από μένα. Μπορεί, αν τους είχε δωθεί ποτέ η ευκαιρία και είχαν μία κανονική ζωή, να ήταν σαν τον πιτσιρικά στην κάβα της γειτονιάς μου που κάθε φορά που πάω να πάρω μπύρες και αναψυκτικά, με κοιτάει στην αρχή με τσαμπουκά μασώντας με θόρυβο την τσίχλα του, και μετά μου κλείνει το μάτι και μου σκάει ένα χαμόγελο αλά Άλκη Γιαννακά.
"Τί γίνεται, καλά?..."
Κάποτε ένα παιδί με είχε σταματήσει στη γωνία Πανεπιστημίου και Πατησίων. Το μόνο που μου είπε όταν μου άπλωσε το χέρι ήταν:
"Ρε κοπελιά... κοίτα με".
Ακόμα και τώρα που το γράφω μου σηκώνεται η τρίχα. Εκείνη την ώρα, καθώς πήγαινα να βγάλω λεφτά από το πορτοφόλι μου, νοιώθω την γνωστή μου να με στραβοκοιτάει.
"Έλα δω."
"Τσου."
"Έλα δω ρε σου λέω!"
"Τσου."
Μπορεί και να είχε δίκιο. 12 παρά το βράδυ, καθημερινή, να ανοίγω κι εγώ το πορτοφόλι μου σαν τον βλάκα, μπροστά σε έναν άθρωπο που η ζωή του κρέμεται από λεφτά και άσπρη σκόνη.
"Πόσα τού 'δωσες?"
"Δύο ευρώ."
"(......)"
"Γιατί, τί θες δηλαδή, να μην του έδινα?"
"Ε, και τώρα που του έδωσες και τί έγινε? Άντε να πάει να πάρει τη δόση του μία ώρα νωρίτερα..."
"Τώρα που του έδωσα υπάρχει μία περίπτωση να μην κάνει κακό σε κάποιον άλλον προκειμένου να βρει τα φράγκα που θέλει. Επίσης, υπάρχει η περίπτωση να μην φτάσει σε ακόμα χειρότερο σημείο εξευτελισμού και πουλήσει το σώμα του και κάνει ένας Θεός ξέρει ακόμα τί. Τουλάχιστον όχι για απόψε..."
----------------------------------------------------------------------
Ετούτο το post θα το αφιερώσω στο παιδί που άκουσα να τραγουδάει Σιδηρόπουλο όπως δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να τραγουδάει, στην Αδριανού, την Κυριακή το απόγευμα. Άκουσε μόνο τον ήχο από τα ψιλά που του άφησα και με κλειστά τα μάτια και σκυμμένο το κεφάλι είπε:
"Ευχαριστώ πολύ ρε παιδιά..."
Κι έτσι όπως δεν έβλεπε μπροστά του, πήρε την κιθάρα του αγκαλιά και ξεκίνησε:
Σού γράφω πάλι απ’ ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί...
posted by mindstripper @ 6/14/2005 11:40:00 am
4 Comments:
Κάποτε έλεγα ότι είναι "άξιοι της μοίρας τους". Τώρα πια όχι. Παραήταν βολικό κι απάνθρωπο. Κάπως σαν τη ζωή μας την ίδια. Και τελευταία φορά που το 'ψαξα, θέλει αγώνα η ρημάδα.
Κι εγώ τα ίδια ήμουν DiS.
Ίσως και να είναι από τα λίγα καλά που κερδίζουμε μεγαλώνοντας: Σταματάμε να λέμε μεγάλα λόγια καθώς συνειδητοποιούμε ότι οι πράξεις είναι αυτές που μετρούν .
(εδώ είδαμε και πάθαμε να κόψουμε ένα τσιγάρο...)
Την Κυριακή που μας πέρασε είχα βγει για καφέ το μεσημεράκι, από μακρυά έβλεπα ένα παλικάρι σε πολύ άσχημη κατάσταση να γυρνάει όλα τα τραπέζια, σιγά σιγά έφτανε και στο δικό μας. Με μια ματιά τσεκάρω που είναι τα κινητά μας και οι τσάντες μας μήπως και παει να μας τα "βουτήξει". Όταν έφτασε στο τραπέζι μας πρωτού μιλήσει του κουνάω το κεφάλι αρνητικά νομίζοντας οτι θα μας ζητήσει λεφτά. Απλώνει όμως αυτός το χέρι του και μου δείχνει το κινητό του και μια κάρτα για ανανέωση χρόνου, ήταν σε τόσο χάλια κατάσταση (τραύλιζε και έτρεμαν τα χέρια του) που δεν μπορούσε να κάνει την διαδικασία για την ανανέωση χρόνου μόνος του. Τόση ώρα γύρναγε τα τραπέζια και παρακάλαγε όχι για λεφτά, αλλά για κάποιον να του φτιάξει το κινητό. Σάστισα για λίγο, τον ξανακοίταξα μέσα στα μάτια, λες και θα καταλάβαινα αν λέει αλήθεια αλλά φυσικά στα μάτια του φαινόταν πως ήταν εντελώς αλλού. Οπότε πήρα το κινητό του (αφού τσέκαρα πάλι οτι όλα μας τα πράγματα πάνω στο τραπέζι ήταν στη θέση τους) και του έφτιαξα το κινητό.
Με ευχαρίστησε και έφυγε. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως όλοι γύρω γύρω με κοιτάγαν μετά σαν εξωγήινη που ακούμπησε το κινητό του λεπρου!!!
Φρίκαρα με την κατάσταση αυτουνού αλλά κυρίως ντράπηκα για εμένα και όλους τους άλλους σαν εμένα.Που πλέον φοβόμαστε να βοηθήσουμε και όταν βοηθάμε μας κάνουν όλοι γύρω να νιώθουμε και άσχημα
οι πράξεις λένε τα καλύτερα λόγια...
Post a Comment
<< Home