Θυμός
Παλιά, μιλούσα πολύ. Ό,τι είχα, το πέρναγα μαζί με τους άλλους.Τώρα, μιλάω ακόμα. Θέλω να τα βγάζω από μέσα μου. Και η παρέα μετράει. Η παρέα με κρατάει από το να φτάσω σε σκέψεις κατάμαυρες και καταθλιπτικές. Και μόνο να έχω δικούς μου ανθρώπους δίπλα μου, με κάνει να νοιώθω μεγάλη ανακούφιση και ηρεμία. Αλλά -ένα παράξενο πράγμα- η παρηγοριά τους δεν με αγγίζει. Και δεν νοιώθω να μπορεί κανείς να μου δώσει δύναμη περισσότερη από αυτή που έχω –ή που θέλω να έχω– ανά περίσταση. Πολύ εγωιστικό, το ξέρω. Ως και υπερβολικά αλαζονικό θα έλεγα. Ίσως απλά να είναι η δική μου αποδοχή της δικής μου πραγματικότητας.
Αν ήμουν μικρή, εκεί, γύρω στα 8-10 φαντάζομαι, θα το έλεγα έτσι, ως το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο:
Η δασκάλα μου είναι πολύ άρρωστη.
Τώρα που μεγάλωσα και έχω περισσότερη γνώση της πραγματικότητας, με μάτια βουρκωμένα, γράφω ετούτο:
Ελπίζω σε λίγες μέρες που θα βρω το κουράγιο την ξανα-πάρω τηλέφωνο, να μου πει ότι όλα είναι καλά κι ότι ήταν απλά ένα false alarm. Αλλιώς, ούτε εκείνη, ούτε κανένας δεν θα με ακούσει να παίζω ποτέ το Cavatina.
Και χέστηκα κιόλας.
posted by mindstripper @ 6/05/2005 03:58:00 pm
3 Comments:
Παρηγοριά δεν μπορώ να σου δώσω. Μπορώ όμως να σου δώσω για τη δασκάλα σου πολλές και ειλικρινείς ευχές για το καλύτερο.
Ρε πουστη μου...
Ευχαριστώ Κουρούνα, archive... Να δούμε. Τίποτε άλλο. Θα περιμένουμε να δούμε.
Post a Comment
<< Home