Για όλους τους ταινιο-κλαψιάρηδες
Φιλοξενώ μία φίλη εδώ και τρεις-τέσσερις μέρες. Απόψε είδαμε σε DVD το Σπίτι των Πνευμάτων (The House of the Spirits), παλιά τανία (1993), με ένα καστ αστέρων, όλοι ένας κι ένας. Meryl Streep, Glenn Close, Jeremy Irons, Winona Ryder, Antonio Banderas, Vanessa Redgrave. Όσοι δεν την έχετε δει, να την δείτε οπωσδήποτε (αν και πιθανώς να ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη που δεν την είχε δει).Από την αρχή της ταινίας σχεδόν, ήθελα να σπάσω τον Jeremy Irons στο ξύλο. Ναι, για όσους δεν το έχουν δει, παίζει τον πλέον αντιπαθητικό ρόλο στο έργο. Δεν το συζητώ για το τί ερμηνεία δίνει ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια όλης της ταινίας. Μέχρι τη μέση ήθελα να τον δω να πεθαίνει αργά και βασανιστικά, με λεπτομέρειες και κοντινά. Και παρ’ ότι είμαι άνθρωπος που δεν μπορώ να βλέπω θρίλερ με αίματα και σπλάαατς και σπληνάντερα στους τοίχους και τα σχετικά (αλλάζω κανάλι επι τόπου αν δω ότι το κόλπο με το μαξιλάρι στη μούρη μου δεν φέρνει αποτελέσματα), στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως και να έκανα εξαίρεση (μιλάμε για πολύ μίσος, όχι αστεία). Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι συγκινούμαι εύκολα (αφού στο σημείο που συνειδητοποίησα ότι ο Χουλκ ήταν ζωντανός παρά λίγο να βουρκώσω, να μη σας πω δηλαδή ότι στο Νέμο κρυφοκοίταζα την ανηψιά μου μην τυχόν και με δει να σκουπίζω τη μύτη μου – ω μον ντιέ, μιλάμε για μεγάλη ξεφτίλα). Στο House of the Spirits, παρ’ όλ΄αυτά, ξέχασα όλους τους καλούς μου τρόπους και την καθώς πρέπει ανατροφή μου κι έριχνα κάτι μπινελίκια άλλο πράμα.
"Χαλάρωσε παιδάκι μου, ταινία είναι" να μου λέει η φίλη μου (με προτροπή της οποίας πήραμε να δούμε την ταινία).
Μωρ’ τί ταινίες και κουραφέξαλα... Ακόμα θυμάμαι τη φάση που μαχαιρώνει το cave troll τον Φρόντο στον Άρχοντα. Με άκουσε όλος ο κινηματογράφος στο ηλίθιο κενό χωρίς μουσική που είχε τη φαεινή ιδέα να πλασάρει ο Jackson σε εκείνο ακριβώς το σημείο. Εδώ και καιρό σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να υπάρχουν ειδικά φίμωτρα στους κινηματογράφους. Ή ένα πρόχειρο σκουπόξυλο ανά τρεις θέσεις τέλος πάντων... Αν ήταν όλοι σαν και μένα, οι πωλητές χαρτομάντηλων θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τα φανάρια (και ούτε καν να δουλεύουν full-time).
Όπως και νά ‘χει, ακόμα μπορώ και διαχωρίζω το ψεύτικο από το αληθινό. Αφού όταν κόντευα να πεθάνω απο ασφυξία συγκρατώντας τα κλάμματα στο Green Mile, το μόνο που με συγκράτησε από το να μελανιάσω εντελώς, ήταν να επαναλαμβάνω στον εαυτό μου συνέχεια ότι έβλεπα ταινία και ότι όλα αυτά ήταν ψέμματα.
Είναι σπαστικό κάτι ώρες. Έχω που έχω τον πόνο μου εκείνη τη στιγμή, έχω και μερικούς να με κοιτάζουν στα κρυφά για να με αρχίσουν στο δούλεμα με την πρώτη ευκαιρία. Παραδείγματος χάρην: ο αδερφός μου. Εκεί που η οθόνη έχει αποκτήσει ένα gaussian blur, radius 8 με 10 περίπου, τσααααααακ... βλέπω ξαφνικά μπροστά μου τη μούρη του!
"Κοίτα την ρε! Πάλι κλαίει!"
Ε, άσταδιάλα ντε! Ναι, κλαίω. Τί ζόρι τραβάς εσύ? Έρχομαι ποτέ όταν σου σκάει το τροφοδοτικό να σου πω:
"Καλέ, μη στεναχωριέσαι. Να, σού ‘χω εδώ ένα ανεμιστηράκι από τους Κινέζους μούρλια!"
Εεε? Εεεεεεεεεεεε?...
Επανέρχομαι στο House of the Spirits. Πού, παρέλειψα να πω πιο πάνω, είναι βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της Isabel Allende. Η ιστορία αυτή είναι αριστουργηματική. Είναι από τις ιστορίες που μέχρι το τέλος, σε έχει καταφέρει να αλλάξεις γνώμη για τον "κακό" της υπόθεσης. Για όλες αυτού του είδους τις ιστορίες και για όλες τις ταινίες που έχουν καταφέρει να αναστρέψουν την ακραία συναιθηματική κατάσταση του αναγνώστη ή του θεατή, θα πρέπει να πω ότι σέβομαι τους δημιουργούς τους απεριόριστα. Και απλά νοιώθω ευγνώμων που σαν ταινιόφιλη, έχω το προνόμιο να βλέπω ηθοποιούς της κλάσης του Jeremy Irons, της Meryl Streep ή της Glenn Close να δίνουν τόσο δυνατές ερμηνείες. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που αισθάνομαι την ενέργεια αυτών των ανθρώπων να διαπερνά την οθόνη της τηλεόρασης και να διοχετεύεται μέσα μου. Κι εκείνη την ώρα οι ηθοποιοί, οι χαρακτήρες που έχουν διαπλάσει, και το σημείο πλοκής που έχει φτάσει στην κορύφωσή του, είναι όλα τόσο πραγματικά όσο και ο φίλος μου ή η φίλη μου που κάθεται στην ακριβώς διπλανή καρέκλα.
Γι αυτό, την επόμενη φορά που θα πάτε σινεμά ή θα δείτε κανένα DVD σπίτι με κάποιον από την παρέα να μυξοκλαίει, μην του την πείτε ρε παιδιά. Μέχρι να βγουν τα φίμωτρα που κουβεντιάζαμε πιο πάνω, δώστε του ένα χαρτομάντηλο... και σκεφτείτε ότι αν ποτέ σας καεί το τροφοδοτικό (φτου πιπέρι), παίρνετε ένα Awakenings από το πιο κοντινό video-club και πλαντάζετε στο κλάμα όλοι μαζί. :P
posted by mindstripper @ 6/13/2005 03:01:00 am
6 Comments:
ΩΡΑΙΑ. Δηλαδή τώρα, ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη που δεν την έχει δει την ταινία, είμαι εγώ.
Όσο για το κλάμα, μην το σκέφτεσαι. Το κλάμα και η αγωνία δείχνουν ότι μπήκες στο πετσί της ταινίας. Ξέρεις τι είναι να έχεις από δίπλα σου κάποιον που να λέει "Καλά, δηλαδή τώρα ΤΙ έγινε; Πέθανε; Ε και;" κλπ.
Κωστή, όποτε θες σε πάω μία κόντρα (σε έχω φάει λάχανο σου λέω) :P
Παιδιά, εγώ λέω να μαζέψουμε όλους τους καλούς μας φίλους που δεν βάζουν γλώσσα μέσα και να τους παρατήσουμε σε ένα δωμάτιο με πολεμοφόδια (φαϊ και νερό) για κανα-δυό μήνες, home cinema και πέντ' έξι ντουζίνες φίμωτρα (μπορούμε να βάλουμε και 2-3 κρυφές κάμερες και με τα έσοδα να τους αφήσουμε εκεί μέσα για πολύ καιρό ακόμα...)
Άσε ρε ... πταίσμα είσαι. Εδώ είχα φιλενάδα που έκλαιγε με λυγμούς μέσα στο σινεμά την ώρα που πέθαινε ο Ντάρθ Βέϊντερ στον Πόλεμο των Άστρων. Μιλάμε ότι μας κάναν ΣΟΥΤ από τα δίπλα καθίσματα. ΤΟ ρεζιλίκι.
χαχαχααααααα, απίστευτο!!!
(δώσε μου το τηλέφωνό της!) :PPP
Το σπιτι των πνευματων ξεκινησα να το δω πριν χρονια στο θερινο σινεμα της Σαντορινης.Καπου στη μεση δεν αντεξα και εφυγα.
Μετα απο μια βδομαδα,πριν την κατεβασει το σινεμα,πηγα να την ξαναδω.Παλι εφυγα.Κατι δεν μου πηγαινε καλα.Αισθανομουν μεγαλη φορτιση και νευρα.
Ποτε δεν την ειδα ολοκληρη.
Το ίδιο είχα πάθει κι εγώ με τον Ελαφοκυνηγό. Επί χρόνια αρνιόμουν να δω την ταινία. Υποτίθεται ότι εαν ξεκινήσω να δω κάτι, σπάνια το αλλάζω και σχεδόν ποτέ δεν φεύγω ή δεν κλείνω την τηλεόραση. Θα το δω όλο μέχρι να σκάσω, αλλιώς πιστεύω ότι δεν έχω δικαίωμα να εκφέρω γνώμη. Μερικά πράγματα μας "κάθονται", έτσι απλά. Και πέρασε πολύς καιρός για να καταλάβω πόσο χαζή ήμουν που ποτέ δεν στρώθηκα να δω αυτήν την ταινία. Γιατί όταν την είδα τελικά, μου είχε "μείνει" για μέρες (η δε μουσική της μάλλον δεν θα μου "φύγει" και ποτέ). :)
Post a Comment
<< Home