@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Thursday, February 28, 2008

Στιγμές

Τα απογεύματα που γυρνάω από τη δουλειά, ανεβαίνω τα σκαλάκια και κάθομαι στο πάνω πάτωμα του λεωφορείου. Σε κάθε στάση κρυφοκοιτάω στα ψηλά δωμάτια των Αγγλικών σπιτιών. Βλέπω κοπελιές να κοιτάγονται στους καθρέφτες τους και νοικοκυρές να μαζεύουνε τα ρούχα από τις απλώστρες τους.

Κατεβαίνω στο δρόμο, και σε κάθε μου βήμα βλέπω χρώματα πράσινα και σκουρο-κόκκινα και μυρίζω καμμένο ξύλο. Αυτός είναι ο λόγος που τα όνειρά μου έχουνε πληθύνει, το ξέρω.

Χτες κατέβηκα από την πόλη. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω με τα πόδια, περπάτησα περίπου εικοσιπέντε λεπτά με μισή ώρα. Ήθελα να χορτάσω τα χρώματα του δειλινού. Είχανε μία απόκοσμη χροιά, μία καθαρότητα που περίμενε αμίλητη να χαραχτεί όπως το διάφανο νερό όταν σκίζεται από το μαχαίρι. Ο αέρας είχε μία μυρωδιά από πράσινη θάλασσα, τα φώτα των αυτοκινήτων στο βάθος κινούνταν με τρόπο περίεργο, σα να χορεύανε αθόρυβα σε μια ρυθμική παραπονεμένη μπλουζιά με τη φωνή της Μπίλυ να πλανιέται σα φάντασμα στον αέρα. Είδα δύο φίλους να κάθονται σε ένα παγκάκι. Δεν αντάλασσαν ούτε μία κουβέντα. Πέρασα δίπλα τους κι εξακολούθησαν να κάθονται εκεί ακίνητοι, με τις κουκούλες από τα μπλέιζερ στα κεφάλια τους και τους γιακάδες από τα μπουφάν σηκωμένους, τα μάτια τους καρφωμένα, τα κεφάλια τους στραμένα στο χορό των αυτοκινήτων στο τέρμα του ορίζοντα. Γύρισα και κοίταξα γύρω μου και μέσα στο μισοσκόταδο είδα τα μονοπατάκια γεμάτα από ζευγαράκια, φοιτητές και γιάπηδες που γυρίζανε με τους χαρτοφύλακες από τις δουλειές τους. Φούντωσε μέσα μου η επιθυμία να μπορούσα να αποτυπώσω την εικόνα που είχα μπροστά μου σε χαρτί. Κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να έχω μπροστά μου ένα πινέλο κι έναν κανβά όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι τόσο μοναδικές όσο και η μοναξιά που αυτές χαρίζουνε σε κείνον που τις βιώνει.

Σήμερα το απόγευμα, καθώς γύριζα σπίτι με το λεωφορείο είδα στο δρόμο δύο άσπρες ανθισμένες αμυγδαλιές.
Χωρίς να το σκεφτώ χαμογέλασα.
Στην επόμενη στάση, το λεωφορείο σταμάτησε δίπλα από μία ροζούλα που είχε ξεθαρρέψει κι αυτή και μόλις άρχιζε να ξεπετάει τα μπουμπουκάκια της.
Τα κλαδιά της ήρθανε κι ακουμπήσανε πάνω στο τζάμι μου.
Χαιρετηθήκαμε και μετά το λεωφορείο συνέχισε το δρόμο του.

posted by mindstripper @ 2/28/2008 10:10:00 pm

5 Comments:

Blogger 486 said...

καλημερα μωρο μου

2/29/2008 12:53:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Μήτσο, νύχτες όμορφες πουλί μου.

2/29/2008 09:20:00 pm  
Blogger Τυπος Νυχτερινος said...

Καλημέρα κι απο μένα καμάρι.
Σου φυλάω όσες τζούρες θες. Κι ας το 'χεις κόψει :)

3/01/2008 03:46:00 am  
Blogger 0comments said...

2 φορές τη βδομάδα, γυρνώντας στη Δράμα απ' το προάστιο, έρχομαι για πολύ ώρα αντιμέτωπος με ένα τεράστιο ηλιοβασίλεμα .
Όσο για τις μυγδαλιές ...

Νομίζω πως καταλαβαίνω πολλλύ αυτά που γράφεις.

Nα'σαι καλά!

3/02/2008 05:08:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

:)
[σήμερα το 'παθα κι εγώ αυτό με μια αμυγδαλιά -και μετά θυμήθηκα κάποια]

3/04/2008 04:13:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home