Το Bowling "Η Ωραία Ελλάς" ή αλλιώς À tout à l'heure
Χτες βράδυ πήγα για bowling με συναδέλφους νέους και παλιούς.Συνέβη λοιπόν, κάποια στιγμή, ένα περιστατικό αξιομνημόνευτο.
Είπαμε με το Γιώργο, στραβάδια-άνθρωποι κι οι δυο, να ρίξουμε μία φορά χωρίς να φοράμε τα γυαλιά μας. Δυόμισι βαθμούς μυωπία ο Γιώργος, τεσσερισίμισι-πέντε εγώ. Όταν ήρθε η σειρά μου να παίξω, ανάμεσα στις φωνές, τα γέλια και την ακαθόριστη λευκή μάζα που διέκρινα στο βάθος, πήρα μία βαθιά ανάσα κι έκανα αυτό που έχω μάθει να κάνω έτσι κι αλλιώς σ' αυτό το παιχνίδι, όσες φορές το έχω παίξει· η μόνη διαφορά ήταν που εκείνη τη στιγμή, έμοιαζε να το κάνω σχεδόν στα τυφλά.
Κατάλαβα ότι έκανα στράικ από τις τσιρίδες και τις φωνές των άλλων.
Βεβαιώθηκα όταν στένεψα λίγο τα μάτια μου και, κοιτώντας στο βάθος, είδα ότι δεν εξείχε τίποτα από την λευκή μουντζούρα που απλωνόταν εκεί.
Εννοείται ότι επιστρέφοντας στο τραπεζάκι της παρέας χρειάστηκα βοήθεια να εντοπίσω τα γυαλιά μου ανάμεσα στα χίλια μύρια μπιχλιμπίδια που ήτανε πεταμένα εκεί, καθώς δεν έβλεπα την τύφλα μου (και ναι, αν το σκέφτηκες, καλά το σκέφτηκες, είμαι απ' αυτούς που όποτε δεν φοράνε τα γυαλιά τους δεν είναι απλά στραβοί, αλλά κουφαίνονται κιόλας).
Τώρα που κάθομαι και σκέφτομαι όλο το περιστατικό με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου, συλλογίζομαι ότι όλο αυτό, μόνο τυχαίο δεν ήτανε.
Γιατί ήξερα τον τρόπο.
Ήξερα τον χώρο, τα βήματα που έπρεπε να ακολουθήσω μέσα σ΄αυτόν.
Ήξερα τις δυνατότητές μου, καθώς ήμουν σίγουρη ότι επιτέλους σ' αυτό παιχνίδι, είχα "βρει" το χέρι μου.
Το μόνο πράγμα που με περιόριζε ήτανε ο ίδιος μου ο εαυτός και η αίσθηση των ορίων που αυτός μου επέβαλε.
Ε... και μεταξύ μας, τό 'χω και γω χούι να παίρνω τα όρια και τους κανόνες, να μη σου πω δηλαδή και τους ανθρώπους, πολύ στα σοβαρά.
Έχω μία εξομολόγηση να κάνω.
Εκείνη την ώρα που είχα βγάλει τα γυαλιά και αισθανόμουν σαν δέντρο μονάχο σε κάμπο που μαστιγώνεται από τη θεομηνία (για να χρησιμοποιήσω και την αγαπημένη λέξη της λατρεμένης μου δημοσιογραφο-φάρας), ήτανε μία και μοναδική η σκέψη που με απελευθέρωσε:
"Δε βαριέσαι..."
Σε ένα παιχνίδι*, όταν ο καιρός περνάει, δεν είναι το σκορ αυτό που έχεις να θυμάσαι.
Είναι ο εαυτός σου κι ο τρόπος που το έπαιξες.
Είναι το fair play, είναι οι συμπαίχτες σου και οι μπύρες που θα τσουγκρίσεις μαζί τους, είναι τα γέλια, είναι οι ζεστές οι ματιές και τα χτυπήματα στην πλάτη.
Δεν είναι τα φάουλ, ούτε οι τρικλοποδιές, ούτε η μαγκιά κι η ειρωνεία του παλιού εις βάρος της άγνοιας του νέου, δεν είναι η αδιαφορία και η έλλειψη αυτογνωσίας, δεν είναι η υποκρισία και ο τραμπουκισμός, η έλλειψη παιδείας και ο χαρακτηρισμός αυτής ως κοινωνικό σύστημα που εμένα θα μου σαβουριάσει στο δικό μου σβέρκο ο κάθε παπάρας βετεράνος επιζών και διδάσκαλος υπέρ αυτού, ως έχει, επειδή έτσι είναι, επειδή έτσι έχει γίνει, επειδή δεν μπορεί να αλλάξει, επειδή έτσι λειτουργεί, αμήν.
Παίρνω τα μπογαλάκια μου και φεύγω.
Έχω πάρει ετούτη τη χώρα στα πολύ σοβαρά.
Ραντεβού με τον νέο χρόνο σε άλλα λημέρια.
Ρε δε βαριέσαι...
* Όπου "παιχνίδι", please replace με τη λέξη "ζωή".
Update
Το bowling με τους συναδέλφους ήταν αποχαιρετιστήριο. Φεύγω από το σπίτι, τη δουλειά μου κι από την Ελλάδα, πριν μεταλλαχθώ ολοκληρωτικά σε όλα αυτά που φοβάμαι και που λιγδιάζουν καθημερινά -όλο και περισσότερο- την ψυχή μου. Καλές γιορτές σε όλους.
posted by mindstripper @ 12/20/2007 03:53:00 pm
10 Comments:
Φεύγεις; ρε δε βαριέσαι; πάντως αν είναι καλά τα νέα λημέρια βουρ και μη σκέφτεσαι τίποτα, καλές γιορτές να περάσεις
Δεν καταλαβαινω...παρ' ολα αυτα χαρουμενες γιορτες να 'χουμε! :-*
Φεύγω ρε συ Blueprints. Είναι όμορφα τα νέα λημέρια, ναι. Και γνώριμα από παλιούς καιρούς. Σ' ευχαριστώ πολύ, νά ΄σαι καλά. :-)
Αερικό, τί δεν κατάλαβες βρε; Φεύγω, δρόμο, βαρέθηκα, γέμισε η ψυχή μου συχασιά και πάω για αποτοξίνωση μπας και καθαρίσει λίγο, γιατί δεν μπορώ άλλο έτσι. Η συνέχεια σε επόμενα τεύχη. Φιλιά πολλά μικρή, όμορφες γιορτές να περάσετε.
Kαλό νέο ξεκίνημα σου εύχομαι. Ελπίζω στα καινούρια λημέρια να βρεί καταφύγιο και το μυαλό και η καρδιά σου. Και να μην ξεχάσεις και αυτό εδώ το μικρό αλλά όμορφο μπλογκόσπιτο.Να'ρχεσαι κάπου-κάπου να το ξεσκονίζεις και να μας αφήνεις τα νέα σου.
Φιλιά.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΠΑΝΤΑ STRIKE!!
Μόλις διάβασα το περιστατικό μου ρθε στο μυαλό το εξής: Τελευταία καθώς γυρίζω σπίτι το βράδυ, κλείνω καμιά φορά τα μάτια μου για πέντε-δέκα βήματα. Μετά τα ανοίγω είτε για να μη σαβουρωθώ είτε για να μη με δει κανείς κυρίως :)
Καλά στράικ στους καινούριους διαδρόμους που ανοίγονται μπροστά σου! ;)
Καλές γιορτές!
Me:Moir, μπα, δεν το ξεχνώ το μπλογκόσπιτο. Ίσως κιόλας να το χρειαστώ αυτή την περίοδο περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη της ζωής μου. Ε... Ίσως και όχι. Θα δούμε. Φιλιά πολλά βρε κοπελιά. Σ' ευχαριστώ.
O com παλιοσειρά, χρόνια πολλά και καλά ταξίδια (και με σπέαρ βολεύομαι εγώ, δεν έχω πρόβλημα). Φιλιά.
Wisdom, εσύ το έχεις προχωρήσει πολύ το θέμα βρε. Τώρα μου θύμησες μια φορά στην εφηβεία που χόρευα στο δωμάτιό μου Elvis με κλειστά τα μάτια για πολλή ώρα, και ανοίγοντάς τα, είχα αντικρύσει τον αδερφό μου να με κοιτάζει με το στόμα ορθάνοιχτο. Έφυγε από το δωμάτιο με ένα στυλάκι Γαλατών, ξέρεις... "είναι τρελή αυτή η αδερφή μου".
Σ' ευχαριστώ πολύ. Καλές γιορτές και σε σένα παρέα με τους αγαπημένους σου.
μπα, δεν το ξεχνώ το μπλογκόσπιτο. Ίσως κιόλας να το χρειαστώ αυτή την περίοδο περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη της ζωής μου
..and we'll be around; you know that :-)
βλέπεις ότι στα τυφλά κάνεις τα πιο αξιοπεριέργως εύστοχα βήματα. σαν να θυμάται το σώμα σου το σωστό από πάντα και το μυαλό σου να το εμποδίζει! πολύ ενδιαφέρων προβλέπεται απ ότι νιώθω ο δικός σου καινούργιος χρόνος. Με καινούργια πράγματα και αρκετή θολή όραση για γούρι
(insidetheroom.wordpress)
Πού πήγες; Εξαιρετική κίνηση!
Μια θαυμάσια Νέα Αρχή! Με πιο πολιτισμένες συνθήκες ζωής.
Μακάρι να μπορούσαμε και εμείς να ακολουθήσουμε. Ακόμα όχι, αλλά θέλω να ελπίζω σε καναδυό χρόνια.
Όσο πιο μακρυά, τόσο καλύτερα.
Post a Comment
<< Home