Μη ειρωνικό
Μιλούσα με την αδερφική μου φίλη, τη Β. Τώρα που έφυγα οι συζητήσεις μας είναι λίγο πιο παραπονεμένες, αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρη αν είναι λόγω απόστασης ή λόγω του καιρού που γλυστράει μέσα από τα δάχτυλά μας. Είχε βουρκώσει λίγο όταν της έλεγα ότι τί να κάνω που έτσι είμαι και δε γίνεται αλλιώς. Βούρκωσα κι εγώ όταν μου είπε ότι αλήθεια μας λέγανε από τότε, έτσι είμαστε τελικά, μια ζωή τρέχουμε να φύγουμε, αλλά τί να γίνει που δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.Κι εγώ κι εκείνη το μόνο που θέλαμε πάντα και πάνω από οτιδήποτε άλλο, ήτανε να στεριώσουμε σε μια γωνιά, με κάποιον να μας προσέχει.
Αν λειτουργούσε το Photoshop, θα σου ανέβαζα μία φωτογραφία. Αλλά μάλλον δεν έχει σημασία, το πολύ-πολύ να έδινε λίγο χρώμα στη στιγμή. Μερικές φορές αυτό δεν είναι απαραίτητο.
Είχα καιρό πολύ να ευχηθώ καληνύχτα.
posted by mindstripper @ 2/20/2008 09:23:00 pm
4 Comments:
Όνειρα γλυκά...
ο καιρός πάντοτε γλυστρούσε μέσα από τα χέρια μας.. απλά πλέον το συνειδητοποιοείς...
μην ανησυχείς καλό μου, χαμογέλα.
Μανάρι μου, ξεφτισμένοι κόκκοι άμμου σε μία κλεψύδρα είμαστε..που να στεριώσει η ζωή μας επάνω σε ένα γυαλί;
πολλά, πολλά φιλιά!
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Παρότι δεν είμαι (πλέον) φαν, ο στίχος ήρθε από μόνος του στο μυαλό.
Έξω φυσάει νοτιάς σήμερα. Είδα στον ύπνο μου φως και καλοκαίρι.
Καλημέρα σε όλους. Κι ευχαριστώ.
Post a Comment
<< Home