Το παιχνίδι
Έξω αέρας και το δέντρο που λυγίζει και δροσίζεται από τις στάλες της βροχής.Μέσα πεταμένα cd, παιχνίδια, κεριά, ζάχαρες, τσάγια, καφές, άδειες σακούλες, φωτογραφίες, δύο ζευγάρια κάλτσες πάνω στο πάπλωμα και την κουβέρτα, το ράδιο να παίζει Robbie κι εγώ ακούγοντάς τον, να φέρνω στο μυαλό μου για πολλαπλή φορά εκείνα τα λόγια του όταν μιλούσε για την πρέζα: "I get an awful lot of success and a lot of the times I don't think I deserve it".
Βλέπω στο γκρι του ουρανού το σπίτι στο χωριό, σκέφτομαι τί κρίμα που δεν το έχω μία φωτογραφία, ύστερα σκέφτομαι οι φωτογραφίες είναι για μυαλά αδύναμα, ύστερα πάλι σκέφτομαι "γιατί, κι από πότε έχεις γίνει τόσο δυνατή;..."
Μετά βλέπω ότι πάλι παίζω με τον εαυτό μου το οικείο παιχνίδι που παίζω από μικρή, του καλού και του κακού, μόνο που δε θέλω πια να το παίζω άλλο, βαρέθηκα και κουράστηκα μαζί.
Νομίζω ότι αν τελικά τα καταφέρω κι αποσυρθώ από το παιχνίδι, τότε νικητής και ηττημένος θα πιαστούνε χεράκι-χεράκι και θα φύγουνε διακοπές με μία μικρή καρώ βαλίτσα, και φόντο ένα ηλιοβασίμενα πιο κόκκινο κι απ' τη φωτιά.
posted by mindstripper @ 2/23/2008 05:29:00 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home